Jedną z bolączek polskiej polityki, w sytuacji zawłaszczonego państwa, jest brak narodowych środków pozwalających na finansowania działalności. W zwykłej sytuacji polityka finansowana jest przeważnie przez wielkie pieniądze, koncerny czy korporacje, które widzą możliwość dalekosiężnego zabezpieczenia interesów – stabilizacji systemu prawnego, dostępu do surowców, ochrony szlaków handlowych. To z kolei przekłada się na interes zwykłych ludzi, zazwyczaj przez wielki pieniądz w tej czy innej formie zatrudnionych albo bezpośrednio, albo przez związki gospodarcze. 

W Polsce sytuacja jest inna, bo oprócz kilku wyprysków rachitycznego kapitału rodzimego, zazwyczaj zbudowanego na rabunku własności państwowej, wielkich polskich korporacji nie ma, zaś nawyk finansowania życia społecznego czy "płacenia za własne poglądy" zaginął wraz z hekatombą wojny.
Nawyk ten został skutecznie zadeptany przez kilka pokoleń hochsztaplerów, którzy obiecywali złote góry, a następnie uciekali z pieniędzmi.

Burmistrz Toronto Rob Ford jest moim coraz większym faworytem.

Strasznie mnie świerzbi, żeby się dowiedzieć, komu tak bardzo nadepnął na odcisk, że kręcą mu aferę za aferą, a to że straszny z niego defraudant, bo wspiera fundację dobroczynną, pisząc prośby o pieniądze dla młodzieży na papierze miasta, a to że przekroczył przepisy ordynacji wyborczej, ponieważ nie zapłacił procentu od pożyczki, jaką jego firma prywatna udzieliła jego własnej kampanii wyborczej, a to że chwycił jedną panią starszą za pupę, a to że bełkotał. No i w końcu teraz, że ponoć ćpał crack z jakimiś dilerami w jednym z blokowisk.

Po okresie pewnego ożywienia debatowego wśród kanap polskiej elity – nastąpiło zmęczenie – no bo samym gadaniem "bryły świata" nie wzruszysz.

Również poszczególne inicjatywy polityczne – czy to zmielonych, czy Ruchu Narodowego (choć ten ostatni z zasady przyjął dłuższą perspektywę) grzęzną jakoś i rozmieniają się na drobne.

Głównym problemem polskiego życia politycznego jest brak tradycji państwowej. Po prostu przez kilka pokoleń – z krótką przerwą na II RP – to, co w normalnym kraju nazywa się działalnością polityczną, zastąpione było antypaństwową publicystyką czy recenzowaniem postulatów programowych.

Przez tydzień zastanawiałem się, w jaki sposób to zrobić, w końcu wydało mi się, że każdy z nas ma prawo sam rzecz ocenić.

Jest sprawą oczywistą, że tu, na emigracji, stanowimy przekrój polskiego środowiska, jest też spora agentura najróżniejszego autoramentu; są ludzie, którzy w czasach komunistycznych chodzili do peerelowskich firm parasolowych po drugi czek, są tajni współpracownicy dawnej Służby Bezpieczeństwa jeszcze z Polski, są osiedleni na stałe byli agenci wywiadu cywilnego, słowem, jakby tak ktoś dobrze przepatrzył, to niezła menażeria. Wielu ludzi chodziło, a czasem i dzisiaj chodzi po krzakach. Wielu przewerbowało się do nowej Polski po to tylko, by uzyskać ochronę przed ujawnieniem.