Andrzej - Przyjeżdża do Kanady premier Tusk, czy, Pana zdaniem, powinien spotkać się z  Polonią, czy nie? Czy powinno być otwarte spotkanie? -  Powinien  się chyba spotkać, nic złego by w tym nie było, jest naszym premierem. - Nie przewiduje się takiego spotkania, boi się? - Boi się kto? - Tusk nas. - Nie sądzę, by się bał, sądzę, byłoby za małe zainteresowanie, dlatego że tutaj ta prasa polonijna tak pieje na ten rząd, że nie ma dobrego artykułu - wszystko PiS, i PiS, i PiS. - To może dlatego się boi. A pan chciałby takiego otwartego spotkania z premierem? - Jak najbardziej. - Są problemy do omówienia? - Uważam, że ten rząd jest w miarę dobrym rządem, wybrany jest przez ludzi, nie tak że ktoś tam mówił, że zwariowani Polacy go wybrali. Przecież normalnie ludzie wybrali! Czy Polska jest krajem zwariowanych ludzi, że taki rząd wybrali, jak pan myśli? - Pan mi zadaje pytanie, a to ja się Pana pytam. Każdy ma prawo mieć opinię Z rządu można też być niezadowolonym, w demokratycznych wyborach został wybrany Adolf Hitler, a potem jednak wielu Niemców nie było z tego zadowolonych. - Trzeba spojrzeć na realia, jakie są polityczne i gospodarcze w Europie, wiele krajów jest naprawdę w gorszej kondycji niż Polska, może ludzie za dużo chcą. Tutaj nam wprowadzili od 67 lat wiek emerytalny, a ludzie nie protestują. Rozumiemy to, że nie będzie pieniędzy, a co się w Polsce dzieje?! - No wie Pan, ale u nich średnia życia jest wiele krótsza... - Moi koledzy (w Polsce) od 10 lat są na emeryturach, a ja mam 62 lata i jeszcze mi 3 lata zostało!

Zdzisław - Premier Tusk przyjeżdża do Kanady, czy, Pana zdaniem, on powinien się spotkać z Polonią? - Jeżeli się nie boi, mógłby się spotkać. - Sądzi Pan, że powinien się bać? - Raczej tak. - Co Pan by miał mu do powiedzenia? - Żeby się uczciwie zachowywał, żeby traktował wszystkich równo. - A kogo wyróżnia, Pana zdaniem, dlaczego się nieuczciwie zachowuje? - Ludziom, żeby się lepiej żyło, żeby zrobił coś pożytecznego dla ludzi, a nie pokazywał, jaki on jest wielki szef. - Uważa Pan, że to jest zły rząd? - Raczej tak. Przede wszystkim arogancki.

Danuta - Przyjeżdża tutaj do Kanady premier Tusk, chciałem Panią zapytać, czy on się powinien spotkać z Polonią na otwartym spotkaniu, aby każdy mógł przyjść zobaczyć? - Raczej tak, powinien. - A  co miałaby Pani mu do powiedzenia, co Panią boli? Pochwaliłaby go Pani? - Pochwalić to nie za bardzo. A co by Pani mu powiedziała? - Nie wiem. - Nie zastanawiała się Pani? - Nie. - Ale powinien się spotkać? - Powinien, powinni ludzie powiedzieć, co ich boli, co czują.

Aleksandra Horton - Premier Tusk przyjeżdża, czy powinien się spotkać z Polonią na otwartym spotkaniu? - Na pewno jest część Polonii, która ciągle interesuje się polityką w kraju i chce w tym brać aktywny udział, a nie ma lepszego źródła informacji jak premier. - Jednocześnie sam premier mógłby się czegoś dowiedzieć? - Absolutnie! - A co Pani powiedziałaby premierowi, czy też w ogóle się Pani nie interesuje takimi rzeczami? - Przykro mi, ale nie i w ogóle mam taką opinię, że nie powinno się tutaj wybierać przedstawicieli w Polsce, jest to troszkę nie fair. Ci, którzy się interesują, powinni pójść na takie spotkanie.

Irena z córką Iloną - Przyjeżdża z Polski premier Tusk... - O, nie wiedziałam. - Powinien się spotkać z Polonią? Czy to byłoby dobre? - Bardzo! - Dlaczego? - Spotkać się, zobaczyć, co ludzie myślą. - A co Pani by powiedziała premierowi? - O, ja już jestem tutaj bardzo długo. - Nie interesuje się Pani sprawami Polski? - Za bardzo nie, ale mam tam rodzinę, czyli obchodzi mnie jednak, co w Polsce się dzieje; żeby było lepiej. - Takie spotkanie  temu by służyło? - Bardzo by pomogło.  Trochę się ludzie buntują, tutaj szczególnie, większe oczy mają, bardziej otwarte. - Ale to może dobrze ich wtedy posłuchać? - Chyba tak.

17 stycznia 2012 Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji (KRRiT) w składzie: Jan Dworak, prezes, oraz członkowie Witold Graboś, Krzysztof Luft, Stefan Józef Pastuszka, Sławomir Rogowski, odmówiła przyznania Telewizji "Trwam" miejsca na mutipleksie cyfrowym.

      Na znak poparcia dla Telewizji "Trwam" społeczne komitety zebrały prawie dwa miliony podpisów i przesłano je do Komisji Kultury Sejmu RP.

      Ponadto od czasu odmowy w większości miast w Polsce odbyły się manifestacje na znak poparcia dla Telewizji "Trwam". Demonstracje zwolenników Telewizji "Trwam" odbyły się również na terenie USA i Kanady. Dla przypomnienia, 11 lutego 2012 przed Konsulatem Generalnym RP w Toronto odbyła się również demonstracja zwolenników Telewizji "Trwam". Jak dotychczas skutek tych demonstracji jest żaden. Zwolennicy oglądania Telewizji "Trwam" nie są o krok bliżej do uzyskania koncesji na multipleksie cyfrowym. Osoby z zarządu KRRiT nie liczą się z głosem wielu milionów osób.

      Jak wobec tego zwrócić uwagę osób z zarządu KRRiT na niedemokratyczność ich zachowań?

      Jak winna zachować się Polonia?

Myślę, że osoby z zarządu KRRiT myślą sobie w ten sposób: pokrzyczą, pokrzyczą i przestaną, a my zrobimy swoje. Otóż nie. W jakimś stopniu decyzje osób z KRRiT dotykają także Polaków zamieszkałych poza granicami Polski. Dotykają życia tych osób w sposób przynajmniej czworaki. Jeden jest taki, że nie dając Telewizji "Trwam" zezwolenia na multipleksie cyfrowym, KRRiT automatycznie stwarza sytuację uprzywilejowaną dla telewizji, które taką koncesję otrzymały. Mamy więc do czynienia nie z wolnym rynkiem, a z monopolistycznymi praktykami na rzecz zaprzyjaźnionych telewizji. Po drugie, nie da się ukryć, że Telewizja "Trwam" swoją obiektywnością jest przeciwwagą dla tak zwanych telewizji zaprzyjaźnionych z Platformą Obywatelską. Stwarzanie przez KRRiT takich uprzywilejowanych pozycji dla tzw. zaprzyjaźnionych mediów zagraża uczciwości przyszłych wyborów parlamentarnych w Polsce. Po trzecie, ludzie związani bezpośrednio i pośrednio z KRRiT to osoby, które z racji stanowiska podróżują po świecie, spotykają się z innymi osobami na podobnych stanowiskach (so called decision makers) w innych krajach i mogą poprzez swoje opinie wpływać na niedemokratyczność decyzji swoich odpowiedników na przykład w Kanadzie czy USA, a więc wpływać na życie już nie tylko pojedynczego polonusa, ale na życie przeciętnego Kanadyjczyka czy Amerykanina. Po czwarte, w okresie, kiedy świat zachodniej cywilizacji jest włączony w proces budowy demokracji w takich krajach, jak Libia, Syria, Irak, Afganistan, Sudan, Somalia, odmowa KRRiT dla Telewizji "Trwam", a więc odmowa oglądania wybranej telewizji dla wielomilionowej społeczności widzów, jest po prostu zaprzeczeniem wysiłków budowy demokracji w wielu zakątkach świata.

      Wobec powyższego trzeba, by Polonia zastanowiła się nad wprowadzeniem sankcji dla osób związanych z decyzją odmowy Telewizji "Trwam" na multipleksie cyfrowym. Należy zastanowić się nad akcją pisania listów do ministra spraw wewnętrznych Kanady i posłów federalnych, by osoby z zarządu KRRiT, a więc Jan Dworak, prezes oraz członkowie Witold Graboś, Krzysztof Luft, Stefan Józef Pastuszka, Sławomir Rogowski, stały się personae non gratae na terenie Kanady i USA, by tych osób na teren Kanady i USA po prostu nie wpuszczano, gdyż bezpośrednio i pośrednio ich działalność zagraża demokracji w Kanadzie i USA.

      Zapraszam do dyskusji,

Janusz Niemczyk, Toronto

Ponad stu pedagogów z ponad 20 krajów przyjechało w końcu kwietnia do Ostródy na światowe spotkanie nauczycieli polonijnych z całego świata. Organizatorami tegorocznego zjazdu były: Stowarzyszenie "Wspólnota Polska", Ministerstwo Edukacji Narodowej, Uniwersytet Warmińsko-Mazurski, Kongres Polonii Amerykańskiej, Urząd Marszałkowski Województwa Warmińsko-Mazurskiego, Urząd Miasta Ostróda, Szkoła Wyższa Psychologii Społecznej oraz Fundacja Rozwoju Systemu Edukacji. Patronat honorowy nad wydarzeniem objął marszałek województwa warmińsko-mazurskiego Jacek Protas.

      W zjeździe, którego gospodarzem było ostródzkie Centrum Konferencyjno-Wypoczynkowe "Sarmatia", podobnie jak rok i dwa lata temu, uczestniczyli nauczyciele zaproszeni przez wiceprezesa Stowarzyszenia "Wspólnota Polska" – Dariusza Piotra Bonisławskiego.

      Tegoroczne spotkanie nauczycieli polonijnych poświęcone było jakości nauczania oraz tworzenia platformy współpracy i tworzenia, w ramach konkretnych działań projektowych, pomiędzy wszystkimi środowiskami "Wschodu", "Zachodu" i Polski. Spotkanie miało służyć również prezentacji dotychczasowych prac i planów przez instytucje zajmujące się oświatą polonijną. Specjalny partner imprezy – Kongres Polonii Amerykańskiej – zaprezentował działalność środowisk polonijnych w USA. Odbyły się także warsztaty projektowe przygotowane przez trenerów Fundacji Rozwoju Systemu Edukacji, których celem było praktyczne zapoznanie uczestników z istniejącymi programami finansowania współpracy międzynarodowej w zakresie edukacji.

      W obradach uczestniczyli m.in.: podsekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji Narodowej Mirosław Sielatycki, naczelnik Wydziału ds. Współpracy z Polonią i Polakami za Granicą w MSZ Mieczysław Sokołowski, marszałek województwa warmińsko-mazurskiego Jacek Protas, prezes Stowarzyszenia "Wspólnota Polska" Longin Komołowski, dyrektor biura Zarządu Krajowego Iwona Borowska-Popławska oraz liczni przedstawiciele regionalnej i lokalnej administracji.

      Z gości zagranicznych udział w zjeździe wzięli m.in.: Barbara Kubiczek z Centrum Pedagogicznego dla Polskiego Szkolnictwa Narodowościowego w Czeskim Cieszynie, Tadeusz A. Pilat – prezydent Europejskiej Unii Wspólnot Polonijnych, Jarosław Narkiewicz – poseł na Sejm Republiki Litwy, dr Jolanta Tatara z USA oraz dr Maria Małaśnicka-Miedzianogóra – prezes Nordyckiej Unii Oświaty Polonijnej. Pod nieobecność zapowiedzianej wcześniej prezes Haliny Subotowicz-Romanowej – referat dotyczący sytuacji w Rosji przedstawiła Irena Korol z Czernichowska, a Julia Sierkowa przedstawiła analizę dotyczącą oświaty polskiej na Ukrainie. Białoruś była reprezentowana przez prezes ZPB Andżelikę Orechwo. Spotkanie prowadził wiceprezes Stowarzyszenia Wspólnota Polska Dariusz Bonisławski.

      W dyskusji merytorycznej na temat szans i zagrożeń oświaty polonijnej i polskiej za granicą zwracano uwagę na potrzebę podjęcia następujących działań: zrównanie w prawach szkolnictwa publicznego i niepublicznego, dotacje, status, świadectwa; podjęcie badań pedagogicznych dotyczących migracji uczniów, konstrukcja narzędzi diagnostycznych, transfer rezultatów badań do sfery polityki oświatowej państwa, i wreszcie na stworzenie kierunków uniwersyteckich przygotowujących do pracy w oświacie polskiej za granicą.

      Absolwent takiego kierunku powinien dysponować rzetelną znajomością uwarunkowań kulturowych i społecznych krajów przyjmujących, a także mieć wiedzę i doświadczenie z dziedziny wielokulturowości i wielojęzyczności, oraz potrafić rozwiązywać problemy polskich dzieci w obcym systemie edukacyjnym w porozumieniu z lokalnymi władzami oświatowymi; ważne jest też umożliwienie uczniom szerokiego kontaktu z żywą kulturą i współczesnym językiem polskim oraz właściwy dobór treści w narodowych programach nauczania.

      Na zakończenie obrad uczestnicy skierowali liczne postulaty do władz polskich i do Stowarzyszenia "Wspólnota Polska" – m.in. w sprawie podjęcia rozmów bilateralnych oraz na szczeblu Komisji Europejskiej o zastosowaniu dyrektywy UE dotyczącej prawa dzieci migrujących pracowników do nauki języka ojczystego. Zaapelowali też o obronę praw polskiej mniejszości narodowej na Litwie.

      Przedstawiciele środowisk polonijnych opowiedzieli się także za poszerzeniem oferty kursów metodycznych, prowadzonych do tej pory przez Polonijne Centrum Nauczycielskie (PCN) w Lublinie, oraz za podpisaniem umów dwustronnych z krajami UE dotyczących uznania kwalifikacji zawodowych nauczycieli polonijnych, które zdobywają w Polsce, zarówno w ramach studiów regularnych, jak i podyplomowych. Wypowiedzieli się przeciw ograniczeniom środków finansowych na pobyty edukacyjne dzieci i młodzieży w Polsce, a w szczególności na zloty młodzieży polonijnej. Organizacje ze Wschodu wystąpiły o zniesienie opłat za egzaminy i certyfikaty potwierdzające znajomość języka polskiego dla osób legitymujących się Kartą Polaka.

      Nauczycieli polonijnych przyjął rektor Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego prof. dr hab. Józef Górniewicz, który przedstawił inwestycje zrealizowane w ostatnich latach na uczelni – m.in. Regionalne Centrum Informatyczne, Centrum Akwakultury i Inżynierii Ekologicznej i nowe wydziały matematyki. Zachęcał ponadto młodzież polonijną do podejmowania studiów w Polsce.

      W ramach imprez towarzyszących zjazdowi nauczyciele polonijni zostali zaproszeni na odbywającą się w Ostródzie galę finałową ogólnopolskiego konkursu tańca towarzyskiego dzieci i młodzieży z udziałem par polonijnych oraz odbyli rejs statkiem po Kanale Elbląsko-Ostródzkim i odwiedzili sanktuarium maryjne w Gietrzwałdzie.

Leszek Wątróbski

Szczecin

W opublikowanym na łamach "Gońca" tekście pt. "Wystarczyła mi godzina" (numer 14 z 5-12 kwietnia br.) podjąłem próbę odnalezienia pierwszych polskich mieszkańców Windsor. Jak już wielokrotnie pisałem, powszechnie przyjmuje się, że pierwsza polska rodzina osiedliła się w Windsor około 1908 r. Ale nie podaje się nazwiska... A jak wiemy z doświadczenia, taka ocena "około" może być baaaardzo daleka od prawdy.

      Niemniej jednak ustaliłem kilka nazwisk, aby m.in. pani Agata Rajski, autorka pracy magisterskiej na temat windsorskiej Polonii, czy też organizatorzy Polskiego Tygodnia w Windsor, mogli skorzystać z mojej ściągawki.

      Tak więc pokazałem światełko w tunelu, aby inni mieli ułatwione zadanie; gdyby, rzecz jasna, ktoś zechciał podjąć ten temat.

      Co ciekawe, w pierwszym tzw. pamiętniku, a więc okolicznościowej publikacji z okazji 25-lecia Stowarzyszenia Polskiego Domu Ludowego w Windsor (1925-1950), Adolf Henryk Ganczarczyk tego tematu nie podejmuje, skupia się na dziejach organizacji. Określenie "około 1908" pojawia się w pamiętniku 40-lecia parafii p.w. Świętej Trójcy, a następnie w okolicznościowym wydawnictwie Domu Polskiego z okazji 60-lecia działalności. Dr Frank Kmietowicz, autor opracowania, nie tłumaczy, skąd wziął rok 1908, ale uwiarygodnia informację. I już zupełnie współcześnie, wspomniana pani magister małpuje bezkrytycznie rok 1908, nie podejmując najmniejszej próby zweryfikowania jej bądź uzupełnienia chociażby o jedno nazwisko.

      Ponieważ wspomniana praca magisterska została przetłumaczona na język angielski i już pod zmienionym tytułem trafiła nawet do parlamentu Kanady, do parlamentarnej biblioteki, można się z tego śmiać (ale chyba tylko przez łzy...), ale autorka nie tylko pominęła ważne fakty z życia zorganizowanej Polonii, zwyczajnie też minęła się z prawdą.

      Na marginesie tej żałosnej historii dodam, że Włosi mieszkający w Windsor, powołali specjalny zespół, który przez pięć lat gromadził materiały i dopiero wtedy została opracowana księga: piszę księga, jest to bowiem kilkaset stron druku plus ogromna liczba zdjęć. A my? To znaczy nie my wszyscy, ale ci, którzy odpowiadają za ten przekręt (przemilczę litościwie ich nazwiska) – zmienili tytuł pracy magisterskiej, aby odpowiadał setnej rocznicy polskiego osadnictwa w Windsor, i bez większego wysiłku zaprezentowali książkę (z tego co można znaleźć na stronie ontaryjskiej fundacji, na druk owego "dzieła" wyłożono blisko 50 tys. dolarów).

      Ponieważ na przyszły rok zapowiedziano kolejny "Tydzień Polski" w Windsor i wyjaśniono, że to z okazji 105. rocznicy osadnictwa – podkusiło mnie, aby znaleźć jakieś potwierdzenie, że w roku 1908 rzeczywiście jacyś Polacy w Windsor mieszkali. A skoro udało mi się ustalić kilka nazwisk dla roku 1908, pomyślałem, a dlaczego nie pójść dalej? Stąd tytuł, że dokładam trzy, a nawet pięć lat. Rzecz jasna nie do wyroku, a do moich poszukiwań i nie będę mieć żadnych pretensji, jeżeli ktoś sięgnie po te nazwiska i przytoczy je na potwierdzenie tezy, iż nasi rodacy osiedlali się po tej stronie Detroit River znacznie wcześniej niż w roku 1908. Pamiętać bowiem należy, że do Hameryki emigrowały z Europy miliony ludzi, ale owa Hameryka, to były głównie Stany Zjednoczone, a nie Kanada.

      Zanim przytoczę kolejne nazwiska, kilka zdań należy poświęcić wyjaśnieniu, dlaczego akurat w Windsor pojawił się Tydzień Polski?

      W liście pani Ewy Baryckiej, prezes Oddziału Windsor-Chatham Kongresu Polonii Kanadyjskiej, czytamy m.in.: "Ostatni, czwarty Polski Tydzień w Windsor (PWW08) odbył się w 2008 roku. Nasza społeczność obchodziła wówczas 100-letnią rocznicę osadnictwa Polonii w Windsor. Niedawny kryzys ekonomiczny w naszym mieście spowodował przerwanie trydycji organizacji tego przedsięwzcięcia.

      W dniu 28 listopada br., na spotkaniu Kongresu Polonii Kanadyjskiej okręgu Windsor-Chatham, większość przedstawicieli organizacji polonijnych poparło inicjatywę zorganizowania kolejnego PWW w 2013 roku, w 105-rocznicę Polskiego (zgodnie z oryginałem-przyp. lw) osadnictwa w Windsor oraz w 95 rocznicę niepodległości Polski (1918). (...) Wierzymy, że Państwa organizacja stanie się częścią tego ważnego przedsięwzięcia promującego Polonię, Polskę w Windsor i Kanadzie".

      Z listu prezes wiemy, kiedy odbyła się ostatnia impreza tego typu, ale nic na temat początków, które są niezwykle... interesujące! I które powinny skłonić "Państwa organizacje" do, przynajmniej, zastanowienia.

      Oto z listu pana Ryszarda Kuśmierczyka, który dotarł także do mnie, wynika m.in.: "...byłem jedną z pierwszych osób organizatorów pierwszego Polskiego Tygodnia w Windsor w 2002 roku. Otóż w 2001 roku, ówczesny konsul RP Janusz Junosza-Kisielewski skontaktował się ze mną, jako że pełniłem wtedy funkcję prezesa Polonia Centre, i zaproponował, ażebym ja osobiście i Polonia Centre była organizatorem jego pomysłu organizacji TPwW (Tygodnia Polskiego w Windsor – przyp. lw). Z racji wielu obowiązków (...) skierowałem pana konsula do Stowarzyszenia Polskich Biznesmenów i Profesjonalistów, a imiennie do Tonego Blaka z sugestią, że oni mogliby się podjąć tego zadania".

      Nie ukrywam, że po zapoznaniu się z tym oświadczeniem przysłowiowa szczęka opadła mi poniżej kolan: jak to? Polski dyplomata sugeruje polonijnej organizacji tworzenie czegoś nowego? Wiedząc, że mamy w Windsor doroczny festiwal etniczny, tzw. karuzelę narodów, w ramach którego polska"wioska" jest naszą wizytówką od przeszło 30 lat?! Nagle Polski Tydzień, aby co? Co pokazać, coś więcej niż możemy w ramach "Karuzeli"? Oczywiście, nie moje małpy, nie mój cyrk – ale kiedy polscy dyplomaci zaczynają mieszać w życiu Polonii, powinna się gdzieś pod kopułką zapalać czerwona ostrzegawcza żarówka...

      Ktoś powie: chopie, mamy niepodległą, wolną itd. itp. Polskę, a ty przywołujesz złowieszcze duchy z przeszłości! Może i dmucham na zimne, ale z tego, co pojmuje mój ograniczony rozum, lepiej jest z konsulami utrzymywać rzeczywiście dyplomatyczne stosunki, a już realizować ich wytyczne? Może inny przykład, każdy przynajmniej słyszał o Błękitnej Armii gen. Hallera, w której służyły tysiące ochotników z Ameryki. Ludzie ci wierzyli w wolną Polskę, popłynęli do Europy przelewać za nią krew. Wielu nie wróciło, inni zostali inwalidami i po powrocie nie mieli kawałka chleba... To dlatego powstało Stowarzyszenie Weteranów Armii Polskiej w Ameryce. Ale nie o tym chcę mówić, bowiem każda władza stara się sobie podporządkować jak najwięcej, w tym ludzi.

      Przed II wojną światową powołano do życia "Swiatpol", czyli coś w rodzaju współczesnej Wspólnoty Polskiej, i Polacy z Ameryki, ustami ks. Józefa Swastka, powiedzieli nie. Inna sprawa, że rządy sanacyjne zawiodły ich oczekiwania, ale chodziło o to, że Polacy, a właściwie Amerykanie polskiego pochodzenia przede wszystkim mają być wierni... Ameryce! Jesteśmy Amerykanami polskiego pochodzenia – powiedział ks. Swastek.

      I jeszcze jeden przykład, z ostatnich tygodni, oto prezes Kongresu Polonii Amerykańskiej, Frank Spula, wydał oświadczenie, że Polonia zajmuje neutralne stanowisko w sprawie katastrofy smoleńskiej i Telewizji "Trwam" (właściwie należy poświęcić tej sprawie oddzielny tekst). W wydziałach stanowych zawrzało, mam pod rękę oświadczenia poszczególnych wydziałów, w tym Wydziału Michigan KPA. Czytam listy oburzonych, ale nikt już chyba nie pamięta, że kiedy Spula sięgnął po stołek prezesa KPA, powiedział jasno i wyraźnie, że będzie współpracował z rządem polskim... Nie chcę tego pana oceniać, ale niektórzy mówią o nim jak o misiu z bajeczek dla dzieci, misiu "o bardzo małym rozumku". A może to ludzie z otoczenia prezesa? Kto jeszcze pamięta Wojciecha Wierzewskiego, agenta SB, który doradzał trzem prezesom KPA i cieszył się ogromnym autorytetem? Inna sprawa, dlaczego we władzach KPA nie przeprowadzono lustracji? I ten sam temat odnosi się do naszego, kanadyjskiego Kongresu, prawda?

      Wystąpienie Spuli to hańba – względnie zupełna ignorancja, względnie działanie ludzi z otoczenia. Nie jest to ważne, liczy się sama wymowa prawdziwie protuskowa, prorządowa; wracam więc do myśli poprzedniej: lepiej niech Polonia sama organizuje, bo np. na naszym podwórku żaden Tydzień Polski nie usunie w cień "Karuzeli", chociażby dlatego, że w organizację festiwalu etnicznego angażują się setki osób, a Tydzień Polski to coś sztucznego, narzucanego odgórnie.

      Dlaczego jednym tak łatwo pociągnąć za sobą innych? Trzeba pamiętać, że 95 proc. ludzi jest z zasady bierna, ale wystarczy, że pojawi się jedna osoba i masa idzie za nią... czy w dzień św. Patryka londońscy studenci planowali rozróbę z paleniem aut? Na pewno nie, ale skoro było ich dużo, mieli trochę w czubie – wystarczył jeden idiota, który rzucił hasło "jeszcze lepszej zabawy". Podobnie jest w życiu organizacji: odrobina tupetu i zaraz pojawiają się zwolennicy. Najtrudniej bowiem u ludzi o refleksję, czyli zwykłe myślenie: co ten gość właściwie mówi? I jeszcze jedna ważna obserwacja: znacznie trudniej jest przekonać jednostkę niż tłum.

      NOWE DATY – NOWE NAZWISKA

      Ponieważ kolejny Tydzień Polski dopiero za rok (chociaż sytuacja ekonomiczna wcale nie jest lepsza, a z drugiej strony, czy to Windsor finansuje tę imprezę?), daję szansę organizatorom na zmianę jednego z haseł, a zatem już nie 105. rocznica, a 110.!!!

      Pisałem poprzednio, że spędziłem w Muzeum Miejskim w Windsor zaledwie godzinę, aby znaleźć w roku 1908 polskie nazwiska wśród mieszkańców Windsor. Chodziło mi o podanie ręki tym, którzy wciąż plotą "około 1908", teraz już mogą pisać i mówić, iż rodzina Krupskich itd.

      Amatorka, która pomagała stworzyć nieszczęsną stronę polishwindsor.com, przytoczyła nazwisko Kaniewski dla roku 1907.

     Wspomniana strona przeszło dwa lata jest zawieszona i chyba już nie wróci, a ta, którą opracował zespół pod kierunkiem pana Chrostowskiego, została zwrócona autorom do poprawek (?) i na tym sprawy stoją. Co ciekawe, pani Madelyn Della Valle ostatnimi czasy udostępniła mi hasła do zawieszonej strony, a mimo to nie udało mi się jej odnaleźć, czyżby została zlikwidowana?

      W trakcie moich poszukiwań dla okresu 1905/6 znalazłem sporo nazwisk, które wskazują na polskie pochodzenie, chociaż nie do końca. Znałem pana Hoppe, kiedy więc natrafiłem na nazwisko Hoppa, ucieszyłem się, że dotarłem do pradziadka, ale już przy imieniu zwątpiłem: Moritz? Podobnie z nazwiskiem May, kiedy prześledziłem imiona, zdecydowanie to nazwisko odrzuciłem, ale np. Buska Charles, Dywelsky Lucy i Stephen, Lupien Joseph, Pawloski Frank i Pawloski John, Romansky Ernest i Fred? W pobliskim Sandwich mieszkali w tym czasie Bayresky Joseph i Lunszkowski John.

      Jak już wspominałem, są to tylko tropy, pierwsze informacje, które wymagają dalszych badań, jak chociażby dotarcie do akt zawarcia związków małżeńskich. O wiele ciekawszy dla nas jest rok 1903, bowiem tym samym przesuwamy datę pierwszych Polaków w Windsor z roku 1908 na 1903, tym samym możemy mówić nie o 105. rocznicy, a 110. Czy to bardzo ważne? Nie, należy to traktować jako lokalną ciekawostkę i np. dowód na bardzo pobieżne potraktowanie pracy magisterskiej. Otóż w roku 1903 następujące osoby, które podejrzewam o polskie pochodzenie, mieszkały w Windsor: Baza Albina i Peter, Bernoski Augusta i Bertha, Minto Alexander, Pawloski John, Yarowsky Charler, Burneskey Henry. Są jeszcze inne, np. Cronin Maria, Geskie Fred – które również mogą sugerować polskie pochodzenie.

      Na tym przerywam poszukiwania, ponieważ jak długo można bujać w obłokach, nie troszcząc się o tak prozaiczne sprawy, jak chleb powszedni, prawda? A tak na marginesie, czy rzeczywiście są potrzebne jakieś sztucznie tworzone rocznice (95. odzyskania niepodległości... a co, czy setnej nie doczekamy?), preteksty, aby podjąć się organizacji czegoś tam? Czy jest to raczej zabieg psychologiczny: kochani, to nie są żarty, to już 105. rocznica, jak ktoś z polskimi korzeniami osiedlił się w naszym mieście! Koniecznie musimy to uczcić i wy mi w tym pomożecie, aby rozsławić imię Polonii i Polski... I 95 proc. idzie za tym wezwaniem.

      Na szczęście, mamy w Windsor inne wydarzenia, znacznie ciekawsze, oto komitet polskiej wioski informuje, że Ontario Trillium Fundation przekazało przeszło 100 tys. dolarów na generalną przebudowę kuchni w Domu Polskim. Zespół Pieśni i Tańca "Tatry" hucznie świętował swoje 40-lecie istnienia, a nasza piosenkarka, Magda Kamińska, została nagrodzona w Los Angeles w czasie Indie Music Awards. I to nas, jako Polaków, cieszy i napawa dumą. Dodać do tego należy, że lokalny dziennik, "The Windsor Star", pisał o Magdzie bardzo ciepło. I to są chyba nasze polonijne sukcesy, których żaden Tydzień Polski nie przyćmi i nie zastąpi.

Leszek Wyrzykowski

Windsor