Dane z ubiegłorocznego spisu powszechnego pokazują, że odsetek imigrantów w kanadyjskim społeczeństwie osiągnął wartość od prawie 100 lat – 21,9 proc. Zwiększa się też liczba rdzennych mieszkańców kraju, i to w tempie ponad cztery razy szybszym niż w przypadku pozostałych. W 2016 roku w Kanadzie mieszkało 1,7 miliona osób identyfikujących się jako First Nations.
Jak dotąd rekordową liczbę imigrantów (lub osób mających status stałego rezydenta, które do niedawna były imigrantami) odnotowano w 1921 roku – 22,3 proc. Widzać wieć, ze w ubiegłym roku niewiele brakowało do pobicia rekordu. Dla porównania w 2006 roku imigranci stanowili 19,8 proc. kanadyjskiego społeczeństwa. Agencja statystyczna przewiduje, że do 2036 roku ich udział może przekroczyć 30 proc. W okresie od 2011 do 2016 roku Kanada przyjęła 1,2 miliona nowych imigrantów, z których 60,3 proc. należało do kategorii imigrantów ekonomicznych.
Nowi mieszkańcy Kanady coraz chętniej osiedlali się na zachodzie. Wzrósł ich udział w społeczeństwach Alberty, Manitoby i Saskatchewan. 39 proc. przybywało do Ontario. To spory spadek w porównaniu z rokiem 2001, w którym 55,9 proc. osiedlało się w tej prowincji. Analitycy ze Statistics Canada zauważają, że zachodnie prowincje dobrze wykorzystują Provincial and Territorial Nominee Program i przyciągają osoby, które są w stanie wypełnić luki na rynku pracy.
56 proc. nowo przybyłych zamieszkało w Toronto i okolicach, w Montrealu i Vancouverze.
Głównym źródłem imigrantów jest Azja. Z tego kontynentu i z Bliskiego Wschodu pochodzi ponad 60 proc. nowych imigrantów. Drugie miejsce zajęła Afryka (13,4 proc.), która wyprzedziła Europę. Prawie połowa Afrykańczyków przyjechała do Quebeku, który stara się przyciągać osoby mówiące po francusku.
Jeśli chodzi o konkretne kraje, to 15,6 proc. imigrantów stanowili Filipińczycy, 12,1 – Hindusi, a 10,6 – Chińczycy. Ze Stanów Zjednoczonych pochodziło niecałe 3 proc. nowo przybyłych, a z Francji i Wielkiej Brytanii łącznie 4 proc. Ze względu na napływ uchodźców siódme miejsce w rankingu zajęła Syria (w 2011 była 50).
7,7 miliona mieszkańców Kanady należy do widocznych mniejszości. Stanowi to 22,3 proc. społeczeństwa. Dla porównania można przypomnieć, że w 1981 roku było to tylko 4,7 proc. Najliczniejszą mniejszością są południowi Azjaci (25,1 proc.), dalej Chińczycy (20,5 proc.) i Murzyni (15,6).
Około jednej trzeciej ankietowanych mówiąc o swoim pochodzeniu etnicznym wymienia brytyjskie, a 13,6 proc. – francuskie. Największą grupę – 32,3 proc. stanowią osoby, które o swoim pochodzeniu mówią po prostu „kanadyjskie”. Są to w większości Kanadyjczycy mieszkający w kraju od wielu pokoleń mający europejskie korzenie. Pochodzenie z ludności rdzennej deklaruje nieco ponad 6 proc. osób.
Liczbę rdzennych Kanadyjczyków określono w zeszłym roku na 1 673 785 osób, co stanowi 4,9 proc. całej populacji. To o 42,5 proc. więcej niż dekadę wcześniej. Taki wzrost wiąże się z wydłużeniem oczekiwanej długości życia, większym przyrostem naturalnym oraz częstszym określaniem się ankietowanych jako ludność rdzenna. Średni wiek osób należących do tej grupy etnicznej jest prawie o 10 lat niższy niż pozostałej części społeczeństwa i wynosi 32,1 lat.
Liczba ludności rdzennej borykającej się z problemami mieszkaniowymi i mieszkająca w budynkach wymagających remontu spadła we wszystkich kategoriach poza kategorią osób mieszkających w rezerwatach. Tam nawet wzrosła o 0,8 proc. do 44,2 proc.
W ciągu ostatnich 10 lat nieznacznie spadła liczba osób posiadających własny dom – z 68,4 proc. w 2006 do 67,8 w 2016. Najwięcej osób, które mają swój dom, mieszka w prowincjach Atlantyckich – tam „na swoim” jest 76,7 proc. populacji – a najmniej w Quebeku (61,3 proc.). Spośród terytoriów najmniej posiadaczy domów mieszka w Nunavucie – tylko 20 proc.
Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!
