W tamtych czasach nie byliśmy nawet przyjaciółmi. Rozmawialiśmy na przerwach kilka razy i to wszystko. Nie widziałem Anny przez wiele lat, aż kiedyś właśnie po jednym z urlopów spędzonych w Polsce spotkałem ją w samolocie Warszawa – Toronto. Zamieniłem się miejscami i cały ośmiogodzinny lot przegadaliśmy na różne tematy, wymieniając na koniec numery telefonów. Zadzwoniłem już następnego dnia wieczorem i powiedziałem: "Halo, tu mówi Derek… ten z samolotu" – mniej więcej tak to zabrzmiało w języku polskim. "Cześć. Właśnie podniosłam słuchawkę, żeby do ciebie zadzwonić. Uprzedziłeś mnie" – odpowiedziała. Tak właśnie się okazało, że było to zainteresowanie obustronne. Anna mieszkała i pracowała w Ottawie, a ja właśnie szykowałem się do przeprowadzki do Halifaxu na czas bliżej nieokreślony. Spotkaliśmy się dwa czy trzy razy i podczas tych spotkań próbowałem usilnie wytłumaczyć, że muszę wyjechać do pracy, że nie będzie mnie przez jakiś czas. Nie mogłem i nie chciałem jej zdradzić charakteru mojej pracy. Poznaliśmy się tak niedawno. Anna bez zawahania oznajmiła, że będzie czekała, aż wrócę. Jak miałem jej powiedzieć, że po powrocie zaraz znowu gdzieś wyjadę, może na trzy miesiące, a może na pół roku? Zakochałem się i coraz bardziej zależało mi na każdym dniu w jej obecności, a z drugiej strony, nie chciałem dziewczyny skrzywdzić, widząc, że i ona coraz bardziej się angażuje w nasze spotkania. Niełatwo jest być gliną tajniakiem, a żoną gliny tajniaka chyba jeszcze trudniej. Tak więc stanąłem na dywanie u mojego szefa. Ten człowiek szanował mnie za moje poświęcenie, coraz rzadziej spotykane w naszej firmie. Wysłuchał, potakując, i powiedział, że sprawdzi, co da się zrobić, ale dopiero po zakończeniu Halifaxu. Tak więc mając rozbabrane plany na przyszłość, pożegnałem się z Anną, nie wiedząc nawet, czy się jeszcze kiedyś spotkamy. W związku z akcją w Nowej Szkocji Anna miała szansę zostać wdową jeszcze przed ślubem. Obiecałem, że będę dzwonił z Halifaxu, tak jak i teraz dzwoniłem prawie codziennie z tej wyspy, dopóki mnie mój gospodarz nie związał.

– A ślub da lis! – dodała Kasia.

Potem dziewczyny paliły papier i z powykręcanych jego kształtów wróżyły o swej przyszłości. Następnie sypały na płótno mak. Później postawiły dwie świece przed lustrem i patrzyły w długą, ciemną perspektywę korytarza, który sięgał daleko w głąb lustra, mając po bokach szeregi płonących świec. Robiły to na czarnej połowie domu – każda z osobna. Wszystkie dziewczyny widziały coś niezwykłego i obszernie o tym opowiadały. Ja również poszedłem, na ostatku, do tamtej izby.

Usiadłem przed lustrem i patrzyłem nieruchomo, starając się nie mrugać, w głąb długiego tajemniczego korytarza. Przez dłuższy czas nie widziałem nic, potem z dala ukazała się mała, ruchoma, złota plamka. Przemieniła się w białą. Zaczęła prędko zbliżać się ku mnie i... rosnąć... Po chwili ujrzałem tuż przed sobą twarz Feli... wesołą, roześmianą... twarz jej blednie, a na czole ukazuje się długa, pionowa zmarszczka. Wtem widzę, że to już nie twarz Feli, lecz blada, zimna twarz Saszki. Jak błyskawice przecinają ją, nieustannie zmieniające się, kolorowe kreski. A twarz wciąż cofa się i rozpływa w ciemnej głębi, od której nie odrywam oczu; nagle widzę tuż przed sobą bladą, szczupłą twarz, o dziwnym, skupionym wyrazie, czarnych brwiach i oczach... Skąd ją znam? To twarz kobieca!... Myślę, myślę... Ah! to widmo, które przyszło do mnie na Kapitańskiej Mogile, gdy leżałem tam w gorączce, po ucieczce z Sowietów... I ta twarz znika. A jej miejsce zastępuje natychmiast, wyraźnie zarysowująca się mi przed oczami twarz męska – szpetna, odrażająca... Widzę rudą brodę, bliznę na lewym policzku, złe oczy, szyderczy uśmiech... Toż podpolnik Makarow... Zrywam się z krzesła i wszystko ginie... Płoną świece. Izba tonie w półmroku, po kątach kryją się gęste cienie.
Pośpiesznie idę na czystą połowę domu. Dziewczyny spotykają mnie spojrzeniami.

Moje pierwsze wiosło miało długość poniżej metra. Zawsze byłem dobry w udawaniu, w graniu, że coś umiem, a tym razem gra odwrotna okazała się dużo trudniejsza. Leżę tu dzisiaj związany jak ten pierdolony snopek nie dlatego, że ty jesteś taki dobry i mnie rozgryzłeś, ale dlatego, że ja w mojej egoistycznej depresji zlekceważyłem cię jako przeciwnika w grze i nawet w myślach nie nazywałem tej misji poważną. Nie na scenie i nie przed kamerą zagrałem w życiu kilka bardzo poważnych ról, w których wyróżnieniem nie były oklaski i nagrody, tylko – jak by to powiedzieć – moje życie. W nagrodę mogłem dalej żyć. Wracając do młodości: trafiłem do szkoły policyjnej, a potem na studia uniwersyteckie w Ottawie. Zostałem oficerem śledczym. Przez pierwsze dwa lata skakałem z oddziału do oddziału, szukając czegoś ciekawszego niż wzbudzanie respektu dla policji w gangach młodocianych przestępców. Pod koniec drugiego roku zostałem przeniesiony do Toronto, gdzie trafiłem na szefa wydziału narkotyków, policjanta z prawdziwego zdarzenia walczącego ostatkiem sił z politycznym praniem mózgu.

– Jaka ty cudna! śliczna! – szepczę jej do ucha.

Kładzie mi palce na wargach i zdaje mi się, że lekko się śmieje. Potem z niespodziewaną dla mnie siłą i ogniem odpowiada namiętnie na moje pieszczoty.

Nazajutrz, o godzinie 10-ej z rana przyszli Lord i Szczur. Opowiedzieli mi mnóstwo nowin i przynieśli dwie paczki, w których było wiele smacznych rzeczy dla nas wszystkich. Wnieśli ze sobą sporo ożywienia.

Lord przywitał się ze wszystkimi, zaczynając od starszych. Szczur składał wszystkim humorystyczne życzenia. Przy witaniu się z dziewczynami udawał, że całuje ich ręce, w rzeczywistości dotykając ustami swej dłoni. Życzył jednej z nich wesołego spania, drugiej głośnego chrapania, trzeciej lekkiego sapania, czwartej mocnego kichania.

Dziewczyny uśmiechają się wesoło i czasem odpowiadają dowcipnie na jego zaczepki. Dzisiaj siostry wystroiły się bardzo starannie: nowe, kolorowe sukienki, haftowane staniki, buciki na wysokich obcasach, białe pończochy. W warkoczach mają wplecione kolorowe wstążki, na szyjach zawiesiły mnóstwo korali. Pachnie od nich perfumami i pomadą. Szczur zbliża się do Nastki, pociąga nosem, kicha i mówi:

– Ot, taką żoneczkę mieć... Nie trzeba i tabaki!