Z projektantem i kontraktorem Wojciechem Stasieczkiem rozmawia Janusz Niemczyk

Janusz Niemczyk: Jesteś autorem projektu zadaszenia, pod którym może schronić się ponad 1500 osób, a które powstało w parku Paderewskiego. Wiele osób nie zdaje sobie sprawy, że zanim zbudowałeś to zadaszenie i zanim powstał jego projekt, wcześniej nieodpłatnie załatwiłeś wiele formalności związanych między innymi z uzyskaniem pozwolenia na budowę?

Wojtek Stasieczek: Tak, to wszystko prawda. Wiele osób, nawet tych pośrednio związanych z budownictwem w Kanadzie, nie zdaje sobie sprawy ze złożoności przepisów budowlanych tu obowiązujących. Ale może od początku. Zleceniodawcą tego projektu był komendant Placówki 114 SWAP pan Krzysztof Tomczak. Pan Tomczak miał wizję zrobienia z parku Paderewskiego ośrodka pielęgnowania patriotyzmu wśród kanadyjskiej Polonii. Z tą wizją łączyła się myśl zbudowania sceny, na której mogliby występować polonijni i polscy artyści. To zadanie powierzone mi zostało, jak oceniam, ponad trzy lata przed zbudowaniem samego zadaszenia. Trzy lata trwało załatwienie mi pozwolenia budowlanego. Tak się stało dlatego, że tereny parkowe w Kanadzie mają dodatkowe wymagania i wiele ograniczeń ze strony różnych instytucji miejskich i rządowych. Ponadto tego typu tereny są wyjątkowo poszukiwane przez najbogatszych deweloperów. W mojej zawodowej działalności uzyskanie pozwolenia budowlanego na terenie parku Paderewskiego z zatwierdzeniem istniejącego zagospodarowania tego pięknego terenu było dotychczas największym wyzwaniem jeśli chodzi o uzyskiwanie pozwoleń, od kiedy jestem na emigracji w Kanadzie. Do skompletowania tej dokumentacji musiałem wraz z moim zespołem wykonać ponad 380 profesjonalnych rysunków, wliczając w to detale połączeń konstrukcyjnych. Oprócz rysunków musiałem wraz z moim zespołem przygotować ogromną ilość dokumentów utwierdzających lokalne władze w konieczności tej inwestycji. Dodam, że bez mojego entuzjazmu i ślepej wiary w końcowy sukces uzyskania tego pozwolenia budowlanego na tę inwestycję, park Paderewskiego nigdy nie miałby takiego statusu i oblicza, jaki ma obecnie.

Rozmowa "Gońca" z księdzem Grzegorzem Bliźniakiem, przełożonym Stowarzyszenia Misjonarzy Jezusa Miłosiernego, mającego za cel głoszenie orędzia Bożego Miłosierdzia, przekazanego przez św. siostrę Faustynę.

Goniec: Jakie są zadania Stowarzyszenia Misjonarzy Jezusa Miłosiernego, dlaczego Stowarzyszenie, jaka była droga do niego?

Ks. Grzegorz Bliźniak: Może wyjdę od orędzia Bożego Miłosierdzia, bo Stowarzyszenie to jest tylko taki punkt, to jest tylko jakieś takie wydarzenie na tej drodze rozszerzania orędzia Bożego Miłosierdzia przez samego Pana Jezusa.
Do tego wszystkiego najpierw użył siostry Faustyny, potem wpisuje się w to przepięknie błogosławiony ksiądz Michał Sopoćko, kierownik duchowy św. siostry Faustyny, i gdzieś tam na tej drodze ja się znalazłem, nie planując ani nie pragnąc tego, ale ciesząc się z tego ogromnie i mając świadomość doniosłości, wielkości tej drogi, drogi Bożego Miłosierdzia.
Na tej drodze znalazł się i wpisuje się jako wielki, wielki apostoł Bożego Miłosierdzia błogosławiony Papież Jan Paweł II. To orędzie jest tutaj słowem kluczowym.

Rozmowa z Marianem Kowalskim z Ruchu Narodowego

– Wizyta dobiega końca, pierwszy raz byłeś na tym kontynencie, miałeś jakieś wyobrażenia o tym, jak tu jest, gdzie jedziesz itd. Co Cię najbardziej uderzyło, co musiałeś zweryfikować?

– Widać gołym okiem, że jest duża przychylność dla przedsiębiorczości zwykłych obywateli. Na każdym kroku widać firmy, widzę, że to nie są duże firmy, takie raczej pewnie rodzinne czy jednoosobowe, mnóstwo pawilonów, w których te firmy się mieszczą. W zasadzie całe przedmieścia to są miejsca, gdzie te firmy się zainstalowały. Przed każdą firmą solidne parkingi, żeby był łatwy dostęp.
Tego w Polsce nie ma. Jak jest firma, to nie ma przed nią parkingu, jak jest parking, to płatny, czyli widać, że tutaj ta infrastruktura istnieje. Są szerokie, porządne drogi, widać, że są korki, ale to jest incydent, a u nas korki to jest zasada. No i przede wszystkim duma z flagi państwowej, tutaj są wszędzie flagi, często dwie, flaga kanadyjska i flaga kraju, z którego obywatel pochodzi, czyli ludzie się afiszują ze swoim patriotyzmem, są dumni ze swojego pochodzenia. Tego w Polsce nie ma. Już nie muszę mówić, że tutaj jest straszna mozaika etniczna, a jednocześnie widać na pierwszy rzut oka, że jest porządnie, czysto, ludzie są uprzejmi, i nawet w tym ścisłym centrum Toronto, gdzie budynki stoją prawie jeden na drugim, mnóstwo ludzi, to jednak widać coś pozytywnego, ludzie pracują, są w ciągłym ruchu, i nie widać czegoś takiego jak w Polsce – przygnębienia na twarzach ludzi. To takie pierwsze refleksje.

Rozmowa z dr. Marcinem Idzińskim, dziennikarzem polonijnym oraz pracownikiem Rozgłośni Polskiej Radia "Wolna Europa" do czasu jej zamknięcia.

– Jak, dlaczego i kiedy zostałeś emigrantem?

– Trochę w tym było przypadku i zaskoczenia. Jak wiesz, byłem w Polsce aktorem, reżyserem teatralnym i do maja 1980 roku dyrektorem Teatru na Rozdrożu w Warszawie. Wtedy to mój teatr zlikwidowano, w skrócie mówiąc, jako "antypaństwowy", a mnie pozwolono zatrudnić się jako reżyserowi jedynie w teatrze w Gnieźnie, jednak bez możliwości reżyserowania i grania na scenie. Po "strajku gdańskim" (w sierpniu 1980), gdzie pracowałem w grupie "wspomagających" w drukarni strajkowej w stoczni w Gdyni, wróciłem do Warszawy do pracy w organizującej się "Solidarności".

Pracując jako ktoś w rodzaju asystenta do spraw kontaktów ze środowiskiem artystycznym Zbigniewa Bujaka, przewodniczącego Zarządu Regionu Mazowsze NSZZ "Solidarność", znalazłem się 8 grudnia 1981 w Niemczech, zbiegiem okoliczności z rodziną. 15 grudnia moja żona (Maria Wachowiak-Holoubek) miała rozpocząć w Amsterdamie reżyserię w teatrze, jeszcze w październiku oficjalnie zakontraktowaną przez PAGART (ówczesna państwowa agencja sprzedająca polskich artystów zagranicę). Wyjechaliśmy kilka dni wcześniej, by jeszcze kilka dni spędzić u przyjaciół z branży filmowej w Niemczech. Ponieważ nasz syn wtedy miał trzy lata, planowaliśmy, że Majka weźmie go na tę reżyserię do Holandii, pod opiekę tamtejszych przyjaciół, bo w Polsce, pamiętasz, jak było. Po pieluchy stało się czasem dwie doby w kolejce.

O stanie wojennym dowiedzieliśmy się z niemieckiej telewizji 13 grudnia rano. Szok! Liczyliśmy na tylko "wyjątkowy". Miałem czternastego wracać do Warszawy, a Majka jechać do Holandii. 13 wieczorem dowiedziałem się już, że drzwi do naszego mieszkania w Warszawie w nocy 13 wyłamano, by mnie internować. Zadzwonił do mnie profesor Wojskowej Akademii Medycznej w stopniu generała, nasz dobry znajomy. Postanowiliśmy kilka dni się zastanowić. Majka zadzwoniła do Amsterdamu i w teatrze powiedziano jej, że 10 grudnia PAGART jej kontrakt anulował.

Ponieważ byliśmy osobami dość znanymi w niektórych kręgach Polonii, niemal od razu dostaliśmy, między innymi, propozycję pracy w… Radiu Wolna Europa. Niemal równolegle Marysi zaproponowano główną rolę w fabularnym filmie niemieckim ("Heimat, die ist meine" – reż. Peter Bouvais). Widząc, jak rozwija się sytuacja w kraju przestaliśmy się wahać. Natychmiast po załatwieniu spraw azylowych stawiliśmy się w radiu w Monachium, Marysia rozpoczęła też film.