Przywitałem się z pilotem, założyłem olbrzymie słuchawki i potwierdziłem, że dobrze go słyszę. Rzadko spotykana słoneczna pogoda nadal utrzymywała się w tej okolicy o średniej liczbie dni deszczowych w roku przekraczającej dwieście. Wznieśliśmy się do góry i wzdłuż rzeki Fraser polecieliśmy na wschód.

Piękne widoki pozwalały zapomnieć o niesamowitym hałasie i o perspektywie mojej tajemniczej misji. Nad doliną i rozlewiskami rzeki pokonywaliśmy przestrzeń z prędkością ponad dwustu kilometrów na godzinę. Rozległa nizina skończyła się i helikopter wzniósł się wyżej. Pilot sprawnie pokonywał labirynt szczytów i dolin, kierując się na północ. Nie rozumiem, dlaczego nie zostałem pilotem helikopterów latających sobie beztrosko nad Górami Skalistymi. To piękny zawód. Nie musisz codziennie oglądać piekła ani spodziewać się strzału w tył głowy. Wieczorem po pracy odstawiasz helikopter na lotnisko, podbijasz kartę na koniec zmiany i spokojnie jedziesz do domu, do żony czekającej z obiadem.

Teraz znajdowałem się na dobrze mi znanej drodze i szedłem na pewniaka. Zresztą mogłem iść i według gwiazd, bo niebo było czyste. Rozwidniało się coraz bardziej. Nie przypuszczałem, że już rozpoczyna się poranek i byłem tym niemile zaskoczony. Do granicy było jeszcze sporo drogi, a znajdowałem się w niebezpiecznym miejscu. Cofnąłem się do Starosielskiego lasu i trochę wypocząłem.

Las Starosielski był mi dobrze znany. Tu wiele razy przechodziłem z partiami towaru, tu zrobiliśmy wiele razy dniówki. Postanowiłem nie spać cały dzień. Straszną klęską było dla mnie wpaść znów, po przebyciu tak trudnej drogi i dokonaniu ucieczki z wagonu. A tu mogliby dostrzec mnie, śpiącego, pastuchy i przyprowadzić podpolników lub milicję.

Znalazłem sobie dobrą kryjówkę i tu ulokowałem się na dzień. Miałem w pogotowiu spory drąg, którego w potrzebie mogłem użyć do obrony. Chciało mi się bardzo spać, lecz gdy spostrzegłem, że trudno mi opanować senność, wówczas wstawałem z miejsca i powolnie chodziłem wokoło drzew i krzaków w pobliżu mej kryjówki.

Wiele razy słyszałem głosy i nawoływania brodzących w lesie pastuszków. Kilka razy odróżniłem kroki przechodzących w pobliżu mnie ludzi. Wkrótce po południu dostrzegłem z gęstwiny krzaków dwóch szwendających się po lesie chłopców. Jeden miał w ręce wiklinowy koszyk a drugi niósł długi kij.

Wyszedłem na ulicę, zapaliłem cygaro i odszedłem od głośnej grupy podpitych palaczy.

W telefonie miałem już wcześniej wpisany numer telefonu satelitarnego Karola Levickiego. Północ, czyli na zachodnim wybrzeżu jest dopiero dziewiąta.

– Halo, czy mogę rozmawiać z panem Karolem Levickim?…

Zostałem zatrudniony w Glacier Resort w Kolumbii Brytyjskiej jako pomocnik do wszystkiego. Poszło tak łatwo, że aż trudno mi było uwierzyć.

Wszechmocne FBI musiało dobrze przygotować grunt. Karol Levicki jakby czekał na ten mój telefon, a jednocześnie nie mógł uwierzyć, że dzwonię.

Napisałem do Larry'ego wiadomość: "Larry, mam pracę u K.L., wyjeżdżam jedenastego maja, w poniedziałek. D.V.".

– Hej! Zobacz, co ja potrafię! – w pracy przeszkodził mi bezdomny alkoholik, zdejmując z siebie kurtkę. Na oko około sześćdziesiątki, przeraźliwie chudy, stanął przede mną na trzęsących się rękach.

– Brawo! – zaklaskałem i dałem mu dwa dolary.

Wylazłem z błota i powolnie odszedłem o kilkanaście kroków od rowu, do którego wpadłem, tocząc się po pochyłości wysokiego nasypu toru kolejowego. Może to złagodziło mój upadek, lecz omal nie udusiłem się w błocie.

Usiadłem na jakimś pagórku i, siedząc samotny w polu, długo patrzyłem w kierunku toru kolejowego. Światła latarni długo pełzały wzdłuż nasypu, a potem zaczęły cofać się. Słyszałem podniecone głosy ludzkie, lecz słów nie mogłem odróżnić.

Rozległ się gwizdek lokomotywy... silny, długi, natarczywy. Światła na torze zaczęły poruszać się prędzej. Zbliżyły się do rzędu świateł w oknach pociągu. Lokomotywa znów gwizdnęła i długi rząd świateł popłynął w mrok; po chwili zlał się w ruchome ogniste pasmo i wkrótce utonął w ciemności.

Wstałem. Czułem się jeszcze oszołomiony. Chwiałem się na nogach. Poszedłem w kierunku niewidocznego w ciemności toru kolejowego. Drogę mi zagrodził rów. Przeszedłem go na drugą stronę. Był szeroki na 2 metry, a dno jego – od dawna nieczyszczone – zalegała gruba na 70–90 centymetrów warstwa rzadkiego błota. Znalazłem się w pobliżu stromej pochyłości nasypu. Przez chwilę namyślałem się: czy pójść górą po torze kolejowym, czy dołem?

"Tam mogę kogoś napotkać! Lepiej tu!" – pomyślałem.