Przyjechałam do Niemiec. Pani domu niemiecka pyta się mnie, jak tam święta w domu, w Polsce?

    Dopytuje się też, jak choinka. Jej pytania wydawały mi się jakieś przestarzałe, a ona dziecinna. Wprawdzie jest jeszcze styczeń, ale tak dużo działo się po świętach, że święta poszły już trochę w zapomnienie. I ta podróż do Niemiec, z wieloma przesiadkami. I tyle się wydarzyło, tyle spraw poważnych. Potem uświadomiłam sobie, że choinki w tym roku prawie nie widzieliśmy. Kupiliśmy prawdziwe drzewko, takie z lasu, wysokie pod sam sufit. Kolejno przyjeżdżały dzieci, potem odjeżdżały, zaraz po Sylwestrze, w różnych terminach.

    Jak tu mam nie napisać o tym, że we Wrocławiu rozpoczął się cykl spektakli propagandowych pod hasłem, że to niby Wrocław jest jakąś Europejską Stolicą Kultury, skoro mieszkam jakieś 45 km od tego miasta? Gdyby rzeczywiście gród nad Odrą był tak ważny dla kultury Europy, toby sobie był, a skoro z wielką pompą i za niemałe pieniądze trzeba to głosić wszem wobec, to pewnie to tylko taka lipa, żeby motłoch miał igrzyska, a chleb ci, co zawsze, ci co są przyssani do cycka z pieniędzmi zrabowanymi podatnikom. Dzięki temu tym drugim nawet się nie przyśni, że Polska bez Unii Europejskiej może istnieć. I żeby, jak co do czego przyjdzie, pierwsi zapisali się do konfederacji targowickiej.

    Inauguracja tej durnoty zaczęła się bardzo śmiesznie, oto z czterech stron miasta, ku rynkowi, ruszyły pochody pierwszomajowe. Byłem akurat wtedy we Wrocławiu i wiem, że główną troską mieszkańców Wrocławia tego dnia było to, czy ulice będą pozamykane i czy uda im się wrócić w rozsądnym czasie z pracy czy szkoły do domów. Ale tego w telewizorze nie powiedzą, obowiązuje w propagandzie twierdzenie, że mieszkańcy Wrocławia są cali szczęśliwi, że i szczęśliwszych nigdzie się nie znajdzie. No, chyba że w Związku Sowieckim, gdzie też mieszkali ludzie szczęśliwi.

    "Europejska Stolica Kultury to najważniejsze wydarzenie dla miasta w jego powojennej historii" – powiedział pan prezydent Wrocławia Rafał Dutkiewicz. Nie bardzo wiem, czy jest to poprawna polszczyzna, ale totalitaryzmy tak mają, że posługują się nowomową i co im zrobisz? Wiadomo, że nic, tak samo jak więźniowie obozu w Auschwitz niewiele mogli zrobić Rudolfowi Hössowi. Bo nawet jak pewien więzień systematycznie go strzygł i mógł mu po gardle przejechać brzytwą, to wiedział, że Niemcy pół obozu wybiją w ramach represji, więc dał sobie spokój.

    Posłuchajmy, co jeszcze powiedział pan prezydent Dutkiewicz. Otóż wyartykułował: "Wrocław jest wspaniałym, otwartym, tolerancyjnym miastem i podkreślam, a proszę to potraktować jak moją deklarację, miastem, w którym nie ma miejsca na nacjonalizmy i ksenofobię". Co ciekawe, z jednej strony deklaruje tolerancję, a z drugiej strony, że nie ma miejsca na nacjonalizm, co jest jawnie sprzecznie z deklarowaną tolerancją. Zauważmy też, że nacjonalizm nie jest jeszcze w Polsce karany. Jaka jest więc podstawa prawna decyzji urzędnika, że nie ma miejsca na jakimś terytorium państwa polskiego na ów nacjonalizm? Ale przecież nie chodzi tu o logikę ani prawo. Tu pewnie chodzi o coś, co nazwę wyznaniem wiary. Jak wiadomo, słynny samorządowiec wierzy w majora Zygmunta Baumana, w swoim czasie odznaczonego za walkę z polskimi żołnierzami. A dla takich kreatur jak coś jest polskie, to od razu wiadomo, że jest to wszystko co najgorsze, nacjonalizm, ksenofobia i takie tam. No bo wiadomo, ulubieniec pana prezydenta Dutkiewicza, major Zygmunt Bauman, który w swoim czasie był i politrukiem w KBW, i współpracownikiem Informacji Wojskowej, i członkiem PPR i PZPR, to sama wspaniałość, otwartość i tolerancja.

    Okazuje się, że owe cztery pochody pierwszomajowe, które ruszyły na rynek, gdzie odbył się wiec partyjny, miały swoje nazwy. Totalitaryzm nie pozostawia żadnej sfery obojętną, wszystkie są wartościowane, są dobre albo złe, postępowe albo reakcyjne, internacjonalistyczne albo nacjonalistyczne i tak dalej, to i nic dziwnego, że na wszelki wypadek, żeby ludzie owych pochodów nie nazwali zawalidrogami, obibokami, stadem nierobów czy złodziejami, dali swoje nazwy.

    Oto jeden nazywał się Duch Wielu Wyznań. Przypuszczam, że tak naprawdę chodziło o jedno wyznanie, a skoro tak, to o wpajanie tubylcom, że miejsce Żydów jest w Polsce i że tubylcy powinni Żydom część miejsca w Polsce ustąpić. Kampania propagandowa głosząca takie treści trwa już dobre parę lat. A oni żadnej okazji nie zaniedbają, aby podludziom taką ciemnotę wcisnąć.

    Drugi pochód miał nazwę Duch Innowacji. Trzeba przyznać, że brzmi to zupełnie jak jakiś cytat z dzieł Stalina w czasach stalinowskich. Unia Europejska zadekretowała posługiwanie się słowem innowacyjność. No i urzędnicy na każdym szczeblu, od razu i przez całą dobę, mają mordy pełne innowacyjności, nawet gdy kradną na budowie publiczny sracz. Inaczej mówiąc, jest to słowo, które nic nie znaczy. Trzeci pochód miał nazwę Duch Odbudowy. Nie wiem, o jaką odbudowę im chodzi. Chyba nie tę po II wojnie, bo na to by się chyba konsulat Niemiec nie zgodził. Czwarty nazwali Duchem Powodzi. Co nie brzmi zbyt optymistycznie. Doprawdy tym, że miasto zalała woda z rzeki, dzieci we wrocławskich szkołach mają wszy, a miasto toczy syfilis w postaci układu wrocławskiego, nie warto się chwalić.

    "Przygotowując ESK, kładliśmy nacisk na to, by kultura była dostępna wszędzie – w parkach, na ulicach, w szpitalach, w więzieniach" – powiedział Krzysztof Maj, dyrektor ESK. Swoją drogą, pewnie z jego miesięcznej pensji mógłbym się utrzymać przez dwa lata i jeszcze bym niemało odłożył. Ale mniejsza z tym. Tak to musi "w demokratycznym państwie prawa realizującym zasady sprawiedliwości społecznej" już być, że jedni muszą mieć, a drudzy muszą na nich pracować. Najbardziej śmieszy ta kultura w szpitalach. Okazuje się, że chory na raka, zamiast natychmiastowego leczenia, ma już nie tylko zieloną książeczkę, ale i kulturę w szpitalu. Cóż, zawsze to lepiej niż zastrzyk w serce z fenolu czy co tam akurat Ministerstwo Zdrowia uzna za najlepsze.

    Cóż na koniec napisać? W III Rzeszy też podobne spektakle propagandowe organizowali i mimo to III Rzeszę szlag trafił. Może i my się doczekamy, że tę europejską zarazę diabli wezmą.

Czego wam i sobie życzę.

Amen.

    Kochany czytelniku! Znów złe wieści ze Lwowa. Czemu zaczynam od złych? Bo dobrych brakuje. Powiem Ci, że same cuda się w tym Lwowie dzieją. Pośrodku drogi wyrastają pomniki kolaborantów typu Szeptyckiego, kościoły zamieniają się na sale organowe, a domy parafialne na państwowe szkoły muzyczne. I jeszcze mówią, że Ukraina dąży do Europy. A restytucja? Jak ma się zwrot zagrabionego mienia w wolno drepczącym ku Europie państwie?

    A nijak! Od lat parafia św. Antoniego przy ul. Łyczakowskiej stara się o zwrot swego mienia. Bezskutecznie. W tym państwie chyba wszystko jest bezskuteczne. Ludzie piszą apele, toczą się sprawy sądowe, ale wszyscy udają, że tak ma być. Władza państwowa, a osobliwie miejscowa nic sobie nie robi z tego, że korzysta z cudzego mienia. Powstają filmy z prośbami o zwrot tego, co nieprawnie zabrali, płyną prośby od parafian, od dzieci, są zbierane podpisy w tej sprawie. Ba! Istnieje cały ruch oddolny pod nazwą Usłyszcie Nas! I nic! Zero tolerancji, kupa ignorancji!

    Ostatni apel w tej sprawie przewinął się przez Internet na początku tego tygodnia. Nawet ks. Isakowicz-Zaleski opisał go tak w swoim felietonie: "Katolicy ze Lwowa wciąż upominają się o swoje prawa. Warto zwrócić uwagę, że w Polsce obrządek greckokatolicki cieszy się pełną wolnością. Posiada dwa biskupstwa i liczne parafia, które działają bez żadnych utrudnień. Podobnie jest ze Związkiem Ukraińców w Polsce, który wspierany jest przez rząd polski obfitymi dotacjami, pochodzącymi z kieszeni podatników. Szkoda więc, że na zasadzie symetrii władze ukraińskie nie czynią tego samego w stosunku do Polaków i wiernych obrządku rzymskokatolickiego nad Dniestrem i Dnieprem. Tym bardziej że w ostatnim czasie stojąca na progu bankructwa Ukraina otrzymała od Polski ogromną pożyczkę (czytaj: darowiznę)".

    Oprócz tego apel przewinął się przez wiele stron polonijnych i sieci społeczne. I jak zawsze w odpowiedzi nic. Cisza! Bo tak ma być, a przypomnienie czegokolwiek Ukrainie graniczy z grzechem śmiertelnym. Upomnienie się o swoje prawa to nic innego jak agenturalność i uległość wobec antyukraińskiej propagandy. Wobec tego publikujemy napisany apel w całości:

    Apel do władz Ukrainy!

    Zwracamy się do Was, usłyszcie nas! Pozwólcie na rozwój i dalszą działalność! Umożliwcie realizację planów swoich obywateli! Parafianie św. Antoniego i wszyscy, którzy przychodzą do Sanktuarium, proszą o oddanie Domu Parafialnego. Nie zabierajcie nam możliwości organizacji spotkań dzieci i młodzieży.

    W filmiku (https://www.youtube.com/watch?v=KZM_TBkpzVg&;feature=youtu.be) ludzie proszą, dzieci proszą i pokładają nadzieję oraz swoją dziecięcą wiarę, że możliwe staną się spotkania w ich grupach w Domu Parafialnym przy Sanktuarium św. Antoniego. Dążymy do organizacji odpowiedniej przystani dla wszystkich. Urządzenia miejsca miłego i upragnionego dla wszystkich wspólnot parafialnych oraz każdej osoby, która tego potrzebuje.

    Zwracamy się do Was! Do burmistrza miasta, do rady miejskiej Lwowa, do najwyższych władz Ukrainy. Nie odbierajcie nam zasobów koniecznych do istnienia. Miejcie racjonalne podejście do tego, czym bogate jest nasze miasto. Reprezentujcie interes każdego obywatela, który Was wybierał, a i pokażcie tym, co na Was nie głosowali, że wasze działania są skierowane ku dobru wszystkich. Został zorganizowany ruch oddolny pod nazwą Usłyszcie Nas! (http://sanktuarium-antoni.lviv.ua/usyayszcie-nas).

    Potrzebujemy miejsca spotkań jak powietrza,  bo każdy chce tu przyjść, a o Sanktuarium św. Antoniego przy ul. Łyczakowskiej wie każdy lwowianin. I nie tylko. Ludzie przyjeżdżają z zagranicy, aby tu się pomodlić i wypraszać cuda.  To czy z łaski miejscowej władzy nie może stać się jeden jedyny cud dla mieszkańców Lwowa?

    Nie pozostańcie ambiwalentni w stosunku do potrzeb własnych obywateli! Przede wszystkim dzieci i młodzieży, która potrzebuje szansy na lepsze jutro i ma swoje aspiracje oraz postulaty życiowe.

    Nie znamy innej drogi niż szukanie wsparcia u Was, ponieważ jesteście przedstawicielami naszych spraw. Narodowo różni – Polacy, Litwini, Rosjanie, Ukraińcy i Białorusini – jesteśmy wszyscy obywatelami Ukrainy. Będąc obywatelami jednego kraju, mamy wszyscy te same prawa, gwarantowane Konstytucją Ukrainy, a które Wy, jako władza, wcielacie w życie, reprezentując nasz interes.     Jeszcze raz prosimy o wykonywanie powierzonych Wam przez obywateli funkcji – dbania o nasze dobro wspólne. Postulujemy tym samym o zwrot Domu Parafialnego Sanktuarium św.  Antoniego. Parafia św. Antoniego to: 300 rodzin, 19 wspólnot parafialnych, ok. 200 dzieci uczęszczających na katechezę, ponad 1 tysiąc parafian.

    Apelujemy do władz – usłyszcie nas

    I co? Ktoś nas usłyszał? Ktoś przejął się losem i tak zapomnianych i wyrzuconych za linię Curzona rodaków? M.in. niedługo rocznica przyjęcia owej linii, 5 lutego minie 70 lat. Tylko 70. A my już jesteśmy wykończeni, rozproszeni i wyczerpani.

    Drogi czytelniku, w nieustannej walce tracimy siły i energię. A walkę toczymy z wiatrakami. Sprawiedliwości nie ma też w Strasburgu, bo tam liczą się sprawy państwowe, a my jak zawsze jesteśmy na uboczu. Nawet władze sowieckie podpisały w 1946 roku zarządzenie o tym, że kościół i dom parafialny tworzą jeden nierozerwalny pomnik architektury. Natomiast europejska władza ukraińska uczyniła tam oficjalną szkołę muzyczną w 2012 roku, która istniała od lat 70., zajmując nieruchomość należącą do oo. franciszkanów i oczywiście, tak to w tym państwie bywa, papiery podpisała w trakcie rozprawy sądowej. W tym samym czasie jak księża udowadniali, prowadząc ekspertyzę z architektami, że jednak był i jest to dom parafialny.

    Nikt nawet nie wspomina o zagrabionej parceli ogrodowej, innych pomieszczeniach, gdzie władza sowiecka uczyniła garaże z warsztatem naprawczym. Chodzi wyłącznie o budynek gdzie mogą pomieścić się wierni uczęszczający na naukę lub katechezę. Ale i tego w wolnym państwie za mało. Mówią, że chcieć to móc, a ja mówię guzik prawda! I to wielki z pętelką! Od lat istniejące problemy nikogo z rządzących nami nie obchodzą. Bo po co? Rzymskich katolików w tym mieście została garstka w porównaniu do innych.

    Nie ma znaczenia, iż kościół i klasztor istniały przed "wyzwolicielską" władzą sowiecką. I nikt by sobie nie pozwolił czegoś takiego wybudować, kto by przewidział rządy wolnej Ukrainy w ich pradawnym mieście Lwowie. Cud nad Lwowem w postaci domu parafialnego zmieniającego się w latach już dwutysięcznych w szkołę to nic w porównaniu z kolejnym cudem nad cudami – salą organową z krzyżem u góry. I tylko niewdzięczni Polacy w mieście, gdzie kochający ich naród ukraiński nabudował im domy i pałace, teraz czegoś się domagają. Jakim prawem? Doprawdy nie wiadomo! Jedno jest pewne. Proces starań o zwrot Domu Parafialnego nadal trwa!                                  

Maria Pyż

    Parafrazując znane powiedzenie Leibniza o Bogu (gdy Bóg liczy, świat się staje), można powiedzieć: Bóg stwarza wszechświat, patrząc. W takim razie i my popatrzmy.

    Dzień powoli zamiera. Ledwie przed mgnieniem powieki, Stwórca ukończył ciosanie z nicości Wyżyny Wałdajskiej, mniej więcej w połowie drogi między przyszłą Moskwą a przyszłym Petersburgiem. Teraz przysiadł na skarpie w górnym biegu Dniepru, twarzą ku zachodzącemu słońcu. Leniwy nurt obmywa Mu stopy. Nie, nie odpoczywa, pracuje nieustannie: lepi z gliny Rzeczpospolitą. To zaś, co w Boskich dłoniach zostaje, odrzuca za siebie. Hop – i rodzi się Kłuszyn. Hop – powstała Wiaźma. Dwa miasta położone tuż za wschodnimi granicami Rzeczypospolitej.