W sposób uzasadniony o zdradzie i zdrajcach możemy mówić tam, gdzie rząd przestaje zważać na dobro rządzonych, a elity polityczne lekceważą interesy ludzi, którzy wynieśli je do władzy. Warto to sobie narysować, warto zapamiętać, warto powtarzać ludziom zdezorientowanym.

Słabnący popyt wewnętrzny, złe nastroje konsumentów, pogarszająca się sytuacja na rynku pracy i spadek zarobków. Komu tych złych wieści niedostatek, z czystym sumieniem może nałożyć sobie na talerz więcej owego dobra: hamujące inwestycje, wzrost długu i deficytu finansów publicznych, realna perspektywa recesji... i tak dalej, i tak dalej. Czy będzie lepiej? Nie, ministra od finansów proszę zostawić sam na sam z jego wizjami świetlanej przyszłości, lepiej nie będzie. Lepiej już było.

Ludzie bogaci w wiedzę, charakter oraz doświadczenie, twierdzą, że gdy przyczyna dobra, ludzi złych należy lać po pyskach. "Jeśli masz powód, masz również prawo" – dopowiada popularna sentencja.

Otóż mam dzisiaj powód, a można zapisać go w dwóch prostych zdaniach.

Po pierwsze: trzeba umieć oddzielać ludzi przyzwoitych od bandytów.

Po drugie: każdemu złoczyńcy należy oddać to, na co ów delikwent sobie zasłużył.

Jak tlen choremu na astmę, tak bardzo Polsce potrzebna jest przyzwoitość. Jaka szkoda zatem, że sponiewierani i zabici nie mogą się mścić. Niechby umarli wstali z grobów, niechby poderżnęli swym oprawcom gardła. W imię elementarnego poczucia sprawiedliwości.

Dymisja ministra skarbu to jedno. Brak dymisji pozostałych ministrów za podobny lub większy bałagan we własnych resortach, to drugie. Próby oddania nadzoru nad przemysłem chemicznym Rosjanom to trzecie. Sugestie handlu ludzkimi zarodkami to czwarte. Pierwsze, drugie, trzecie i czwarte równa się Polska tuskoidalna. Komu mało, ten powinien spojrzeć w oczy Izabeli Godlewskiej, a pochyliwszy głowę w pokorze, zamilknąć.

Tyle tytułem suchej rekapitulacji dni niedawno minionych w kraju, w którym dwie kwestie podstawowe wyglądają bez zmian: oto gospodarka rozsypuje się w proch, a zbolały system ochrony zdrowia generuje kolejne trupy dzieci i dorosłych.

"Polska znów na rozdrożu" – oznajmia Andrzej Talaga ("Rzeczpospolita"), a zasadniczy dylemat jawi mu się następująco: "Zachować dotychczasowe atrybuty państwa narodowego czy wejść do parapaństwa, a docelowo do właściwego państwa europejskiego, stać się częścią światowej potęgi?".

Następnie Talaga objaśnia między innymi ministra Sikorskiego, przypominając, że ów "w swoim wystąpieniu sejmowym nie zawahał się przed porównaniami do starożytnego Rzymu. Wolałby, byśmy byli obywatelami (cives Romani) i dzielili z innymi Europejczykami pełnię praw, niż posiadali status sprzymierzeńców (foederati). Chce, byśmy stali się integralną częścią nowego Rzymu – Unii Europejskiej opartej na walucie euro. Foederati to z kolei koncepcja opozycji, wizja Unii jako poszerzonej strefy wolnego handlu". Na koniec pada konkluzja: "Wybór to bardzo trudny i można tylko pogratulować asertywności tym, którzy wiedzą już na pewno, co będzie dla nas lepsze. Foederati nie mieli praw Rzymian, ale zachowali własną kulturę i język, choć już nie wolność, cives przyjmowali łacinę i stawali się dziećmi Imperium, ale kosztem dziedzictwa kulturowego. Co lepsze?".

Otóż w kontekście procesów formujących Unię Europejską, pytanie "co lepsze" może zadać jedynie człowiek z poważnymi deficytami intelektualnymi, zaburzającymi tożsamość – czy to indywidualną, czy wspólnotową. Albowiem nie można sensownie odpowiedzieć na pytanie "co lepsze", nie odpowiadając wcześniej na pytania "kim jestem" oraz "kim jesteśmy". Natomiast po zdefiniowaniu własnej tożsamości i tożsamości rodzimej wspólnoty, pytanie "co lepsze" staje się bezprzedmiotowe z przyczyn nie wymagających wyjaśnień.

***