Benedykt XVI nie był człowiekiem o gładkiej powierzchowności czy wzbudzającym sympatię "od pierwszego spojrzenia", ale wieść o abdykacji wywołała u mnie coś, co chyba najlepiej wyraża słowo "osierocenie".
Pożegnał się z nami człowiek, który prowadził Kościół w trudnych czasach; dobry papież antymodernistyczny, jasno, w piękny intelektualnie sposób zakreślający pozycje obronne katolicyzmu; religii atakowanej nie tylko przez fanatycznych hindusów czy muzułmanów; religii atakowanej przede wszystkich przez ośrodek władzy Zachodu, i to atakowanej bardzo silnie od środka.

Szeroko dyskutowane zachowanie żydowskich kibiców podczas meczu tenisowego Polski z Izraelem – nie jest niczym nadzwyczajnym. Żydzi – nie tylko ci z Palestyny – łagodnie mówiąc – nie lubią Polaków. Jest to nielubienie – parafrazując tezy Michnika o "polskim antysemityzmie" – surrealistyczne, nie wynikające z żadnych współczesnych doświadczeń, lecz ze stereotypów żydowskiego wychowania i nauczania o Polsce.
Jest to pokłosie wychowania żydowskiego do syjonizmu oraz kultury obleganej twierdzy, na której budowana jest współczesna żydowska mobilizacja narodowa; jest to wreszcie pokłosie wychowania w duchu wybraństwa i lepszości.

Polskie kalekie i bezsilne środowisko opozycyjne (czyli ludzie, którzy nie mogą się pogodzić z wizją Polski jako niemieckiego przysiółka rozkradanego pod nieobecność pana w domu przez swołocz z politycznych czworaków) co raz targane jest nowymi falami nieskutecznego pseudodziałania. 
Po fali pisania petycji (co faktycznie uwiarygodnia instytucje i organy, do których się pisze) mamy obecnie falę nawoływań do narodowego "przebudzenia". Jest to wszystko łatwe do wytłumaczenia postromantyczną schedą, w której zakłada się, że nasz wielki polski naród, sam w sobie mocny, mądry i cnotliwy, przysnął sobie tylko na chwilkę i na dźwięk złotego rogu zaraz przetrze oczka i otrząśnie się z "obcego wojska". Pokazuje to, jak silne są wpływy romantycznych bajań w polskim politykowaniu. Bajań, które tak naprawdę kierują parę w gwizdek.

Jakoś tak nie za wiele piszą w gazetach o historycznej wizycie, prezydenta Iranu Mahmuda Ahmadineżada w Egipcie. Coś się psuje w bliskowschodnich układankach, co może oznaczać bliski termin szerszego konfliktu.

Egipt jest ważny, bo to najludniejsze państwo arabskie, także ideologiczna "stolica Arabii". Wygląda na to, że egipska armia nie chce, albo nie może, być już policjantem amerykańsko-izraelskich interesów (pomimo ochoty na coroczną rentę z Waszyngtonu w wysokości 1,5 mld dol.), co może oznaczać, że układ z Camp David będzie można odłożyć ad acta.