Ta część wykładu zawęziła się już tylko do reklamy usług klinik Rosswooda: "W nieskazitelnie sterylnych warunkach profesjonalni ginekolodzy dokonują operacji usunięcia płodu w sposób szybki i bezbolesny. Nie słyszałam nigdy o komplikacjach czy o zakażeniach w klinikach Rosswooda. Tego samego dnia kobiety wracają do domu, ale nadal przez kilka dni pozostają pod profesjonalną opieką ginekologiczną. […] Nieprawdą jest, że aborcja powoduje syndrom depresji poaborcyjnej. […] Aborcja nic nie boli w porównaniu z porodem. Z czystym sumieniem mogę polecić usługi klinik Rosswooda wszystkim zniewolonym macierzyństwem kobietom. […] Henry, tak jak my wszystkie, poświęcił swoje życie walce o prawa kobiet…".

W reklamie nie było mowy o tych kobietach, które wracają do domu i popełniają samobójstwo. Po tym, co usłyszałem, nie miałem żadnych wątpliwości, że to właśnie Helen zawiozła Agnieszkę do jednej z klinik Rosswooda. Mówiła o nim z poufałością… doktor Henry, po imieniu. Na zakończenie wyświetlono na ekranie projekty dokumentów przygotowywanych do przedstawienia na sesji Obrony Praw Kobiet w ONZ. Niezaprzeczalnym faktem jest, że gdyby czterdzieści pięć lat wcześniej pewna matka wyskrobała ze swojego łona płód i wyrzuciła go na śmietnik, zamiast dać mu na imię Helen, to tamtego wieczoru świat nie musiałby słuchać tego chorego bełkotu. Gdybym tamtego wieczoru miał przy sobie broń… Wyobrażałem sobie głowę Helen Trixton widzianą przez lunetkę snajpera. Dwie cienkie linie celownika krzyżowały się w mojej wyobraźni dokładnie pomiędzy cienkimi, wyskubanymi brwiami, tuż powyżej nosa. Buuum… pociągałem wskazującym palcem prawej dłoni za spust, wysyłając w przestrzeń naciętą kulę i rozbijając głowę na mikroskopijne, czerwone fragmenty malujące impresjonistyczną plamę na jasnożółtym płótnie tła sceny. Moja wyobraźnia nie budziła we mnie lęku ani obrzydzenia. Byłem wystarczająco chłodny i spokojny, gotowy do popełnienia tej zbrodni.

Po jego wargach błąkał się lekki uśmiech, jedną rękę miał zanurzoną w kieszeni.

– Wolniej! – powiedział Saszka do Żywicy.

Żywica wstrzymał trochę konia. Wjechaliśmy na most.

– A wy kto tacy?... Skąd? – krzyknął złym, aroganckim głosem mężczyzna w skórzanej kurtce, próbując chwycić za lejce.

– A z Mińska! – mówi wesoło i głośno Saszka.

– Z Mińska? A dokąd?

– Dokąd?... Zaraz opowiem dokumentnie! Prrr!

Żywica zatrzymuje konia, a Saszka zeskoczył z wozu i zbliżył się do mężczyzny w czarnej, skórzanej kurtce. Przez pewien czas patrzył mu w twarz, a potem mówi:

– Wasz pysk, towarzyszu, jest mi bardzo podejrzany!... Jakim prawem zatrzymujecie przejeżdżających po drogach?

– Jak: jakim prawem?

– Tak: jakim prawem? Proszę o dowody!

– Jestem "satrudnik kojdanowskiego Pogranotriadu"!

Anita: To nie twoja wina. Straciła wiarę w to, że uda jej się urodzić ci dziecko.

Karol: Nieeeeeeeeeee! To nie może być prawda! Nie, nie, nie, nie! Anita! Agnieszka nigdy nie zabiłaby naszego dziecka. Nigdy. To niemożliwe. Przez tyle lat czekała na moment, kiedy zostanie matką. To nieprawda, ona ciągle wierzyła, że będzie dobrze.

Anita: Tego dnia nie poszła do pracy. Pamiętasz? Przyjechała po nią Helen i zawiozła ją do kliniki aborcyjnej w Los Angeles. Anieska miała zabieg.

Nastąpiła długa przerwa w opowieści. Karol wstał i nalał wódkę do szklanek po soku żurawinowym. Wypiliśmy w milczeniu. Karol otworzył drzwi i zniknął w zimnej ciemności kanadyjskiej nocy.

***

Pozostałem sam w drewnianym, ciepłym domu. Kominek nie płonął już błyskającym ogniem, jedynie żar spalonego drewna sosnowego błyskał pomarańczowymi ognikami i wypełniał dom zapachem rozgrzanej żywicy. Wypiłem sporo alkoholu, jednak to, co usłyszałem, i całe dramatyczne przedstawienie Karola sprawiły, że czułem się dziwnie trzeźwy. Na stole stała, pracując ciągle, podstępna zapalniczka nagrywająca treść sztuki bez zgody autora. Co będzie dalej? Czy mój szef wróci do swojej historii?

Karol wyszedł, musiał być przez chwilę sam.

Wreszcie kończy kuplety:

Choć łysy kapuje
Nas to nie krępuje.
Naszym marzeniem jest noc!
Gdy skończym zabawę,
Jedziem na wyprawę,
A każdy ma wytrychów moc!

Esterka uderza kostkami palców w gitarę i z okrzykiem: "Eeech!" okręciła się na obcasie tak szybko, że spód sukienki frunął w górę. Panienki zaśmiały się. My klaszczemy w dłonie. Pijemy dalej. Nikt nie krępuje się. Esterka klepie mocno po twarzy Staśka, który stara się zdjąć z niej sukienkę. Opiera się nie ze wstydu, lecz uznaje to za przedwczesne. Ja obmacuję po nogach Jadzię. Spostrzegam, że Żywica wraz z Julą wyszedł do następnego pokoju. Wracają za kwadrans. Jula ma czerwoną twarz, a sukienkę w nieładzie. Esterka śmieje się i krzyczy, siedząc u Stasia na kolanach: