Toronto District School Board odrzuciło propozycję stopniowej likwidacji szkół specjalistycznych (np. związanych ze sztuką czy techniką). Propozycja rezygnacji z tej formy nauczania wywołała burzę wśród rodziców i uczniów. Rekomendacje zostały sformułowane na początku miesiąca przez grupę zadaniową, która miała się zająć równomiernym rozdysponowaniem zasobów edukacyjnych w mieście (Enhancing Equity Task Force). Chodzi o to, by uczniowie mieszkający w dzielnicach słabiej rozwiniętych pod względem gospodarczym nie musieli jeździć do szkół na drugi koniec Toronto, ale mogli korzystać z dobrych programów w swojej okolicy. Członkowie grupy zadaniowej zasugerowali, by w większości szkół wprowadzić programy specjalistyczne, a szkoły czysto specjalistyczne z czasem zlikwidować. Ich zdaniem szkoły specjalistyczne zwiększają konkurencję, wprowadzają rozbieżności między placówkami i służą ylko wybranej grupie uczniów.

We wtorek dyrektor TDSB John Malloy oświadczył, że kuratorium nie ma zamiaru zamykać szkół specjalistycznych. Rekomendacja została zmieniona i usunięto z niej fragment o likwidacji tego rodzaju placówek. W zmienionym dokumencie położono raczej nacisk na ułatwienie dostępu do nich. Uspokoił też zainteresowanych programem International Baccalaureate, że jak najbardziej będzie on kontynuowany.

Dane z ubiegłorocznego spisu powszechnego pokazują, że odsetek imigrantów w kanadyjskim społeczeństwie osiągnął wartość od prawie 100 lat – 21,9 proc. Zwiększa się też liczba rdzennych mieszkańców kraju, i to w tempie ponad cztery razy szybszym niż w przypadku pozostałych. W 2016 roku w Kanadzie mieszkało 1,7 miliona osób identyfikujących się jako First Nations.

Jak dotąd rekordową liczbę imigrantów (lub osób mających status stałego rezydenta, które do niedawna były imigrantami) odnotowano w 1921 roku – 22,3 proc. Widzać wieć, ze w ubiegłym roku niewiele brakowało do pobicia rekordu. Dla porównania w 2006 roku imigranci stanowili 19,8 proc. kanadyjskiego społeczeństwa. Agencja statystyczna przewiduje, że do 2036 roku ich udział może przekroczyć 30 proc. W okresie od 2011 do 2016 roku Kanada przyjęła 1,2 miliona nowych imigrantów, z których 60,3 proc. należało do kategorii imigrantów ekonomicznych.

Nowi mieszkańcy Kanady coraz chętniej osiedlali się na zachodzie. Wzrósł ich udział w społeczeństwach Alberty, Manitoby i Saskatchewan. 39 proc. przybywało do Ontario. To spory spadek w porównaniu z rokiem 2001, w którym 55,9 proc. osiedlało się w tej prowincji. Analitycy ze Statistics Canada zauważają, że zachodnie prowincje dobrze wykorzystują Provincial and Territorial Nominee Program i przyciągają osoby, które są w stanie wypełnić luki na rynku pracy.

56 proc. nowo przybyłych zamieszkało w Toronto i okolicach, w Montrealu i Vancouverze.

Głównym źródłem imigrantów jest Azja. Z tego kontynentu i z Bliskiego Wschodu pochodzi ponad 60 proc. nowych imigrantów. Drugie miejsce zajęła Afryka (13,4 proc.), która wyprzedziła Europę. Prawie połowa Afrykańczyków przyjechała do Quebeku, który stara się przyciągać osoby mówiące po francusku.

Jeśli chodzi o konkretne kraje, to 15,6 proc. imigrantów stanowili Filipińczycy, 12,1 – Hindusi, a 10,6 – Chińczycy. Ze Stanów Zjednoczonych pochodziło niecałe 3 proc. nowo przybyłych, a z Francji i Wielkiej Brytanii łącznie 4 proc. Ze względu na napływ uchodźców siódme miejsce w rankingu zajęła Syria (w 2011 była 50).

7,7 miliona mieszkańców Kanady należy do widocznych mniejszości. Stanowi to 22,3 proc. społeczeństwa. Dla porównania można przypomnieć, że w 1981 roku było to tylko 4,7 proc. Najliczniejszą mniejszością są południowi Azjaci (25,1 proc.), dalej Chińczycy (20,5 proc.) i Murzyni (15,6).

Około jednej trzeciej ankietowanych mówiąc o swoim pochodzeniu etnicznym wymienia brytyjskie, a 13,6 proc. – francuskie. Największą grupę – 32,3 proc. stanowią osoby, które o swoim pochodzeniu mówią po prostu „kanadyjskie”. Są to w większości Kanadyjczycy mieszkający w kraju od wielu pokoleń mający europejskie korzenie. Pochodzenie z ludności rdzennej deklaruje nieco ponad 6 proc. osób.

Liczbę rdzennych Kanadyjczyków określono w zeszłym roku na 1 673 785 osób, co stanowi 4,9 proc. całej populacji. To o 42,5 proc. więcej niż dekadę wcześniej. Taki wzrost wiąże się z wydłużeniem oczekiwanej długości życia, większym przyrostem naturalnym oraz częstszym określaniem się ankietowanych jako ludność rdzenna. Średni wiek osób należących do tej grupy etnicznej jest prawie o 10 lat niższy niż pozostałej części społeczeństwa i wynosi 32,1 lat.

Liczba ludności rdzennej borykającej się z problemami mieszkaniowymi i mieszkająca w budynkach wymagających remontu spadła we wszystkich kategoriach poza kategorią osób mieszkających w rezerwatach. Tam nawet wzrosła o 0,8 proc. do 44,2 proc.

W ciągu ostatnich 10 lat nieznacznie spadła liczba osób posiadających własny dom – z 68,4 proc. w 2006 do 67,8 w 2016. Najwięcej osób, które mają swój dom, mieszka w prowincjach Atlantyckich – tam „na swoim” jest 76,7 proc. populacji – a najmniej w Quebeku (61,3 proc.). Spośród terytoriów najmniej posiadaczy domów mieszka w Nunavucie – tylko 20 proc.

Organizatorzy 40 Days for Life apelują do ontaryjskich posłów, by jeszcze raz przemyśleli ustawę 163 (delegalizującą działalność pro-life przed klinikami aborcyjnymi) i podkreślają, że wiele kobiet zdecydowało się ocalić swoje nienarodzone dzieci właśnie dzięki akcjom prowadzonym w ich okolicy. Podczas zeszłotygodniowych przesłuchań prowadzonych przez komisję parlamentarną pracującą nad ustawą Genevieve Carson pytała, czy obrońcy życia świadcząc w ciszy i spokoju naprawdę robią coś nielegalnego. Kliniki oczywiście ich odrzucają, jako że uświadamiają kobietom, co się tam dokonuje. Kobiety, które zamierzają podjąć tak poważną decyzję, zasługują na każdą szansę ponownego jej przemyślenia. Personel kliniki na pewno im nie powie, w jakim stadium rozwoju znajduje się ich dziecko, nie pozwoli im posłuchać bicia serca maleństwa ani nie pokaże na USG jak macha rękami i wierzga nogami – bo to nie leży w jego interesie. Carson podkreślała, że ustawa represjonuje niewinnych, a jedyna przemoc dokonywana jest w klinikach.

Zeznający przed komisją przedstawiciele Abortion Rights Coalition of Canada starali się zdyskredytować organizatorów 40 Days for Life powtarzając, że kliniki musza się przygotowywać na ich akcje, a uczestnicy dopuszczają się pewnej formy zastraszania poprzez wręczanie ulotek. Uczestnicy akcji „są aktywni w dzień”, a ich liczba „dochodzi do 10”. Podchodzą ze swoimi znakami do samochodów.

Według 40 Days for Life dzięki modlitwom przed klinikami udało się doprowadzić do zamknięcia 90 klinik, przekonać 154 pracowników do odejścia z pracy i ocalić 13 553 dzieci.

Podczas konsultacji wypowiadali się przedstawiciele ośmiu grup proaborcyjnych, jeden proaborcyjny radny z Ottawy i pięć grup pro-life.

Alyson Mosher zajmowała się badaniem przypadków podejrzeń nieuprawnionego użycia kart kredytowych i debetowych klientów banku TD. Mówi, że teraz tego typu sprawy zgłaszane przez właścicieli kart kierowane są do zagranicznych pracowników banku. Większość klientów nie ma pojęcia, że obcokrajowcy mają wtedy wgląd we wszystkie ich dane osobowe – znają ich datę urodzenia, SIN, wiedzą też, czy dana osoba miała konto typu „chequing” czy „savings”, czy korzystała z linii kredytowej, kredytu hipotecznego, w co inwestowała. Mosher mówi, że do niedawna sprawami związanymi z oszustwami zajmował się wydział banku znajdujący się w Markham, ale od dwóch lat większość jest kierowana do pracowników z Hyderabadu i Chennai w Indiach. Tamtejsi pracownicy są zatrudniani dla banku przez giganta outsourcingowego Tata Consultancy Services. Prowadzą śledztwo, a jeśli trzeba zadzwonić do klienta, to sprawa wraca z powrotem do Kanady, by telefon wykonał kanadyjski pracownik. W ten sposób klient wierzy, że jego skargę rozpatrują Kanadyjczycy i że to krajowi pracownicy mają dostęp do jego tajnych danych.

Mosher złożyła formalną skargę na swojego pracodawcę w biurze kanadyjskiego komisarza ds. ochrony prywatności. Jej zdaniem bank nie jest uczciwy wobec klientów i naraża ich na kradzież tożsamości. Nie wie, ilu ludzi jest zatrudnianych w Indiach, ale wspomina, że jej kolega wysłany tam, by przeszkolić pracowników, mówił o około 120 osobach.

Rzecznik prasowy banku odpowiada, że instytucja nie utrudnia klientom dotarcia do informacji o tym, że ich dane są wysyłane za granicę. Z klientami kontaktują się kanadyjscy pracownicy, ponieważ zostali do tego przeszkoleni. Dodaje, że miejsca pracy tworzone za granicą nie są stałe i Kanadyjczycy nie są zwalniani z tego powodu. Jeśli chodzi o przekazywanie innym poufnych informacji, tłumaczy, ze wszystko jest zapisane w umowie w rozdziale dotyczącym wydania karty płatniczej. Widnieje tam zapis, że dane mogą być przesyłane innym podmiotom z całego świata.