Tegoroczny długi weekend rozpoczął się jeszcze pod koniec kwietnia, bo wiele osób skorzystało z możliwości wzięcia wolnego dnia w poniedziałek, 30 kwietnia, oraz w piątek, 4 maja, i wyruszyło z miast na majówki już w piątek, 27 kwietnia, by powrócić do domów dopiero w niedzielę 6 maja. Do wyludnionej w ten sposób stolicy napływał z kolei aktyw partyjny formacji uchodzących za lewicowe: Sojuszu Lewicy Demokratycznej i Ruchu Palikota, który akurat 1 maja urządził sobie kongres w Sali Kongresowej Pałacu Kultury i Nauki im. Józefa Stalina w Warszawie. Uczestnicy kongresu, do których poseł Rozenek zwrócił się słowami "naćpana hołoto", radzili nad "korektą kapitalizmu". Chodzi o to, że po 20 latach Janusz Palikot skapował, że kapitalizm to takie samo oszustwo jak socjalizm i postanowił naprawić świat przy pomocy swojej trzódki dziwnie osobliwej, która zebrała się na pierwszomajowym warszawskim kongresie.
    Warto w tym miejscu przypomnieć uwagę Bertolda Brechta, który w "Operze za trzy grosze" powiada, że "Toć raj na ziemi stworzyć każdy chce, ale czy forsę ma? Niestety, nie!". O ile Janusz Palikot podobno jakąś forsę jeszcze ma, o tyle jego dziwnie osobliwa trzódka dopiero się jej spodziewa – jeśli będzie mogła rozpocząć dojenie Rzeczypospolitej w charakterze Umiłowanych Przywódców. To oczywiście częściowo zależy od wyborców – czy mianowicie dadzą się nabrać – ale w co najmniej takim samym, o ile nie znacznie większym stopniu – od bezpieczniackich watah – kogo mianowicie upodobają sobie na podmiankę premiera Donalda Tuska, który najwyraźniej w szybkim tempie zużywa się moralnie.W grę wchodzi Sojusz Lewicy Demokratycznej z jego Umiłowanym Przywódcą w osobie Leszka Millera oraz właśnie Ruch Palikota, który w tym celu zamierza skorygować oszukańczy kapitalizm. Wabikiem, który ma zrobić wodę z mózgu skołowanym wyborcom, jest zapowiedź zlikwidowania bezrobocia poprzez pełne zatrudnienie, i to "od teraz". Kto będzie zatrudniał? Ano, ma się rozumieć, "państwo", które w tym celu rozpocznie budować fabryki. Skąd "państwo" weźmie pieniądze na te fabryki? Tego dokładnie jeszcze nie wiadomo; taki np. Edward Gierek pożyczył je na Zachodzie, dzięki czemu stworzył wrażenie cudu gospodarczego – dopóki oczywiście nie trzeba było pożyczonych pieniędzy oddawać. Wtedy nastąpiły "przejściowe trudności" w postaci kartek – najpierw na cukier, a później – już na wszystko – i słynny Sierpień 1980, w następstwie którego powstała Solidarność, a generał Jaruzelski musiał wprowadzić stan wojenny suwerenną decyzją ruskich szachistów. No a teraz? Uczestniczący w dziwnie osobliwej trzódce posła Palikota były ksiądz Roman Kotliński, w którego – odkąd się zbisurmanił – wstąpiło, jak powiadają, aż siedmiu szatanów,  twierdzi, że z oszczędności, jakie powstaną po zlikwidowaniu powiatów i zmniejszeniu składki  ZUS. Strasznie kuszą go ci szatani – a on nawet nie zdaje sobie sprawy, że z likwidacji powiatów żadnych znaczących oszczędności nie będzie, bo przecież powiaty są na kroplówce budżetowej, przez którą rząd cyka im środki na konkretne zadania, które i tak musiałyby zostać sfinansowane. O ZUS-ie szkoda w ogóle gadać, skoro to bankrut. W tej sytuacji szatani, chcąc posła Romana Kotlińskiego jeszcze bardziej podkusić, podsunęli mu pomysł, iż środki na budowę fabryk i pełne zatrudnienie państwo weźmie z opodatkowania Kościoła.            

Premierowi Tuskowi muszą też doradzać jacyś szatani, skoro niedawno rząd wpadł na pomysł oparcia dobrobytu Polski na zmuszeniu do pracy starców przez dwa lata. Wydawałoby się, że już nic głupszego wymyślić nie można, ale oto poseł Roman Kotliński udowadnia, że głupota ludzka, a zwłaszcza  poselska jest nieskończona i można ją porównać wyłącznie do cierpliwości Boskiej.  Już po tym wszystkim widać, że ta cała "korekta kapitalizmu", to kolejne błazeństwo biłgorajskiego sowizdrzała, który w ten sposób chce skupić wokół siebie wszystkich durniów w naszym nieszczęśliwym kraju. W oczach naszych okupantów to z pewnością jest jakiś atut i nie jest wykluczone, że właśnie w nim sobie upodobają na podmiankę po premierze Tusku, tym bardziej że poseł Palikot, chociaż błaznuje, to jednak wie, w jakich granicach się utrzymać i ani słowem się nie zająknie na temat likwidacji kapitalizmu kompradorskiego, z którego bezpieczniackie watahy ciągną wielkie korzyści kosztem narodu i państwa. Dlatego też działalnością osła Palikota tak zaniepokojony jest Leszek Miller, który też chciałby zostać duszeńką naszych okupantów i znowu piastować zewnętrzne znamiona władzy, które odebrała mu afera Rywina. Więc też przemawiał 1 maja w duchu, że on jeszcze lepiej naszym okupantom dogodzi, no a Polakom przychyli nieba.  Rząd specjalnie się na 1 maja nie wysilał, bo przecież nieba to on nam przychyla codziennie, podobnie jak antyrządowa opozycja.

    Ale po 1 maja przyszedł maj 2, w którym prezydent Komorowski ustanowił "dzień flagi" – że to niby każdy wywiesi  biało-czerwoną flagę przed publicznymi gmachami, tedy ją wywieszono, obok oczywiście flagi błękitnej z wieńcem 12 złotych, pięcioramiennych gwiazd, symbolizujących 12 pokoleń Izraela. Podobno jest to flaga Unii Europejskiej, ale pewności nie ma, bo postanowienia o hymnie, fladze i godle Unii Europejskiej zostały z Traktatu lizbońskiego starannie wykreślone, żeby nie stwarzać niepotrzebnego wrażenia, iż Unia Europejska jest nowym, federalnym państwem, w związku z czym państwa członkowskie, będące jego częściami, od 1 grudnia 2009 roku de facto utraciły niepodległość. Zatem ci, którzy nasz nieszczęśliwy kraj wepchnęli na drogę utraty niepodległości, kładą szczególny nacisk na zachowanie pozorów, dzięki czemu wytworzyła się nowa, świecka tradycja w postaci dnia flagi. I bardzo dobrze, bo ta tradycja może przetrwać, nawet kiedy Unię Europejską trafi szlag – chociaż oczywiście jeszcze nie teraz, bo teraz, mimo kryzysu w strefie euro, na razie się na to nie zanosi.

    Nareszcie przyszedł 3 maj, kiedy to nasz nieszczęśliwy, a właściwie – szczęśliwy kraj obchodzi aż dwa święta: święto Matki Boskiej Królowej Polski oraz rocznicę Konstytucji 3 maja. Uroczystości religijne ku czci Matki Boskiej Królowej Polski odbyły się na Jasnej Górze. Przemawiający podczas uroczystości  JE abp Józef Michalik ostrzegł, że atak polityki na chrześcijaństwo "musi się zemścić", i zauważył, że budzi się drugi obieg kultury, zaś naród "czeka na wielkich mężów stanu i odważnych publicystów, którzy będą mieli odwagę wytyczać trudne, konieczne programy ponadpartyjne". Słowa te wydają się godne uwagi tym bardziej, iż w jasnogórskich uroczystościach uczestniczyło  również wielu Umiłowanych Przywódców z prezesem PiS Jarosławem Kaczyńskim. Skoro jednak, według JE abpa Józefa Michalika, nadal "czekamy na wielkich mężów stanu", którzy potrafiliby wznieść się ponad interesy partyjne, to mówiąc o nich, prawdopodobnie nie miał na myśli żadnego z obecnych. Wydaje się bowiem, że na razie nie wykraczamy poza horyzont wyznaczany interesami partyjnymi – o czym świadczy nagła różnica zdań między prezesem Kaczyńskim a "Zbyszkiem" Ziobrą. Tym razem poszło o Ukrainę  – czy Polska powinna przyłączyć się do bojkotu "Euro 2012" na Ukrainie, czy też nie. Prezes Kaczyński uważa, że jak najbardziej, podczas gdy przewodniczący Solidarnej Polski Zbigniewa Ziobry – że Polska nie powinna, bo to jest wbrew jej interesom.
    Warto przypomnieć, że bojkot mistrzostw Europy w futbolu na Ukrainie jest forsowany przede wszystkim przez Niemcy – chociaż i Rosja daje do zrozumienia, że nie podoba się jej wtrącenie do turmy Julii Tymoszenko. Rzeczywiście – od śmierci Stalina nawet w Rosji obowiązuje niepisany dogowor, że cokolwiek by się stało, to nie tylko nie będziemy się zabijali, ale nawet – wtrącali do turmy. W tej sytuacji uwięzienie Julii Tymoszenko przez prezydenta Janukowycza, to znaczy pardon – oczywiście przez tamtejszy niezawisły sąd, międzynarodówka Umiłowanych Przywódców może traktować jako niebezpieczny precedens, po którym nikt już nie będzie pewien dnia ani godziny.
    Oczywiście wszystkie te wydarzenia docierają do zdecydowanej większości grillującego narodu w postaci stłumionych ech – a bolesny powrót do rzeczywistości nastąpi dopiero 7 maja, kiedy to wszyscy nie tylko powrócą z długiego weekendu, ale również pozbędą się nieprzyjemnych objawów abstynencyjnych, zwanych popularnie kacem. Wtedy przyjdzie czas na decyzje, przynajmniej w sprawie "Euro 2012", które usunie w cień wszystkie pozostałe sprawy.
Stanisław Michalkiewicz 

Lwów jest miastem starym. Nie tak dalece starym, jak Poznań i Kraków, ale w pewnym sensie starszym od Warszawy. Ta bowiem była małą osadą, gdy król Kazimierz Wielki wzniósł we Lwowie w roku 1340 Kamienny Zamek i murowane miasto, które dzięki swemu położeniu na wielkim szlaku handlowym – zakwitło od razu bujnym życiem. Data ta otwiera historię przeszło sześciuset lat Lwowa, a historia ta jest barwna różnorodnością wydarzeń, na które składają się i wielkie sukcesy handlu i rzemiosł, które miasto to uczyniły bogatym – i dorobek twórczy ludzi nauki i pióra, nade wszystko jednak triumfy oręża.

      Dzieli Lwów zaszczytnie z Warszawą sławę najbardziej heroicznego miasta, które w potrzebie, całą masą swych mieszkańców wszelkich kondycji socjalnych, chwytało za broń. Tradycje bohaterskie mieszczaństwa warszawskiego są późniejsze, początkiem ich jest powstanie Kościuszki. Lwów już od XVI wieku, gdy zapuszczały się tu zagony tatarskie, osłaniał całą Polskę. O ile Polska była przedmurzem europejskiej cywilizacji i chrześcijaństwa, o tyle Lwów był w tym przedmurzu najdalej wysuniętym i najbardziej eksponowanym bastionem.

      W wieku XVII trzy razy ocalił Polskę przed Kozakami, a najwięcej uwagi poświęcić należy jego obronie w r. 1648. Szlacheckie pospolite ruszenie poniosło wówczas klęskę pod Piłowcami – i to klęskę sromotną, jedyną w tym rodzaju w naszych dziejach. Chmielnicki i jego sprzymierzeniec, chan tatarski, mieli przed sobą drogę otwartą w sam środek Polski. Strach myśleć, co by się stało, gdyby ich pochodu nie zatrzymał Lwów. Liczby po obu stronach? Dowódca obrony, generał artylerii Krzysztof Arciszewski, dysponował garstką dwustu kilkudziesięciu żołnierzy – przeciw dwustu tysiącom Kozaków i Tatarów. Na szczęście, obok żołnierzy stanęło na murach parę tysięcy mieszczan (tylu, dla ilu starczyło broni), w większej części rzemieślnicy i wszelka miejska biedota. I Chmielnicki miasta nie zdobył! Jego niezmierzona potęga załamała się o mury Lwowa i o piersi lwowskiego mieszczaństwa.

      W okresie kilkudziesięciu lat zaboru austriackiego Lwów również walczył. Powstał zbrojnie przeciw Austriakom podczas Wiosny Ludów w r. 1848, padając ofiarą kul armatnich z dział gen. Hammersteina. Przede wszystkim jednak czynnie wspierał powstanie w zaborze rosyjskim. Organizowano tu bataliony, nawet całe pułki młodzieży lwowskiej, które z bronią w ręku przekraczały kordon graniczny, by walczyć nad Wisłą i Wartą.

      W roku 1918 ziemie polskie otrząsnęły się spod obcego panowania. Zbliżała się klęska Niemiec, a Austria już się rozpadła. Wyzwolił się Kraków, Warszawa bliska była chwili, gdy odzyskać miała wolność – tym razem wyjątkowo bez większych ofiar w ludziach.

      Lwowowi przypadł w udziale los najcięższy. Wypadło mu krwią obficie przelaną okupywać swe prawo przynależności do Polski. Intryga rozpadającej się Austrii spowodowała, że miasto znalazło się w ręku Rusinów (Ukraińców). Walka z narodem pobratymczym była dla Lwowa, jak pisze autor lwowianin, koniecznością bolesną. Trzeba było jednak walkę tę podjąć.

      Pod dowództwem kapitana Mączyńskiego – przeciw regularnym i dobrze uzbrojonym oddziałom Rusinów z dawnej armii austriackiej – przez trzy tygodnie walczyła cała ludność cywilna: ludzie w sile wieku, starcy i dzieci, mężczyźni i kobiety. Długo trzeba było czekać na pomoc od strony Krakowa i Warszawy, gdyż powstająca dopiero armia polska walczyć musiała na kilku innych frontach, a słabym liczebnie oddziałom odsieczy, idącym na Lwów, trudno było się przebić przez wielkie siły ukraińskie, zajmujące Ziemię Czerwieńską. Dopiero 22 listopada wspólne siły obrońców miasta i przybyłej nareszcie odsieczy pod dowództwem gen. Michała Tokarzewskiego-Karasiewicza – wyparły Rusinów ze Lwowa. Wyzwolone miasto pozostawało jednak jeszcze przez parę miesięcy w stanie oblężenia przez siły ukraińskie, które mogły w każdej chwili ponownie zaatakować. Dopiero w kwietniu 1919 r. zagrożenie ustało.

      Schylił głowę przed zadziwiającym męstwem tego miasta wielki marszałek francuski F. Foch, który odwiedził Lwów po jego wyzwoleniu.

      W r. 1920, w czasie najazdu bolszewickiego, lwowianie ciałami swymi przegrodzili wrogowi drogę do rodzinnego miasta pod pobliskim Zadwórzem, nazwanym trafnie "polskimi Termopilami".

      Poza walkami o wolność Polski i miasta – są w historii Lwowa i inne chlubne karty. Był Lwów ośrodkiem braterskiego współżycia ludzi najróżniejszych nacji i wyznań. Polaków (zawsze w tym mieście najliczniejszych), Rusinów, Żydów, Niemców, Włochów, Ormian, Greków i Tatarów.

      Rzeczpospolita nasza w dawnych czasach była jedynym na świecie państwem, opierającym się na zasadzie wspólnoty "równych z równymi", "wolnych z wolnymi" – jedynym również krajem, w którym rozwinęła się zasada pełnej tolerancji wyznaniowej, poszanowanie sumienia i wszelkiego języka i obyczaju. Stosując w swych stosunkach wewnętrznych tę wielkoduszną politykę, miała zarazem ojczyzna nasza dziwną siłę promieniowania, która sprawiła, że z własnej i nieprzymuszonej woli włączyły się w orbitę polskości przeróżne żywioły etniczne, zamieszkujące to rozległe państwo.

      Ten duch tolerancji i zarazem ta siła przyciągająca idei polskiej, nie uzewnętrzniały się w żadnym mieście tak silnie, jak we Lwowie. Bez jakiegokolwiek przymusu z czyjejś strony stawali się Polakami już po krótkim okresie zamieszkania w tym mieście: Niemcy i Włosi. Asymilacji ulegał również żywioł ruski, a proces ten trwał nieprzerwanie do drugiej połowy XIX wieku, tj. do chwili gdy pojawił się nacjonalizm ukraiński. Ormianie zachowali własny obrządek religijny i poniekąd własne obyczaje, stając się jednak zarazem patriotami polskimi. Najbardziej opornie posuwała się asymilacja Żydów, i oni jednak – choć w większości posługiwali się językiem jidysz – do urzędowych wykazów austriackich jako język ojczysty podawali: "polski".

      Zjawisko to dawało miastu wielobarwność i oryginalność stylu życia codziennego, nie umniejszając w niczym jego polskiego charakteru.

      Znaczny był również wkład Lwowa do ogólnonarodowej kultury.

      Osiągnięciem najważniejszym w tej dziedzinie jest, jak mi się wydaje, architektura tego miasta. Ton jej, bardziej niż w jakimkolwiek innym mieście, nadaje renesans. Oglądając Lwów, odnosi się wrażenie, że style późniejsze kolejno narastające – barok, secesja – cudownie do swego poprzednika dostroiły się. Wiek XIX – Ossolineum, gmach wyższych uczelni, teatr – spotyka się tu w największej przyjaźni z wiekiem XVI, jego kościołami i kamienicami.

      W literaturze i sztuce – nazwisk znanych ciąg długi. Arcybiskup lwowski, Grzegorz z Sanoka, pierwszy polski humanista. W wieku XVII, w czasach gdy piórem parała się tylko szlachta, poetów mieszczan dostarczał Polsce głównie Lwów, a byli to np. Szymonowic, autor najpiękniejszych polskich sielanek, a także bracia Zimorowicze.

      W wieku XIX polski Moliere – A. Fredro, którego postacie sceniczne budzą zachwyt. Polski prorok Jeremiasz – Grottger, którego obrazy mają, dla mnie przynajmniej, wymowę najbardziej wstrząsającą w całym malarstwie polskim. A w czasach niezbyt już od nas odległych – Leopold Staff, z którego wyrosła nasza poezja nowoczesna.

      Miał Lwów i teatr w wielkim stylu: i dramatyczny, koturnowy, i lekki, beztroski, rewiowy, znany w całej Polsce z fal eteru.

      To prastare, bohaterskie miasto znalazło się potem pod brutalną, barbarzyńską władzą sowiecką, a dziś znajduje się pod władzą ukraińską.

Władysław Dziemiańczuk

Toronto

 W Mińsku zieleniało i było ciepło, zaś w Warszawie jest zielono i bardzo ciepło, już nawet gorąco, jak wielu chodzę w koszuli i w... szortach. Ba, zaczynają kwitnąć bzy. Moc ludzi się cieszy na długi weekend. Tak jak w Mińsku, na Nowym Świecie moc "ogródków". Widziałem panie o odsłoniętych ramionach i w długich kiecach.

      Przyjechała córa z Montrealu i wyszliśmy na spacer po Starówce. Pod kolumną Zygmunta spotkaliśmy trzy Arabki o owiniętych w chustki głowach. Podeszliśmy do nich i zapytałem, skąd są. Okazało się, że z Arabii Saudyjskiej i są siostrami. Dwie studiują anglistykę i polski, a jedna medycynę po angielsku, na którą chcę posłać córę. Więc siedliśmy koło nich i rozmawialiśmy trochę czasu. Okazuje się, że takich dziewcząt z Arabii Saudyjskiej jest kilkadziesiąt i czują się dobrze. Ponoć wolno im wyjść za mąż za kogoś z Arabskich Emiratów, ale nie z Syrii czy Iraku. Na zakończenie podałem jednej z nich rękę, a ta ściągnęła rękaw na dłoń, bym nie dotknął jej, zaś jej siostry schowały się za nią, by mi ręki nie podawać. Śmieszne było rozmawiać z nimi, może przyślę ich zdjęcie z córą, której dały chustkę, by wedle ich zwyczajów owinęła głowę.

      Po marszu

      Wiele jest głosów po demonstracji za TV "Trwam" i, co gorsza, nawet mi bliski Janusz Korwin-Mikke plecie bzdury, że na Marszu Niepodległości w listopadzie było kilkakrotnie więcej ludzi i wiele niższa średnia wieku. W najgorszym razie była porównywalna liczba.

Jedno z piękniejszych przesłań cywilizacyjnych Zachodu streszcza się w powiedzeniu "ora et labora". Potrzebujemy tak modlitwy, jak i pracy. Jedno bez drugiego kuleje, jedno bez drugiego wynaturza się.

      Dlatego tak bardzo podoba mi się iście "benedyktyńskie" wezwanie do działania zawarte w powiedzeniu o. Tadeusza Rydzyka; módlmy się tak, jakby wszystko zależało od Pana Boga, a pracujmy tak, jakby wszystko zależało od nas. Przy okazji przypomniał mi się stary dowcip żydowski, kiedy to Icek modli się żarliwie o wygraną na loterii; w końcu Pan Bóg nie wytrzymuje i woła z nieba: "Icek, daj mi szansę, kup los".

      Modlitwa to wspaniała sprawa – powinniśmy codziennie nią zaczynać i nią kończyć, modlitwa to refleksja i medytacja, to porządkowanie świata słowem, ale Bóg wezwał nas do działania, dał świat, w którym mamy pracować na Jego chwałę – mamy walczyć ze złem. Realizacja wartości chrześcijańskich to przeciwieństwo bierności. Zostaliśmy posłani i mamy świadczyć czynem.

      Piszę o tym, bo cierpnę, gdy słyszę wezwania kółek patriotycznych, by skupić się wyłącznie na modlitewnej krucjacie, mózg mi się marszczy, gdy widzę, jak wiele osób zdaje się na tym poprzestawać i rozgrzeszać z bierności i bezczynności w obliczu wrogów kraju.

      Modlitwa powinna być w naszych czynach. Osoby, które troskę polityczną, starania o lepsze jutro chciałyby sprowadzić do wygodnego odmawiania pacierzy, są jak ten Icek, który "nie daje Bogu szansy", bo nawet losu nie kupił.

      Ani Pan Bóg, ani hetmanka Polski Matka Boża nie podaruje nam kraju na talerzu. Do tego trzeba jeszcze rycerstwa.

Musimy się modlić, by w tym doczesnym działaniu się nie pogubić i duszy nie zatracić, ale modlitwa nie zwalnia z obowiązku skutecznego działania, z kroczenia drogą sprawiedliwości – a zatem również walki o Polskę, dobro naszych rodzin, kraju, o interesy Ojczyzny.

      Ponieważ przez wieki naród nasz trwał podbity, pogrążony w traumie powstańczych klęsk, mamy tendencję do mesjanistycznego matrixu, kiedy to rekompensujemy sobie poczucie klęski grzechem pychy – przekonaniem o wybraństwie w oczach Pana Boga.

      Tymczasem powinniśmy zrobić rachunek sumienia i uczyć na błędach. Próbował tego Roman Dmowski, próbowało międzywojenne pokolenie polskiej inteligencji, a mimo to pierwiastek religijno-mesjanistyczny po dziś dzień napełnia nas niemocą.

      Widać to bez lornetki na przykładzie tragedii smoleńskiej. Powtórzę, co kilka razy już mówiłem; najważniejsze w tym zdarzeniu to dla nas odsłonięcie upiornej słabości państwa polskiego.

      Pierwsze, dlatego, że do tego zdarzenia (zamachu czy wypadku – nieważne) w ogóle doszło – to oznacza, że polskie państwo nie było w stanie chronić swej najważniejszej instytucji – urzędu prezydenta.

      Drugie, jak państwo to podeszło do wyjaśniania okoliczności zniknięcia Tu-154 z radarów.

      Ręce i nogi się uginają – Finis Poloniae!

      Dlatego gdy dzisiaj słyszę jakieś karkołomne teorie, rzekomo wyjaśniające okoliczności tych wypadków – jak profesorowie Trznadel czy Dakowski rozwodzą się nad możliwością kagebowskiej podmianki czy kombinacji operacyjnej, idę się napić wody.

      Aby wyjaśnić tragedię smoleńską (o ile to jeszcze możliwe), trzeba najpierw mieć państwo, otrzepać Polskę z pookrągłostołowego układu, wziąć władzę, zorganizować normalne instytucje bezpieczeństwa państwowego, zrekonstruować polski wywiad, siły zbrojne, tchnąć w ludzi wiarę w sens tego kraju, natchnąć młodzież – ideą wielkiego dziedzictwa. To są zadania na dzisiaj. Ględzenie o tym, jak to kagebowskie UFO uprowadziło nam i pomordowało elity, jest typową oznaką racjonalizacji niemocy, niemocy politycznej, militarnej, narodowej.

      Tymczasem dorosły człowiek, nawet jeśli opluwany leży w rynsztoku, powinien potrafić twarzą w twarz stanąć wobec tego faktu, a nie przekonywać, że się ułożył, bo mu tak lepiej.

      Oczywiście, że odmawianie różańca pomaga, dodaje sił, ale prócz tego potrzebne jest przezwyciężenie lenistwa ducha i ciała, konieczne jest, byśmy się łatwo nie rozgrzeszali z nicnierobienia stwierdzeniem – no przecież się modlę.

      Kiedyś w peerelu do mdłości doprowadzały mnie różne puste gesty protestu; palenie świeczek w oknach, noszenie oporników czy inne porozumiewawcze mrugnięcia, którymi wyładowywano frustracje; a jednocześnie zero programowego myślenia politycznego i zero koncepcji czy wspólnego działania politycznego.

      Wszystko sprowadzało się do nadziei, że ktoś za nas coś dla nas zrobi. No i wreszcie komuniści to zrobili – wzięli sobie banki, przemysł i środki przekazu – a nam pozostała ręka w nocniku.

      Podobnie jest dzisiaj. Katastrofa w Smoleńsku pokazała, że polskie państwo jest do bani, bo nie broni interesów Polaków. Tu jest pies pogrzebany i tu trzeba ogromu pracy politycznej, a nie bajek o smoleńskich kosmitach.

      Aby działać, trzeba wiedzieć, gdzie się jest. Połowa Polaków tego nie wie. I dlatego warto się o to dla nich pomodlić.

      Andrzej Kumor

Mississauga

Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!