Ponieważ w nowy rok wchodzę tym razem zupełnie z biegu, podsumowania jakoś mi nie wychodzą. Patrząc jednak z grubsza, kilka politycznych spraw ubiegłego roku uznać trzeba za bardzo ciekawe.

1. Sukcesy rosyjskiej dyplomacji. Między innymi im właśnie prezydent Syrii zawdzięcza wciąż stołek. W Syrii trwa coś na kształt wojny zastępczej, jakie znane były w czasach dominacji doktryny MAD. Z jednej strony konglomerat interesów: Izraela wspieranego przez USA, Al-Kaidy, Arabii Saudyjskiej (która w Boxing Day kupiła w USA "na potrzeby własne" kilkanaście tysięcy pocisków przeciwczołgowych TOW wystrzeliwanych z ręcznych wyrzutni), z drugiej czekista Putin, Chiny i Iran. Moskwa nie dała się wciągnąć do global-zagrody trans-elit, budujących jeden system.

Polub "Gońca"  na fejsbuku!

    Święta Bożego Narodzenia, koniec roku, a do tego tradycyjna zima za oknem każą myśleć o tym, o czym w natłoku codziennych zajęć i spraw myślenia zaniedbujemy.

    W kulturze, której duchowy wymiar istnienia jest umyślnie zasypywany przez kierowników świata głupotą teraźniejszości, czas świąt Narodzenia Pańskiego pozwala ochłonąć, "odkopać się" i wracać do źródeł, by mocować się z pytaniami, kim i po co jesteśmy. I jeśli nawet nie wgłębiamy się w to świąteczne filozofowanie, to całym jestestwem czujemy istotę rzeczy, sens  losu, jego marność i wielkość zarazem. Tak więc tego odczuwania Państwu życzę na te Święta, ponieważ ono prowadzi do Nadziei. Tej ponad zgiełkiem świata. Tej, która daje człowiekowi ogromną siłę.

    Przy okazji najnowszej dyskusji  prowadzonej w Polsce falsetem po prawej stronie  w związku z zestawieniem na "pewnym plakacie" dat 13 grudnia – wprowadzenia stanu wojennego, i 13 grudnia – podpisania Traktatu lizbońskiego, w którym Polska zrzekła się swej suwerenności – z powodu troski o własne zdrowie umysłowe pozwolę sobie zapytać, no to jak to jest? 

    Jest dzisiaj Polska niepodległa, czy nie jest? A jeśli nie jest, to – znów zupełnie bez emocji spytam – jaki jest stopień jej suwerenności? Na co sobie może pozwolić, a na co nie? Wielkiego rozeznania w sprawach nawy państwowej nie mam, ale z mojej skromnej wiedzy wynika, że jeśli na coś, to na kiwanie palcem w bucie.

Jakoś tak się składa, że rzeczy, które mnie denerwują, nie ustępują łatwo. Jednym z pańszczyźnianych spadków w polskiej debacie publicznej jest używanie podziału władza/społeczeństwo.

W dawnych czasach peerelu mowa była nawet o "negocjacjach władzy ze społeczeństwem" i podpisywaniu porozumień.

Obraz taki zakłada, że mamy jakiegoś bliżej nieokreślonego suwerena, który nie wiedzieć dlaczego (można się domyślać) pełni funkcję władzy, no i mamy społeczeństwo, które nie wiedzieć czemu (można się domyślać) takiej władzy musi podlegać.