W środę, 1 sierpnia, obchodziliśmy 68. rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego. Kanadyjska Polonia oddała hołd Bohaterom tamtych dni i cześć Poległym w walce o niepodległą Polskę.
Uroczystości rozpoczęły się o godzinie 19.00 Mszą Świętą w polskim kościele im. św. Maksymiliana Kolbe w Mississaudze. Na Eucharystii, pomimo okresu wakacyjnego oraz dnia powszedniego, zgromadziło się wielu Polaków, którym bliskie są sprawy Polski, w tym członkowie Koła Sympatyków PiS w Kanadzie. Trzeba podkreślić, że większość świąt i rocznic ważnych historycznych wydarzeń obchodzona jest w Kanadzie w pierwsze niedziele po aktualnej dacie odpowiadającej danemu wydarzeniu. Inicjatywa obchodzenia rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego dokładnie 1 sierpnia, w środę, należy do rzadkości i trzeba wyrazić uznanie dla organizatorów, że zdecydowali się na taki krok. To ważne, aby czcić istotne święta właśnie w dniach, w których obchodzimy ich rocznice, gdyż są to daty symboliczne i przesuwanie obchodów na inne terminy dla wygody osób chcących w nich uczestniczyć jest błędem. Pozbawia bowiem Polaków tej istotnej dla historii Polski symboliki.

Kazanie wygłosił ojciec Wojciech Stangel, który opowiedział zgromadzonym wiernym historię swojego kolegi, któremu pewne życiowe wydarzenie zmieniło spojrzenie na rzeczywistość. W drugiej klasie szkoły średniej był pasjonatem sportu. Codziennie biegał po okolicznym lesie. Obok lasu znajdowała się mogiła Powstańców, którzy zostali rozstrzelani podczas II wojny światowej przez hitlerowców. Łukasz znał historię poległych tam pochowanych. Wiedział, co się wydarzyło, jednak wydawało mu się, że to go nie dotyczy, że jest to odległe i mało istotne. Żył teraźniejszością, skupiał się na tym, co będzie jutro. Któregoś dnia, kiedy mijał to miejsce, zauważył starszego, okołoosiemdziesięcioletniego mężczyznę stojącego z rękami podniesionymi do góry i modlącego się. Zdecydował się podejść do starszego pana. Ów mężczyzna zapytał Łukasza: "Młody człowieku, czy wiesz, co wydarzyło się w tym miejscu?". Chłopak odpowiedział, że wie, że uczył się na historii. Mężczyzna kontynuował: "Na pewno nikt ci nie powiedział, że też miałem tutaj zginąć. Niemal w ostatniej chwili udało mi się uciec, bowiem czuwa nade mną Opatrzność Boża. Dlatego każdego roku przychodzę tu i mówię Im, czego tu doświadczyłem. Staram się też żyć jak najlepiej, jestem Im to winien". Po tych słowach mężczyzna pochylił się, wziął do ręki trochę ziemi i podsunął mu pod nos i zapytał: "Czujesz? W tej ziemi jest pot, łzy i krew tych, którzy ponieśli śmierć dla ciebie po to, abyś mógł śnić, abyś mógł marzyć i abyś w wolnym kraju mógł te swoje marzenia realizować. Pamiętaj, że jesteś Ich dłużnikiem". Starszy pan spojrzał w niebo i powiedział: "Kiedy ginęli, też było takie piękne, słoneczne niebo, a oni tak bardzo chcieli żyć". Ojciec Wojciech zapytał wszystkich, czy wiedzą, jakie było niebo w czasie, kiedy za nas ginęli ci, którzy walczyli o Polskę. Podkreślał, że Niebo jest tym, do czego jako chrześcijanie dążymy. "Spójrzmy w Niebo z tęsknotą, tak jak patrzył król Władysław pod Grunwaldem, jak patrzył król Jan III Sobieski pod Wiedniem, jak patrzyli Powstańcy Warszawscy i wielu innych wybitnych naszych rodaków. Spójrzmy z wiarą i prośmy Boga o błogosławieństwo, aby każdy z naszych rodaków mógł cieszyć się pokojem, mógł cieszyć się radością z tego, kim jest, aby był dumny ze swojej historii. (...) nie wolno zapomnieć nam o tych, którzy nauczyli nas, co to znaczy kochać ojczyznę" – głosił ojciec Stangel.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•  

Po Eucharystii odbyło się nabożeństwo do Matki Bożej Nieustającej Pomocy między innymi w intencji Ojczyzny. Następnie wszyscy odśpiewali "Boże coś Polskę" i udali się pod pomnik Patrioty mieszczący się obok Centrum Kultury im. Jana Pawła II. Pomnik ten "jest wyrazem hołdu i wdzięczności znanym i nieznanym rodakom, dla których służba Ojczyźnie, obrona wiary i wolności były najwyższym celem". Tak napisano na tablicy pamiątkowej. Został postawiony w 1987 roku w Place Polonaise w Grimsby przez Związek Polaków w Kanadzie, dedykowany bohaterom I i II wojny światowej, przekazany w 2008 r. Kongresowi Polonii Kanadyjskiej, Okręg Mississauga, z inicjatywy którego został ozdobiony godłem Polski i Kanady oraz słowami bł. Jana Pawła II. Następnie został przeniesiony na plac Jana Pawła II przy Centrum Kultury w Mississaudze. Na pomniku widnieją napisy w języku polskim i angielskim: "Za wolność Waszą i naszą. Dla uczczenia polskich uchodźców, imigrantów i ochotników z Kanady i Stanów Zjednoczonych, których wysiłki przyczyniły się do odrodzenia wolnej i niepodległej Polski w dniu 11 listopada 1918 roku; a także w hołdzie polskim żołnierzom, którzy podczas II wojny światowej walczyli o wolność w Polsce i w obcych krajach i których marzenie o wolnej ojczyźnie nigdy nie zgasło".

Pod pomnikiem zebrało się około stu osób, w tym wielu członków Koła Sympatyków PiS. Uroczystości zorganizowane zostały przez Kongres Polonii Kanadyjskiej, Okręg w Mississaudze, i rozpoczęły się zapaleniem zniczy oraz złożeniem kwiatów pod pomnikiem przez wiceprezesa KPK Okręg w Mississaudze Stanisława Kulinę oraz członka Zarządu Głównego KPK Henryka Gadomskiego. Po złożeniu kwiatów Prezesi Kongresu zabrali głos.
Kolejno przemawiali zaproszeni Powstańcy, którzy opowiedzieli o walkach w Śródmieściu Warszawy. Weteran, pan Andrzej Łysakowski ps. "Kozak" ze Zgrupowania AK "Chrobry", opowiedział o tym, jak cudem uszedł z życiem, kiedy to zamienił się z kolegą na łóżka, w miejscu gdzie nocowali, i pocisk, który wpadł do ich pokoju, zabił jego przyjaciela. Wspominał, jak został ranny, jak był w niewoli i jak był potraktowany przez miejscową ludność, która krzyczała "bandyci" na widok Powstańców. Mówił o tym, jak traktowali ich Niemcy, kiedy byli w niewoli, i jak wkroczyli Rosjanie. Opowiadał o amerykańskich samolotach i obozach jenieckich. Był wówczas młodym, kilkunastoletnim chłopcem. Kiedy jechał wraz z kompanami pociągiem do obozu, amerykański nalot spowodował, że wagon, który miał zostać odczepiony, pozostał z pociągiem i tym sposobem pan Andrzej pojechał wraz z innymi w głąb Niemiec i nie trafił do obozu. W dalszej drodze wojska angielskie bombardowały pociąg i nastąpił odwrót. Jeńców zabrano do obozu. Tam kazano im podpisać dokumenty w nieznanym dla nich języku, które później okazały się zrzeczeniem się praw kombatanckich. W obozie dla jeńców wszyscy witali Weteranów Powstania z wielką radością i nadzieją, gdyż fakt, iż bili się oni przez 63 dni z Niemcami, świadczył o słabości Niemców i przewidywał nadchodzący koniec wojny.

Po zakończeniu przemówienia Powstańca Łysakowskiego głos zabrał drugi zaproszony na tę uroczystość Weteran, pan Kazimierz Mikos ps. "Bażant" również ze Zgrupowania AK "Chrobry II", który rozpoczął swoje przemówienie od wyjaśnienia zebranym, dlaczego pisze się historię. "Historię pisało się dla władców, dla żołnierzy, kiedyś nazywali się rycerzami, i trzecia grupa, dla których pisali, to byli powstańcy. (...) władcą się jest zawsze, chociaż się nie pełni funkcji, to samo rycerzem (...), no a powstaniec dlatego, że w historii narodów w ogóle, duża część tych, którzy później władali tymi krajami, to właśnie byli powstańcy. Czym się różnią od tych rycerzy? Różnili się tym, że to byli ochotnicy i tak zostało do dzisiaj. I Powstańcy Warszawscy również byli ochotnikami." Pan Kazimierz udział młodzieży w Powstaniu przypisał jako zasługę II Rzeczpospolitej. Sam był 14-latkiem, kiedy brał udział w walkach w Śródmieściu Warszawy. "Powstaniec pozostaje Powstańcem do końca życia" – twierdzi Weteran. Podczas wojny wszyscy młodzi chcieli walczyć dla Polski. Przypominał o tym, że na około 30 powstań, które miały miejsce, tylko cztery były ogólnonarodowe, w których udział brali "Polacy wszystkich ziem", tj. Kościuszkowskie, Listopadowe, Styczniowe i Warszawskie. Powstaniec Mikos dostał się do oddziału po tym, jak znalazł paczkę 30 nabojów, którą przekazał żołnierzowi. Ten podał mu adres, gdzie się ma zgłosić, i tak został Powstańcem. Znał dobrze Warszawę, był początkowo przewodnikiem. W Powstaniu zginęło bardzo wielu ludzi, w tym 18 tysięcy Polaków i tyle samo Niemców. Jednak Niemcy mieli we władaniu czołgi, samoloty i artylerię, a Polacy tylko karabiny. Stał się cud – nieuzbrojeni ludzie walczyli 63 dni. Powstanie było moralnym zwycięstwem – zreasumował Weteran.

Pomiędzy przemówieniami zaproszonych gości harcerze ze Związku Harcerstwa Polskiego odśpiewali kilka znanych pieśni, między innymi "Hymn Szarych Szeregów", "Bagnet na broń" i "Pałacyk Michla". Uroczystości zakończyły się odśpiewaniem hymnu narodowego Rzeczypospolitej Polskiej.
Pomimo iż jeszcze w tym roku uroczystości odbyły się w kameralnym gronie i były skromne pod względem organizacyjnym, to jednak trzeba zauważyć, że sam fakt zorganizowania obchodów rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego zasługuje na uznanie dla organizatorów. Było to na pewno jedno z nielicznych, jeżeli nie jedyne, miejsce w okręgu torontońskim, w którym pamiętano o Bohaterach Warszawy. Jeżeli więcej osób się zmobilizuje do pomocy w organizacji takich przedsięwzięć, do nagłośnienia sprawy, do zapewnienia jeszcze lepszej oprawy, to będziemy mogli mieć pewność, że pamięć o Tych, którzy oddawali swoje życie za Niepodległą Polskę, nigdy nie zaginie, a następne pokolenia Polaków mieszkających w Kanadzie będą lepiej znały historię ojczyzny swoich przodków, a tym samym będą lepiej rozumiały polskość. Jeżeli chcemy, aby Polska nigdy nie zginęła, musimy nieustannie o to zabiegać, a jak trzeba to i walczyć. To od nas zależy. To my decydujemy tu i teraz o tym, co będzie później. To od nas zależy ,czy nasze dzieci będą dalej Polakami. Zachęcam wszystkich do wspólnej pracy dla naszej ukochanej Polski i przyszłych Jej pokoleń, również tych pokoleń, które żyją już na stałe gdzie indziej, ale w duszy i sercu wciąż mają polskość. Bardzo dziękuję wszystkim tym, którzy zorganizowali te uroczystości, właśnie 1 sierpnia, i wszystkim, którzy w nich uczestniczyli.

Barbara Rode – Toronto

Na początku czerwca br. w sali Domu Polskiego przy ulicy Solidarność Place w Hamilton odbyły się ostatnie przesłuchania finalistów oraz koncert laureatów już XLII Konkursu Recytatorskiego im. Marii i Czesława Sadowskich organizowanego pod auspicjami Fundacji im. Władysława Reymonta. W niedzielne południe, po Mszy św. w kościele pod wezwaniem św. Stanisława Kostki, odprawionej w intencji recytatorów, rozpoczęły się przygotowania do finałowej gali. Po rejestracji uczestników konkursu, którzy zakwalifikowali się do finału na podstawie wcześniejszych przesłuchań, ich rodziców, rodziny oraz zaproszonych gości powitała Monika Karpińska, członkini Komitetu Organizacyjnego Konkursu. Pani Monika zapoznała obecnych z regulaminem, który obowiązywał będzie uczestników finału.

Do udziału w konkursie zgłoszono aż 246 uczniów z polonijnych szkół podstawowych i średnich. Do finału zakwalifikowano 39 recytatorów. Finalistów przesłuchiwało jury podzielone na dwie grupy. Jedna grupa sędziów oceniała dzieci w wieku od 4 do 11 lat, a druga młodzież w wieku 12-19 lat. W siedmioosobowej grupie sędziów znaleźli się: Lidia Buźny (Cambridge), Iga Górska (London), Natalia Kusendova (Mississauga), Aleksander Siwiak (Hamilton), Danuta Stopa (Polska), Stanisław Szaflarski (St. Catharines) i Maria Walicka (Oakville).

Po przesłuchaniach wszystkich przybyłych recytatorów i po krótkiej przerwie oraz smacznym obiedzie Kazimierz Chrapka, prezes Fundacji im. Władysława Reymonta, dokonał oficjalnego otwarcia Koncertu Galowego Laureatów. Powitał zaproszonych gości i przekazał pozdrowienia od Danuty Łaski z Polski – prezesa Fundacji im. Władysława Stanisława Reymonta w Lipcach Reymontowskich i od jej honorowego prezesa i byłego wójta gminy Lipce Reymontowskie, Jerzego Kabata. K. Chrapka bardzo serdecznie powitał recytatorów, ich rodziców i nauczycieli, liczną grupę z Montrealu i Vancouveru, oraz delegację z Polski, której przewodniczyła Danuta Stopa, nauczycielka języka polskiego z LII Liceum im. Władysława Stanisława Reymonta w Warszawie. Towarzyszyli jej laureaci VII Ogólnopolskiego Konkursu Recytatorskiego pt. "Mówimy Reymontem" Izabela Tatara z Kleszczowa, Natalia Nadaj z Zabrodzia i Radosław Wołkowycki z Warszawy. Swoją obecnością zaszczycili galę laureatów: konsul RP Marzena Baranowska, Maria Walicka, prezeska Związku Nauczycielstwa Polskiego w Kanadzie, Danuta Warszawska – jedna z założycieli Fundacji im. Władysława Reymonta w Kanadzie, była prezeska ZG Związku Polaków w Kanadzie, piastująca obecnie funkcję prezeski Koła Przyjaciół Fundacji Jana Pawła II w Toronto, członkini Rady Fundacji Jana Pawła II z siedzibą w Watykanie, Monika Karpińska, prezeska ZNP – Oddział w Hamilton, Marek Miąsik, prezes Grupy 1 ZPwK w Toronto, Stanisław Szaflarski – "Gazda", architekt, który jest między innymi projektantem kościoła polskiego w Brampton, Janina Mazuń, prezeska Chóru "Symfonia", oraz prezes Placówki 315 Royal Canadian Legion Adam Biesiadecki, a także liczne grono nauczycielskie z wielu miast Kanady (Montreal, Vancouver, Oshawa, Toronto, Burlington, Mississauga, Kitchener, London, St. Catharines i oczywiście Hamilton).

• 
• 
• 
• 
•  

Nad sceną w Domu Polskim widniał napis, motto konkursu, ze słowami Jana Pawła II "Nie bój się, nie lękaj się! Wypłyń na głębię!". Zdobywcy złotych, srebrnych i brązowych medali w poszczególnych grupach wiekowych, ponownie wystąpili przed jury konkursu, walcząc o najbardziej prestiżową nagrodę, jaką jest wyjazd do Polski na VIII Ogólnopolski Konkurs Recytatorski pt. "Mówimy Reymontem", który odbędzie się w Kleszczowie w październiku 2012. Oficjalnym zwycięzcą konkursu został Dominik Ludera z Montrealu. Jednak ze względu na fakt, że reprezentował on już Polonię w Kanadzie i Fundację im. W. Reymonta w Polsce w 2008 roku (regulamin wyklucza bowiem z wyjazdu uczestnika, który już raz wygrał i był w Polsce), do Polski pojedzie Annette Szeliga (grupa wiekowa 16-19 lat) i Martynka Szewczyk (grupa wiekowa 6-7 lat), obydwie z Hamilton, które zwyciężyły w swoich kategoriach wiekowych. Zasługi kanadyjskich nauczycieli, dzieci, młodzieży, rodziców, wychowawców, ich zapał i ciężką pracę podkreślili w swoich krótkich wystąpieniach między innymi: Marzena Baranowska, Danuta Stopa, Maria Walicka, Stanisław Szaflarski, Monika Karpińska, Aleksandra Florek i inni nauczyciele. Wszystkim należy się uznanie i ogromny szacunek za to, że polska mowa rozbrzmiewa pięknie w Kanadzie i nigdy, mam nadzieję, nie zaginie!

Zmiany regulaminowe wprowadzone w 2007 roku przez Fundację im. Władysława Reymonta umożliwiające udział w konkursie dzieci i młodzieży z całej Kanady zdały egzamin i wpłynęły na dalszy wzrost prestiżu konkursu. Kazimierz Chrapka w imieniu członków i kuratorów Fundacji im. W. Reymonta podziękował nauczycielom i rodzicom za przygotowanie dzieci i młodzieży do konkursu. W imieniu organizatorów konkursu recytatorskiego powiedział: "mamy świadomość, że stwarzamy dzieciom i młodzieży polonijnej warunki do głębszego poznania literatury polskiej i atmosfery do rozwoju intelektualnego w oparciu o nasze dziedzictwo kulturowe. Jesteśmy dumni z bardzo wysokiego poziomu recytacji konkursowych. Dziękując, gratulujemy wszystkim, którzy brali udział w każdej fazie konkursu. W naszych odczuciach każdemu z recytujących należy się medal za chęci, odwagę i wielki wysiłek. W konkursie nie było zwycięzców i zwyciężonych, po prostu wygrała cała Polonia, nasze uzdolnione dzieci i młodzież".
Ucztą dla duszy były recytacje gości z Polski. Nie było chyba na sali nikogo, kto by nie zauważył, że pani Danuta Stopa przywiozła najlepszych z najlepszych. Z prawdziwą przyjemnością można było oklaskiwać recytatorów z Polski. A dla uczestników z Kanady była to piękna lekcja i zachęta do dalszej pracy nad wzbogacaniem ojczystego języka. W pięknie wydanym informatorze, którego szatę graficzną zaprojektowała hamiltońska malarka Danuta Nitoń, możemy się dowiedzieć, dlaczego konkurs jest nazwany imieniem Marii i Czesława Sadowskich. "Maria i Czesław Sadowscy to pionierzy emigracji z lat dwudziestych, działacze Związku Polaków w Kanadzie, fundatorzy stypendiów akademickich, współtwórcy Katedry Historii Polski na Uniwersytecie w Toronto. Trud swej pracy przekazali na konto Fundacji im. Władysława Reymonta w celu utrzymania polskiego dziedzictwa kulturowego w Kanadzie. POLSKOŚĆ BYŁA ICH DUMĄ – NASZĄ NIECH BĘDZIE POWINNOŚĆ."

A oto czas, by przedstawić Polonii laureatów w poszczególnych kategoriach wiekowych: Dziewierz Michał i Serra Amelia (4-5 lat), Szewczyk Martynka, Gardziński Maja, Nowak Jakub (6-7), Królicki Sonia, Wołowiec Julia, Jaroma Justyna (8-9), Ludera Patryk, Nikloaev Antonina, Serra Adriana, Woźniak Jakub (10-11), Łuksza Patryk, Przystupa Józefina, Sagan Izabela (12-13), Kapron Magdalena, Ludera Agata, Jaroma Grzegorz (14-15), Szeliga Annette, Ludera Dominik, Sagan Aleksandra (16-19).

Na sukces konkursu zapracowali też inni i tu należy wymienić sponsorów, którymi byli: Wiesława Chrapka, Bożena Kukiełka, Grażyna Charczuk, którzy nieodpłatnie udzielili noclegu i gościny dla delegacji z Vancouver i z Polski. Dużo pracy organizacyjnej poświęcili wolontariusze: Karolina Chrapka, Piotr Chrapka, Kristina Grzegorczyk i Katarzyna Rapacz. W sekretariacie konkursu pracowali: Barbara Karpińska, Filip Chrapka i Małgorzata Berłowska. Nad całością pieczę sprawował Komitet Koordynacyjny: Kazimierz Chrapka, Danuta Azman-Zielińska, Lidia Buźny, Aleksandra Florek i Monika Karpińska.

O historii konkursów recytatorskich napisała kiedyś obszernie Danuta Warszawska, dlatego fragmentem jej wspomnień chciałbym zakończyć artykuł o tym przepięknym dla nas, na kanadyjskiej ziemi, święcie polskiej mowy. "W tym roku mottem finału konkursu jest maksyma Ojca Świętego Jana Pawła II – Wy jesteście przyszłością świata! Wy jesteście nadzieją Kościoła! Wy jesteście moją nadzieją!. On tak bardzo kochał dzieci i młodzież. Wiemy, jak wspaniale czuł się wśród nich. Wiemy, jak piękną pisał poezję, jak wspaniale grał w sztukach teatralnych jako młody student w Krakowie. Piękne albumy obrazujące pontyfikat Jana Pawła II będą w tym roku nagrodą dla wszystkich uczestników finału. Dołóżmy wszelkich starań, aby Konkurs Recytatorski Fundacji im. Władysława Reymonta trwał. Niech żyją w zdrowiu, radości i pomyślności wszyscy uczestnicy konkursu. Niech żyją w zdrowiu ich nauczyciele i ich rodzice. Niech święto polskiej mowy trwa." Oby dzięki tym, którzy dbają o nią w każdym zakątku ziemi, Polska była zawsze Polską.

Dla redakcji "Gońca" z Hamilton
Aleksander Siwiak

Tadeusz - Ogląda Pan olimpiadę może? - Oglądam, bo jestem starym sportowcem. - Nie drażni Pana, że dzisiaj w tych ekipach reprezentacjach narodowych to jest tak, że ludzie pochodzą z różnych krajów - u Brytyjczyków grają ludzie z Afryki, u Niemców grają Polacy? - Nie mamy wpływu na to. - Wiem, że nie mamy na to wpływu... - Ja też się przygotowywałem do olimpiady w 72 i w 76 do Montrealu. Mnie to denerwuje. - A czy to nie jest tak, że ci sportowcy są coraz bardziej jak wynajęci pracownicy? - Sport w tej chwili to nie jest sport, tylko pełna komercjalizacja. - Liczą się tylko pieniądze? - To nie tak jak ja jechałem kiedyś tylko za dietę. - A Pan był na olimpiadzie? - Akurat nie zakwalifikowałem się. - A w jakiej dyscyplinie? - Kolarstwo. Polska była potęgą, a jak patrzę teraz na to wszystko... Oglądałem wyścig, to płakałem. Żona mówi do mnie, wyjdź. Wożą się na końcu grupy, a on mówi, że jedzie po medal. Mój kolega jest jego trenerem. Aż nie mogę mówić, bo się denerwuję.

 

Magda - Ogląda Pani olimpiadę? - Czasami, jak mam czas. - A co Pani sądzi o tym, że w wielu zespołach narodowych grają przedstawiciele innych narodów. Czy reprezentacje narodowe przestają mieć sens? - Ja wiem, to jest dziwne, ale tak jest wszędzie. - To jak to zrobić, bo dawniej rywalizowała powiedzmy Polska przeciwko Niemcom. - Ale to samo jest w piłce nożnej. - No właśnie, cały sport jest już taki teraz. Czy to nie traci sensu? - To jest nie w porządku, bo jak na przykład Polaków wykupują do drużyny niemieckiej i nie wiadomo, czy to jest fair. Trudno powiedzieć. - Nie sądzi Pani, że może rywalizacja powinna być indywidualna? - Tak mi się wydaje, że to nie jest w porządku, ale nic z tym nie zrobimy, bo teraz narodowości wszędzie się mieszają - na przykład jak tutaj w Kanadzie, ilu znajdziemy Kanadyjczyków? Tak samo w Stanach. Do Polski też przyjeżdżają teraz inne narodowości. - No właśnie, co z tym zrobić, jak tę olimpiadę zorganizować? - Nie mam zielonego pojęcia. Nie wygramy z nimi.

Kazimierz - Ogląda Pan olimpiadę? - Nie, nie mam czasu. - Dzisiaj wszystko w sporcie jest przemieszane i w drużynach reprezentacjach narodowych grają sportowcy, którzy są skądinąd - Chińczycy u Brytyjczyków, Afrykańczycy u Francuzów. Jak to zorganizować, Pana zdaniem, żeby miało sens? - Proszę Pana, to są już pretorianie, a nie jakieś drużyny narodowe, o wszystkim decydują pieniądze. - Może ci ludzie powinni startować indywidualnie, reprezentować siebie? - Nie, to się tak nie da, chyba że już nie istnieją państwa. - Ale co z tym zrobić? - Nie oglądać. Piłki nożnej nie oglądam od 1974 roku. Od olimpiady w Monachium. Za dużo tego było, za dużo świństwa. Pamiętam dokładnie wtedy w Warszawie na delegacji byłem, strasznieśmy to przeżywali, ale jak zaczęli grać w wodzie po kostki... - Od tego czasu dał Pan sobie spokój? - Dałem sobie spokój. To nie jest sport.

Czesław - Ogląda Pan olimpiadę? - Jak najbardziej! - Nie przeszkadza Panu, że w tych reprezentacjach narodowych bardzo często występują ludzie urodzeni gdzie indziej - że u Brytyjczyków grają ludzie z Afryki, u Francuzów Chińczycy? - To niczemu nie przeszkadza. - Nie przeszkadza? - Czemu ma przeszkadzać?! Tak powinno być, jedno z drugim powinno być zgrane. - Nie sądzi Pan, że to nie jest już sport amatorski? - To jest zawodowe. Oni trenują na to porządnie przez kilka lat, to nie jest takie proste.

Bożena - Ogląda Pani olimpiadę? - Nie, bo w Polsce byłam. Byłam bardzo zajęta i wczoraj wróciłam. - Rozumiem. A nie przeszkadza Pani, że w tych reprezentacjach narodowych są ludzie na chybcika dokooptowani z innych nacji? Czy to tak ma być? - No, wolałabym swoje reprezentacje, ale szczerze mówiąc, spędzałam czas tak intensywnie w Polsce, że nie zdążyłam pomyśleć o tym. - A może olimpiada powinna być rozgrywana indywidualnie, tak aby każdy reprezentował tylko siebie? - Chyba tak!

W niedzielę, 22 lipca, obchodziliśmy dzień świętego Krzysztofa, patrona kierowców i podróżników. W tym dniu tradycją jest święcenie pojazdów w polskich parafiach na terenie kraju i poza granicami. Imię Krzysztof z greckiego Christophorus oznacza "niosący Chrystusa". Święty Krzysztof z Azji Mniejszej żył w III wieku naszej ery. Był potężnym mężczyzną o brzydkiej twarzy, który zamieszkał nad rzeką Jordan i używając swojej siły, przenosił przez rzekę podróżników. Pewnego dnia przeniósł dziecko, które było nadzwyczaj ciężkie. Dzieckiem tym był sam Chrystus, który wyznał: "Dźwigasz cały świat, gdyż ja jestem ten, któremu służysz pomagając innym". Jezus przywrócił Krzysztofowi normalny wygląd. Od tamtej pory Krzysztof czcił Chrystusa i nauczał. Był poddawany torturom, które miały odwieźć go od wiary, ale on nigdy się nie poddał. Później stał się patronem mostów, miast położonych nad rzekami, żeglarzy i pielgrzymów, a obecnie jest znany jako patron kierowców i podróżników.

• 
• 
• 
• 
•  

W kościele świętego Maksymiliana Kolbe o godzinie 16.00 olbrzymi parking należący do parafii i pobliskiego Centrum Kultury im. Jana Pawła II wypełnił się po brzegi samochodami. Były też ciężarówki, motocykle i rowery. Święcenie pojazdów rozpoczęło się modlitwą, której przewodniczył goszczący w tym dniu w parafii arcybiskup metropolita poznański Stanisław Gądecki. Po wspólnej modlitwie arcybiskup Gądecki oraz proboszcz parafii ojciec Janusz Błażejak wraz z innymi księżmi i ministrantami obeszli parking i po kolei święcili wszystkie stojące tam auta. Ministranci wręczali zebranym specjalne Różańce do samochodów.

Wcześniej tego dnia, o godzinie 11.00, arcybiskup Gądecki celebrował Mszę Świętą. W swoim kazaniu nawiązał do niedawno ogłoszonego wiernym planu pojednania Kościoła katolickiego i Cerkwi rosyjskiej i apelował o jedność wśród chrześcijan. W sierpniu br. ma zostać podpisany przez Kościół katolicki w Polsce i Kościół prawosławny w Rosji, przygotowany przez Konferencję Episkopatu Polski i rosyjski Kościół prawosławny dokument, który dotyczyć będzie perspektywy głębszego braterstwa między chrześcijanami i narodami. W celu podpisania dokumentu do Polski przyjedzie Cyryl I, patriarcha Kościoła w Rosji. Dokument ma być pierwszym krokiem do pojednania Kościołów polskiego i rosyjskiego, do słów: "wybaczamy i prosimy o wybaczenie". Cyryl I ma w planie podarowanie Kościołowi katolickiemu w Polsce ikony Matki Boskiej Smoleńskiej.

Arcybiskup Stanisław Gądecki głosił w swoim kazaniu, iż wszyscy chrześcijanie, bez względu na denominację, narodowość, rasę czy jakąkolwiek przynależność są uczniami Chrystusa, misjonarzami, których Chrystus obdarzył jednakową miłością. Podkreślił, iż pomimo często uzasadnionych niechęci w stosunku do innych narodowości ze względu na skomplikowaną historię Polski, musimy potrafić wybaczać i stać razem z innymi chrześcijanami w zgodzie, musimy wyciągać do innych rękę właśnie dlatego, że jesteśmy uczniami Chrystusa i to jest nasz obowiązek i nasza misja.

Tekst i zdjęcia
Barbara Rode