To, co zaczyna się kryzysem w obszarze finansów, o ile pożaru na czas nie stłumić, zwykle eksploduje ognistym huraganem w każdym innym obszarze człowieczej egzystencji – w wymiarze państw przekształcając w przesilenie polityczne i społeczne. Albowiem gospodarcza bezkarność nie istnieje, na żadnym poziomie. Wie o tym każdy, kto zarabia i wydaje pieniądze. 

Proszę przy tym zauważyć, że "pieniądze" w rozumieniu Berlina oraz "pieniądze" w rozumieniu Aten, Lizbony czy Madrytu to wciąż jeszcze te same pieniądze (w dalszym ciągu waluta euro), ale bynajmniej nie są to pieniądze takie same. Coraz więcej europejskich nacji pojmuje również, do jakich efektów praktycznych prowadzi Stary Kontynent przekonanie Angeli Merkel, że naturalną konsekwencją gospodarczej dominacji powinno być odgrywanie przez Niemcy na Starym Kontynencie roli mocarstwa politycznego. Ostatni unijny szczyt wykazał także poziom determinacji Niemców i Francuzów, pragnących uratować własne banki, konfrontowane z bankructwem Grecji, Hiszpanii czy Cypru – oraz nadchodzącym wielkimi krokami bankructwem Włoch. Bo nie tylko w unijnych kuluarach coraz głośniej mówi się i o tym, że recesja nad Tybrem poczyna sobie coraz śmielej.

ZBIORNIK ZE ŚCIEKAMI
Janusz Szewczak, główny ekonomista SKOK, ostrzega: "Szybko zbliżamy się w strefie euro i UE do hasła – ratuj się kto może". I dodaje, że ekstremalnie trudna sytuacja banków zachodnioeuropejskich musi przełożyć się na stan ich nadwiślańskich córek. Dla przykładu – banku Pekao S.A., od 1999 roku należącego do włoskiej grupy finansowej UniCredit, prowadzącej działalność w blisko dziesięciu tysiącach oddziałów, w ponad dwudziestu europejskich krajach.
Zapowiedź narzucenia bankom "w trybie pilnym" europejskiego nadzoru bankowego nie przyniesie oczekiwanych rezultatów. Tego rodzaju ruchy przypominają dolewanie szamponu do zbiornika w celu wytworzenia piany przykrywającej cuchnące ścieki. Strefa euro jest już nie do uratowania, a ogień na loncie frunie ku beczce z prochem.
No dobrze. A co powyższe oznacza dla Polski? Dlaczego premier Tusk awarię w Fukushimie opisuje eufemizmem chwilowej przerwy w dostawie prądu? Czemu minister finansów zachowuje się jak człowiek zamknięty na wybiegu dla lwów, a mimo to tryskający optymizmem, bo ktoś obiecał mu podrzucić plasterek szynki, podczas gdy pora karmienia stada minęła przed tygodniem?
Robią dobre miny do złej gry, można powiedzieć, choć polska gospodarka upadnie szybciej niż ferajna medialnych klakierów Donalda Tuska zwykle otwiera usta, niż Tomasz Lis zgina kolana przed mądrością "Słońca Peru", niż Janina Paradowska marszczy czoło w obliczu finansowej subtelności Jacka Rostowskiego. Czeka nas fala bankructw. W budownictwie już trwają, w sektorze drogowym również rozkwitają coraz obficiej. Załamanie eksportu czai się za rogiem, a przyniesie ze sobą początek masowego drenażu kapitału z nadwiślańskich banków. Co z kolei w bliskiej perspektywie oznacza ostateczne załamanie rodzimych finansów publicznych i zamianę spowolnienia gospodarczego na długotrwałą recesję.

NIEMCY PONAD WSZYSTKO?
Skoro Niemcy nie chcą płacić hiszpańskich czy włoskich rachunków, tym bardziej nie zechcą zapłacić polskich. W każdym razie nie zapłacą ich za frajer. Prawdę powiedziawszy, trzymają asa w rękawie, mianowicie ewentualną rewizję ustaleń z Poczdamu. O co z czasem będzie coraz łatwiej, ponieważ Polska właściwie nie istnieje już jako państwo niepodległe w znaczeniu takiego, które samo określa interesy i potrafi skutecznie o nie zabiegać na arenie międzynarodowej. Na marginesie: kto z Polaków wie, że zadłużenie poznańskiego samorządu sięga 72 procent rocznych dochodów tego miasta, a samorządów Gdańska i Wrocławia prawie 65 procent dochodu?
Samorządy zadłużały się na potęgę, by wykorzystać unijne "programy pomocowe". Niestety, budżet Unii Europejskiej na lata 2014-2020 wypączkuje w takim kształcie, w jakim zażądają tego Niemcy, Polska w tej grze o kasę niewiele będzie miała do powiedzenia. A nawet gdyby chciała mówić, nikt nie będzie nas słuchał, chyba że przez zręcznie udawaną grzeczność. Wzorem dla Europy, a zatem i dla europejskiej do bólu dziąseł Polski, muszą stać się Niemcy. Na spotkaniu z tamtejszymi przedsiębiorcami Angela Merkel wyartykułowała to dawno temu i było to powiedziane bez ogródek: "Naszym zadaniem jest doprowadzić do tego, by Europa kierowała się na silnych". Pozostali chcąc nie chcąc będą musieli dostosować swoje zasady do standardów obowiązujących nad Szprewą i Hawelą.
Powtórzymy, bo warto i należy: człowieka rozumnego zniewala głupota i naiwność europoidów. Najpierw przekonali samych siebie, że wspólna waluta uchroni Europę przed kryzysami finansowymi. Teraz karmią się iluzją świetlanej przyszłości, która jakoby nastąpi natychmiast po konkretyzacji unii politycznej pod berłem Berlina, czyli po zamianie dżumy na cholerę. Ergo, propagandowa fikcja rozrasta się niczym nowotwór, coraz szybciej przekształcając w najczarniejszy koszmar pod tytułem: "Niemcy, Niemcy ponad wszystko".
I to jest właśnie ten powód, dla którego Wielka Brytania zapowiada renegocjację warunków brytyjskiego członkostwa w UE.

Kontakt z autorem: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Narody, grupy etniczne, organizacje rozmaitej proweniencji, ponadnarodowe przedsiębiorstwa i drobne firmy rodzinne – wszędzie tam mamy do czynienia ze splotem najrozmaitszych interesów.

      Nikt rozsądny nie zakwestionuje, że każdemu z wymienionych środowisk zależy na zdobyciu i utrzymaniu wpływów, pozwalających owe interesy sprawnie realizować. Często zdarza się tak, że wpływy te dużo łatwiej umacniać za pomocą ustaleń, o których opinia publiczna nie wie, bo pozostają do wyłącznej wiadomości układających się stron.

      CZYM JEST LOJALNOŚĆ

      I teraz uwaga, będzie pytanie ociekające antysemityzmem: skoro w ostatnim 20-leciu co trzeci szef polskiej dyplomacji miał żydowskie pochodzenie (Stefan Meller, Adam Daniel Rotfeld oraz Bronisław Geremek), jeden szczyci się honorowym obywatelstwem Izraela, zaś aktualny ma żonę Żydówkę*), czy człowiek rozumny nie powinien koniecznie stawiać pytań o ewentualne źródła postaw tych ludzi? O motywy ich decyzji? A już zwłaszcza czy nie powinien o to pytać w sytuacjach konfliktu interesów etny polskiej i żydowskiej?

      No i najważniejsze: kto w nadwiślańskiej przestrzeni publicznej takie pytania w ogóle odważa się stawiać – i dlaczego nie w medialnym mainstreamie? W końcu nie ma to, tamto: lojalność to nie jest coś, co chowa się do kieszeni kiedy się chce, i wyjmuje, gdy uzna się za stosowne.

      Dlaczego ja te pytania stawiam? Sprowokowała mnie Agnieszka Holland, komentując słowa prezydenta USA o “polskim obozie śmierci”. Mianowicie reżyserka powiedziała: “Obama jest jednym z lepiej wykształconych prezydentów Stanów Zjednoczonych (...). Zawiedli jego eksperci”.

      Otóż przekonywanie, że “jeden z lepiej wykształconych prezydentów” na jednym z najwrażliwszych “odcinków” zatrudnia ignoranta (ignorantów), jest właśnie wyrazem ignorancji. Najpewniej zaś złej woli, bo jaka Holland jest, taka jest, ale aż tak głupia nie jest na pewno. Słowa Obamy ignorancją nie były (Emanuel Rahm, człowiek szefujący administracji Białego Domu, niechybnie zatrudnia właściwych ludzi, nie ma obaw) i znakomicie wpisały się w proces upokarzania Polski i Polaków, zarządzony przez żydowskiego grandziarza (i malwersanta), ówczesnego sekretarza Światowego Kongresu Żydów, Israela Singera. 19 kwietnia 1996 roku Agencja Reutersa donosiła z Buenos Aires: “Israel Singer, General Secretary of the World Jewish Congress stated that: If Poland does not satisfy Jewish claims it will be publicly attacked and humiliated in the international forum” – jeśli Polska nie zadośćuczyni żydowskim roszczeniom, będzie publicznie atakowana i poniżana na forum międzynarodowym”. Według niektórych źródeł, Singer dodał także: “Więcej niż trzy miliony Żydów zginęło w Polsce i Polacy nie będą spadkobiercami polskich Żydów. Nigdy na to nie zezwolimy. Będziemy nękać ich tak długo, dopóki Polska się znów nie pokryje lodem”.

      OBERWANIE CHMURY

      Barack Hussein Obama, przemawiając do kamer w czasie uroczystości wręczania Medali Wolności, dopowiedział światu, co ów miał usłyszeć także z tego poziomu. Nasz (?) Adam Daniel Rotfeld wykorzystał okazję by siedzieć cicho, a wskazując na woskowinę w uszach udał, że słowa Obamy to nie pijarowskie oberwanie chmury, że to tylko kropla z kranu. Na koniec Bronisław Komorowski protestem w formie listu podłożył się Obamie jak... (ale tę metaforę zatrzymam już dla siebie). W efekcie prezydent USA przeczołgał Polskę przez “ubolewanie” – i pozamiatane. Tymczasem słowa o “polskich obozach śmierci” rzucone w przestrzeń publiczną z jednego z najwyższych szczebli na świecie, mkną przez siebie, a ich echo dudni, budząc rozmaite widma (exemplum dziennikarka Debbie Schlussel).

      Zgrzeszyłbym mocno, gdybym przy tej okazji temu i owemu nie wytknął innej podłości. Polegającej na skrupulatnym przemilczaniu faktu, iż informowanie Aliantów o masowej eksterminacji Żydów w Polsce okupowanej przez Niemcy, to była drobiazgowo zaplanowana i skutecznie przeprowadzona operacja struktur podziemnego państwa polskiego, a nie kwestia incydentalnych zachowań indywidualnych osób wstrząśniętych obserwowanym dramatem, czyli ludzi pokroju Jana Karskiego.

      Zaakcentujmy to jeszcze mocniej: Karski (właściwie: Józef Kozielewski), czyniąc to, co uczynił, wykonywał rozkaz dowództwa Armii Krajowej, realizując plan polskiego rządu (i właśnie tę okoliczność Karski przed śmiercią sam mocno podkreślał, a co przypomniała Polakom dr Barbara Fedyszak-Radziejowska). W tych okolicznościach niedopowiedzenia w rodzaju “bohaterski Polak ratujący Żydów” cuchną równie mocno, co każda inna tak zwana półprawda. Albo jak całe łgarstwo, proszę sobie wybrać.

      Tylko kto o tym wszystkim ma przypominać światu? Ani chybi, ci wredni antysemici. Czyli ludzie z uporem maniaka podkreślający, że wmawianie ludziom rozumnym, iż korzenie etniczne nie mają wpływu na poglądy czy wyrażane opinie, to kpina ze zdrowego rozsądku. I że negowanie tego faktu jest świadectwem zatrważającej (a przy tym samozgubnej) naiwności. I jeszcze to, że we współczesnym świecie naiwnych się zjada.

      *) Władysław Bartoszewski dla dziennika “Rzeczpospolita”, 23.02.2011: “Proszę wskazać inny kraj w Europie, w którym w ostatnim 20-leciu trzech szefów dyplomacji, Meller, Rotfeld i Geremek, było żydowskiego pochodzenia, jeden ma honorowe obywatelstwo Izraela, a obecny ma żonę Żydówkę”.

Krzysztof Ligęza

Kontakt z autorem: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

  Euro 2012 nie obędzie się bez kompromitacji. Bez jakiejś gigantycznej, powiedzmy zapobiegawczo: awarii. Powiedzmy kolokwialnie: obsuwy. Powiedzmy oględnie: bez losowego zdarzenia. Nie przy tej ekipie psujów.

      Przekonanie powyższe trąci czarnowidztwem i być może z tego powodu nie jest jakoś specjalnie rozpowszechnione w narodzie otumanionym oparami propagandowego kleju tonami lejącego się z nadwiślańskich telewizorów, acz z drugiej strony nie jest też całkowicie incydentalne. Coraz więcej osób deklaruje bowiem, że opuści Warszawę, Poznań, Wrocław czy Gdańsk w dniach rozgrywek, licząc na schronienie w... powiedzmy żartobliwie, okolicznych lasach.

      NAJGORSZY W EUROPIE

      Trudno się tym ludziom dziwić. Gdyby buńczuczne zapewnienia, jakoby "oddelegowane na odcinek Euro 2012" służby wszelakie, to jest policjanci, strażacy, strażnicy graniczni czy funkcjonariusze Biura Ochrony Rządu, były należycie przygotowane do zabezpieczania turnieju, gdyby te zapewnienia, powtarzam, szanowny pan minister od spraw wewnętrznych wsadził sobie w buty, wówczas wyglądałby na wyższego – i z tychże zapewnień byłaby to jedyna korzyść. Twierdzę tak z pełną odpowiedzialnością, i z całym szacunkiem dla Jacka Cichockiego.

      Swoją drogą, gdyby pan minister usiłował powiedzieć to samo na temat "dobrego przygotowania do Euro 2012 systemu ochrony zdrowia", słowa niechybnie rozerwałyby mu krtań. Tak, tak, w tej ekipie oszustów to się dotąd nie zdarzyło, ale są chyba łgarstwa zabijające kłamcę na miejscu? Wszak "zwykły" wypadek komunikacyjny, o ile poszkodowanych zostaje kilkadziesiąt osób, zdolny jest sparaliżować ze szczętem "system ochrony zdrowia" każdego polskiego miasta. Ów system (jeden z najgorszych w Europie, tak przynajmniej utrzymują instytucje niezależne od polskiego rządu) charakteryzuje się zwłaszcza brakiem dostępu do nowoczesnych leków, wysoką umieralnością na raka oraz długim czasem oczekiwania na diagnostykę czy szpitalny zabieg. Wiem, co mówię. Mówię też, że w tych okolicznościach impreza masowa na taką skalę niejednego może po prostu zabić.

      MALOWANIE TRAWY

      Sprawa jest bardzo poważna. Zwłaszcza gdy pamiętać o źle strzeżonych lotniskach (po ostatniej kontroli NIK okazało się, iż skala wykrytych nieprawidłowości może mieć wpływ na pogorszenie stanu bezpieczeństwa ruchu lotniczego w polskiej przestrzeni powietrznej). Ale lotniska to nie wszystkie zagrożenia. Dodajmy do tego setki kilometrów dziurawych autostrad, wymagających remontów jeszcze przed oddaniem ich do użytku. Dodajmy malowanie trawy na boiskach i rozbabrane dworce kolejowe. Dodajmy pociągi, kolebiące się sennie po przestarzałych torach i mijające semafory nakazujące maszynistom jednocześnie "jedź" i "stój". Wreszcie dodajmy jednorazowe prawdopodobnie stadiony, prawdopodobnie kosztowniejszymi niż wieloletnia eksploracja przestrzeni pozaziemskiej.

      Kiedy już dodamy jedno do drugiego, przyjrzyjmy się także kosztom. A precyzyjniej, choćby obcinaniu wydatków na realizację podstawowych potrzeb społecznych (jak ktoś policzył, za 750 milionów złotych, które wydano na budowę poznańskiego stadionu, można byłoby ufundować Poznaniakom sześć tysięcy miejsc w żłobkach – i opłacać te miejsca przez dziesięć kolejnych lat). Kwestię przedszkoli, szkół, nawet sporej liczby posterunków policji, ten rząd już rozwiązał, można powiedzieć ostatecznie, likwidując znaczącą lokalnie część wymienionych placówek. Najwyraźniej niewiele oszczędności to przyniosło, bo samorządy zmuszono do gwałtownego podniesienia podatków i opłat, na przykład tych za przejazdy środkami komunikacji publicznej.

      I tak dalej, i tak dalej.

      PO TEJ STRONIE KAPELUSZA

      Podsumowując, mamy do czynienia z resztkami państwa, w którym kasta urzędnicza panoszy się, jak panoszyła zawsze, a ono samo na każdym poziomie chamieje nam tak, jak chamiało. Posuwając się coraz dalej w procesie zawłaszczania swoim obywatelom ostatnich obszarów tak zwanej "wolności". Natomiast całość systemu ochraniają mainstreamowe media, dopinając go poprzez prezentowanie starannie wybranych bądź też należycie spreparowanych fragmentów rzeczywistości. I tym sposobem to upiorne bajzelowisko nadal jako tako funkcjonuje.

      Maciej Rybiński: "Propaganda to jest trudna, godna podziwu sztuka. Coś jak wyciąganie królika z kapelusza, pod warunkiem wszakże, że się tam tego królika uprzednio nie włożyło. Słowem, propaganda to nie jest wyciąganie z cylindra realnego, żywego królika, który może chrupać marchewkę i rozmnażać się jak królik, a na końcu można go obedrzeć ze skóry na czapkę, upiec w maderze i zjeść, tylko samej idei królika, pozoru królika, fantomu sterczących uszu i pompona z tyłu".

      Nic dodać, nic ująć. Zaś po tej stronie kapelusza, władze, powtórzmy: pod osłoną zblatowanych mediów, wrzucają publiczne pieniądze w studnię bez dna. Dosłownie topią pieniądze w błocie. Wydając krocie na imprezę, która najpewniej okaże się katastrofą.

I tylko pompon rosnący nad głową premiera Tuska niczym swoista aureola _ rebours, przestaje śmieszyć, zamieniając powoli w g... No, ale nie przesadzajmy z dosłownością.

***

      Powiadają, że entuzjazm społeczny przed Euro 2012 jest podobno u nas tak duży, że aż grozi wybuchem. Przeto rząd Donalda Tuska przygotowuje plan awaryjny: różowe okulary i różową watę cukrową dla wszystkich. Za darmo. Okulary "made in Moskwa" przywiozą ze sobą rosyjscy kibice wraz z czerwonymi flagami, obryzganymi sierpem i młotem. Cukier zapewnią Niemcy. Nasze cukrownie sprzedaliśmy im już przed paroma laty.

Krzysztof Ligęza

Kontakt z autorem: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Co zrobi kibic piłkarski, gdy Polacy wygrają Euro 2012? Prawdopodobnie wstanie od komputera i położy się spać. Sądząc po przebiegu i rezultatach meczów z Łotwą i Słowacją, takie wydarzenie możliwe jest wyłącznie w przestrzeni wirtualnej.

      Plusy wirtualnego świata dostrzec łatwo, skoro teraźniejszy świat schodzi nam na psy (psy przepraszam za ten przejaw gatunkowego szowinizmu). Nie to, że schodzi tu i tam, o nie. On schodzi jakoś tak, można powiedzieć, kompleksowo. Bywa, że w grzmocie fajerwerków, z przytupem i przyświstem. Słyszałem, że nawet smoki utyskują na jakość współczesnych dziewic, twierdząc, że trafiają się rzadziej niż lód na równiku, a te, które się mimo wszystko trafiają, jakością przypominają jesiotra drugiej świeżości z bufetu w moskiewskim teatrze Varietes.

      WEDLE INSTRUKCJI

      Wszelako dziewice i smoki zostawmy swoim losom. Niechybnie kierownik wspomnianego bufetu, niejaki Andriej Fokicz Soków, dumny byłby z ostatnich pomysłów platformerskich specjalistów od pijaru. Igorowi Ostachowiczowi uścisnąłby pewnie dłoń z radością oraz czystym sumieniem. Chwaląc go zwłaszcza za żenujący (której świeżości, dziewiątej?) pomysł wizyt gospodarskich, mających powstrzymać spadające na łeb na szyję sondażowe zaufanie do tuskopolaków.

      To jest już naprawdę ostra licytacja. Ludzie rozumni zdają sobie sprawę z faktu, iż człowiek jest tym, kogo widzą w nim inni, zaś inni widzą tego, kogo pokaże im telewizja, ale to zdecydowanie za mało, by premier fruwający nad nieprzejezdnymi autostradami i rozdający uśmiechy w pociągach sennie kolebiących się po wiecznie remontowanych torach, stał się przez to choć odrobinę mniej żenujący niż oblicze wspomnianego wyżej Andrieja Fokicza w dniu wizyty u Wolanda.

      Pytanie: czemu Donald Tusk sprawdzał przejezdność autostrad z pokładu helikoptera? Odpowiedź: ponieważ po piasku i między maszynami budowlanymi rządowym samochodem jeździć się nie da.

      Na szczęście dla Platformy Obywatelskiej, mainstreamowe media dzielnie trzymają pion. Pewnie nie mogłyby aż tak pryncypialnie stać na straży zadekretowanego porządku (przy okazji: to już 24. rok biegnie od czasu, gdy przy "okrągłym stole" przerobiono nas na kwadratowo), nie mogłyby, powtarzam, gdyby ktoś stale nie przekazywał redakcjom instrukcji, co widzom, słuchaczom oraz czytelnikom wmawiać i jakimi metodami. Jak dawno temu ktoś słusznie zauważył: "Wszystko, co oglądamy w telewizji i o czym czytamy w gazetach, zdaje się prawdziwe z wyjątkiem tych spraw, które akurat znamy z pierwszej ręki" – i coś jest na rzeczy.

      ROZKAZ: RADUJMY SIĘ

      Przed laty Mark Twain przestrzegał: "Dziennikarze piszą nieskrępowaną prawdę, ale ją potem trochę modyfikują przed wydrukowaniem". Powiedziane ironicznie, acz prosto z mostu. Współcześnie, Cezary Rozwadowski także ujmuje tę kwestię bez ogródek, orzekając, iż: "zwykła komunikacja społeczna nagminnie zastępowana jest manipulacją". Owszem, to widać i słychać, wyraźnie niczym zdanie konkluzji zaczerpnięte z łamów "Le Figaro": "Wśród czynników determinujących dzisiejsze życie intelektualne, pierwsze miejsce przypada straszliwej machinie telewizji, całkowicie likwidującej odstęp między myśleniem a propagandą".

      Swoją drogą wydawać by się mogło, że media powinny rzeczywistość tłumaczyć, a nie tworzyć. Tymczasem w Polsce mamy do czynienia z kreowaniem rzeczywistości. I jest to świat, za którego kreacją stoi salon. Ludzie w sumie skompromitowani, jednak w dalszym ciągu, dzięki telewizji, dzierżący rząd dusz. Ludzie, którzy – przykładem niejaki Jan Osiecki – nigdy nie mogą skompromitować się tak, by nie móc skompromitować się jeszcze bardziej. Ludzie tuskoidalni, usiłujący za każdą cenę skierować uwagę Polaków na igrzyska, a odwrócić od niepokojących, burzowych chmur, coraz szybciej zasnuwających horyzont. Te zabiegi poseł Zbigniew Kuźmiuk tłumaczy tak: "Trzeba publiczność stale czymś zajmować, bo inaczej zdenerwowana może chcieć protestować. A do tego dopuścić nie można, bo przez najbliższe dwa miesiące, wszyscy Polacy mają się tylko cieszyć".

      No cóż. Ceremonia otwarcia igrzysk olimpijskich w Pekinie w roku 2008 miała wprawić świat w ekstazę – i w ekstazę świat wprawiła. Bez specjalnego ryzyka popełnienia błędu można orzec, iż Euro 2012 organizowane nad Wisłą i Dnieprem również wywoła spore wrażenie. Było nie było, same przygotowania do Euro takie wrażenie wywołują. Ostatecznie w tej części Europy po 1989 roku nie widzieliśmy jeszcze podobnej szopki.

***

      Tymczasem, jak nas przekonują Ci-Którzy-Wiedzą-Wszystko, kłopoty były, minęły i nad Wisłą impreza pt. Euro dopięta jest na ostatni guzik (pewnie ostatni z tych nieukradzionych przy okazji informatyzacji policji?). Innymi słowy, wszystko gra i buczy. Majstersztyk po prostu.

      Jasne, drobne potknięcia mają prawo się zdarzyć. Choćby ministrowi Jackowi Cichockiemu. Który, przejechawszy z przejścia granicznego Kudowa do Wrocławia, zaapelował, by czescy kibice pragnący obejrzeć mecz swojej reprezentacji, wybierali raczej podróż pociągiem.

      ...Tak, tak, ewidentnie majstersztyk. A kto powie że nie, to go w mordę.

Krzysztof Ligęza

Kontakt z autorem: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.