Jak to ktoś ładnie powiedział, kapitał jest jak woda. Każdy może się przekonać, że jeśli jest jakaś możliwość zarobienia, zawsze znajdzie się legalna, półlegalna lub nielegalna droga – czy to przez przemyt, czy przez czarny rynek, czy przez obchodzenie przepisów.

Ludzie po prostu chcą żyć, a "żądza pieniądza" jest jednym ze składników tego parcia. Dlatego uśmiecham się pod nosem, patrząc na drących szaty pracowników kanadyjskich banków, którym nagle dotarło do głowy, że zostali wystawieni do wiatru. A przecież miało być tak fajnie. Wcześniej ten sam rząd nie chronił interesów robotników fabrycznych, zatrudnionych przy taśmie, pracowników firm usługowych; ludzi wykonujących nieskomplikowane prace, których etaty lata temu wyeksportowano do Azji. Wówczas pracownikom banków wydawało się, że to niemożliwe, by ich miejsca pracy poszły tym śladem.

Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!

Często słyszymy opinie, że oto nasza cywilizacja stanęła na rozdrożu albo, co gorsza, nad przepaścią, a dalej odpowiednio sugestie co do kierunku, w którym trzeba ją popchnąć, ewentualnie przed jakim to wyborem należy ludzi wszelkim sposobem powstrzymać. Są oczywiście także zdania krańcowo nieraz odmienne z kompletem argumentacji, gdzie jesteśmy przekonywani, że z "obroną praw i wartości" tak dobrze jeszcze w całej historii ludzkości nigdy nie było. 

W kontekście nie tak dawnych wyczynów francuskich "racjonalistów", niemieckich "nadludzi", czy wreszcie sowieckich kanibali, pochodne skądinąd zmiany obyczajowe XX stulecia, a wśród nich rewolucja seksualna lat 60., prezentują się dla przeciętnego człowieka raczej niegroźnie.
Swoboda, nieskrępowanie, szczerość, powrót do natury… Make love, not war.

To jednak pozór, jako że w każdej rewolcie ofiara jakaś być musi, najlepiej krwawa, bo nowa władza, aby tą drogą zaistnieć, z zasady spuszcza z łańcucha najgorsze ludzkie instynkty.

W zamian za niezbędne poparcie coś ofiarować rozjuszonemu tłumowi musi na stałe, wpisując to w nowy, bardziej wyrozumiały "system wartości".
Profesor Richard Dawkins, zoolog i etolog znany z agresywnej krytyki religii w ogóle, napisał właśnie na swoim internetowym profilu, że "w granicach znaczeniowych słowa »człowiek« odnoszących się do kwestii moralności aborcji, każdy płód jest w mniejszym stopniu człowiekiem niż dorosła świnia".
Za główne kryterium "człowieczeństwa", jakie wybrał i wziął pod uwagę, podał różnice w zdolności do odczuwania bólu, które premiować ma w tym przypadku przywoływane zwierzę.

NIKT NIE MA PRAWA DO JEDNOZNACZNEJ OPINII NA TEMAT PRZYCZYNY KATASTROFY SMOLEŃSKIEJ TAK DŁUGO, JAK DŁUGO PYTANIA, NAWET TE NAJBARDZIEJ ABSURDALNE, ZADANE PRZEZ POLAKÓW, NIE UZYSKAJĄ WIAROGODNYCH ODPOWIEDZI ZE STRONY POLSKICH WŁADZ.

Nie da się móc uwierzyć w wiarogodność ekspertyz i podawanych informacji, jeśli brakuje jednoznacznych odpowiedzi na konkretne pytania Polaków dotyczące przyczyn katastrofy. Żaden raport Millera ani MAK-u, ani oświadczenia takich czy innych prokuratorów nigdy nie będą wiarogodne, jeśli nie przestanie się traktować tych pytań jako bezsensowne, a ich autorów jako chorych umysłowo. Niestety, wszelkie dotychczasowe działania sprowadzają się jedynie do pogłębienia nieufności do słów i ludzi, którzy biorą w tych działaniach udział. Nie jesteśmy, jak widać, władni tego problemu rozwiązać i zapewne pozostanie on, jak śmierć gen. Władysława Sikorskiego, okryty tajemnicą na zawsze. Jeśli przyjęcie dochodzenia prawdy przez międzynarodową komisję nie stanie się faktem, to faktem się stanie, że Polska nie jest żadnym cywilizowanym niezależnym krajem, nikt za nią nie stoi, nigdy nie stał i stać nie będzie, a przyczyną katastrofy jest zamach. Bo nikt po trzech latach matactw nie uwierzy, że jest inaczej, i nie zaakceptuje już jakichkolwiek wyjaśnień pochodzących z rodzimych czy rosyjskich źródeł, a żadne państwo nie nadstawi głowy, by dochodzić w naszym imieniu prawdy z obawy o własne interesy. Niestety, wobec polityki kompromisu UE i USA z Rosją nikt nie stanie po naszej stronie wobec bezwzględnego mocarstwa i znów nasz kraj musi się samotnie łasić do wschodniego sąsiada, aby oddał wrak, nie odciął nas od gazu czy nie zamknął rynków eksportowych, lub by po 70 latach łaskawie wydusił z siebie nieistotne już dziś informacje o Katyniu. Podobno 5000 "przyjaznych" agentów od lat dba o nasz wizerunek skłóconego wewnętrznie petenta i nieudacznika, by pokazać światu, jak niewiele nasz kraj jest wart. A my niestety nie dorośliśmy, by umiejętnie zaatakować oszczerców i pokazać, że jest jednak inaczej. Tylko kto jest dziś w stanie to zrobić? Polsce chyba nie zaszkodzi już nic.

Wojny

W ciągu ostatniej dekady mieliśmy dwie wygrane wojny, w Iraku i Afganistanie, które kosztowały chyba więcej niż amerykański trylion dolarów (polski bilion), a wynik ich jest koślawy. Zainstalowany przez nas marionetkowy rząd w Iraku kuma się z naszym (i Izraela) wrogiem, Iranem, i lekceważy nasze prośby, aby zabronić irańskim samolotom dostarczać broń z Iranu do Syrii. Na dodatek, wedle dzisiejszego "Financial Times", nasi jakoby sprzymierzeńcy, bojownicy islamscy w Syrii, walczący z rządem prezydenta Assada, zjednoczyli się z terrorystyczna organizacja Al-Kaida w Iraku.

Trzeba być geniuszem na miarę byłego prezydenta George'a W. Busha, który, jak nam wiadomo, "wyzwolił" Irak, aby zrozumieć tę sytuację.
W Afganistanie jest podobnie, a nasz sojusznik Pakistan blokuje granice dla wywózki tysięcy pojazdów wojskowych, której alternatywą jest ich zniszczenie albo wycofanie przez byłe republiki sowieckie, za których tranzyt ich nowi, postkomunistyczni władcy każą sobie dobrze płacić. Nasz sojusznik, prezydent Afganistanu Karzaj, też ma coraz większe aspiracje i ostatnio zabronił ataków przez amerykańskie samoloty-roboty (drony) na wioski afgańskie. Ze swej strony ma swoją rację, bo każdy atak zabija więcej niewinnych ludzi niż terrorystów, co z kolei powoduje zwiększony nabór do szeregów talibów. Dzisiejszy dziennik "The New York Times" (z 8 kwietnia 2013 r.) podaje, że dziesięcioro maleńkich dzieci i pięć kobiet zostało zabitych w czasie jednego bombardowania. Karzaj także zdaje sobie sprawę, że gdy Amerykanie się wycofają, to będzie on skazany na łaskę talibów, którzy mogą mu darować życie (w co wątpię) albo go powieszą na suchej gałęzi. Obawiam się, że Amerykanie nie udzielą mu azylu politycznego, tak jak nie udzielili azylu przed laty, oddanemu sojusznikowi, szachowi Iranu. Pod tym względem Sowieci mieli lepszą metodę instalacji demokracji ludowych, bo ich "demoludy" przetrwały 40 lat, a nasi, demokratyczni "przyjaciele" nie mogą dociągnąć do lat dziesięciu.