Zmieniłam tylko kubek, a już pani starsza demencyjna wypiła tabletki, wcześniej rozpuszczone w wodzie. W poprzednim kubku nie chciała ich wypić.
Dzisiaj wzięłam ją do ogrodu, gdzie rośnie tylko dywan trawy. Oni rano zawsze siedzą bez ruchu. Razem, oboje, on i ona, starsi już ludzie, ale jeszcze młodzi, bo mają po 70 lat.
Jak można tak siedzieć bez ruchu, tak za spokojnie dla mnie... wtedy wydzieram panu starszemu jego żonę. Co ona chce pochodzić, to on każe jej usiąść. Jest przez to gruby, a żona ma demencję. Rzucam poduszkę do niej, aby zniszczyć ten spokój i brak ruchu, bo za oknem też spokój, wieś, ale ani koguta, ani kury, tylko bydło na łąkach wielkich mieszka tam przez całe lato.
Wczoraj miałam telefon, abym pojechała do starszej osoby w Austrii. Ma ona sto lat i całkiem dobrze chodzi. Jednak jestem już tutaj i nie skorzystam z propozycji.
Wzięłam panią do ogrodu, ona jest taka niepewna. Chcę ją ośmielić, więc kręcę się z rozłożonymi na bok rękami, ona się wtedy nawet zaśmieje. Potem odrzucam moje klapki, do góry albo daleko. Chodzę na boso. I dzisiaj spytałam się jej, czy mogę jej zdjąć buty i skarpety. Zgodziła się, ale w trakcie zdejmowania miała opory. Cale życie w butach, w domu i poza domem. Na początku siedziała na fotelu i trzymała nogi na trawie, trochę je podnosząc, jakby ją ta trawa parzyła. Zachęciłam ją i poszłyśmy w trawkę. Szła zdziwiona doznaniami, bo tu trawa, a dalej mech. Była ciekawa chodnika i tam postawiłyśmy nogę i stwierdziłyśmy, że jest ciepły. Wpadłam na chwilę do domu po poduszeczkę, rzucałam ją do góry, potem do niej, potem w nią. Każdy ruch powoduje u niej mały szok, jak na przykład przejeżdżający szybko samochód, gdy idziemy razem po chodniku. Potem siedziałyśmy już tylko i na koniec założyłam jej i skarpety i buty.

Jest koniec czerwca 2015, jestem jeszcze w Polsce, ale obyć się bez pracy w Niemczech nie mogę, gdyż nie starcza nam na opłaty. Pomimo bardzo skromnego życia. U nas się nic nie wyrzuca, u nas się nic nie marnuje, jak w prawie wszystkich polskich gospodarstwach domowych. Pomijam w tym mniejszość polską bogatą. Stanowi chyba mniej niż 10 procent i jest raczej wielkomiastowa, albo przywielkomiastowa. Usadowiona w swoich domach, być może i za pożyczki we franku szwajcarskim. Średnia krajowa polska jest na pewno uboga.

Teraz ważny jest temat Grecji. Jest trochę od nas odległa. Dziwi nas trochę ten bunt Greków, a nawet bunt ich rządu, który stoi murem za narodem. Słyszymy przecież… dociera do Polaka, że ich zasiłki dla bezrobotnych są wyższe niż u nas i płaca minimalna też wyższa. Żyją w klimacie cieplejszym, więc ich życie jest tańsze, i przyjmują dużo turystów, więc to dodatkowy pieniądz dla państwa.
Nigdy nie byłam w Grecji. Oni są przeciwni polityce zaciskania pasa, bo to zwalnia gospodarkę, gdyż na rynku jest za mało pieniędzy. Gdybyśmy spojrzeli na Unię Europejską jak na zegarek... Otwieramy go i widzimy trybiki. Wszystko cyka, wszystko jest ze sobą połączone. Małe koła zębate się kręcą, zahaczają o siebie, jedno drugie napędza. Duże koło – silne koło, może obrócić się tylko raz, podczas gdy małe musi się wiele natrudzić. Ono musi przyśpieszyć, szybciej się kręcić, aby nadążyć.
Możemy w ten sposób patrzeć też na całą naszą ziemię, bo wszystkie państwa są ze sobą powiązane.
Działamy jak jeden wielki ludzki zegar. Ale nie taki elektroniczny. Działamy jak stary zegar, a każde państwo ma zęby, tak samo jak każdy człowiek je ma! Każde państwo to małe koło zębate.