Ajajajajajajaj! Co się narobiło! Najwyraźniej wszystko się nam rozlata, nie tylko Salon, ale całe demokratyczne państwo prawne, urzeczywistniające zasady sprawiedliwości społecznej! 

A najciekawsze, że wszystko to, mniej więcej oczywiście, przewidział jeszcze w 1982 roku pan red. Janusz Anderman, który wtedy sprawiał wrażenie farysa, co to ma wprawdzie talent, ale mały – a obecnie, podobnie jak inni farysowie – na łaskawym chlebie u redaktora Michnika. W utworze przedstawiającym życie pod celą opisał klawisza, który co rano opukiwał kratę, utrzymując, że "sprawdza, czy się cela nie rozlata". Więc obecnie objawy rozlatania się celi, to znaczy oczywiście nie żadnej "celi", tylko Salonu i demokratycznego państwa prawnego, urzeczywistniającego... – i tak dalej – mnożą się jak króliki.

Coraz więcej słychać o Ruchu Narodowym, coraz więcej wskazuje na to, że idea obrony własnych interesów przekonuje ludzi młodych – nowe pokolenie Polaków, które nie ma już kompleksów swych rodziców, które chce żyć u siebie, w dobrze rządzonym kraju. 

Współczesny ruch narodowy nie ma nic wspólnego z szowinizmem czy nacjonalizmem, a jest jedynie zdrowym odruchem zorganizowanego oporu przeciwko globalizacji i realizowanemu w imię tej ideologii demontażowi suwerennego państwa. Jest to po prostu ruch obrony niepodległości Polski, ruch obrony polskiej tożsamości na płaszczyźnie kulturowej, ruch obrony interesów gospodarczych milionów zwykłych Polaków.

Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!

Przypomnę, że Kali, jeden z pomniejszych bohaterów "W pustyni i w puszczy", kierował się zasadą, że jak Kali ukraść krowę, to dobrze, ale jak ktoś ukradnie jemu krowę, to bardzo niedobrze... Jeżeli ktoś chce zrobić przysłowiowe kuku Stanom Zjednoczonym, to bardzo niedobrze i Amerykanie mają prawo (które sami sobie wymyślili, ustanowili, ogłosili za święte i niepodważalne) takiego gościa, nawet cały kraj, wdeptać w ziemię.

Od czasów ogłoszenia doktryny Monroe'a, 1823, upłynęło sporo lat i o izolacjonizmie USA nikt już nawet nie wspomina. Przypomnę, że wspomniana doktryna krótko stwierdzała, iż Ameryka jest dla Amerykanów i nikt spoza tego obszaru nie ma prawa wtrącać się w wewnętrzne sprawy, głównie chodziło o utarcie nosa Hiszpanii i Portugalii, państwom, które miały bardzo bogatą przeszłość kolonizatorską. Ale doktryna stwierdzała też, że Stany Zjednoczone nie będą się wtrącać w sprawy europejskie i życie ich kolonii, np. Kanady.

Wiele osób ubzdurało sobie, że inni im czegoś zazdroszczą, może raczej powinni zazdrościć. A miało być tak pięknie, ale koleżanki, zamiast zazdrościć mi męża, naśmiewają się, zupełnie nie widzą jego zalet, a przecież jemu i jakaś lafirynda się trafi, męski taki, a jaki mądry, wiadomo, mój facet. Co z tego, że nie potrafi zarobić, ale jaki ładny i poglądy ma bardzo nowoczesne, kupiliśmy nawet najtańszego mercedesa, abym miała do roboty czym jeździć, faktem jest, że tyrać muszę, pieniędzy bez przerwy brakuje, no i właściwie zazdroszczę innym, ale się przyznać nie mogę, tak sobie sama życie ułożyłam, a więc lepiej być nie może... zboczenia bywają różne.

(...) Możliwość, aby przyznać się do swojego błędu, nie istnieje, upór i zazdrość nie pozwalają na jakąkolwiek refleksję. Co sobą reprezentuje osoba przekonana o swojej nieomylności, niepotrafiąca nawet w obronie "swoich" ideałów wydukać choćby jednego rozsądnego zdania, ale doskonale potrafi milczeć, lub czasami wykrzyczeć głupotę, tylko po to, by zaraz znowu wstydzić się i milczeć.