Pierwsze godziny opowieści o inwestycjach, unikach podatkowych, bankructwach i pozwach sądowych ubezpieczalni trochę mnie nudziły i musiałem coraz częściej podtrzymywać się na duchu przy pomocy drinków. »Nudny rejs, nudne towarzystwo« – myślałem sobie, czekając, aż się coś wydarzy. Drugiego dnia spędzonego w towarzystwie Dorothy zainteresowało mnie kilka opowieści o finansowych przekrętach przeprowadzonych w bardzo precyzyjny i niewykrywalny sposób.

Stosując wiedzę z dziedziny finansowej połączoną z kowbojską fantazją i odwagą, Dorothy, urodzona w Teksasie, potrafiła chronić konta bogatych ludzi przed bestią podatkową. Spacerowaliśmy po pokładzie, popijając drinki, pływaliśmy w basenie i graliśmy w kręgle, ulubiony sport mojej nowej przyjaciółki. Dyskretnie, po cichu, z kokieteryjnym uśmiechem zapewniała mnie, żebym się nie obawiał, nie w głowie już jej były przygody łóżkowe. »Wystarczy mi twoje towarzystwo, młody człowieku« – mówiła, a w przerwach ze śmiechem opowiadała mi o następnym milionie dolarów wyrwanym z paszczy fiskusa. Śmiała się przy tym i dokazywała wyraźnie uradowana towarzystwem dużo młodszego i podobno przystojnego faceta. Trzeciego dnia odkryłem, że to właśnie jest to, na co czekałem.

Ta kobieta była po prostu geniuszem finansowym. »Słuchaj, słuchaj, młody człowieku, bo żadne kursy tego nie uczą, cha, cha, cha… a już na pewno nie kursy rządowe « – powtarzała ze śmiechem i nawet w tych żartach miała całkowitą rację. Słuchałem, uczyłem się i notowałem. Rejs dobiegł końca. Pożegnaliśmy się na nabrzeżu w Miami na Florydzie, wymieniając się numerami telefonów. W mojej sytuacji niewiele trzeba było, żeby zainicjować nowy pomysł w zmęczonej zbrodniczymi planami głowie. Po powrocie do domu rozpocząłem intensywne studia w dziedzinie finansów i podatków. Najpierw zapisałem się na kurs na USF, czyli na Uniwersytecie San Francisco, będącym najstarszym uniwersytetem jezuitów w Stanach. Wszystko, czego potrzebowałem, to podstawowe znaczenia, definicje i pojęcia z dziedziny finansów i opodatkowania. Wkrótce potem odwiedziłem Dorothy w jej przepięknym mieszkaniu w Bostonie. Bardzo się ucieszyła na mój widok i przygotowała wystawną kolację. Mimo sporej różnicy wieku chyba naprawdę zostaliśmy przyjaciółmi.

W pobliżu chutoru nie widać obcych ludzi.

– Ja pójdę... zobaczę... – mówię do Szczura.

– Dobrze... A w razie czego rąbaj z kominów i plituj do nas. My podtrzymamy.

– Git.

Szybko idę bez noski drogą do chutoru. Wchodzę na dziedziniec, potem na ganek i do sieni. Nie wyjmuję rąk z kieszeni. Mam w nich nabite i odbezpieczone rewolwery. Z sieni zaglądam przez wpół otwarte drzwi do czarnej połowy domu. Widzę Lonię. Odwrócona do mnie tyłem, myje się w dużej miednicy, postawionej na taborecie pośrodku izby. Namydlonymi rękami trze twarz i szyję. Skradam się ku niej. Lonia zmywa twarz wodą. Gdy po pewnym czasie prostuje się, chwytam ją rękami wpół i podnoszę w górę. Krzyknęła i wyrwała mi się z rąk. Miednica spadła na podłogę. Woda się rozlała.

– To ja, Lonia!

Przyciska rękę do serca i mówi:

– Jak ty mnie przestraszyłeś! Skąd ty?...

– Z Polski... Nadarzył mi się towar. Chciałem ciebie odwiedzić i przyszedłem z kolegami.

– Ilu ich?

– Dwóch.

Psy wbiegały na pomost, potem z powrotem na trawę, na skałę i znowu na pomost, jakby przestraszyły się huku. Wyciągnąłem canoe na trawę.

– Karoool! Karoool! – kilkakrotnie krzyknąłem głośno.

Bez odzewu. Bez śladu ruchu.

Coś było nie w porządku. Ruszyłem w stronę domu, rozglądając się na prawo i lewo. Psy zachowywały się dziwnie, były podniecone i poruszały się szybciej niż zwykle.

– Karool! – zdążyłem krzyknąć jeszcze raz, zanim głos ugrzązł ze skurczem poniżej krtani.

Na gładkich, dużych kamieniach przypominających gigantyczny bruk, w nienaturalnej pozycji leżał mężczyzna w spłowiałym pomarańczowym T-shircie. Szybko podbiegłem bliżej tylko po to, żeby zatrzymać się nagle uderzony strasznym widokiem. Równolegle ułożone nogi w pozycji prawie na baczność, jedna ręka wyciągnięta w bok prostopadle do ciała, a druga wygięta ku głowie i przygnieciona kolbą antycznego winchestera. Odrzucona do tyłu głowa Karola spoczywała pomiędzy dwoma głazami zabryzganymi na czerwono krwią i kawałkami czegoś szaro-białego. Musiała to być mieszanka mózgu i kości. Twarz była nienaruszona poza lewym okiem, które częściowo wypłynęło na zakrwawiony policzek, opuszczając oczodół. Drugie oko było zamknięte, usta lekko rozchylone, przypominając pewien rodzaj delikatnie kpiącego uśmiechu. Każdy policjant, strażak, sanitariusz czy ratownik w takiej sytuacji najpierw bada puls i stwierdza, czy ofiara żyje, czy nie. Ciało leżące przede mną było sinoblade i miało rozbitą czaszkę. Karol nie żył. Karol popełnił samobójstwo, wkładając sobie do ust lufę karabinu i strzelając bez pudła. Kula, wychodząc, rozerwała potylicę na strzępy, nie uszkadzając prawie twarzy.

Zdawało mi się, że słyszę dudnienie kroków. Potem wszystko ucichło... Znów złudzenie... "A może dzisiaj wcale nie pójdą lub poszli inną drogą?"
Nagle słyszę coraz wyraźniej lekki szmer kroków.

"Idą – myślę radośnie. – Idą na pewno!"

Przylgnąłem tułowiem bliżej ku ziemi, a głowę uniosłem w górę, starając się przejrzeć znajdujący się na prawo ode mnie, tonący w ciemnościach teren. Lecz słuch, w tak ciemną noc, jest lepszym moim sługą i coraz wyraźniej odróżniam kroki idących w ciemności ludzi. Szturcham łokciem Grabarza i lufą parabellum pokazuję w ciemność, skąd słyszę kroki. On przez dłuższy czas nasłuchuje, a potem kiwa potwierdzająco głową. Słyszę, że przygotowuje latarkę i nóż – będzie musiał z nożem w ręce zrewidować w kanale Alińczuków.

Słyszę już bardzo wyraźnie, coraz bardziej zbliżające się ku nam kroki. Wówczas ciągnę jeden raz za sznurek. Szczur lekko odpowiada mi... Czuwa... A kroki są coraz bliżej. Wiem, że to nie zielonki, bo stąd do granicy spora odległość i idąc paczką, z dala od granicy, nie zachowywaliby się tak cicho. To albo Alińczuki, albo inni przemytnicy.