"Panie pułkowniku Wołodyjowski! Larum grają!" Wojska Wielkiej Brytanii, USA i Francji czekają w pogotowiu przy granicy z Syrią, by wesprzeć tamtejszych bezbronnych cywilów ("O północy się zjawili jacyś dwaj cywili...") i w ten sposób zapewnić zwycięstwo demokracji w tym nieszczęśliwym, a właściwie wtedy już chyba szczęśliwym kraju – bo kiedy już w Syrii zwycięży demokracja, to można będzie przystąpić do demokratycznej ofensywy w złowrogim Iranie. No dobrze; to Angielczyków rzesza blada, Amerykanie i wymowni Francuzi czają się przy syryjskiej granicy – a my co? "Panie pułkowniku Wołodyjowski! Larum grają!" Tam, gdzie trwa wojna o pokój, a właściwie jaka tam znowu "wojna"; to nie żadna "wojna" tylko walka "o wolność naszą i waszą", to znaczy – syryjską, żeby Syryjczykom było tak samo dobrze, jak i nam – nie powinno zabraknąć i naszych askarisów. Tymczasem nie słychać, by z naszego nieszczęśliwego kraju jacyś askarisi wybierali się do Syrii. Ładny interes! Tu walka o wolność, a my nic?

Najwyraźniej nasza chata z kraja i tylko niezawisły sąd ukarał jakiegoś nieszczęśnika za bezsilne złorzeczenia (imprecationes), przekleństwa (maledicas) i złośliwości (malices) przeciwko misji pokojowej w Afganistanie. Rzuca to nowe światło na zdolności bojowe naszej niezwyciężonej armii. Kiedy przed dwoma laty słuchałem wykładu pewnego generała na temat stanu tubylczych sił zbrojnych, konkluzja brzmiała, że poza kontyngentem "misyjnym" nie ma w naszej niezwyciężonej armii formacji zdolnej do wykonania zadania militarnego innego, niż służba wartownicza. Okazuje się jednak, że aż tak źle nie jest, że nasza niezwyciężona armia odnosi wiekopomne zwycięstwa w niezawisłych sądach. Dał nam przykład Michnik Adam jak zwyciężać mamy! W tej sytuacji sprawa słynnej "tarczy", która teraz pewnie przy okazji każdego święta Wojska Polskiego będzie rozkwitała, niczym kwiat paproci w Noc Świętojańską, jakby schodziła na plan dalszy. Oczywiście nie mówię o niezbędnych nakładach, co to, to nie; w końcu mamy kryzys, powiadają, że gospodarka "spowalnia", a nawet pojawiły się, i to na masową skalę, "zatory płatnicze", będące pierwszym zwiastunem załamania, więc z czegoś żyć trzeba i takie, dajmy na to, "prace studyjne" nad tarczą byłyby jakimś rozwiązaniem, przynajmniej na najbliższe 20 lat, podobnie jak "ratowanie" Marynarki Wojennej – ale nie tutaj odniesiemy nasze największe zwycięstwa. Największe nasze zwycięstwa odniesiemy przed niezawisłymi sądami. Jak tylko jakiś wróg zechce zrobić nam krzywdę, na przykład – oderwać od naszego nieszczęśliwego kraju część terytorium, albo pozbawić nasze państwo niepodległości – to my go zaraz przed niezawisły sąd, a ten już pokaże mu ruski miesiąc! Zresztą – dlaczego mielibyśmy ograniczać się do postępowań defensywnych? Co nam obca przemoc wzięła, pozwem odbierzemy – czyż nie warto pomyśleć o przerobieniu w tym duchu naszego hymnu państwowego? Co tam bredzić o jakiejś "szabli", kiedy wszyscy potępiają "wywijanie szabelką"? Pozew jest lepszy, bo i ryzyko mniejsze, a właściwie żadne, zwłaszcza gdy niezawisły sąd zostanie uprzednio właściwie poinstruowany. Afera Amber Gold pokazuje, że zarówno na niezależnej prokuraturze, jak i niezawisłych sądach można polegać w każdej sytuacji, toteż gdyby dzisiaj satyryk pisał swoją piosenkę, to zakończyłby ją nie uwagą, że "z każdej sytuacji wyjdziemy obronnie; wojsko nasze czuwa szkolone wszechstronnie" – tylko: "w każdą sytuację brniemy dziarskim krokiem, wiedząc, że sąd czeka z gotowym wyrokiem!".

Skoro tedy nasi askarisi póki co trzymają się od Syrii z daleka, musimy koncentrować uwagę na wydarzeniach towarzyskich, spośród których na plan pierwszy wybija się konfrontacja między detektywem Krzysztofem Rutkowskim a "matką Madzi". Detektyw Rutkowski przybył na konfrontacje w niezależnej prokuraturze w towarzystwie swojej nowej naturalnej przyjaciółki, zaś "matka Madzi" – też w obstawie, która, mówiąc nawiasem, efektownie zemdlała jeszcze przed rozpoczęciem właściwego spektaklu. Z całą pewnością będzie miał on dalszy ciąg, ponieważ "matka Madzi" podobno dała do zrozumienia, iż detektyw namawiał ją do składania określonych zeznań. Na takie dictum oburzony Krzysztof Rutkowski nazwał "matkę Madzi" "megakłamczuchą" – co "matka Madzi", wzorem pani Alicji Tysiąc, prawdopodobnie zechce wykorzystać do postawienia detektywa Rutkowskiego przed niezawisłym sądem, który już tam będzie wiedział, jak odpłacić mu za wszystkie zniewagi i zelżywości.
Ale to dopiero pieśń przyszłości, bo na razie dobiegają końca letnie kanikuły, podczas gdy afera Amber Gold ukazuje coraz to nowe wątki. Pojawiły się nawet informacje, że uczciwemu synowi pana premiera Tuska może grozić aż 10 lat więzienia! Skoro takie kary grożą w naszym nieszczęśliwym kraju za uczciwość, to cóż mają myśleć nieuczciwi? Być może nie powinni nic myśleć, skoro pobożny minister Gowin, po przeprowadzeniu surowej i energicznej kontroli w organach wymiaru sprawiedliwości, stwierdził, że wszystko jest w najlepszym porządku, to znaczy – byłoby w najlepszym porządku, gdyby nie "ludzki błąd". Znaczy – państwo jak zwykle "zdało egzamin", a przyczyną nieporozumień w klubie gangsterów jest jak zwykle "błąd pilota". W tej sytuacji i pan Michał Tusk może być dobrej myśli, nawet jeśli afera Amber Gold stanie się pretekstem do przeprowadzenia na tubylczej scenie politycznej podmianki. Trzeba bowiem wiele zmienić, by wszystko zostało po staremu, a nawet lepiej niż po staremu.

Oto bowiem okazało się, że Ministerstwo Skarbu Państwa sprywatyzowało "Ruch", a ten, po prywatyzacji, sprzedał był innej prywatnej firmie budynek przy ul. Towarowej w Warszawie, gdzie ma swoją siedzibę Instytut Pamięci Narodowej. Tylko patrzeć, jak nowy właściciel budynku każe się IPN-owi stamtąd wynosić razem z całym archiwum. Tymczasem IPN nie ma gdzie się wynieść, a rządu jakby to wszystko zupełnie nie obchodziło, chociaż Instytut jest instytucją państwową, powołaną na podstawie ustawy teoretycznie obowiązującej tak samo jak kodeks karny. Cóż jednak z tego, skoro wiadomo, że "kiedy Padyszachowi wiozą zboże, kapitan nie troszczy się, jakie wygody mają myszy na statku". Nietrudno wyobrazić sobie, ileż zgryzot musiało przysporzyć naszym okupantom samo istnienie IPN, a zwłaszcza – działalność jego pionu śledczego, który od czasu do czasu ujawniał jakichś konfidentów. Tymczasem właśnie konfidenci stanowią w naszym nieszczęśliwym kraju sól ziemi czarnej, bo to za ich pośrednictwem bezpieczniackie watahy kontrolują nie tylko kluczowe segmenty gospodarki z sektorem finansowym, paliwowym i energetycznym na czele, ale również – niezależne media i najszerzej pojęty przemysł rozrywkowy, nie mówiąc już o pozostałych środowiskach opiniotwórczych. Mamy zatem do czynienia z pełzającą likwidacją niebezpieczeństwa, jakie dla stabilności tej okupacyjnej struktury stwarzał IPN – być może nawet – jako warunkiem, że afera Amber Gold nie pociągnie na dno nikogo, a w każdym razie – nikogo ważnego. Wypada przypomnieć, że również w środowiskach konstytucyjnie oddzielonych od państwa idea likwidacji IPN może liczyć na szczere, chociaż pozbawione ostentacji poparcie, skoro również po tej stronie pojawiały się opinie, że archiwa powinny być "zabetonowane" na co najmniej 50 lat. No dobrze – ale gdzież je "betonować" i właściwie – po co? Czyż nie lepiej od razu spalić, zwłaszcza że prezydent Włodzimierz Putin, z którym za pośrednictwem Patriarchy Cyryla mamy się "pojednać", podobnie jak Nasza Złota Pani Aniela, z którą już chyba się "pojednaliśmy", mają komplety mikrofilmów całej dokumentacji MSW, które zostały im przekazane jeszcze pod koniec lat 80.?

Stanisław Michalkiewicz – Warszawa

Piramidki finansowe zostały przećwiczone w Polsce na wszelkie możliwe sposoby. Polaków ograbiano za przyzwoleniem "ich" państwa, tłumaczono, że taki jest koszt "transformacji ustrojowej". Oprócz prostych kradzieży, na wydrę, typu afera FOZZ, wypada przypomnieć (bo rodzice rzadko chwalą się przed młodzieżą, jak się dali oszukać) syfonowanie dolara na początku lat 90. Polegało to na tym, że w ramach planu Balcerowicza ustalono kurs złotego względem dolara na stałym poziomie, gdy tymczasem w kraju szalała inflacja, a oprocentowanie lokat bankowych przewyższało 120 proc.

Oznaczało to, że bez wielkiego ryzyka, dokonując operacji przewalutowania, można było uzyskać co najmniej 120 proc. rocznie od zainwestowanych dolarów. Jedynym zagrożeniem było to, że w Warszawie coś rypnie i kurs zostanie z dnia na dzień zmieniony – no ale tego rodzaju informacje można było mieć zawczasu za całkiem śmiesznej wysokości łapówki. Takie ustawienie kursowe skłoniło miliony Polaków do zamiany trzymanych pod bielizną dolarów na złotówki, zaś zainwestowany zagraniczny kapitał spekulacyjny z wielkim mlaskaniem i oblizywaniem się im te kilka miliardów dolarów "zagospodarował" i ujechał "szukać swego Pacanowa". Oczywiście, w tym samym czasie były setki pomniejszych przypadków masowego okradania, różne banki Grobelnych, afery Drew-Budu itp.

Zostańmy jednak przy tych wielomiliardowych.
Klasyczną piramidką było uruchomienie polskiej giełdy. Handlowano na niej papierami dwudziestu kilku firm. Jednocześnie w środkach przekazu, zwłaszcza telewizji, ruszyła olbrzymia machina propagandowa o tym, jak to można na giełdzie łatwo się dorobić. Pokazywano młodych ludzi, którzy kupowali IPO za oszczędności wyciągnięte z SKO, a już po miesiącu jeździli (to w Polsce działało na wyobraźnię) najnowszym modelem BMW. Naród pozbierał z kont PKO i skarpet co tam jeszcze zostało i rzucił się do okienek domów maklerskich. Przed lokalami tychże ustawiały się długie kolejki, niczym w PRL-u po mięso. W kinach puszczano ad hoc dokręcone filmy fabularne o nowych Polakach, którzy weszli na giełdę przebojem, a teraz żyją jak królowie.

W głowach nowych inwestorów, którzy w większości wypadków nie potrafili odróżnić akcji od obligacji, a dorobili się ciężką pracą i oszczędzaniem, szumiało niczym na dansingu w remizie, przed oczami przesuwały się kolorowe obrazy dobrobytu.
Run na akcje przedsiębiorstw notowanych na warszawskiej giełdzie stworzył to, co miał w założeniu, wielką piramidę finansową – bąbel, który pęczniał do momentu, aż zaczął wysychać strumień ludzi donoszących mamonę w darze. W tym czasie kapitalizacja giełdowa spółki Telegraf (halo, halo, kto ją jeszcze pamięta?) przewyższała kapitalizację koncernu Daimler-Benz. Jednocześnie zyski Telegrafu w porównaniu z zyskami niemieckiej firmy były rodem z krainy krasnoludków.
I nagle zręcznymi ruchami kierownicy przekrętu przestawili zwrotnicę, wycofali się, kradnąc Polakom kilka miliardów oszczędności. No ale wiadomo, Polak, dumny gość, okiem nawet nie mrugnął, spłynęło to po nim jak po kaczce... Gdyby naród nie miał dziur w mózgu po komunizmie, to w takiej sytuacji, całkowitego braku ochrony państwa przed oszustami, ruszyłby na Warszawę, żądając głów co bardziej prominentnych i bezczelnych polityków-złodziei.

Niestety, niczym dobry macher ofierze gry w trzy karty, propaganda państwowa wytłumaczyła biedakom, że to ich wina – zostali walnięci w rogi ponieważ w porę się nie zorientowali, a takie są "reguły rynku".
W Polsce dzisiaj afera to normalność. Jeśli pojawia się jakaś na medialnych radarach, to znaczy, że została zamówiona przez ten czy inny interes grupowy ludzi, którzy terenem Polski realnie zawiadują.
Nie inaczej z Amber Gold, która to firma wcale nie musiała uruchamiać piramidy finansowej. Ceny złota rzeczywiście szły i pójdą w górę. Panowie weszli jednak komuś między wódkę a zakąskę. A w Polsce to duży błąd.
Ponieważ zaś praca w państwowym nadzorze finansowym przypomina robotę sapera – bo trzeba poruszać się ruchem konika szachowego między polami, których ruszać nie wolno – polski pożal się Boże inwestor pozostawiony jest samemu sobie, oscylując nocnymi myślami między żądzą pieniądza a zdrowym rozsądkiem.

Wszystko to pokazuje, ile polskie rodziny tracą na tym, że nie mają własnego państwa; że nie mogą liczyć na opiekę instytucji państwowych przed oszustami; że ustawy są krojone przez podpłacone partie na użytek złodziei krajowych i zagranicznych.
I co? Gucio w zoo.
Bo jeśli normalnemu człowiekowi wkłada się rękę do portfela, a on nic, to znaczy, że jest bardzo źle; to znaczy, że pozbawiono go instynktownych odruchów.
Z czego by tu jeszcze okraść Polaków... Może z bogactw naturalnych? Głupi na nie nie zasługują.
Andrzej Kumor
Mississauga

Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!

"Neospirytyzm i pseudopsychologie" ojca Aleksandra Posackiego, wydane przez wydawnictwo M, to wbrew pozorom (edycji kieszonkowej) publikacja naukowa, trudna i zawierająca ogromną ilość informacji.
Tematem publikacji są nowe formy usług, idei, popkultury i religii, które pod pozorem pseudonaukowej nomenklatury ukrywają okultyzm prowadzący do destruktywnej działalności demonów. Czyli całe ezoteryczne szambo wypełniające pustkę zlaicyzowanego świata, z którego wydarto katolicyzm i wyrastający z niego realizm.

Autor, specjalista walki z okultyzmem, przybliża czytelnikom: spirytyzm (kontakt z demonami udającymi zmarłych), neospirytyzm (ukrywający demoniczny charakter praktyk), krypto spirytyzm (przedstawiający praktyki okultystyczne jako formy psychoterapii), szamanizm, postać Aleistera Crowleya (inspiratora współczesnego satanizmu) i jego naukę (zachęcającą do wyzwolenia z moralności), obecność idei i rytuałów satanistycznych w psychoterapiach, wykorzystanie przedefiniowanej terminologii w propagowaniu kłamstw New Age, okultystyczną tożsamość neospirytyzmu dostosowaną do zlaicyzowanego społeczeństwa, wszelkie praktyki otwierające na demony, formy opętań, channeling (bycie przekaźnikiem dla demonów udających duchy czy kosmitów).
Publikacja zawiera też informacje o promocji neospirytyzmu przez popkulturę (opis zawartych treści i ich okultystycznego charakteru): książek Dana Browna, Paulo Coelho, Lovecrafta i jego kontynuatorów, cyklu książek o Harrym Potterze, treści okultystycznych zawartych w manga i anime, wschodnich sztukach walki i utworach do nich się odwołujących. Promocji wampiryzmu w popkulturze: w cyklu "Zmierzch" Stephenie Meyer oraz w cyklu "Harry Potter" Joanne Kathleen Rowling.
Ojciec Aleksander Posacki w swej pracy omówił też wszelkie niebezpieczeństwa płynące ze zjawisk: fascynacji wampiryzmem, UFO, przebywania poza ciałem, transkomunikacji (rozpropagowanej przez posoborowego księdza Francois Brune), pisma automatycznego (wykorzystywanego w opętaniu fałszywej mistyczki Vassui Ryden), ksiąg opartych na channelingu (Uranii, Cudów, Wiedzy), okultystycznych kłamstw o aniołach.
Duchowny, pisząc o szamanizmie (polegającym na uzależnieniu szamana od demonów), stwierdził, że jest on "bardziej niebezpieczny niż myślał Wojciech Cejrowski, odwiedzając szamanów w Ameryce Południowej i beztrosko propagujący tę ideologię i praktykę". Zdaniem ojca Aleksandra Posackiego, Wojciech Cejrowski "pomimo iż deklaruje się jako wierny katolik (…) promuje bezpośrednie kontakty z szamanami czy czarownikami, które mogą być bardzo niebezpieczne". "Cejrowski przedstawia kontakty z szamanami jako coś naturalnego i bezpiecznego (…) Taka jest właśnie cecha neoszamanizmu, oswajanie go z duchem czasu”. Duchowny stwierdza też, że szkoda, że Wojciech Cejrowski ukrył przed swoimi widzami własne problemy, "które z pewnością pojawiły się w konsekwencji owych nierozważnych i niebezpiecznych duchowych eksperymentów". "Dotyczy to też Beaty Pawlikowskiej [byłej partnerki życiowej Cejrowskiego], która promuje podobne kontakty z szamanami".

Czytelnicy "Neospirytyzmu i pseudopsychologii" dowiedzą się też o szkodliwości: narkotyków (otwierających na demony), popkultury (destruktywnej roli muzyki rockowej, metalu, techno, promocji satanizmu w muzyce). Zdaniem ojca Aleksandra Posackiego "muzyka jest narzędziem komunikacji zdolnym do kształtowania myślenia, zachowań i postaw osób, które ją słuchają. Prowadzi do ludzkiej podświadomości idee, które człowiek przyjmuje za swoje, nie zdając sobie sprawy z tego, jak bardzo są one szkodliwe i niebezpieczne".

Duchowny w swej pracy zwraca też uwagę na szkodliwość: parapsychologii, idei Junga, filozofii tzw. pozytywnego myślenia, metody Silvy, programowania neurolingwistycznego, metody Berta Hellingera, psychologii zorientowanej na proces, kinezjologii edukacyjnej, terapii Gestalt, teorii dzieci indygo, wszelkich form transów, enneagramu, wykorzystywania "duchów przewodników", jogi, medytacji, medytacji transcendentalnej, kundai jogi, aikido, homeopatii, osteopatii, środowiska Bruno Groeninga. Tekst książki kończą informacje o egzorcyzmach oraz dwa teksty innych autorów o spirytyzmie (przedstawiające historię i nauczanie katolickie o spirytyzmie).

We wszystkich opisywanych zjawiskach ukazana jest ich: sprzeczność z chrześcijaństwem (często pomimo że uczestnicy tych działań zarzekają się o braku sprzeczności), przedefiniowaniu terminologii katolickiej do celów okultystycznych, nienaukowość okultystycznych patologii, promowania irracjonalizmu i uleganiu emocjom, odrzucania roli rozumu, redukowania wyjątkowości człowieczeństwa.

Już się wyjaśniło, co miał na myśli pan prezydent Komorowski, zapowiadając w drugą rocznicę swego zaprzysiężenia zainstalowanie w naszym nieszczęśliwym kraju "własnej tarczy antyrakietowej". Przemawiając podczas przypadającego 15 sierpnia Święta Wojska Polskiego, prezydent Komorowski wyjaśnił, że chodzi o zbudowanie systemu obrony przeciwlotniczej. Zresztą nie tylko o to, bo oprócz zbudowania systemu obrony przeciwlotniczej, będziemy "ratowali" Marynarkę Wojenną, a już prawdziwa rewolucja nastąpi w wojskach lądowych. Zacznie się od tego, że siedem dotychczasowych dowództw zostanie zastąpione trzema: Dowództwem Generalnym, Dowództwem Operacyjnym, no i oczywiście – Generalnym Sztabem – a w ogóle ma być "mniej dowódców, a więcej wojowników" – powiedział pan prezydent, mianując jednocześnie siedmiu generałów. Znaczy się – nasza niezwyciężona armia powiększyła się o kolejnych siedmiu generałów.

A co z "wojownikami"? Czy przybył chociaż jeden "wojownik"? Tego niestety nie wiemy, bo wiadomo, że w naszej niezwyciężonej armii łatwiej znaleźć pułkowników do awansowania na generałów, niż "wojownika". Na około 90 tysięcy żołnierzy jest tam około 22 tys. oficerów, ok.45 tys. podoficerów, ok. 12 tys. szeregowców zawodowych i ok. 10 tys. szeregowców nadterminowych. Zatem na jednego szeregowca przypada jeden oficer i dwóch podoficerów. W takiej sytuacji jest oczywiste, że dowództw musi być więcej niż "wojowników". Czy to jest przyczyna, dla której "wojsko oddziela się od narodu, a naród od armii" – co zauważył w okolicznościowym kazaniu w dniu 15 sierpnia biskup polowy WP JE Józef Guzdek, zwracając uwagę na krytykę, a nawet nienawiść, z jaką autorzy internetowych opinii kierują przeciwko wojsku, a zwłaszcza formacjom uczestniczącym w misjach pokojowych? Wszystko to być może, skoro doktryna obronna naszego nieszczęśliwego kraju ufundowana jest na założeniu, że polskich interesów państwowych do ostatniej kropli krwi będzie broniła Bundeswehra. Zatem – jak partia mówi, że odwróci trwający co najmniej 20 lat proces rozbrajania państwa – to mówi! Co to komu szkodzi zapowiedzieć takie rzeczy, zwłaszcza w święto, skoro każde dziecko wie, że nie ma na to pieniędzy?

A skoro już o pieniądzach mowa, to nasz nieszczęśliwy kraj żyje aferą Amber Gold, w której co i rusz pojawiają się nowe wątki. Wprawdzie rzesza klientów tej firmy wije się ze wstydu i złości, ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło, bo przy okazji objawiony nam został nowy standard uczciwości. Objawił go sam premier Donald Tusk na konferencji prasowej specjalnie zwołanej w celu zademonstrowania, jaki to wzniosły i szlachetny jest pan premier Tusk i jaki szczery i uczciwy jest syn pana premiera Michał Tusk. O jednym i o drugim zapewnił sam pan premier, dzięki czemu III Rzeczpospolita wzbogaciła się o nowy standard. Jak bowiem wiadomo, standardy moralności wyznaczyła w naszym nieszczęśliwym kraju pani Aneta Krawczykowa, bohaterka "seksafery" w Samoobronie. Pani Aneta, nie będąc pewna, kto jest ojcem jej córki, najpierw przypisała autorstwo wpływowemu mężowi stanu Stanisławowi Łyżwińskiemu, a kiedy badania DNA możliwość tę wykluczyły – samemu Andrzejowi Lepperowi. Kiedy badania DNA wykluczyły również i tę możliwość, wyraziła przypuszczenie, że ojcem może być nieznajomy mężczyzna, któremu w swoim czasie oddała się w okolicach dworca kolejowego w Piotrkowie Trybunalskim.

Do tego standardu moralności doszedł teraz standard uczciwości. Uczciwy jak pan Michał Tusk – czegóż chcieć więcej? Wprawdzie wszyscy alarmują, że gospodarka "spowalnia", że bezrobocie przekroczyło już 10 procent i coraz szybciej rośnie nadal – ale właśnie w takich okolicznościach przyjemnie jest odnotować wzrost w dziedzinie standardów. Nie można mieć wszystkiego naraz, więc albo standardy, albo armia i dobrobyt.
Zresztą nie jest źle, bo oto właśnie do naszego nieszczęśliwego kraju przybył z wizytą Patriarcha Moskiewski i Całej Rusi Cyryl, który w piątek, 17 sierpnia, na Zamku Królewskim w Warszawie, wraz z JE abpem Józefem Michalikiem podpisał "Przesłanie do narodów polskiego i rosyjskiego", postrzegane przez wszystkich komentatorów, zwłaszcza niemieckich, jako przełomowy moment w stosunkach polsko-rosyjskich, który utoruje drogę do "pojednania". Warto w związku z tym przypomnieć, że przygotowania tego dokumentu, którego treść miała zostać ujawniona dopiero na dwie godziny przed jego podpisaniem, rozpoczęły się w roku 2009, kiedy to w miesiąc po obietnicy uczynionej przez izraelskiego prezydenta Peresa rosyjskiemu prezydentowi Miedwiediewowi, że przekona on prezydenta Obamę do wycofania się z pomysłu budowy tarczy antyrakietowej w Polsce, prezydent Obama 17 września zadeklarował wycofanie się USA z aktywnej polityki w Europie Środkowowschodniej. Pewnie dlatego JE abp Józef Michalik w wywiadzie dla KAI zauważył, że jest "absolutnie przekonany", że "na obecnym etapie" Kościół "nie mógł nie podjąć tej inicjatywy". To bardzo prawdopodobne – tym bardziej, że Episkopat właśnie prowadzi z rządem, to znaczy – za pośrednictwem rządu z okupującą Polskę bezpieczniacką watahą – negocjacje na temat materialnych podstaw egzystencji Kościoła w najbliższych dziesięcioleciach. Nietrudno sobie wyobrazić, że gdyby tej inicjatywy Kościół nie podjął, to nie tylko zostałby oskarżony o krzewienie w naszym nieszczęśliwym kraju rusofobii albo nawet ksenofobii, nie tylko negocjacje na temat materialnych podstaw egzystencji Kościoła mogłyby utknąć w martwym punkcie, a nawet cofnąć się do jeszcze niższego poziomu – a z łańcucha zostałby spuszczony Janusz Palikot, który ze swoją dziwnie osobliwą trzódką, wzmocnioną przez zmobilizowane w tym celu ubeckie dynastie, pokazałby Kościołowi ruski miesiąc. W takiej sytuacji już lepiej, a w każdym razie – bardziej elegancko, kiedy ruski miesiąc pokazuje nie biłgorajski filozof z poślęciem Grodzkiem, tylko we własnej osobie Patriarcha Moskwy i Całej Rusi Cyryl, zwłaszcza że jego obecność ułatwia dostarczeniu tej konieczności pozoru moralnego uzasadnienia, że oto do spółki z Cerkwią prawosławną będziemy walczyli z zachodnią zgnilizną. Znaczy, że ambitne plany ewangelizowania zlaicyzowanej Europy, przywoływane w charakterze pozoru moralnego uzasadnienia Anschlussu w roku 2004, zostały już zarzucone i teraz wraz z prezydentem Putinem będziemy już tylko bronili naszego nieszczęśliwego kraju przed zgniłym Zachodem. W takiej sytuacji lepiej rozumiemy również świąteczne, zbrojeniowe przechwałki pana prezydenta i apele JE biskupa polowego WP o przywrócenie więzi wojska z narodem

Stanisław Michalkiewicz
Warszawa