Nigdy dotąd nie brałam udziału w proteście, wiecu czy manifestacji. Miałam w głowie zakodowany strach przed fanatycznymi tłumami i to mnie chyba jakoś odstraszało. Tym razem jednak, gdy znajomy zaproponował wyjazd na Marsz dla życia, postanowiłam zaryzykować. Dodatkowym argumentem na pewno była możliwość wyrwania się z domu i przejechania do Ottawy.

Nie będę ukrywać, że się... trochę spóźniliśmy. Pod parlamentem stawiliśmy się około pierwszej po południu, więc po wszelkich przemówieniach wstępnych. Jednak biorąc pod uwagę panujący upał i hałas, to może nawet lepiej. Słońce niestety dokuczało Jackowi – po różnych próbach uspokojenia go prawie połowę marszu spędził na moich rękach, delektując się mlekiem.

Okazało się, że nie tylko ja byłam z dzieckiem. I inne też płakały. Różnica polegała na tym, że moje jest na tyle małe, że mogę je wziąć na ręce. Inne miotały się w wózkach.

A przed ratuszem panowie budowlańcy w najlepsze wiercili sobie w asfalcie. Przez chwilę pomyślałam, że to specjalnie, że ma to też podłoże ideologiczne...

Zacznę jak marksista (sic!): bezwzględni kapitaliści w poszukiwaniu taniej siły roboczej przerzucają kapitał w najbiedniejsze zakątki świata, aby pomnażać swe zyski kosztem ludzkiego życia; dla nich liczy się tylko dodatkowy dolar i własny wypasiony brzuch...

Nie wiem, czy dobrze oddałem stylistykę komunistycznej propagandy, ale kiedy czyta się o kolejnych katastrofach budowlanych w Bangladeszu – można odnieść wrażenie, że tam czas się zatrzymał w XIX wieku i naprawdę kapitalista wyciska krwawy pot z pozbawionego praw i opieki robotnika.
Miesiąc temu zawalił się w Bangladeszu ośmiopiętrowy budynek, w którym pracowało przeszło 3 tys. osób. Bodaj pięć przedsiębiorstw zajmowało się szyciem ubrań na eksport, głównie do Ameryki. Zresztą wystarczy wdepnąć do Walmartu i sprawdzić metki na odzieży. Ale nie tylko ta kompania sprowadza ubrania z Bangladeszu; mają tam swoje fabryki największe sieci i najwięksi projektanci.

Rodacy w Polsce po raz kolejny zostali zaciągnięci przez propagandę w ślepą uliczkę dezinformacji. Bezustanne rozmiękczanie mózgów, manipulowanie świadomością przez wrogie społeczeństwu media, przynosi korzystne efekty ekipie rządzącej. Niemalże na wszystkich forach dyskusyjnych czytamy o komisji Macierewicza, o jego zboczonej wyobraźni w ustalaniu przyczyn katastrofy smoleńskiej, wreszcie o jego psychozie maniakalnej, wręcz chorobie psychicznej.

Te bzdury powtarzają miliony Polaków, co jest dowodem na zupełny brak zdolności racjonalnego myślenia i analizy logicznej na podstawie faktów i wydarzeń związanych z tą katastrofą. Śledcza komisja sejmowa została powołana mocą większości głosów w Sejmie i działa podobnie jak dochodzeniowe komisje tego typu w Kongresie USA. Na przewodniczącego tej komisji gremium wybrało Antoniego Macierewicza z racji jego doświadczenia na stanowisku szefa służb specjalnych i byłego ministra spraw wewnętrznych.

W ten sposób zareagowała lewiczka, bardzo są zdziwieni rejteradą swojego bożyszcza, Cohn-Bendit zwątpił, przestraszył się, że we Wrocławiu zostanie wygwizdany, może przewidywał kopniaki, zwątpił w siłę swoich zwolenników. Wygląda, że miał rację, lewacko tęczowe towarzystwo zaczyna błyskawicznie tracić poparcie, zwyrodnialcy, szczególnie ci pchający się na świecznik, są coraz bardziej śmieszni, normalne środowiska mają dość i na razie zaczynają mówić, co myślą, ale to na pewno nie koniec. 

To, co dzieje się we Francji, daje przykład normalnym społecznościom na świecie, zaczyna się budzić nie tylko Francja, w Polsce też coraz więcej osób zaczyna reagować, jednoczą się, a to musi przynieść zmiany na dobre. Ludzie po prostu nie mają chęci widzieć jako nauczycieli swoich dzieci jakiegoś Biedronia, Nowickiej, Środy lub Grodzkiej. Optymizm przesadny... (???).