Kanadyjski premier federalny Justin Trudeau przeprosił w imieniu rządu kolejną pokrzywdzoną w myśl dzisiejszej wrażliwości grupę, tym razem homoseksualistów w służbie publicznej, którym to robiono prawne i służbowe przykrości. 

        Generalnie rzecz biorąc, państwo kanadyjskie chce im wynagrodzić te złe czasy, umilając starość naszymi pieniędzmi – premier zafundował tymże ludziom 100 mln dolarów. Ten świąteczny podarek nie wiadomo jeszcze, jak zostanie rozpakowany, ale mogę się założyć, że gros otrzymają sprytni profesjonalni znawcy prawa, którzy zawsze przy tego rodzaju imprezach muszą wziąć działkę. 

 Przy okazji jednak nie obeszło się bez tego co zwykle, Trudeau w swej politycznej sprawności przekracza bowiem często barierę dźwięku i choć grzmot jest duży, to jednak większość „ludzi mediów” kładzie uszy po sobie, żeby się nie narażać na nieprzyjemności. Otóż pod koniec swej tyrady premier... zwrócił się do dzieci, które słuchają go po domach (ciekawym, ile dzieci przedłożyło sprawozdanie parlamentarne nad tele-cartoons?), a pośród których „są i takie, które boją się odrzucenia ze względu na swoją orientację seksualną, tożsamość płciową i jej wyrażanie”, a także „wszystkich tych, którzy są podenerwowani, zalęknieni, ale może również podekscytowani tym, co niesie przyszłość”. 

        – Mam dla was przesłanie miłości oraz szacunku – powiedział  premier – niezależnie od tego czy odkryjecie prawdę o sobie w wieku lat 6, czy 16, czy 60, jesteście ważni dla nas! 

        Odkrywanie prawdy seksualnej o sobie przez sześcioletnie dzieci  może się wydać jednak przesadne. Tymczasem nasza własna Julka zademonstrowała przywiązanie do płci, stwierdzając stanowczo podczas próby jasełek, że jest archaniołem Gabrielą, a nie żadnym Archaniołem Gabrielem... 

        I nie mam pewności, czy w obecnej sytuacji powinienem się z nią wykłócać...

        Przy okazji tych politycznie poprawnych inscenizacji w kanadyjskiej Izbie Gmin, podobnie jak kiedyś w sowieckiej Radzie Deputowanych Ludowych, dochodzi do scen komicznych. Otóż podczas wspomnianego wystąpienia zakończonego owacją posłów na stojąco (również z Partii Konserwatywnej) okazało się, że jeden, David Tilson, nie wstał. Usprawiedliwiał się później nerwowo, że miał skręconą nogę w kostce. Osobiście uznałbym to za zbyt błahy powód, aby wymigiwać się od tak ważnej rzeczy... 

        Jak widzimy, atmosfera polityczna w naszym kraju jest ciepła i przyjemna. 

 Ten świąteczny nastrój trochę jednak koliduje z doniesieniami prasowymi, jakoby  rząd ostatnio zaczął sobie szukać bunkra przeciwatomowego. Podczas okresowych narad przyznano, że „gdyby Ottawa stała się miastem niezdatnym do zamieszkania”, potrzebny jest jakiś atomowy schron. Dwa takie zostały wyznaczone i odkurzone z zimnowojennej patyny. Jak widać, nasi przywódcy potrafią jednak myśleć konkretnie i zdroworozsądkowo, zerkając z niepokojem na Koreę Północną i rozważając możliwe reperkusje ewentualnej wojny. 

        Chociaż moim zdaniem, „nawet północni Koreańczycy kochają Kanadę” i jeśli u nas spadnie jakiś atom, to tylko przez to, że czegoś nie doczytali w przekazywanych im dokumentach, oczywiście tych technicznych, a nie dyplomatycznych. 

        Gdy zaś już sobie tak mówimy o sprawach tego świata geopolitycznie ważnych, jedną z rzeczy również przypominających okres sowieckiej propagandy jest stosowana dziś powszechnie zasada reductio ad Putinum – cokolwiek nam się nie podoba, jest nie tak, to winien jest przeciwnik miłujących wolność narodów, imperialny rewanżysta Władimir Putin. 

        On ingeruje we wszystkie sprawy tego świata, rzucając nam kłody pod nogi, i to co złe się dzieje, od niego pochodzi.

        Taka jest mniej więcej zasada wyjaśniająca bieg wypadków, a niedługo również klęski żywiołowe mogą być w ten sposób tłumaczone. Pamiętam, jak w PRL wszystko co złe tłumaczono Reaganem, a mój oddziałowy, przekazując mi w więzieniu paczkę żywnościową, przy każdym wyjmowanym artykule krzyczał „Reagan”; patrz Gienek, Reagan mu przysyła...

        Dzisiaj zasada ta stosowana jest z powodzeniem w coraz bardziej psychiatrycznej debacie polskiej polityki, gdzie trudno nie spotkać ludzi, którzy nie byliby agentami Putina. Totalna opozycja, Tusk, „Gazeta Wyborcza” o bycie agenturą oskarża rząd PiS-u. PiS oskarża o to samo opozycję i wszystko, co jest na prawo od niego, posługując się przy tym różnego rodzaju mniejszymi pudłami rezonansowymi. 

        Tak więc wydaje się, że jednak coś wisi w powietrzu, bo jak tak dalej pójdzie, to bez leczenia się nie obejdzie. 

        Na razie żyjemy świętami, trudno ich nie zauważyć, skoro zaczęły się już w listopadzie, co jest o tyle denerwujące, że robienie zakupów żywnościowych w Walmarcie przy dźwiękach „dżingle bells” i miłej jesiennej listopadowej pogodzie stwarza wrażenie schizofrenii, ale być może to właśnie schizofrenia jest kluczem do poznania naszego dzisiejszego świata. 

Andrzej Kumor

Żyjemy w przedsionku totalu. Jeszcze nie zdajemy sobie z tego całkiem sprawy; jeszcze są pewne ogniska oporu, ale totalitaryzm rozlewa się już tam gdzie powinny być ostatnie bastiony - na uniwersytetach, w "kuźniach młodych talentów", gdzie w założeniu powinno się uczyć ludzi kwestionować wszystko i wszystkich, badać idee i być otwartym na świat.

Tymczasem uniwersytety produkują umysłowych kastratów, konformistów. Wyprodukowane  "jednostki"   stają się oficerami politycznymi fundowanego nam w tempie stachanowskim nowego wspaniałego świata.

Oto przykład, na uniwersytecie w Waterloo przełożeni dali po łapach nauczycielce akademickiej, która podczas zajęć z gramatyki języka angielskiego, aby zilustrować tezę iż gramatyka czasem stwarza polityczne problemy, przytoczyła nagranie wideo z rozmowy, jaką w telewizji publicznej Ontario przeprowadzono z profesorem UofT Jordanem Petersonem. Peterson sprzeciwia się używaniu tak zwanych zaimków neutralnych płciowo - jednej z polit-poprawnych głupot narzucanych przez władze jego macierzystej uczelni. Idzie o to, aby do osób "trans", które "nie czują się ani mężczyzną ani kobietą" zwracać się przez zaimki bezpłciowe (ve, xe, ze and hir, ze zir, zie hir).

W każdym razie profesor Peterson postanowił że nie da się zwariować i uniwersytet usiłował dać mu za to deską po głowie.

Pani Lindsay Shepherd z Wilfrid Laurier University nie zajęła nawet stanowiska w  sporze, po prostu pokazała na lekcji nagranie z debaty "dla ilustracji" i za to została przez swoją szkołę ukarana. Jak stwierdzono, stworzyła "toksyczne" środowisko, co stanowi "przemoc wobec studentów transgenderowych". Powiedziano jej że w ten sposób złamała prawo (co nie jest prawdą).

Przypomina to mroczne czasy niemieckiego hitleryzmu, czasy stalinowskich opresji, kiedy za podważanie linii partii wysyłano do obozów, kiedy to panowała jednomyślność politycznie narzucona przez dyktaturę.
To wszystko dzieje się na naszych oczach dzisiaj jeszcze wzbudzając jakieś protesty, jeszcze dzisiaj nie ma wywożenia na północ do obozów reedukacyjnych, choć powstały już Centra Reedukacyjne. Premier Trudeau zapowiada przystosowywanie w nich "do życia w społeczeństwie" weteranów państwa islamskiego powracających z syryjskiej wojny ale być może wkrótce trafimy tam my, ludzie starej daty, którzy jeszcze wierzgają przed kulturowym marksizmem.

A na poważnie? Na poważnie to my tutaj zajmujemy się głupotami, które wkrótce wybije nam z głowy azjatycki hegemon, pędząc "do roboty!". Zamiast kształcić elity z prawdziwego zdarzenia, wypuszczamy  dupków i konformistów po studiach.

Tutaj nagranie rozmowy dyscyplinującej nauczycielkę

        Nie w każdym szaleństwie jest metoda, ale w wielu jest. Patrząc na nasz stary świat, na cywilizację Zachodu, trudno nie odnieść wrażenia, że jej dni są policzone. Tak przynajmniej wydaje się wynikać z podręczników do historii. Podstawowym czynnikiem, który za tym przemawia, jest niska dzietność. Kurczą się europejskie i amerykańskie białe społeczności. 

        Oczywiście, jest to po myśli naszych kierowników, których mantra mówi o konieczności ograniczenia liczby ludności. Dzisiaj debatuje się o tym całkiem wprost nawet na konferencjach organizowanych w Watykanie. 

        Metoda w szaleństwie polega na tym, że kierownicy doszli do wniosku, iż aby zmniejszyć problemy planety,  należy nas wszystkich wymieszać i uśrednić. Chodzi o to, że w krajach biednych w Afryce, a zwłaszcza w Azji, ludzie rodzą się rach ciach ciach jeden po drugim (choć nie ma u nich programu 500 plus czy naszych dodatków po 500 dol. na miesiąc). Wedle tego rozumowania, duża dzietność wynika z niedostatku i biedy, ponieważ jedynym prawdziwym skarbem rodziców są właśnie dzieci – ubezpieczenie na wypadek choroby, wypadku, a w końcu zabezpieczenie na starość. 

Wraz ze wzrostem dochodów liczba potomstwa zmniejsza się. Ludzie mają wtedy więcej czasu, wyjeżdżają na wczasy itp. Kontynuując myśl, „upuszczenie” populacji z kontynentu azjatyckiego czy afrykańskiego, wymieszanie tych ludzi z mieszkańcami krajów pustoszejących doprowadzić ma do wielu pozytywnych skutków. 

        Po pierwsze, zmniejsza zagrożenie destabilizacją, bo wiadomo, że tam, gdzie jest wysoki przyrost naturalny, a co za tym idzie dużo ludzi młodych, łatwo o rewolucje i wojny – to taki socjologiczny aksjomat. 

        Po drugie, wprowadzenie znacznej populacji biednych do krajów bogatych rozprasza bogactwo i stanowi pas transmisyjny do krajów biedniejszych, transferując nie tylko pieniądze, ale również lansowane na Zachodzie wartości, styl życia i podejście do instytucji. 

        Po trzecie, upadająca zachodnia cywilizacja uzyskuje nową krew, w sytuacji kiedy jeszcze nie jest na to za stara, by nie mogła się mieszać. Kierownicy systemu z nabożnością podchodzą do małżeństw mieszanych, jako właśnie takich międzykulturowych transmiterów. 

        Jak widać, ideologia multikulti jest o wiele szerszym projektem niż tylko tolerancja wobec przybyszów odmiennych rasowo czy kulturowo. Jesteśmy świadkami celowej „bolszewickiej” przebudowy świata na wielką skalę. 

        Skoro dzisiaj otwarcie mówi się już o geoinżynierii, wybielaniu chmur i tym podobnych cudactwach, to trzeba mieć świadomość, że podobne globalne plany dotyczą również nas, zwykłych ludzi, a cały tzw. proces demokratyczny, samorządność i tym podobne pojęcia to wydmuszka mająca na celu tworzyć wrażenie, że coś jednak od nas zależy. 

        Dzięki temu buduje się powszechną akceptację dla wtłaczanych nam rozwiązań. Jest to prosty mechanizm  legitymizacji władzy. 

        A władza, cóż, ta prawdziwa odbywa się przy pomocy brutalnej siły militarnej, zmasowanego zakrzywiania rzeczywistości matriksu propagandą oraz obiegu pieniądza. Ten ostatni jest najważniejszy, w zasadzie można powiedzieć, że Marks miał rację; baza jest najważniejsza. Idee, debata publiczna to jest rzecz wtórna do strumieni pieniędzy, którymi rządzi się światem. 

        Jest to najlepszy i najskuteczniejszy pas transmisji wpływów. 

        Drugim   jest konflikt, wojna i terroryzm. 

        Podobnie jak w gospodarce leśnej jednym z dobrych sposobów kontroli drzewostanu jest wypalanie lasu – dlatego kierownicy naszego świata wszczynają wojny domowe, destabilizują całe regiony, aby je później składać do kupy po nowemu. 

        Już w dziewiętnastym wieku anarchiści  wiedzieli, że budowa nowego świata wymaga ruiny starego. Wtedy jednak nie mieli wprawy i narzędzi. Rewolucjoniści naszych czasów, budowniczowie Nowego Jeruzalem mają już tę wiedzę i skuteczne narzędzia nowych technologii, które taki projekt czynią zupełnie realnym. 

        Zwykłym ludziom pozostają uczucia, które od czasu do czasu wylewają się w różne frustracje. Wiadomo jednak, jak je kanalizować, wiadomo, co robić, aby protesty antysystemowe były z korzyścią dla systemu. 

        Tak właśnie stanie się z polskim Marszem Niepodległości, który posłuży do odpowiedniego zdyscyplinowania Polaków. Dobrze byłoby, gdyby polskie elity zdawały sobie z tego sprawę, aby potrafiły być graczem  przynajmniej na miarę kart, jakie mają w ręku. 

        W sytuacji, kiedy tak wiele dzieje się ponad naszymi głowami, warto nauczyć się ugrywać tyle, ile można, przede wszystkim zaś rozpychać się, aby wiedzieć, ile można. 

        A dzietność? Cóż, nie wierzę w żaden przełom; do tego, aby Europejki zaczęły rodzić dzieci, potrzebna byłaby zmiana kulturowa, potrzebny byłby powrót do wartości, które dawno już zostały pogrzebane pod ruinami wyburzanych kościołów. 

        Jeżeli mamy wygodne życie, możliwość przyjemnego spędzania wolnego czasu, to po co nam dużo dzieci? Silna rodzina została przez naszych kierowników celowo zdemontowana, a tylko ona i wartości, które ze sobą niesie, mogą skłonić nas do posiadania dużej liczby dzieci. A przecież nikt nie chce, żeby tak było. Proszę obejrzeć pierwszy lepszy popularny film, posłuchać treści przekazywanych przez pierwszą lepszą na wpół roznegliżowaną „młodzieżową” szansonistkę i uświadomić sobie, w jakim miejscu jesteśmy. 

        Co pozostaje? Na pewno modlitwa... 

Andrzej Kumor

Przyjechała do nas tutaj, w Toronto, polska minister oświaty, a raczej "edukacji", jak to się ładnie, poprawnie nazywa, było bardzo przyjemnie, pani minister odwiedziła największą sobotnią polonijną szkołę podstawową imienia Mikołaja Kopernika w Mississaudze, gdzie przeszła po klasach… W jednej z grup przedszkolnych minister została poinformowana, że dzieci właśnie przerabiają literkę "L"- "powiedzcie mi dzieci czym bawią się dziewczynki?" - zapytała wchodząc w temat...

Pytanie zupełnie niewinne, wydawałoby się, że zupełnie pasujące do sytuacji, a jednocześnie obrazujące jak bardzo normalny polski system edukacji różni się od naszego kanadyjskiego, bo pytanie "czym bawią się dziewczynki" i odpowiedź dzieci gremialna, że lalkami jest czymś politycznie niepoprawnym. Przecież dzieci bawią się tym "co sobie tam wybiorą", być może odkrywając właśnie swą niebiologiczną seksualność. Dziewczynki mogą się bawić na przykład…. czołgami. Nie, nie, przepraszam może to też niezbyt poprawne politycznie, może powinny się bawić... No nie wiem, nic nie przychodzi mi na myśl…

Pewne natomiast jest to, że gdyby w Toronto powstała - tak, jak chce pani minister - szkoła średnia dwujęzyczna z językiem wykładowym polskim i angielskim, mielibyśmy do czynienia z wieloma "zderzeniami" programowymi.

To najlepiej ilustruje, gdzie my jesteśmy, a gdzie jest Polska. My tutaj na poligonie doświadczalnym nowej bolszewii, gdzie nasze dzieci uczestniczą w eksperymentach na ludziach… Stąd takie zainteresowanie tutaj polską szkołą; szkołą, która jeszcze czegoś konkretnego uczy.