„Kresy Rzeczypospolitej? Kresy to Lwów. I jeszcze Wilno” – orzekają ludzie zbudowani z telewizorów. „Ukraina i Litwa” – dodają, albowiem Białoruś dla takich nie istnieje.

Na szczęście między ujściem Świny a szczytem Rozsypańca mamy również paru bystrzaków. Tym rodzice przekazali, co pozwoliliśmy sobie ukraść, zatem wyliczają sprawnie: Nowogródek, Brześć, Łuck, Tarnopol, Stanisławów. Rzecz w tym, że i na to można się krzywić, wołając: jakże niewiele wiecie o Rzeczypospolitej, jak mało.
Historię prawdziwą Rzeczypospolitej, widzianą w kontekście Kresów, datować należy od roku 1385, od unii polsko-litewskiej w Krewie, przy czym jedną z przesłanek powstania federacji była konieczność powstrzymania tendencji ekspansjonistycznych Zakonu Krzyżackiego, a drugą – chęć utarcia nosa książętom ruskim, odrzucającym zwierzchność Wielkiego Księstwa Litewskiego, którego lennem w tamtych czasach pozostawały formalnie, i coraz częściej organizującym łupieżcze wyprawy na zachód.

KALENDARIUM KRESOWE

Następnie doczekaliśmy unii: wileńsko-radomskiej (1401), horodelskiej (1413) oraz grodzieńskiej (1432). Potwierdzeniem unii personalnej było również ofiarowanie korony polskiej Kazimierzowi IV Jagiellończykowi (1447). Pół wieku później, w roku 1494, po przegranej wojnie, Wielkie Księstwo Litewskie oddało Moskwie grody, takie jak Psków, Twer i Riazań. Co trzeba zaznaczyć: nie doczekawszy wsparcia zbrojnego ze strony Korony. Dziewięć lat później Wielkie Księstwo Moskiewskie poszło za ciosem, wypędzając Litwę z Siewierszczyzny. Tym samym Tropiec, Kursk i Homel przeszły we władanie Kremla. Dwie dekady później padł także Smoleńsk (1522).

Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!

11 lipca 1943 r. w bodaj 56 miejscowościach ukraińscy rezuni wpadli o jednej porze do kościołów katolickich i mordowali tam zgromadzonych.
Była to akcja ZORGANIZOWANA i rozpoczęła mordy okrutne, które pociągnęły z 200 000 ofiar polskich i do 20 000 ofiar ukraińskich, tych co mordować Polaków nie chcieli.
Kresowiacy od lat stają pod Sejmem i wołają o uczczenie USTAWą tych mordów, i równo PiS i PO temu się opierają na skutek nacisków ukraińskich.
Pogrobowcy rezunów nie rozumieją jednak, że gdyby stanął pomnik ofiar w Warszawie i ustawa była uchwalona, toby skończyło się sypanie soli w polskie rany.
Ostatecznie Senat podjął uchwałę o rzezi wołyńskiej, a Kresowiacy spotkali się na mszy na placu Trzech Krzyży, a potem pomaszerowali pod tablicę upamiętniającą tą rzeź na Domu Polonii na Krakowskim Przedmieściu, gdzie złożono wieńce, odśpiewano hymn i było do tysiąca osób.

Doradcy Prezydenta
W Klubie Ronina wystąpiło dwoje doradców pana Dudy. Pierwszy był od obronności, który mówił, że w środowiskach kresowych są wpływy Putina, a spotkanie NATO to był wielki sukces Polski.
Dalej, że trzeba z Rosjanami, z jednej strony, pertraktować, ale i pokazywać siłę. Nie uważał jednak, że to samo należy stosować w stosunku do Ukrainy, a nie tylko ich stale „głaskać”.

Kiedy prezydent Stanów Zjednoczonych Ryszard Nixon, który na przełomie maja i czerwca 1972 roku bawił z dwudniową wizytą w Warszawie, odjechał z Placu Zwycięstwa, gdzie wmieszał się w tłum wykrzykujący: „Ni-xon! Ni-xon!” - ludzie zaczęli się rozchodzić, żywo komentując niecodzienne wydarzenie. Szedłem za dwiema starszymi paniami i dobiegł mnie strzęp rozmowy: „Czemu się dziwisz? Naród się stęsknił!”
Tym razem nie tyle może „naród”, co koła rządowe musiały stęsknić się za jakimś sukcesem, bo szczytowi NATO w Warszawie towarzyszyła eksplozja propagandy, jakiej nie powstydziłby się nawet Maciej Szczepański. Wszystkich przelicytował „judeochrześcijański” portal „Fronda” delikatną sugestią, że wojskami NATO dowodzi... sam Archanioł Michał. Co prawda dowodzący wojskami NATO w Europie amerykański generał Curtis Scaparotti rzeczywiście na drugie imię ma Michał, ale Archaniołem chyba nie jest, a w każdym razie, nic o tym nie wiemy. Tak czy owak Warszawa stała się „stolicą świata” - co prawda tylko na dwa dni, ale w dzisiejszych czasach nie pora na grymaszenie. Przyczyną tego awansu naszej stolicy był oczywiście przyjazd amerykańskiego prezydenta Baracka Husejna Obamy.

Naród, który nie szanuje własnej przeszłości, nie zasługuje na szacunek. To tak w skrócie.
Poświęcanie pamięci ofiar ukraińskiego ludobójstwa na Wołyniu, akceptowanie podkładanej cudzej narracji, jakoby była to „wojna domowa” czy jakieś „sąsiedzkie utarczki” – jest po prostu zdradą Polski. Niezależnie od tego, jak ważne sprawy miałyby takie kłamstwa motywować.
Nie da się budować dobrych stosunków Niemiec i Izraela bez prawdy o holokauście; nie da się budować stosunków Polski i Ukrainy bez prawdy o Wołyniu, ponieważ nie chodzi tutaj o potępienie indywidualnych zbrodni i aktów szatańskiego wręcz okrucieństwa, lecz o osądzenie polityków i koncepcji politycznej, która za nimi stała.

Historia nacjonalistów ukraińskich w czasie II wojny światowej jest sama w sobie skomplikowana, wielowątkowa i tragiczna, nie usprawiedliwia to jednak rozkazu wymordowania polskiej ludności cywilnej.
Rzadko przypomina się tło ludobójstwa Polaków na terenach obecnie należących do Ukrainy. Wydawać by się mogło – i jest to wersja, którą zdają się przyjmować nawet niektórzy polscy promotorzy ukraińskich mitów, że oto narastająca nienawiść między Polakami a gnębionymi przez nich od wieków Ukraińcami „wybuchła niekontrolowana” w sytuacji wojennego chaosu. Słowem, że powody były „społeczne i ekonomiczne”.
Ukraińcy chcą przedstawiać Rzeź Wołyńską w kontekście wydumanych i prawdziwych krzywd, jakie mieli im na przestrzeni wieków wyrządzać Polacy.
Po prostu, wzbierało, ropiało, aż wybuchło nienawiścią i krwią niewinnych.
Tak, ludzie są zdolni do zabijania, są w stanie mordować w orgiach krwi, jednak to, co się stało na Wołyniu, było wyrachowaną politycznie zbrodnią. Dlatego ważne jest, by Polacy uzyskali od dzisiejszych pogrobowców Stephana Bandery uznanie tego faktu.

Ukraińcy, którzy początkowo swe nadzieje na niepodległe państwo wiązali z niemiecką kuratelą, zobaczyli, że ofensywa armii hitlerowskiej na wschodzie załamuje się i jest prawdopodobne, iż wojnę wygrają Alianci; Sowieci, ale również Polacy, których armie walczyły na Zachodzie. Ponieważ wówczas jeszcze nikomu nie przychodziło do głowy, że Polska zostanie zdradzona i oddana przez sojuszników Stalinowi jako jedna z największych trofiejnych zdobyczy, politycy OUN uznali, że kwestia ukraińska, o ile stanie podczas negocjacji nowego ładu, będzie zdecydowana przez plebiscyty – podobnie jak to miało miejsce w wielu rejonach Polski po pierwszej wojnie światowej. Dlatego właśnie wtedy, w wojennym zamieszaniu, chcieli przygotować pod nie grunt, przeprowadzając czystkę etniczną.

Jest to ohydne narzędzie polityczne, polegające na sterroryzowaniu ludności, przerażeniu ludzi do tego stopnia, aby uciekli. Dlatego rozpętana fala mordów była tak okrutna. Taka miała być! To było założenie pomysłodawców i politycznych mocodawców ukraińskich siepaczy. Lachów trzeba było rezać tak okrutnie, aby uciekli i nigdy nie wrócili... Tak się stało. Dzisiejsze próby równania tych mordów z podejmowaną przez Polaków samoobroną i akcjami odwetowymi nie uwzględniają realiów. Polacy, zanim zaczęły się napady ukraińskie, nie mieli nic do Ukraińców – no może złość za zachowanie podczas okupacji sowieckiej, kiedy wspólnie z żydowską młodzieżą wydawali ich NKWD. Nie były to jednak pretensje, które popychałyby do mordowania ukraińskich sąsiadów w myśl jakiejś wydumanej odpowiedzialności zbiorowej.
To ukraińska elita polityczna chciała przepędzić – jak to się wówczas mówiło – element polski z tych terenów, by stały się one czysto ukraińskie, co w ówczesnych chorych kalkulacjach mogłoby pomóc w powojennych rozstrzygnięciach, także granicznych.

Cierpienia polskiej ludności Wołynia były niewyobrażalne. To jest niezabliźniona rana, która w polskiej świadomości narodowej krwawi do dzisiaj; ofiary ukraińskich ludobójców wciąż wołają z miejsc kaźni.

Jeśli Polska ma być wolnym krajem, a nie wasalnym kadłubkiem, musi ten krzyk usłyszeć – upamiętnić miejsca kaźni, wydobyć i pochować ofiary zagrzebane w zbiorowych dołach po lasach i ustalić odpowiedzialność polityczną, zbierając wszystkie dokumenty, jakie się z tym wiążą.
Polska w zamian za poparcie udzielane Ukrainie na arenie międzynarodowej i pomoc gospodarczą powinna domagać się od Kijowa współpracy w odnajdywaniu dokumentów i ustalaniu prawdy. Polska powinna również – jak to robią Żydzi w przypadku ofiar holokaustu – zebrać wszystkie relacje o zbrodniach od żyjących świadków i ich rodzin, wybudować okazałe muzeum i na wszelkie możliwe godne sposoby upamiętniać tamte ofiary. Jesteśmy im to winni w imię narodowej solidarności. Bo ta solidarność – jeśli naród ma trwać – obejmuje nie tylko żywych – jesteśmy ją winni również tym, którzy odeszli, trwając w polskości. A Polaków na Wołyniu mordowano za to, że byli takim Polakami, jak my. Nikomu nic złego nie uczynili.
Paradoksalnie prawda o Wołyniu potrzebna też jest wolnej Ukrainie. W przeciwnym razie będzie to państwo budowane na zbrodni założycielskiej i nie wyzwoli się z mentalności grupy przestępczej. Ofiary Wołynia domagają się prawdy. Ich krzyk uniemożliwia prawdziwą ukraińsko-polską przyjaźń. I jeśli zależy nam na budowaniu stabilnej przyszłości, jeśli nie chcemy, by byle spryciarz, byle gadką ponownie rzucił nas sobie do gardeł, to trzeba ofiary ukraińskiego ludobójstwa godnie złożyć do grobu. W przenośni i w rzeczywistości.

Dzisiaj jest to papierek lakmusowy polskości polskiego rządu. Jeśli z warszawskiej perspektywy tego nie widać, jeśli pozwala się polską martyrologię składać na ołtarzu bieżących ruchawek obcych mocarstw, to znaczy, że Polska nie jest wolna i nie rządzą nią wolni Polacy.

Andrzej Kumor

Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!