Artykuł pod takim tytułem ukazał się nie tak dawno na lwowskim ukraińskim portalu. Ukraiński historyk Wasyl Rasewycz pisze o historycznej niesprawiedliwości.

Czasami ubolewa nad oddawaniem ukraińskiej szlachty polskiej lub rosyjskiej historii, ale większą część autor poświęca pytaniu – dlaczego dzieci uczą o zdrajcach i wieśniakach? Pierwszy (a może i nie) zdrowy punkt widzenia na pomnik Gonty w Humaniu przemawia do czytelnika logiką, którą Pan Wasyl bardzo dobrze operuje.

Chyba PiS z prezydentem na czele ruszyli nie na właściwe "okopy" PO, jakimi jest Trybunał Konstytucyjny.

Ta instytucja jest nie bardzo aktywna w kraju i nie ma wielkiego autorytetu, a " czystość" jej członków nie jest krystaliczna, więc można było część z nich wykurzyć.

Ważniejsze było i jest ruszenie na media, a tak dano im amunicję do walki z nowymi władzami.

Jeśli PiS nie weźmie się ostro TERAZ za swych prawdziwych wrogów, to albo padnie, albo będzie zmuszony zrobić nowy "stan wojenny".

No i jakże tu się nie zgodzić z opinią Stanisława Cata-Mackiewicza, według której Warszawa to "małe żydowskie miasteczko na niemieckim pograniczu"?

Już nawet nie chodzi o to, że iluminacja miasta, jaką pod pretekstem Bożego Narodzenia urządziła pani prezydent Hana Gronkiewicz-Waltz, rozpoczęła się znacznie wcześniej – akurat na żydowskie święto Chanuki, jakie w bieżącym roku rozpoczęło się 7 grudnia – chociaż to też jest charakterystyczne i potwierdzające żydowski, a w każdym razie – coraz bardziej judaizujący się charakter miasta – ale przede wszystkim – sposób toczenia sporów politycznych, coraz częściej upodabniający się do opisanego w "Dziejach Apostolskich" sporu diakona Szczepana z "synagogą Libertynów, Cyrenejczyków i Aleksandryjczyków": "A oni podnieśli wielki krzyk, zatkali sobie uszy i rzucili się na niego wszyscy razem".

Mniej więcej w takim kierunku ewoluuje spór o Trybunał Konstytucyjny i jego salomonowe wyroki. Nie przypomina to w najmniejszym stopniu debat oxfordzkich, ale bo też i sam Trybunał sprawia wrażenie, jakby tracił poczucie rzeczywistości, i jeśli tak dalej pójdzie, to zacznie wydawać wyroki przeciwko trzęsieniom ziemi albo przeciwko lodowcom. Zresztą coraz bardziej staje się widoczne, że ten cały Trybunał, to tylko pretekst, bo tak naprawdę mamy do czynienia ze starannie przygotowaną prowokacją, zatrącającą o zdradę stanu.

Rzecz w tym, że do ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, uchwalonej przez Sejm w maju, już po przegranych przez prezydenta Komorowskiego wyborach, a zatwierdzonej przez Senat 25 czerwca, a więc zaledwie w tydzień po międzynarodowej konferencji naukowej "Most", wpisany został rozdział 10, przewidujący możliwość wystąpienia przez marszałka Sejmu do TK z wnioskiem o stwierdzenie "przejściowej niemożności" sprawowania przez prezydenta swego urzędu.

Dopiero na tym tle widać, że odpowiednia obsada Trybunału przez sędziów przewidywalnych jest sprawą najwyższej wagi. Toteż kiedy okazało się, że i Platforma Obywatelska nie wygrała wyborów, polityczni dysponenci tej partii, ci sami, którzy drogą rozmów i bliskich spotkań III stopnia doprowadzili do jej powstania, ci sami, którzy zabronili premieru Donaldu Tusku kandydowania na prezydenta w roku 2010, ci sami, którzy odgrażali się, że w razie wygranej dyspozycyjnego wobec soldateski marszałka Bronisława Komorowskiego otworzą sobie butelkę szampana, tym samym wskazując konfidentom, kto jest w tych wyborach faworytem RAZWIEDUPR-a i na kogo mają razem z rodzinami głosować – nakazali koalicji PO-PSL ekspresowe wybranie nowych sędziów, nawet z pewną nadwyżką. Ponieważ prezydent Duda tych wybrańców nie zaprzysiągł, a Sejm, z inicjatywy PiS, wybrał 5 nowych sędziów, których prezydent Duda zaprzysiągł, okazało się, że pojawiło się straszliwe zagrożenie dla demokracji, któremu kres położyć może, a nawet powinna Unia Europejska. Rzeczywiście w traktacie lizbońskim jest zapisana tzw. klauzula solidarności, zgodnie z którą, w razie zagrożenia demokracji w jakimś kraju członkowskim, Unia może udzielić mu "bratniej pomocy", również wojskowej – oczywiście na jego prośbę. Teoretycznie z prośbą taką powinny zwrócić się władze tego państwa, ale jeśli zagrożenie dla demokracji płynie właśnie od władz, to jasne jest, że ktoś musi je wyręczyć.

Toteż natychmiast powstał Komitet Obrony Demokracji pod formalnym przywództwem niejakiego pana Kijowskiego, ale w tle można dostrzec żydowski Zakon Synów Przymierza chyba in corpore, no i zasłużonych weteranów demokracji ludowej, co to "samego jeszcze znali Stalina".

Kiedy już od reżyserów prowokacji, mającej na celu odwrócenie wyników wyborów prezydenckich i parlamentarnych, by bez przeszkód kontynuować okupację i eksploatację naszego nieszczęśliwego kraju, padnie stosowny rozkaz, to Komitet na pewno nie zawiedzie i wystąpi ze stosowną prośbą, na którą Unia Europejska, a Niemcy w szczególności, nie pozostaną przecież głuche, tym bardziej że 24 stycznia 2014 roku dyspozycyjny prezydent Komorowski podpisał ustawę nr 1066, tworzącą pozory legalności dla udziału formacji zbrojnych obcych państw w tłumieniu rozruchów na obszarze Rzeczypospolitej.

Pojawiły się też liczne głosy, wskazujące na potrzebę omówienia zagrożeń demokracji w Polsce przez Parlament Europejski, a wtórowały im publikacje w żydowskiej prasie i stacjach telewizyjnych w Ameryce oraz w prasie niemieckiej. Podobno audycja w CNN inspirowana była przez księcia-małżonka naszej Jabłoneczki, czyli byłego ministra spraw zagranicznych Radosława Sikorskiego, najwyraźniej obsługującego teraz inne, jeszcze bardziej wpływowe laski. I kiedy wydawało się, że wszystko jest już postanowione, a uruchomienie procedur w ramach "klauzuli solidarności" jest już tylko kwestią czasu, i to niedługiego, najwyraźniej ktoś włączył hamulec.

Komisarz Janusz Lewandowski, który wcześniej wykazywał jedynie zatroskanie o pozory – żeby mianowicie polscy posłowie w Parlamencie Europejskim pozwolili przelicytować się w trosce o stan demokracji w Polsce parlamentarzystom z innych krajów, teraz zaczął w ogóle powątpiewać w potrzebę takiej debaty, podobnie jak Ryszard Petru, którego podejrzewam, że – podobnie jak cała partia Nowoczesna – został wykreowany przez RAZWIEDUPR gwoli podmianki spłowiałego szyldu PO, nagle przypomniał sobie, że brudy należy prać w domu – i tak dalej. Wreszcie walczący o uzyskanie przywództwa w Platformie Grzegorz Schetyna też wyraził zniesmaczenie próbami umiędzynarodowienia polskiego sporu o inwestyturę – podczas gdy znacznie jednak wolniej kombinujący pan Tomasz Siemoniak jeszcze nieubłaganie stał na odwrotnym stanowisku. Co się stało, kto włączył hamulec?

Tego oczywiście nie wiem, ale wydaje się, iż hamulcowym jest Nasz Najważniejszy Sojusznik. Ponieważ w następstwie powrotu USA do aktywnej polityki w Europie Wschodniej, Polska już na dobre przeszła pod amerykańską kuratelę, Sojusznik uporządkował pod kątem potrzeb swojej polityki tubylczą polityczną scenę, lokując na niej tak zwanych "naszych sukinsynów". Jednych – drogą demokratyczną, a innych – jak RAZWIEDUPR – metodą, że tak powiem, nepotyzmu. Chodzi oczywiście o wspomnianą konferencję "Most", w następstwie której przedstawiciele najważniejszych ubeckich dynastii, których początki tkwią w mrokach okupacji niemieckiej i sowieckiej, z rekomendacją i żyrem ubeków z Izraela, złożyli Naszemu Największemu Sojusznikowi ofertę utrzymywania w ryzach mniej wartościowego narodu tubylczego za cenę umożliwienia kontynuowania okupacji kraju. Wojna "o demokrację", jaką RAZWIEDUPR, z wykorzystaniem pełnego potencjału agenturalnego rozpętał, pokazuje, że oferta została przyjęta i wojna tak naprawdę nie toczy się o demokrację, tylko – o inwestyturę. Nasz Najważniejszy Sojusznik umieścił PiS na liście Naszych sukinsynów – bo partii tej nie trzeba będzie szczuć na złego Putina, tylko zrobi to sama, con amore i za darmo. Problem jednak w tym, że PiS oczekuje od Naszego Największego Sojusznika podtrzymywania przynajmniej jakichś pozorów partnerstwa, podczas gdy wobec RAZWIEDUPR-a żadnych pozorów utrzymywać nie trzeba. Wystarczy tylko dać starym albo młodszym kiejkutom jakiś drobny napiwek, ot, np. 15 milionów dolarów, a ci w podskokach zrobią wszystko, co im się każe. Dlatego też Amerykanie wcale się RAZWIEDUPR-em nie brzydzą, bo jako pragmatycy, starają się z sukinsynami politykować po linii najmniejszego oporu, chociaż powierzenie inwestytury PiS-owi z punktu widzenia demokratycznych pozorów wygląda znacznie lepiej.

Ale walka o inwestyturę musi odbywać się w ramach wyznaczonych potrzebami amerykańskiej polityki w Europie Wschodniej. Z tego punktu widzenia próby jej umiędzynarodowienia, które w konsekwencji musiałoby doprowadzić do zewnętrznej interwencji w Polsce, a może nawet – uruchomienia scenariusza rozbiorowego – bo zaangażowanie w ten konflikt lobby żydowskiego w Polsce i poza jej granicami pokazuje, że RAZWIEDUPR mógł złożyć jakieś obietnice w sprawie "roszczeń", których realizacja pozwalałaby uzyskać Żydom w Polsce status szlachty, podobnie jak zaangażowanie po stronie RAZWIEDUPR-a prasy niemieckiej wskazuje na koncesje, jakie nasi okupanci mogli obiecać stronie niemieckiej na tzw. Ziemiach Utraconych – wszystko to mogłyby wystawić na pośmiewisko PAX AMERICANA, no bo jakże – sojuszniczy kraj, który podjął się roli amerykańskiego dywersanta na Europę Wschodnią, wśród serdecznych przyjaciół zostaje rozebrany? W takiej sytuacji nawet najgłupszy Ukrainiec, Białorus, Gruzin, czy inny Kaukazczyk, musiałby popaść w głęboką zadumę, czy aby na pewno zaufać Amerykanom. RAZWIEDUPR nie jest wart takiego ryzyka i dlatego Nasz Najważniejszy Sojusznik musiał przypomnieć "naszym sukinsynom": "chłopcy, przestańcie, bo się źle bawicie!". Możecie kopać się po kostkach – ale nie wyżej!!! Na takie dictum RAZWIEDUPR musiał zatrąbić do odwrotu, a pan Petru dostał rozkaz, żeby natychmiast zaczął w Brukseli odkręcać, co zostało nakręcone. Demonstracje w obronie demokracji mogą się odbyć, bo ich odwołanie w ostatniej chwili naraziłoby Wielką Nadzieję Naszej Demokracji na dożywotnie ośmieszenie, więc siłą inercji jeszcze się odbędą, ale już nie będą miały dalszego ciągu – aż do odwołania.

Stanisław Michalkiewicz

Można w skrócie powiedzieć, że prócz środowiska z WSI (WSW) polską transformację wygrały dla siebie szeroko rozumiane środowiska "puławskie"; różnej maści stalinięta, które z mocy sowieckiego planu polskiego dostały Warszawę pod but.

Drugie, a często trzecie pokolenie tej plugawej peerelowskiej oligarchii wygodnie przeszło przez instytucje, przywłaszczając co bardziej lukratywne kąski rozdrapywanego państwa. Mówiąc prosto, przyssały się do żłobu.

Dzisiaj, w obliczu zmian, jakie z werwą zaczął wprowadzać PiS, poczuły się niepewnie i piszczą. Środowiska te są od dawna umocowane medialnie u kuzynów za granicą, nie tylko w Izraelu, ale przede wszystkim w Stanach Zjednoczonych.

Stąd też pierwszy cyngiel, jaki pociągnięto, to amerykańskie media, gdzie Polsce dorobić przaśną gębę jest bajecznie prosto. Potem zaś łatwo jest przez polskie pudła rezonansowe rzucić w Polaków przekazem, że "Zachód znów widzi, jak to nam słoma z butów wychodzi".

Dzisiaj jednak sytuacja jest ciut inna, bo coraz więcej Polaków na takie propagandowe akcje via USA czy RFN jest mniej czułych.

Kuriozalny tekst "Washington Post" jednego z wiodących publicystów Jacksona Diehla to jedna z takich operacji polskiego środowiska "puławskiego". Pozwolę sobie nie omawiać kabaretowych passusów artykułu "Poland's disturbing tilt to the right", szeroko cytowanego przez polskie gadzinówki. Pan Diehl określa tam na przykład Antoniego Macierewicza mianem outspoken antisemite, co ma takie pokrycie w faktach, jak to, że właśnie wylądowali Marsjanie. Tekst wygląda zresztą jak napisany żywcem na podstawie doniesień "Gazety Wyborczej". I jest to właściwy trop.

Otóż Jackson Diehl jest z pochodzenia Żydem aszkenazyjskim, czyli naszym, a jego związki z Polską bynajmniej nie są małe, ponieważ w latach 1982–1992, a więc w okresie jaruzelsko-wałęsowym bywał m.in. szefem warszawskiego biura gazety i miał z tego powodu rozległe kontakty z michnikowo-geremkowo-kuroniową opozycją. A rok temu podczas obchodów Święta Niepodległości w Waszyngtonie, ambasador Polski w USA Ryszard Sznepf (członek reaktywowanej polskiej loży masońskiej Synów Przymierza) wręczył mu Order Zasługi Rzeczpospolitej, przyznany przez prezydenta Komorowskiego.

I tak właśnie "działa prasa", proszę Państwa.

Generalnie rzecz biorąc, historię tworzą ludzie i warto jest mieć dobrze "u"-sytuowanych znajomych. Atak na Antoniego Macierewicza, za rzekomy antysemityzm, można czytać przede wszystkim przez pryzmat zapowiedzi repolonizacji kontraktów zbrojeniowych (prócz pieniędzy płynących z UE, tu przecież są największe kwoty do podziału). Do tej pory polski przemysł obronny był jak popychany pijaną ręką. Zapowiedź zmiany rodzi więc gwałtowne reakcje tych, którzy na tym korzystali.

Być może jeszcze dziesięć lat temu można było Polaków "zawstydzać" "cytatami z prasy zagranicznej"; można było im grać na kompleksach, wpędzać w ostrą lemingozę; dzisiaj dyskurs publiczny coraz bardziej kształtuje nowe pokolenie i stara metoda jest mniej skuteczna.

Mimo krajowych pudeł rezonansowych, coraz więcej ludzi porównuje informacje z tym, co widzą na ulicy, co czytają i oglądają na Fb czy YouTube, stąd też i propaganda, jaką w Polsce robią od zarania popezetpeerowskiej transformacji "puławianie", traci oddech, a oni sami czują się mniej pewnie.

Tempo zmian, jakie narzucił PiS w pierwszych tygodniach, musi takie być, w przeciwnym razie "krewni i znajomi królika" będą mieli wystarczająco czasu, by chwycić, oblać błotem i zabetonować. Dzisiaj zaś mogą jedynie kąsać nogawki.

Tylko szybko można coś zrobić – rzeczywiście odbić choć trochę kraj z rąk tych, którzy uznali Polskę za swoją własność.

I jeszcze jedno; jakoś tak przyjęło się być może za sprawą peerelowskiego zabetonowania sceny politycznej i społecznej – że mówienie o kimś, iż jest polskim Żydem, Ukraińcem czy Niemcem, odbierane jest jako faux pas. Tymczasem te rzeczy trzeba wiedzieć, te rzeczy są ważne, bo mogą (choć nie muszą) oznaczać podwójną lojalność. Druga lojalność wpływa na sposób patrzenia nie tylko na przeszłość; film o żołnierzach wyklętych zrealizowany przez polskiego Żyda będzie zupełnie inny niż zrealizowany przez Polaka.

Dlatego Panie, Panowie, nie wstydźmy się pochodzenia, pokażmy się! Życie społeczności polega na uzgadnianiu interesów, ale po to by żyć spokojnie, trzeba te interesy artykułować, a nie gdzieś tam burczeć po kątach, dzwoniąc do zagranicznych kolegów po wsparcie.

Paradoksalnie, Jackson Diehl, który ostrzega przed "skrętem Polski na prawo", wiele razy, tak w doniesieniach z Ameryki Południowej, gdzie kierował biurem w Buenos Aires, jak Izraela, gdzie był szefem jerozolimskiej redakcji "Washington Post", dał się poznać jako "prawicowy jastrząb".

Tak to już jest na tej ziemi, że "prawica", "lewica" to tylko epitety, a ważne jest...

... "ważne to je, co je moje"; ważne kto jest nasz, a kto nie nasz...

I jak tu budować globalny świat – panie kochany – kiedy na każdym kroku męczą plemienne atawizmy...

Andrzej Kumor

Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!