Następnej niedzieli mnie tu już nie będzie. I może o tej porze będę już w Polsce. I w moim małym mieszkanku, jak z pudełka. Takie mam wrażenie, gdy wchodzę do domu po pobycie w wielkich, niemieckich domach. Czego im zazdroszczę? Zazdroszczę tego, że mogą mieć porządek, bo mają dużo miejsca. Nie mają zapchanych szuflad, szafek, w których bez przerwy trzeba układać, bo inaczej się nie widzi, co w nich jest. 

W kościele pieniądze były zbierane już poprzez przekazywanie sobie tacy. Czyli już na zwyczaj niemiecki. Kilka lat temu na korepetycje do mnie przychodził uczeń, który był ministrantem. Mówił mi, że zawsze się głupio czuł, gdy szedł jakiś odcinek drogi sam z pieniędzmi zebranymi na tacy. Głupio się czuł z taką myślą, że ktoś by mógł go posądzić o to, że sobie wziął jakiś pieniążek.
Już zdążyłam wrócić z kościoła i obiad ugotować. Oni gotują jedno danie, co ja też i w Polsce w moim domu często stosuję.
Staruszek niemiecki zawsze mi towarzyszy, sprawdza, czy nie zmarnuję jego dobrego mięska. Chce dodawać do mojego sosu jakiegoś zagęstnika sosowego, na co ja się nie zgadzam. I dobrze, sos jest bardzo dobry i bez chemii, bez glutaminianów. To one chyba powodują, że wszystko nam dobrze smakuje. Takie polepszacze smaków. Za dużo bym zjadła dziadkowi. Musi na jutro zostać, jak w każdym domu, przy oszczędnej gospodyni. I trochę leniwej.
Nici z mojej przerwy poobiedniej, kiedy staruszkowie niemieccy śpią sobie. Deszcz pada. Byłam na dworcu tylko i zorientowałam się, że pociągi do Kolonii nie jeżdżą w soboty. A ja mam wyjechać do Polski właśnie w sobotę i muszę dotrzeć do głównego dworca autobusowego z moimi ciuchami, tymi z domu i tymi dokupionymi w Niemczech, z przeceny.
Jakoś to będzie. Nie chcę wyjechać do domu o jeden dzień wcześniej, bo szkoda mi zarobku, każdy dzień to dla mnie ponad 30 euro. A chcę mojemu najmłodszemu synowi kupić spodenki krótkie. On jest bardzo szczupły i trudno dla niego coś dostać. A tu jest taki sklep. Sprzedawczyni powiedziała mi w tajemnicy, że w czwartek będzie przecena. Poczekam.
Oglądam film o Jacksonie. Ich ojciec był bardzo surowy… takie małe dzieci grały po knajpach. Przedtem słyszałam, że ich cała rodzina nigdy nie bawiła się na podwórku, przed domem. Tak mówili sąsiedzi. Dzieci te siedziały po prostu w domu.
To dzisiaj minęła moja ostatnia niedziela tutaj. Dobrze, że czas jakoś kroczy do przodu. Jak jestem w Polsce, to leci jak szalony. Więc jutro poniedziałek, a przede mną następna noc pod kocykami. Pospałam pod wieczór, bo nie było co robić.
W domu, w Polsce, szykują się kłopoty. Syn wrócił ze szpitala i znów się izoluje. Ale za to tomografia komputerowa kolan naszego najmłodszego syna nie wykazała niepokojących zmian.
Wiedziałam, że w naszej rodzinie nie może być żadnych takich ciężkich chorób. Przecież moi rodzice nigdy po lekarzach nie chodzili ani żadnych leków nie brali. Kawy oboje nie pijali, ani mocnej herbaty. Dziadkowie też długowieczni. Z męża strony trochę gorzej, ale rodzice byli palaczami i mąż pamięta, jak im donosił popielniczki, jak oglądali telewizję. Ich M-4 miało 46 metrów kwadratowych. Wszystko się zgadzało, były tam trzy pokoje, kuchnia, łazienka i mieszkała rodzina 5-osobowa. Ale to były pokoiki, nie pokoje.
Zbaczam z tematu.
Mecz Anglia – Italia, nadal 0:0. Nic ciekawego, biegają za piłką.
Więc ten tydzień od jutra, to już mój ostatni. I wracam do Polski i wszyscy się zjedziemy. Żeby tylko pogoda była, bo co to jest teraz? To ma być lato? A trąbili tyle o ociepleniu klimatu, dziura ozonowa. A tu słońce jakoś nie chce zaglądać za bardzo. Wiosna była zimna. W kwietniu byłam w Niemczech, pięć tygodni. Potem prawie miesiąc w domu i z powrotem do Niemiec.
Nadal 0:0, chociaż jakieś hałasy słychać z boiska, z telewizji. Ja też grałam kiedyś w piłkę nożną. Zaczęłam pracować w zakładzie i codziennie dyrektor z nami chodził nas trenować. A potem był mecz, ja biegłam za piłką i wszyscy wrzeszczeli moje imię. Jednak bramki nie zaryzykowałam, podałam piłkę koleżance. Bałam się, że jak strzelę, to piłka potoczy się o centymetry, albo że nie trafię do bramki i będzie wstyd. Boisko wydawało mi się bardzo duże, a nas, zawodniczek, było za mało na to boisko. Nic nie umiałyśmy, ale to były ostatnie socjalistyczne podrygi zakładu. Dużo ludzi było w nim niepotrzebnych, ale bezrobocia wtedy nie było.
Nadal wrzeszczą i jest 0:0.
Jak poprzednio poszłam spać, to było 4:2, więc było na co patrzeć. Mecz jest ciekawy, gdy jest dużo bramek. Każda bramka to przecież wynik sprzyjających okoliczności i dążeń wielu ludzi, zespołu i przecież siedzą jeszcze ci hałaśnicy na trybunach i też w jakiś sposób tę piłkę pchają do bramki.
Dzisiaj zrobiłam dobre placuszki. Na drożdżach, takie jakby racuchy. Najpierw podsmażyłam cebulę na złoto-brązowo. Zamiast mleka dodałam trochę śmietany 30-proc. i wyszły bardzo delikatne. Zaniosłam na talerzyku 6 placuszków starszemu małżeństwu niemieckiemu. Ciekawe, kiedy zauważą. Czy dzisiaj, czy jutro. Będzie to dla nich zaskoczenie, bo będą się spodziewać słodkiego smaku. A tu słony... dziadek się ucieszy. Babci na pewno nie będzie się podobać ta cebula.
Niemki zazwyczaj szczycą się swoją kuchnią i ja na początku gotuję, jak sobie życzą. Potem powolutku przekazuję im moje wypieki czy wyroby. I naraz Niemki dochodzą same do wniosku, że nie… że one tego nie potrafią. I już wtedy kuchnia moja. Dwóch tygodni na to potrzebuję. Ja nie mam typowo polskiej kuchni. Taką sobie wypracowałam sama, gotowałam zawsze to, co lubiły dzieci, i patrzyłam też, żeby było zdrowo. Jak piec, to na maśle. Bo lubię smak masła i jego zapach. Niemcom mówię zawsze, jakie masło u nich tanie. Że u nas, w Polsce, masło jest droższe. I oni wtedy nie żałują masła na moje wypieki.
Ostatnio zdziwiły mnie ceny owoców. W markecie niemieckim. To, co niemieckie, było drogie. To, co przebyło masę kilometrów i było z dalekiego kraju, to było tanie. Czereśnie siedem razy droższe od bananów! Nie rozumiem, dlaczego tak jest. Banany podobno lecą nawet samolotem.
Nieciekawy mecz. Żadnej bramki. Co to za hałasy? Włosi bramkę strzelili? Nic nie rozumiem. Włosi wygrywają, ale z jakim wynikiem? Kiedy bramkę strzelili? Siedzę tu, przed telewizorem, i nic nie widziałam. Kto bramkę strzelił. Ten Murzyn, co koszulkę zdjął? Poczekam, zaraz będą gadać.

25 czerwca 2012
Już wiem, przegapiłam wczoraj ważne momenty meczu Włochy – Anglia. Nie widziałam rzutów karnych. A dlatego, że wolałam już pisać, niż patrzeć i wyczekiwać bramki. Telewizorek mam stary i akurat program z meczem był słabo widzialny.
Dzisiaj narobiłam się, że aż nogi mnie bolą. Towarzyszyłam dziadkowi przy robieniu obiadu. Moje mielone byłyby lepsze, ale ludzie w Niemczech mają swoje przyzwyczajenia i ja gotuję, jak oni chcą.
Poza tym, sprzątałam w swoim mieszkaniu, żeby Polacy, którzy tu w niedzielę zjadą, to małżeństwo polskie, żeby się nie przestraszyli. Ja przyjechałam tu 13 dni temu w sam środek remontu. I kupiłam do tych starych kafelków coś tam Bang. Znam dobrze jego silne działanie, bo przed kilkoma laty doprowadziłam do porządku stare kafle w mieszkaniu rodziców. Obowiązkowo potem trzeba wietrzyć, bo śmierdzi chlorem. Więc dzisiaj kończyłam jeszcze i tutaj kafle. A rano dziadek mi przekazał, żebym po śniadaniu poszła do mojego mieszkania, bo mają przyjść rano majstry. Czekałam i oglądałam film. Ponad 50-letni Niemiec, który mieszkał z siostrą i jej mężem, poznał przez Internet Ukrainkę Iwonę. Zaprosił ją i ona przyjechała. Młodsza od niego o 20 lat. Jego siostra walczyła przeciwko tej Iwonie i była wredna. Napuszczała na nich różne władze, skarżyła, chciała udaremnić ich małżeństwo. Potem nawet nie chciała ich wpuścić do domu, policję musieli wzywać. Iwona prosi tego swojego Niemca o pieniądze, bo mama chora i musiałaby wracać na Ukrainę. On nie chce, żeby ona wracała, więc pożycza 5 tys. euro. Potem okazuje się, że mama była zdrowa i tylko Iwona sprowadziła swojego brata wraz z jej synem. Więc go okłamała i on odchodzi. Potem jednak jej szuka i dowiaduje się, że ona za 20 minut odlatuje na Ukrainę. Jedzie szybko, poznaje jej syna, którego przytula… i wtedy majster pyta się mnie, gdzie jest ubezpieczenie czy zabezpieczenie. Czy na górze. Ja mówię, że tak, na górze, chociaż nie wiem dokładnie, o co mu chodzi. On idzie tam, ja z powrotem do telewizora... i naraz ciemno, telewizor wyłączony. I nie wiem, jak skończyła się ta historia. Była ku przestrodze Niemcom, bo podobno coraz więcej Niemców upatruje sobie młodsze Ukrainki. Majstrowi chodziło o bezpiecznik i wyłączył mi światło, podłączają w kuchni coś tam. Cały czas byłam po stronie tej Ukrainki. Niemka walczyła o majątek po rodzicach, ale nie szanowała uczuć swojego brata.
Jak ta historia mogła się skończyć...? Ślubem, tylko ślubem. Ale już ich raz wyproszono z pałacu ślubów, bo coś siostra naskarżyła. Pani z tego pałacu mówiła do nich – raus! raus! Nie za bardzo lubię to słowo, tak samo jak – jawohl. Myślę, że Polacy, którzy nie znają języka niemieckiego, to kilka słów na pewno znają, np. Haende hoch! Jawohl! Raus!
Więc jak ostatnio moja pani starsza mówiła do mnie – jawohl! , to jej powiedziałam, że kojarzy mi się to z armią, z wojskiem i gdy wydawała mi jakieś polecenie, też powiedziałam – jawohl. I już więcej tego słówka nie słyszałam. Nikt wcześniej w Niemczech tego słowa nie używał, więc możliwe, że mnie sprawdzała. Czasem mówi np. do mnie po angielsku albo przepytuje z gramatyki z języka niemieckiego. Angielski rozumiem trochę, bo kiedyś sama sobie poczytywałam. Gramatykę niemiecką znam prawie dobrze, ale jak chcę coś powiedzieć, to o niej nie myślę. Myślę o tym, co mam powiedzieć. Wróciłam z marketu. Przeżywałam tam prawdziwe męki. Czy kupić sobie truskawki, czy banany, czy lody orzechowe. Truskawek było pół kilo i jedna była zepsuta i dlatego jeszcze na mnie czekały, nikt ich nie wykupił… Bananów było za dużo, bo prawie kilogram, a ja miałam ochotę tylko na jednego. Czasami się kupi tak dużo, przydźwiga do domu, a one niedobre. Więc najpierw chciałabym spróbować, czy dobre, i wtedy dopiero dokupić.
Lody orzechowe nauczyła mnie jeść starsza pani niemiecka, gdy byłam u niej kolejny raz w Duesseldorfie. Jadłyśmy wciąż lody i, o dziwo, wcale nie przytyłam.
Oprócz tego jeszcze inne podstawowe zakupy i nie mogłam wszystkiego kupić, więc tylko jedno i... odłożyłam z boleścią truskawki. Na pewno byłyby słodkie i dobre. Odłożyłam banany, a potem z powrotem zastanawiałam się, czy po nie nie wrócić. Bo banany mają potas, a jak się je za dużo soli, to się je za dużo sodu, a potas i sód się zwalczają, są jak bracia, bardzo podobni. Potas bardziej zażarty. I potas, i sód to są metale. Dość dziwne, bo tak aktywne, że trzeba je trzymać w więziennym laboratorium. Zabezpiecza się je, żeby nie chwyciły tlenu, żeby nie chwyciły wody z powietrza. Malutkie kawałki potasu spalają się z trzaskiem na talerzu. Wodór z tlenem też w odpowiednim stosunku tworzą mieszaninę wybuchową, jak niektóre małżeństwa, jakoś tak dobrane.
Jem lody, już drugi kubek. Wcale nie żałuję, że je wybrałam. Dziadek niemiecki dał mi 10 euro na zakupy dla mnie.
Pod koniec tego tygodnia wyjeżdżam, chyba w niedzielę rano. I będę jechać przez cały dzień i pewnie późno w nocy dowiozą mnie do domu, aby szczęśliwie. Dzisiaj rozmawiałam chwilę z moim najmłodszym synem. I potem nie mogłam odżałować, że zdecydowałam się jechać tak, że nie przyjadę na niedzielę rano. Bylibyśmy już w niedzielę razem. Tak tęsknię za nim.
Idę znów po lody, do lodówki. Ubiorę się, bo mi zimno się zrobiło.
Jak zaczęłam, od 2009 roku, jeździć do Niemiec na zarobek na chleb, to zazdrościłam nawet mojemu psu. On mógł być w domu, z nimi, a ja nie. Każda chwila to była jedna wielka tęsknota. Szczególnie za najmłodszym synem, który mnie wtedy bardzo potrzebował. To była wielka krzywda dla rodziny. Mąż jeszcze pracował, ale jego pensja nie wystarczała. Zasiłki rodzinne, którymi państwo wspiera najbiedniejsze dzieci, starczają tylko na chleb dla dziecka. Dosłownie, bo jest to około 90 złotych na dziecko miesięcznie, to można za to kupić 30 bochenków chleba. Co to za pomoc? Bawicie się przed telewizorami, oglądając kopanie piłeczki, a dzieci polskie są głodne.
Rząd, cały naród polski powinien zadbać o rodziny polskie, aby matka nie musiała swojej rodziny zostawiać, swoich dzieci i zarabiać na chleb w obcym kraju.
Moja starsza pani niemiecka skupia się na tym, aby serweteczka prosto leżała, żeby tu wyrównać, tam wyrównać. Czy całe życie tylko to robiła? Bo ja nie miałam czasu na takie czynności. Obiad na drugi dzień gotowałam już poprzedniego dnia. Ja musiałam pracować, a pod wieczór sprawdzać sprawdziany uczniów. A na ich zeszyty już nie było czasu.
Dzisiaj cieplej. Ale pani starsza niemiecka nie chce jeść śniadania. A wczorajszy obiad jest w lodówce. Coś jest nie tak. Ona niedawno miała operację na żołądek.
Jak tęsknię za moim mężem, coś mi się w tej chwili przypomniało, z nim związanego. Nawet nie wiem dokładnie co, ale może po prostu on myśli w tej chwili o mnie i czeka na mój telefon. A ja nie mogę zadzwonić, bo telefonu na swoim miejscu w kuchni, na mikrofali, nie ma. Może pan starszy niemiecki specjalnie go schował, żebym nie telefonowała. Wczoraj trochę dłużej rozmawiałam z moim synem. Dzwonię przez prefiks, rozmowa wtedy kosztuje około półtora centa na minutę.
Dziwny sposób sprzątania ma ta pani starsza niemiecka. My wszystko myjemy wodą, ze środkami chemicznymi, coraz lepszymi. Ona ma swoje ściereczki i tylko poleruje, na sucho, np. do wanny miała specjalną ściereczkę, wanna była zabrudzona, bo obok był dorabiany prysznic i trochę się napyliło i nakruszyło. Kazała mi tylko tą ściereczką wszystko zebrać, wyrzucić... Ściereczki nie płukać wodą, tylko za oknem wytrzepać… Potem polerować tą ściereczką. I wanna rzeczywiście była umyta bez kropli wody. A jak się błyszczała. Ściereczka miała kolor zielony. Może do nas, do Polski, także docierają takie ściereczki, ale my o tym nie wiemy. Ja o tym nie wiem.
Liczę dni, jakie mi tu pozostały do mojego powrotu do Polski. Dzisiaj środa, przyszła była Rosjanka do sprzątania. Pytam się jej, czy nie tęskni za krajem. Mówi, że nie, bo ona ma tu wszystkich – bliską rodzinę, kuzynów, nawet koleżanki. Wszyscy ci ludzie mieli korzenie niemieckie. Jest miła i wie, która ściereczka do czego służy. Np. stolik ze szkłem na wierzchu najpierw trzeba przetrzeć na wilgotno ścierką ze skóry wielbłąda, a potem zieloną ściereczką do sucha. Ja bym wzięła płyn do mycia szkła czy szyb. Ale robię tak, jak tu się robi, i rzeczywiście, bez chemikaliów szkło na stoliku się błyszczy.
Przez wczorajszy dzień nie miałam telefonu, nie mogłam zadzwonić do rodziny i już się w środku buntowałam. Dzisiaj dziadek przyniósł telefon, ale była Rosjanka myje w kuchni podłogę i nie mogę zadzwonić. Potrzebuję tego bardziej niż jedzenia. Pięć minut mojej rozmowy kosztuje 8 centów. To niedużo.
Moja mama jest zatrwożona tą moją pracą w Niemczech. Ona pochodzi z Warszawy, tam przeżyła wojnę, straciła brata na Pawiaku. Opowiadam jej czasem, opowiadam, że ci Niemcy to normalni ludzie… Nie tacy, jak z czasów ostatniej wojny. Chociaż mama pamięta i dobrych Niemców.
Wanda Rat
Polska

To, co zaczyna się kryzysem w obszarze finansów, o ile pożaru na czas nie stłumić, zwykle eksploduje ognistym huraganem w każdym innym obszarze człowieczej egzystencji – w wymiarze państw przekształcając w przesilenie polityczne i społeczne. Albowiem gospodarcza bezkarność nie istnieje, na żadnym poziomie. Wie o tym każdy, kto zarabia i wydaje pieniądze. 

Proszę przy tym zauważyć, że "pieniądze" w rozumieniu Berlina oraz "pieniądze" w rozumieniu Aten, Lizbony czy Madrytu to wciąż jeszcze te same pieniądze (w dalszym ciągu waluta euro), ale bynajmniej nie są to pieniądze takie same. Coraz więcej europejskich nacji pojmuje również, do jakich efektów praktycznych prowadzi Stary Kontynent przekonanie Angeli Merkel, że naturalną konsekwencją gospodarczej dominacji powinno być odgrywanie przez Niemcy na Starym Kontynencie roli mocarstwa politycznego. Ostatni unijny szczyt wykazał także poziom determinacji Niemców i Francuzów, pragnących uratować własne banki, konfrontowane z bankructwem Grecji, Hiszpanii czy Cypru – oraz nadchodzącym wielkimi krokami bankructwem Włoch. Bo nie tylko w unijnych kuluarach coraz głośniej mówi się i o tym, że recesja nad Tybrem poczyna sobie coraz śmielej.

ZBIORNIK ZE ŚCIEKAMI
Janusz Szewczak, główny ekonomista SKOK, ostrzega: "Szybko zbliżamy się w strefie euro i UE do hasła – ratuj się kto może". I dodaje, że ekstremalnie trudna sytuacja banków zachodnioeuropejskich musi przełożyć się na stan ich nadwiślańskich córek. Dla przykładu – banku Pekao S.A., od 1999 roku należącego do włoskiej grupy finansowej UniCredit, prowadzącej działalność w blisko dziesięciu tysiącach oddziałów, w ponad dwudziestu europejskich krajach.
Zapowiedź narzucenia bankom "w trybie pilnym" europejskiego nadzoru bankowego nie przyniesie oczekiwanych rezultatów. Tego rodzaju ruchy przypominają dolewanie szamponu do zbiornika w celu wytworzenia piany przykrywającej cuchnące ścieki. Strefa euro jest już nie do uratowania, a ogień na loncie frunie ku beczce z prochem.
No dobrze. A co powyższe oznacza dla Polski? Dlaczego premier Tusk awarię w Fukushimie opisuje eufemizmem chwilowej przerwy w dostawie prądu? Czemu minister finansów zachowuje się jak człowiek zamknięty na wybiegu dla lwów, a mimo to tryskający optymizmem, bo ktoś obiecał mu podrzucić plasterek szynki, podczas gdy pora karmienia stada minęła przed tygodniem?
Robią dobre miny do złej gry, można powiedzieć, choć polska gospodarka upadnie szybciej niż ferajna medialnych klakierów Donalda Tuska zwykle otwiera usta, niż Tomasz Lis zgina kolana przed mądrością "Słońca Peru", niż Janina Paradowska marszczy czoło w obliczu finansowej subtelności Jacka Rostowskiego. Czeka nas fala bankructw. W budownictwie już trwają, w sektorze drogowym również rozkwitają coraz obficiej. Załamanie eksportu czai się za rogiem, a przyniesie ze sobą początek masowego drenażu kapitału z nadwiślańskich banków. Co z kolei w bliskiej perspektywie oznacza ostateczne załamanie rodzimych finansów publicznych i zamianę spowolnienia gospodarczego na długotrwałą recesję.

NIEMCY PONAD WSZYSTKO?
Skoro Niemcy nie chcą płacić hiszpańskich czy włoskich rachunków, tym bardziej nie zechcą zapłacić polskich. W każdym razie nie zapłacą ich za frajer. Prawdę powiedziawszy, trzymają asa w rękawie, mianowicie ewentualną rewizję ustaleń z Poczdamu. O co z czasem będzie coraz łatwiej, ponieważ Polska właściwie nie istnieje już jako państwo niepodległe w znaczeniu takiego, które samo określa interesy i potrafi skutecznie o nie zabiegać na arenie międzynarodowej. Na marginesie: kto z Polaków wie, że zadłużenie poznańskiego samorządu sięga 72 procent rocznych dochodów tego miasta, a samorządów Gdańska i Wrocławia prawie 65 procent dochodu?
Samorządy zadłużały się na potęgę, by wykorzystać unijne "programy pomocowe". Niestety, budżet Unii Europejskiej na lata 2014-2020 wypączkuje w takim kształcie, w jakim zażądają tego Niemcy, Polska w tej grze o kasę niewiele będzie miała do powiedzenia. A nawet gdyby chciała mówić, nikt nie będzie nas słuchał, chyba że przez zręcznie udawaną grzeczność. Wzorem dla Europy, a zatem i dla europejskiej do bólu dziąseł Polski, muszą stać się Niemcy. Na spotkaniu z tamtejszymi przedsiębiorcami Angela Merkel wyartykułowała to dawno temu i było to powiedziane bez ogródek: "Naszym zadaniem jest doprowadzić do tego, by Europa kierowała się na silnych". Pozostali chcąc nie chcąc będą musieli dostosować swoje zasady do standardów obowiązujących nad Szprewą i Hawelą.
Powtórzymy, bo warto i należy: człowieka rozumnego zniewala głupota i naiwność europoidów. Najpierw przekonali samych siebie, że wspólna waluta uchroni Europę przed kryzysami finansowymi. Teraz karmią się iluzją świetlanej przyszłości, która jakoby nastąpi natychmiast po konkretyzacji unii politycznej pod berłem Berlina, czyli po zamianie dżumy na cholerę. Ergo, propagandowa fikcja rozrasta się niczym nowotwór, coraz szybciej przekształcając w najczarniejszy koszmar pod tytułem: "Niemcy, Niemcy ponad wszystko".
I to jest właśnie ten powód, dla którego Wielka Brytania zapowiada renegocjację warunków brytyjskiego członkostwa w UE.

Kontakt z autorem: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!

Pomysł, aby opodatkować sprzedaż urządzeń do rejestracji dźwięku i obrazu w związku z możliwością użycia ich do nagrywania filmów i piosenek objętych prawem ochrony własności intelektualnej, jest sprzeczny z logiką prawną, a mimo to tu, w Kanadzie, niewiele osób zdaje się go kwestionować.

Rząd premiera Stephena Harpera łaskawie wyjął spod tego przepisu obrót kartami pamięci mini-SD – jednymi z popularnych urządzeń rejestracji, jakie znaleźć można w prawie każdym cyfrowym aparacie fotograficznym czy telefonie. Pamięć stała, ze względu na szybki czas odczytywania, jest powszechnie stosowana.
Że można ją wykorzystać do złamania prawa i nielegalnego zapisu piosenek czy obrazów... No można – i co tego? Większości rzeczy, jakie znam, można użyć nielegalnie – przykład pierwszy z brzegu i z podobnej działki – papier. Przecież można go użyć do nielegalnego skopiowania podręcznika – a więc proszę to opodatkować!
Sprzedaż noży powinna być również obłożona niewielką opłatą na rzecz funduszu ofiar napastników, którzy użyli tego narzędzia. Czujecie Państwo bluesa?
Idąc tym tropem, mogą nam opodatkować dosłownie wszystko, tłumacząc, że tak być musi, bo możemy wykorzystać dany przedmiot do czegoś nielegalnego. Paranoja!
W związku z kryzysem finansowym często mówi się ostatnio o konieczności dobrego zarządzania instytucjami państwa. To dobre zarządzanie to m.in. stanowienie dobrych podatków. Dobrych, czyli nie powodujących oczywistych frustracji, sprawiedliwie rozkładających obciążenia i nie skażonych inżynierią społeczną, w ramach której faworyzujemy tych poprawniejszych politycznie lub grupy o większej sile politycznego przebicia.
Oczywiście zawsze władza, dysponując możliwością pewnej bezczelności, może stwierdzić, a bo tak chcę, ale źle się dzieje, jeśli uzasadnienia wprowadzenia tej czy innej daniny obrażają zdrowy rozsądek.
Niestety, w tym przypadku tak właśnie się stało.
•••
Nie wiem dlaczego, ale jakoś ostatnio mniej słuchów dochodzi o działalności posła Władysława Lizonia. Mamy okres kanikuły i zaczyna się obieg letniego grillowania politycznego. Co rusz ktoś tam zaprasza wyborców na jakieś kiełbaski –zwłaszcza w okolicach Canada Day.
Tymczasem – i tu moje zdziwienie – jako mieszkaniec okręgu, dostałem ulotkę p. posła Lizonia, a w niej propozycja spożycia darmowego hamburgera i hot doga (wersji wegetariańskiej nie wykluczając) podczas wspólnego grillowania, ale... 10 września.
Cóż, moje tempo życia tego rodzaju plany każe nazywać dalekosiężnymi.
•••
Piszę z opóźnieniem, bo jakoś wcześniej zapomniałem, a ogarnęła mnie wesołość z powodu zdjęcia pani kanclerzowej Merkel na meczu Niemcy ktoś tam w Gdańsku. Otóż, na obrazku widać ekstatycznie rozochoconą niemiecką bramką p. kanclerz oraz premiera rządu RP Tuska. I nie chodzi o to, jaką p. Tusk ma minę, ale o przykry fakt, że siedzi w nogach p. Merkel.
W nogach, dlatego że obok szefa niemieckiego rządu zasiada szef UEFA Michel Platini.
Najwyraźnie w myśl niemieckiego protokołu dyplomatycznego ranga szefa organizacji kopania balona jest wyższa od rangi szefa rządu wschodniej marchii.
Pozory przestają się liczyć?
•••
No niestety, muszę to powiedzieć po raz kolejny, że apelowanie o międzynarodowe śledztwo w sprawie katastrofy smoleńskiej to jest pomylenie porządków. Wzywanie rządu obcego państwa, które tyle razy nabijało nas w butelkę, do bezinteresownego załatwienia czegoś Polakom – to łagodnie mówiąc, wołanie na puszczy. Jest oznaką niemocy.
Rozumiem argument, że niby pozwala to bardziej nagłośnić skandaliczne okoliczności śledztwa (czy też jego braku), ale znając realia, Stany Zjednoczone podejmą ten wątek nie dlatego, że ileś tam osób podpisało listę, ale wówczas, jeśli będzie to akurat leżało w interesie bieżącej gry taktycznej z Rosjanami czy z kimś innym.
Z katastrofy smoleńskiej, a raczej reakcji na nią państwa polskiego płynie jeden wniosek – państwo nie działa – i zamiast pisać na Berdyczów, Polacy powinni się w tym państwie – przepraszam za słowo – upodmiotowić, czyli przede wszystkim odzyskać je dla siebie. Dopóki tego nie dokonają, będą zdani na łaskę innych.
Jeśli ktoś w dzisiejszych czasach, w Polsce, wierzy w amerykański protektorat, to znaczy, że w głowie mu ćwierka.
W polityce liczą się interesy. Nasze własne. Nikt za nas o nie nie zadba. Aby sądzić inaczej, trzeba gazet nie czytać.
Owszem, Stany Zjednoczone dokonały kilku poważnych interwencji, uzasadniając je "troską" o takie czy owakie prawa, ale gratuluję tym wszystkim, którzy skłonni są brać te uzasadnienia za dobrą monetę...
•••
Coś się skończyło, a czy się zacznie, nie wiadomo. Telewizja "Z ukosa" i "Na luzie" poszły w szafy archiwów. Można było im wiele zarzucić, niektórzy mówią lepsza żadna telewizja niż zła, ale tu nie będę wtórował, bo od czasu do czasu w programie "Z ukosa" pokazywałem buźkę, więc nie wypada. Tak czy siak, były lokalne i o naszych sprawach. Podobno ich oddziaływania nikt nie mierzył, a decyzja o likwidacji niektórych etnicznych kanałów podyktowana została czystym rachunkiem ekonomicznym. Co się tłumaczy, że jest nas za mało, by opłacało się takie telewizje utrzymywać.
Już zdążyłem się przyzwyczaić, że ten kanał nam się po prostu należy – jako jednej z kanadyjskich mniejszości. A widać nie.
Andrzej Kumor
Mississauga

Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!

Przed laty, jeszcze za głębokiej komuny, Ryszard Kapuściński napisał reportaż o Gwatemali, w którym zanalizował całodzienny program tamtejszego państwowego radia. Rozgłośnia nadawała program przez całą dobę, ale cóż z tego, skoro i tak nie można było się dowiedzieć, co właściwie się w tej całej Gwatemali dzieje? Kapuściński napisał tedy, że ta rozgłośnia "pracuje w służbie ciszy". Tak się składa, że przez ostatni miesiąc byłem w Kanadzie, Meksyku i USA, więc wiadomości o wydarzeniach w naszym nieszczęśliwym kraju czerpałem z mediów – również tych głównego nurtu. I gdyby opierać się tylko na nich, to trudno byłoby zorientować się, co właściwie w Polsce się dzieje. To znaczy – można by oczywiście odnieść wrażenie, że dzieje się mnóstwo rzeczy, tyle że większość tych wydarzeń jest pozbawiona większego znaczenia, jak np. koko koko euro spoko – i gdyby nie zagadkowa śmierć generała Sławomira Petelickiego, którą zresztą, jeszcze przed wszczęciem energicznego śledztwa, uznano za samobójstwo bez udziału osób trzecich – można by odnieść wrażenie, że Polacy rzeczywiście zapamiętali się w kibicowaniu, robieniu na stadionach "fali", słowem – zachowują się zgodnie z oczekiwaniami naszych okupantów z bezpieczniackich watah.

A skoro już mowa o generale Petelickim, to warto przypomnieć, że zaraz po katastrofie smoleńskiej poddał on ostrej publicznej krytyce ówczesnego ministra obrony Bogdana Klicha, domagając się w liście otwartym do premiera Tuska nie tylko jego dymisji, ale wysuwając również wiele innych propozycji personalnych. Nie był on w tej krytyce odosobniony, bo w sierpniu 2009 roku, w geście protestu przeciwko kierownictwu MON, odszedł z wojska generał Waldemar Skrzypczak, który i później nie szczędził zarówno ministrowi Klichowi, jak i rządowi premiera Tuska gorzkich słów. Ale późniejsze losy obydwu generałów potoczyły się inaczej. Generał Petelicki zginął od strzału w głowę, przy oddaniu którego niezależna prokuratura stanowczo wykluczyła udział osób trzecich i to jeszcze – co zasługuje na podkreślenie – przed wszczęciem energicznego śledztwa, podczas gdy generał Waldemar Skrzypczak został najpierw doradcą, a od niedawna – wiceministrem obrony narodowej przy ministru Tomaszu Siemoniaku, prawdziwym człowieku renesansu, który sprawdził się na każdym odcinku, na który rzuciła go partia: i w telewizji, i w radiu, i w samorządzie terytorialnym, i w Polskiej Agencji Prasowej, a nawet – w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Podobne kariery opisywał za głębokiej komuny Janusz Szpotański w "Towarzyszu Szmaciaku": "Nie to – pomyślał – jak mój Józek! O, ten to ma już chody duże i w MSW i na uczelni!" – ale okazuje się, że mimo sławnej transformacji ustrojowej aż tak znowu wiele się u nas nie zmieniło. Więc nie można wykluczyć, że i pan generał Skrzypczak po swoich traumatycznych przeżyciach zmądrzał. No dobrze – ale dlaczego w takim razie nie zmądrzał generał Petelicki, tylko zginął od postrzału w głowę bez udziału osób trzecich? Ale jakże miał zmądrzeć, skoro – powiadają – że cierpiał na chorobę Alzheimera? Przy takiej chorobie człowiek nie pamięta nawet, że popełnia samobójstwo, więc cóż tu jeszcze wymagać zmądrzenia?

Co innego taki pan Stanisław Lato, prezes Polskiego Związku Piłki Nożnej. Polityczną sensacją dnia stało się jego oświadczenie, że będzie ubiegał się o reelekcję podczas jesiennych wyborów w PZPN.

Na tę deklarację parlamentarny klub Solidarnej Polski zareagował wnioskiem do premiera Tuska, by ten rozwiązał PZPN i powołał nową federację piłkarską. Ciekawe, czy premier Tusk odważyłby się na takie zuchwalstwo, nawet gdyby z podobnym wnioskiem zwrócił się do niego kto inny niż SP, na przykład – pobożny poseł-minister Gowin czy sprytny poseł Schetyna z Platformy Obywatelskiej. Nawiasem mówiąc, mimo niechętnego stosunku pobożnego posła-ministra Gowina do konwencji zakazującej przemocy wobec kobiet, premier Tusk obiecał gabinetowi cieni Kongresu Kobiet, że za trzy tygodnie nasz nieszczęśliwy kraj do tej konwencji przystąpi. Od tego momentu wszelka myśl o współżyciu z kobietą będzie w normalnych mężczyznach budziła grozę, a w tej sytuacji – tylko patrzeć, jak zostaną nie tylko zalegalizowane, ale nawet – uprzywilejowane związki sodomickie i gomoryckie. Nieomylny to znak, a w każdym razie – kolejna ważna poszlaka, że pobożny poseł Gowin pociągnięty został w ministry gwoli zamydlenia oczu Episkopatowi w nadziei, że nęcony tą marchewką, odpuści obronę Telewizji TRWAM.

A skoro już mowa o Kongresie Kobiet, to warto odnotować, że bierze w nim udział nie tylko pani filozofowa Magdalena Środa i bizneswoman Henryka Bochniarzowa, ale również – pani Teresa Kamińska – ongiś minister bez teki w rządzie charyzmatycznego premiera Buzka, pomawiana nawet przez złe języki o pełnienie przy panu premierze Buzku roli markizy de Pompadour. Jak tam było, tak tam było; dzisiaj pani Kamińska prezyduje Pomorskiej Strefie Ekonomicznej, więc nie można powiedzieć, by Rzeczpospolita pozostawiała osoby zasłużone bez alimentów. Nie o to zresztą chodzi, a o to, że na odpowiednim gruncie, na przykład – na płciowym – można świetnie porozumieć się ponad podziałami politycznymi. Czyż to nie dowód, że w naszym nieszczęśliwym kraju polityka zaczyna tracić na znaczeniu? Wprawdzie niezależne media próbują ekscytować opinię publiczną przekomarzaniami między PiS-em i Solidarną Polską Zbigniewa Ziobry – że to niby Jarosław Kaczyński wzywa "ziobrystów" do powrotu na łono PiS, dając do zrozumienia, iż po upływie wyznaczonego terminu nie wpisze ich na listy PiS w wyborach do Parlamentu Europejskiego.

Okazuje się, że taktyka bombardowania miłością może być równie skuteczna, jak bombardowanie nienawiścią, a nawet skuteczniejsza, bo bombardowanemu miłością znacznie trudniej nie tylko się bronić, ale nawet – przekonująco odgryzać. Wygląda tedy na to, że podczas wyborów do Parlamentu Europejskiego w tak zwanych prawicach można będzie przebierać jak w ulęgałkach – przez co scena polityczna będzie jeszcze bardziej malownicza i w ten sposób jeszcze szczelniej przysłoni fakt okupowania naszego nieszczęśliwego kraju przez bezpieczniackie watahy, wysługujące się z kolei strategicznym partnerom. Ci strategiczni partnerzy maja wobec Polski swoje projekty i nie bez kozery chyba media głównego nurtu przypomniały ostatnio berliński kongres ruchu żydowskiego odrodzenia w Polsce, eksponując postulat, by drugim językiem urzędowym został u nas hebrajski. Wprawdzie były ambasador Izraela w Warszawie, pan doktor Szewach Weiss, uważa to za pomysł fantastyczny, jednak na świecie dzieją się rzeczy, które nie śniły się filozofom, a po drugie – skoro ostatnio szef izraelskiego Mosadu został Honorowym Obywatelem Rzeczypospolitej, to dlaczegóż pewnego dnia nie będzie mógł dostąpić zaszczytu zostania Pierwszym Obywatelem naszego nieszczęśliwego kraju – a w każdym razie tej resztówki, na której zostanie zainstalowana Judeopolonia? Wszystko jest możliwe – ale oczywiście dopiero po szczęśliwym zakończeniu misji prezydenta Bronisława Komorowskiego, w drugą rocznicę wyboru szalenie chwalonego przez żydowską gazetę dla Polaków, czyli "Gazetę Wyborczą" za "siłę spokoju". No ale dlaczego on nie ma być spokojny, jak on wszystko robi zgodnie z oczekiwaniami starszych i mądrzejszych? Gdyby postępował odwrotnie, to zaraz – kto wie? – może nawet bez udziału osób trzecich zapadłby na chorobę Alzheimera, a tak, to śpi spokojnie, podczas gdy ORMO czuwa!

Okazało się, że przez te niecałe dwa lata podpisał aż 400 ustaw – co pokazuje, jaką mamy w naszym nieszczęśliwym kraju biegunkę legislacyjną; prawie nie ma dnia bez jakiejś nowej ustawy! Mało kto zwraca na to uwagę, bo pracujące w służbie ciszy niezależne media ekscytują opinię publiczną a to koko koko euro spoko, a to prezesem Latą i jego alimentami – a tymczasem, po cichutku, z każdą kolejną ustawą, dzień po dniu, coraz bardziej zaciska się obroża niewolnika na szyi naszego narodu. Ale po co o tym informować? Czyż nie lepiej, czyż nie humanitarniej odwracać uwagę, dopóki można, skoro nie można już odwrócić wyroku?

www.michalkiewicz.pl