Każda utrwalona władza uczy się wywąchiwać zagrożenia i w porę je likwidować. Obecny układ rządzący Polską zdaje sobie sprawę, że nadchodzi zmiana pokoleniowa (i nie tylko) i trzeba dostosować środki do nowego etapu.

Do tej pory wystarczała władza bełtania ludziom w głowach przez tzw. media głównego nurtu – w latach 90. jeśli ktoś napisałby w "Wyborczej", że Księżyc ma o połowę mniejszą masę, to tysiące tuzinów młodych Polaków aspirujących do załapania się w eszelony proeuropejskiego postępu pokiwałyby jedynie ze zrozumieniem głowami, nie zadając zbędnych pytań. Gdy w 1991 roku krytykowałem Lecha Wałęsę za to, co dzisiaj wie każde dziecko w szkole, zostałem nazwany "żydokomuną, ubekiem, który ma krew na rękach i zionie nienawiścią do prezydenta".
Dzisiaj miliony młodych ludzi nie czytają głównego ścieku, a większość informacji czerpią z Internetu – owszem, wciąż z megatub w rodzaju onetu czy interii, ale też wielu czy to za namową kolegów, czy przez "googlowy przypadek" trafia na...
...Trafia na teksty wyrugowane z cenzurowanego mainstreamu.

Coraz więcej osób, doznając na własnej skórze skutków działania skorumpowanego układu polskiej oligarchii, nie nabiera się już na propagandę sukcesu płynącą z radiowych czy telewizyjnych betoniarek.

No i coraz częściej ci młodzi, przecierający oczy Polacy wychodzą na ulicę; coraz częściej pokazują, że mają w czterech literach opinie michnikowych organów czy głupawe szyderstwa Wojewódzkiego.
Widzą, że z Polską jest coś nie tak, i szukają rozwiązania.
Dlatego ośrodek władzy zamierza skrócić smyczkę; dlatego "zabrano się" za Brauna i Michalkiewicza. Na razie spokojnie – na razie nie ma mowy nawet o obozie reedukacyjnym, na razie jest akcja delikatnego nękania, ot tak żeby człowieka finansowo wykończyć, żeby pozbawić środków do życia. No bo jeśli ktoś jest wolnym dziennikarzem czy filmowcem i nie można go po prostu wyrzucić z roboty, to sądowe wykańczanie jest najlepszym sposobem sypania piasku w tryby.

Oczywiście, przy okazji działa "odstraszająca funkcja kary", czyli chodzi o tych wszystkich, którzy chcieliby mieć w nosie obecny układ i żyć po Bożemu w wolności, aby w porę się opamiętali inie marnowali młodego życia...
Wolność słowa tak i owszem, ale "dla naszych", wówczas można podżegać do morderstw słowami o "dorzynaniu watahy", czy w prześmiechujkach nawoływać do "wypatroszenia"; jednak, kiedy ktoś mówi o tym, by nas przetrzebić za zdradę, a to co innego, to już przekroczone zostały wszelkie granice przyzwoitości, a może nawet prawa karnego....
Pałac będzie więc podsycał atmosferę strachu, dokładał do pieca, strugał jakiegoś polskiego brejwika, żeby postraszyć brunatną hydrą nacjonalizmu, którego nie ma.

Tak się bowiem składa, że nasz aparat władzy to cienkie Bolki; to na dobrą sprawę garstka hochsztaplerów w szczękościsku uwieszonych Polsce u gardła. Sami w sobie są słabi, tym bardziej że nie mają za sobą imperialnego zaplecza Związku Radzieckiego, jak to było udziałem ich ojców i wujów. A więc chcą zainteresować utrzymaniem siebie u władzy możnych tego świata, bo gdyby przyszło co do czego grozić im może wielkie rozpierzchnięcie. – Szukają więc zewnętrznego sojusznika – silniejszego kolegi, na którym będą się mogli oprzeć.
No i tu najbardziej naturalnym wydają się być elity europejskiej polit-poprawnej bolszewii i towarzyszące jej formacje kulturowego "postępu". Te zaś uruchomić można bardzo łatwo straszakiem antysemityzmu, czy nacjonalizmu, ksenofobii co widać na przykładzie Węgier, czy kiedyś Austrii.
Tylko, że ta współczesna polit-poprawna soldateska kulturowa, wspierająca interesy oberkorporacji, sama się chwieje i gdy ruchy narodowe przybiorą na sile, będzie szukała drzwi z napisem "exit". Jeden z wysoko postawionych peerelowskich komuchów powiedział kiedyś, że socjalizmu będą bronić jak niepodległości. Powiedzenie to pozostaje aktualne w przypadku elit obecnego układu. Nie sądzę, by miały większe opory w obronie stanu posiadania, niż sekretarze kompartii.
Stąd i propozycja ustawy ds. walki z "mową nienawiści". O ile, tu w Kanadzie, możemy jakoś z taką ustawą żyć bo działa wciąż tradycja demokracji i wolnego słowa, o tyle w sytuacji "niezawisłych" polskich sądów, które są na każde gwizdnięcie układu, można się spodziewać, że będzie to pałka do bicia po głowie przeciwników politycznych.

O czym można się domyślać choćby sądząc po po obecnych praktykach polskiego prawodawstwa.
Tak więc idą czasy trudniejsze i układ władzy buduje linie obrony – kanalizowania niezadowolenia społecznego, rozbicia, ewentualnych ruchów zorganizowanego protestu i postawienia barier próbom przejmowania inicjatywy politycznej przez przeciwników.
Na ile będą to działania skuteczne, zależy od nas wszystkich – Polaków – bo jak głosi przysłowie, i Herkules dupa, kiedy ludzi kupa. Ludzie muszą mieć tylko autentycznych przywódców, a nie tych podrzuconych.
A więc, różaniec za Polskę i do dzieła!

Andrzej Kumor
Mississauga

Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!

Czas mija szybciej niż trzask z bicza, a niektóre zdarzenia przechodzą nieomal bez echa. Co nam umknęło tym razem? Otóż umknęło nam pięciolecie rządów Donalda Tuska. Wszak on i jego kamaryla rządzą Polską właśnie od pięciu lat.
Te pięć lat to rekord, zauważył onet.pl, ponieważ żaden z wcześniejszych premierów III RP nie osiągnął takiego wyniku. W tych radosnych okolicznościach wzmiankowany portal zaproponował, by szefowi rządu, jak to ujęto: coś powiedzieć. "Włącz się do dyskusji, a my przekażemy najciekawsze komentarze kancelarii premiera. Warunek jest jeden: muszą mieć dokładnie pięć słów. Zapraszamy!".
I proszę sobie wyobrazić, internauci "włączali się do dyskusji", aż im klawiatury puchły. Z czego można wysnuć ten oto wniosek, iż drugą twarzą tuskoida ani chybi musi być kabotynizm.

Haraczowisko
Z okazji pięciolecia Donald Tusk zechciał również wszystkim przypomnieć, że Platforma Obywatelska "powstała po to, by Polacy nigdy nie musieli się zbroić na wypadek konfliktu". Z czego płynie wniosek kolejny, że – dzięki Platformie Obywatelskiej – w wypadku konfliktu Polacy uzbrojeni nie będą. Osła mamy za premiera albo zdrajcę, tertium non datur. Otóż, panie premierze, wiarygodność jest jak dziewictwo: nie można schować jej do kieszeni i wyjąć, uznawszy za przydatną. Ani pożyczyć, zużywszy. Pan to sobie wreszcie zapisze i zapamięta.
Ale dajmy na chwilę spokój premierowi, bo w polską przestrzeń publiczną wdziera się kolejna idea, mianowicie idea "uzdrowienia rodzimego systemu emerytalnego". Jak ów uzdrowić? Podnieść składki do OFE – przekonuje Marek Goliszewski, prezes Business Centre Club, i jest to pomysł zaiste rewelacyjny. Podobnie jak każdy pomysł, wsparty na starannej obserwacji rzeczywistości. Wszak ponadprzeciętną sprawność nadwiślańskiego systemu otwartych funduszy emerytalnych potwierdzi na Okęciu byle emeryt, wracający z wakacji na Seszelach czy innych Karaibach. I dlatego mowy nie ma, by kwestię oszczędzania na starość pozostawić do indywidualnego rozstrzygania, zaś podstawą systemu uczynić wolność i odpowiedzialność. Albowiem wolność i odpowiedzialność wykluczają haracz, a bez haraczowiska oszuści i złodzieje zdychają z głodu.

Dość dyktatu
Szkoda, że zdychają wyłącznie w teorii, bo przecież nie na tym świecie. Na tym świecie oszustów i złodziei dostatek. Niezależnie od wieku, płci, koloru skóry, kształtu nosa, przynależności etnicznej czy narodowości. Dlatego haraczowisk w Europie długo nie zabraknie. I dlatego na niektórych z nich trwa osobliwa, acz ostra jazda. Wiadomo: gdy zaczyna brakować pieniędzy, każdy szarpie do siebie, starając się jak najszerzej rozłożyć ramiona.
We współczesnej Europie najszerzej rozkładają ramiona zwolennicy zapadającego się w nicość projektu pt. "Unia Europejska". Dla unijnych urzędasów to być albo nie być, choć na dłuższą metę nic im nie pomoże. Unia Europejska za bardzo upodobniła się do pacjenta w stanie terminalnym, poddawanego uporczywej terapii. Ktoś tak czy owak będzie musiał wyłączyć prąd w respiratorze, a zwłoki złożyć w trumnie, zakopując głęboko obok innych, równie niewydarzonych ideologii.
Niewykluczone, że katalizatorem tego ostatniego rozwiązania wcale nie okaże się kształt unijnego budżetu, lecz decyzja Wielkiej Brytanii o rozpisaniu referendum w sprawie wystąpienia tegoż państwa z unijnych struktur. Premiera Camerona nie da się odwołać w trybie, w jakim odwołano premiera Papandreu po zapowiedzi rozpisania w mordowanej gospodarczo Grecji "referendum pomocowego". Stąd pytanie nie brzmi "kiedy", lecz "jak szybko"? Jak szybko za Zjednoczonym Królestwem podążą inne narody, mające dość dyktatu Brukseli?
Który naród podąży, ten podąży. Niemcy nie podążą na pewno. I ja się Niemcom nie dziwię: jak szacują ekonomiści niezwiązani z unijnymi grantami, z każdego euro przekazanego krajom takim jak Polska czy Rumunia, nawet 80 centów wraca do gospodarki niemieckiej.

Bez niedomówień
Zatem Unia, przynajmniej z perspektywy Berlina, to nadzwyczaj udana inwestycja. Pod warunkiem oczywiście, że do tego garnka nikt obcy Niemcom nie dosypuje cichaczem soli i nie wpycha własnej chochli. Stąd zniuansowane do niedawna oświadczenia Angeli Merkel, głośno przyznającej, że niemiecka racja stanu zakłada zjednoczenie Europy (i dodającej szeptem łaskoczącym uszy niemieckich przedsiębiorców, iż najważniejsza będzie obrona niemieckich interesów w Europie), zmieniły się w deklaracje wieszczące kolejne kroki integracyjne, deklaracje składane już otwartym tekstem i mówiące wprost o stworzeniu unii politycznej pod przewodnictwem Berlina. Weźmy tę wypowiedź dla niemieckiej telewizji ARD, pochodzącą z połowy bieżącego roku: "Potrzebujemy więcej Europy. Nie tylko unii walutowej, ale też tak zwanej unii fiskalnej i więcej wspólnej polityki budżetowej. I przede wszystkim potrzebujemy unii politycznej" – to przecież nic innego jak projekt Czwartej Rzeszy, rysowany bez bawełny niedomówień. Niegdysiejszy minister spraw zagranicznych Niemiec, Joschka Fischer: "Niemcy nie postrzegają już Europy jako celu, lecz traktują ją jako środek w przeforsowaniu własnych narodowych interesów".
Z drugiej strony, póki w niemieckich planach ktoś solidnie nie napaskudzi, Berlin akcentować będzie oficjalnie jedynie pozycję największego płatnika unijnego budżetu, starannie przemilczając fakt, że na wspólnym rynku najwięcej zyskują właśnie Niemcy. W tych okolicznościach staje się jasne, dlaczego Angela Merkel tak ostentacyjnie hołubi Donalda Tuska, jednocześnie przytulając do Davida Camerona. Ten pierwszy jest tylko narzędziem, ten drugi może sprawić, że wbrew woli pani kanclerz, nad Europą zgaśnie unijne światło. Niemiecka gospodarka mogłaby tego nie wytrzymać.

Krzysztof Ligęza

Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!

Nienasycenie – takie witkacowskie odczucie pozostało mi w ustach po odwiedzeniu Dnia Polskiego w ROM. I proszę mnie dobrze zrozumieć – czapkuję przed organizatorami, z pewnością włożyli wiele pracy, z pewnością była to największa impreza polska w mieście w ostatnich czasach, zrealizowana w całkiem innej formule niż organizowane przez Wojtka Śniegowskiego i Roberta Szelążka Dni Polskie na Ontario Place. Były więc piękne koncerty muzyki poważnej, były wystawy planszowe, były non stop śpiewające zespoły folklorystyczne. Przyszli ważni goście – posłowie – z ubranym po góralsku posłem Lizoniem; był zaprzyjaźniony minister imigracji Jason Kenney, przyszło też sporo osób z Polską niezwiązanych.
Skąd więc moje nienasycenie?

Zacznijmy od tego, czym jest dla mnie Polska, bo to chyba przede wszystkim wina mojej perspektywy. Otóż Polska to dziedzictwo imperium, wspaniały kraj, o specyficznej kulturze politycznej, olbrzymim dobrobycie i olbrzymim wkładzie cywilizacyjnym w Europę i świat.
Polska to osiągnięcia i zwycięstwa wojskowe – obrona chrześcijaństwa przed imperium otomańskim, cywilizowanie Kresów, śmiałe, nowoczesne idee społeczne i polityczne wykraczające poza epokę. Polska to o nieprzebrane bogactwa kraju dumnego tworzonego przez ludzi wolnych i niezależnych, a jednocześnie tolerancyjnych, szanujących swobody obywatelskie.
Ten obraz Polski został zakłamany przez propagandę oświeceniową encyklopedystów opłacanych przez Fryderyka Wielkiego i Katarzynę w celu usprawiedliwienia gwałtu, jakim był rozbiór Polski.
Jedźmy dalej – w XIX wieku – Polacy, zdeklasowani szlachcice, wykształceni, zesłani i ci szukający przygody – odkrywali, opisywali i klasyfikowali rosyjski wschód; budowali w Ameryce Południowej nowoczesne konstrukcje stalowe i koleje, wynaleźli lampę naftową, kładli podwaliny pod naukę o promieniowaniu, nowoczesną chemię, matematykę (lwowsko-warszawska szkoła matematyczna – rachunek macierzy, prof. Banacha, potem superprace nad Enigmą).

A także – uratowanie Europy przed pożogą bolszewicką! Wspaniałe osiągnięcia polskiego przemysłu zbrojeniowego w okresie międzywojnia – karabin przeciwpancerny Ur, niezłe czołgi, samoloty Karaś eksportowane do Rumunii, myśliwiec Łoś, osiągnięcia przemysłu motoryzacyjnego, Organizacja linii lotniczych LOT... Wszystko to w niesamowicie trudnych warunkach blokad, bojkotów, zmuszających do mobilizacji cały nowo odtworzony naród.
Jest też Polska wspierająca wysiłek mniejszości – jak choćby ruch Betar – zarodek odrodzenia powojennego państwa żydowskiego w Palestynie. Kluczowa rola, marionetkowej przyznać trzeba, ale zawsze, dyplomacji polskiej w osobie hrabiego Pruszyńskiego (ojca naszego korespondenta białoruskiego) w głosowaniu w ONZ nad podziałem Palestyny brytyjskiej i utworzeniem Izraela.
I wreszcie – Polska pierwsza przeciwstawiająca się samotnie hitlerowskim Niemcom – zdradzona przez sojuszników, położona na łopatki ciosem w plecy od wschodu, zdradzona przez mniejszości etniczne.
Piszę to wszystko, bo czas przestać pokazywać Polskę jedynie przez pryzmat ludowego folkloru i chłopskiej kuchni.
Przecież Polska kuchnia słynęła w całej Europie! Zwłaszcza z dziczyzny – nigdzie nie było takiego jedzenia, nigdzie nie było takich polowań jak w naszej starożytnej Republice.
Mamy się czym chwalić i nikt za nas tego nie zrobi, bo przecież nie będą nas chwalić ci, którzy w tamtych czasach stali przed dworem, miętoląc czapkę w ręku.
Odzwierciedleniem szacunku i pozycji do tamtej Polski paradoksalnie mogły być słowa generała izraelskiego lotnictwa Ashe, który kilka lat temu łamiąc polskie przepisy lotnicze, skomentował kolegom, że "słuchaliśmy Polaków przez 800 lat, a teraz już nie musimy". No ale przez 800 lat to my wydawaliśmy rozkazy, od czasu do czasu zachodząc aż do Kremla, i to jest prawda warta przypomnienia dla naszych dzieci.
To nasza husaria była najlepszą bronią tamtych czasów, czymś na kształt ówczesnego czołgu Abrams.
Polska była wielka i może wciąż być wielka, jeśli wielcy będą Polacy.
Jeśli tylko zdecydowanie odmówimy bycia na miarę, którą przewidzieli dla nas obcy; jeśli tylko nie będziemy się ograniczać.
Leży przede mną książka o życiu mieszkającego w Oakville, dzisiaj 90-letniego Piotra Mielżyńskiego, – kanadyjskiego pioniera, twórcy przemysłu produkcji win wysokiej jakości na półwyspie Niagara, człowieka, którego ojcem chrzestnym jest ojciec chrzestny męża królowej Belgii księcia Bernarda – nomen omen założyciela grupy Bilderberg, książka fascynująca, opisująca szczątek dziejów tamtej wielkiej Polski, a nie Polski pierogów i bigosu. Niestety, nawet tej postaci zabrakło w ekspozycji ROM.
Moja Polska jest wielka i takimi widzę Polaków, dlatego boleję, gdy dają się poklepywać po plecach i boleję, gdy ich własne lenistwo i ignorancja każą im odrzucać dziedzictwo, którego bogactwa pozostają nieświadomi.
Wychodziłem z ROM z mieszanymi uczuciami. Trochę się w muzeum pogubiłem – brakowało strzałek kierujących do poszczególnych stanowisk Dnia Polskiego.
...A poza tym, mojej Rzeczpospolitej było w tym dniu w ROM bardzo mało...

Andrzej Kumor
Mississauga

Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!

Jestem nadal u tej samej pani starszej niemieckiej, niedaleko Bremy. Opiekuję się nią, mieszkam z nią i w ten sposób zarabiam na utrzymanie rodziny, która jest w Polsce. Pracuję przez siedem dni w tygodniu. W dawnej Polsce chyba służące miały lepiej. Cicho, nie narzekać. Dobrze trafiłam, do dobrych ludzi.

Rano postanowiłyśmy iść z panią na spacer, ale deszcz trochę padał. Ona szybo się ubrała i wychodzi z domu. Otworzyła drzwi, klucz zostawiła w drzwiach. Poszłam szybko pozamykać drzwi środkowe domu, prowadzące do ogrodu. Po drodze się szybko ubieram, bo pani wyszła przed dom, a na pewno pada. Zamknęłam drzwi domu. Ale nie na klucz, przymknęłam po prostu. A one się zamknęły na amen. A my bez klucza. Deszcz wcale mocno nie padał, tylko troszkę.

Przypomniałam sobie, że sąsiadka z drugiej połówki domu ma klucz, a moja pani ma klucz do jej domu. Zadzwoniłam, sąsiadka wyszła, też starsza pani, do zimnej sieni, wiatr jeszcze podwiewał, a ona nieubrana jak trzeba. Ale dała nam te nasze klucze. Od wielu lat leżą w czerwonej torebeczce na szafce. Nigdy nie były używane. Już byłam zadowolona, a tu okazuje się, że ten klucz wcale nie pasuje. Ten drugi, do skrzynki pocztowej, pasuje. Klucz do drzwi dało się włożyć, ale nie dało się przekręcić – w żadną stronę. Jakby nie od tych drzwi.
Ale jeszcze był drugi sąsiad z domu obok, który mógłby pomóc. On często u nas coś naprawia. Zostawiam więc moją panią u jej sąsiadki i pędzę do domu obok. Nie wiem, którędy wejść. Przekraczam zamkniętą niską bramkę, psa żadnego nie słychać ani nie widać, i dzwonię. Dzwonię raz, drugi raz. Cisza. Więc idę od drugiej strony. Tam też dzwonię, cisza. Więc pukam w okno w kuchni i słyszę tylko, jak piesek szczeka gdzieś dalej w domu. Wracam więc do sąsiadki, gdzie czeka moja pani. Ubrana w kurtkę, jak to na spacer. Rozpinam ją trochę, bo w pokoju ciepło. Okazało się, że panie starsze już dzwoniły do tego sąsiada i rzeczywiście go nie ma w domu.

Co tu robić? Do mojej pani starszej i do jej sąsiadki dociera to, że moja dała tamtej wiele lat temu zły klucz. Gdyby był dobry, toby się go dało przekręcić w zamku. Jak mogło się to stać, że dała jej nie ten klucz? Nie możemy zadzwonić do rodziny starszej pani, bo sąsiadka nie ma numeru, a ja nie wzięłam komórki. Na spacer wychodzimy tylko przed dom. Nigdy nie brałam. Brałam, jak gdzieś wyjeżdżałam po zakupy.
Przypomniałam sobie, co mówiła rodzina, że klucze mają też diakoni, czyli służba kościelna pielęgniarska. Dzwonimy tam, są trudności z dojazdem do nas tych pięciu kilometrów, nie ma nikogo wolnego, ale pani obiecała, że się sama pofatyguje. Czekamy długo, długo. Sąsiadka już sobie gotuje na obiad ziemniaki, my czekamy. Chciałam się urwać, pójść do naszych komórek, coś tam porobić, ale panie proszą, żebym jednak została. W końcu przyjeżdża samochód ze służbami pielęgnacyjnymi niemieckimi. Niestety, ich klucz się kręci, ale nie otwiera. Pani twierdzi, że zamek się popsuł.
Idą wszystkie trzy do domu sąsiadki, a ja uparciuch proszę jednak o ten klucz, bo naszym nie dało się kręcić, a tym się da. I kręcę, i wysuwam troszkę, i kręcę, i mocno wpycham, i kręcę. I tak z 20 minut. Naciskam na drzwi, otworzyły się! Cud!
Panie starsze nie mogą uwierzyć. Bardzo, bardzo cieszy się sąsiadka, której na głowie siedziałyśmy. Ona dopiero co ze szpitala wróciła, ma też ponad 90 lat. Takiej starszej pani to nawet trudno rozmowę tak długo prowadzić.

Moja pani, szczęśliwa z zakończenia, obiecała służbom niemieckim zapłacić za przywiezienie klucza. Gotuję szybko spóźniony obiad, ale myślę już nad tą zagadką z kluczem. Trzeba to sprawdzić. Tylko uważać przy sprawdzaniu, żeby się znów nie zamknąć.
Jak się gotowały ziemniaki, moja ryba się dusiła i szpinak się rozmrażał na małym ogniu w garnuszku, wyskoczyłam z kluczami, stworzyłam taką samą sytuację. I już wiem wszystko. Zamek jest dobry. Jak wychodziłam, to klucze zostały w zamku. Więc inne klucze, z drugiej strony drzwi, nie miały już miejsca. Nie można klucza w zamku zostawiać. Tu i tu mamy takie drzwi. Jak klucz tkwi w zamku, to drugim kluczem nie możemy go otworzyć. Ja otworzyłam, bo klucz nie był widocznie przekręcony i trochę wyleciał, i wtedy udało mi się otworzyć. Jak to dobrze być w swoim domu. Ale pani starsza powinna podorabiać klucze. Ja powinnam mieć swój. I jeden powinien być też ukryty gdzieś na zewnątrz budynku. Bo sąsiadka może pójść do szpitala.

Ona prosi mnie, żebym rodzinie nic nie mówiła. Ona nie lubi żadnych zmian ani żadnych uwag. Zastanowię się nad tym. Jak zadzwonię do rodziny, to poproszę ich, żeby nic nie mówili, że dzwoniłam.

Wychodząc z domu na ten spacer, nie miałam czasu się przebrać. Wyglądałam śmiesznie w spódnicy z falbanką na dole, w getrach, odblaskowych ciepłych zielonych skarpetach i przedeptanych srebrnych kapciach. Mieszkamy na wsi, przed nami szeroki chodnik, idziemy trzy domy dalej, wracamy te trzy domy, idziemy dwa domy w drugim kierunku i już wracamy do naszego domu. Tu ludzie nie chodzą, nie spacerują. Jeżdżą samochodami. Kto by się przejmował jakimś samochodem, wyszłam więc z domu ubrana byle jak, po domowemu. Chociaż w reklamach kuchni widzę kobietę na bardzo wysokim obcasie, elegancko ubrana.
Przechodzę do innego tematu – teraz temat: kiełbasa.

Więc pani starsza pytała się, czy będę jechać dzisiaj do miasta. Nie potrzebowałam jechać, więc nie dawałam jej jasnej odpowiedzi, bo gdyby coś potrzebowała, to przecież żaden problem pojechać tam samochodem. Ona chciała, żebym kupiła krew-kiełbasę z jęzorami. Domyśliłam się, że chodzi o kaszankę z ozorami albo coś w tym stylu. Niezbyt mądrze odpowiedziałam jej, że wiem, co to jest, bo to mój mąż jada i mój pies. O tym psie niepotrzebnie wspomniałam.

A ona zadzwoniła do byłej niemieckiej opiekunki i razem pojechały po tę kiełbasę, przy okazji wzięły ciuchy do Czerwonego Krzyża. Niemiecka opiekunka to jakaś jej dalsza sąsiadka, przychodziła do tej pani na dwie godziny dziennie przez wiele lat? Może pani moja się za nią stęskniła. Może mnie nie lubi? Opiekunka, która była przede mną, brała raz w tygodniu wolny dzień i jechała do sąsiedniego dużego miasta. Tam miała znajomą albo znajomego. Więc raz w tygodniu Niemki sobie mogły zarobić. A ja nie pozwalam nikomu dorobić, bo nie wymagam dnia wolnego. Jestem tu non stop. Znajomej ani znajomego w dużym mieście nie mam. Poza tym wyjazdy kosztują. Rodzina mi dwa tygodnie temu zrobiła pół dnia wolnego, zwiedziłam wtedy Bremę i było cudownie. Jednak teraz szybko robi się ciemno, może być ślisko, lepiej siedzieć na miejscu, jeszcze mnie czeka długa droga do domu, do Polski, jeszcze się najeżdżę.

Dzisiaj w czasie obiadu przeczytałam, że Gewalt, przemoc, jest w domu starców. Że opiekunki krzyczą na ludzi starszych z demencją i nawet ciągną ich za włosy, co zostało nagrane przez syna ukrytą kamerą. Że Niemcy mają za mało kadry w domach dla osób starszych, że za duże wymagania się stawia pracownicom, że nie powinno być tak, że musi być matura, aby tam pracować. Że ich trzyletnie szkoły mają czasem wyższy poziom niż zagraniczne uniwersytety. Że będą uchwalać, żeby osoby ponad 16-letnie mogły pracować w opiece nad ludźmi starszymi, jeśli będą kontynuować naukę w opiece. Powiedziałam o tym starszej pani. Niepotrzebnie. Jak ja lubię kłapać zębami. Ona mi powiedziała, że ja wszystko, co polskie, to wychwalam. Tęsknię za Polską, dlatego tak jest. Nie wszystko wychwalam. Ona nie ma racji.
Przyjechały, niepotrzebnie się martwiłam. Pani chciała oddać bieliznę, którą kupiła wcześniej, a która była niedobra. Jeszcze kupiła sobie piżamę i kupiła tę krwawą kiełbasę, czyli ciemny salceson. Ja bym tam nie dojechała. Znam drogę tylko do trzech marketów. W dodatku miasto jest porozkopywane, objazdy. Wszystko OK.

Gdybym nie przedłużyła pobytu, tobym już za trzy dni jechała szczęśliwa do domu. Moja rodzina miałaby na listopad pieniądze, może na część grudnia. Nie wiem, czy by starczyło do końca grudnia. I od 2 stycznia musiałabym jechać znów do Niemiec, szukać miejsca przy starszych ludziach do zarobku. Więc lepiej tutaj dłużej zostać i potem dłużej w domu. Pieniędzy starcza na styk, tylko na opłaty i na jedzenie, na pewno niewykwintne.
W odpowiednim czasie muszę pani starszej wytłumaczyć, jak postępować z naszymi drzwiami. Dzisiaj było za dużo stresu, żeby ją znów pakować w stres. Do rodziny nie zadzwoniłam, o co pani starsza prosiła. W sumie nic takiego się nie stało. Zamku w drzwiach nie trzeba wymieniać. Musiałam tylko poznać te drzwi. Powinien mnie ktoś uprzedzić. Poprzednie opiekunki nie wychodziły z panią starszą na spacer, więc nie było tych problemów.
Ja wychodzę z nią dwa razy dziennie na spacer. Musiałam ją przekonać najpierw do tych spacerów, potłumaczyć, że potrzebuje tlenu, ruchu. Pani starszej przestało się już kręcić w głowie. Ale te drzwi dzisiaj były złośliwe…

W polskiej internetowej prasie przeczytałam o wychowawczyniach przedszkola, które zgubiły kilkoro 4-letnich dzieci. W Niemczech rok temu jakiś pan starszy zainteresował się 3-letnią dziewczynką, która jechała sama w kolejce podmiejskiej. Zostawiła ją wycieczka przedszkolna, panie nie zorientowały się, że im brakuje dziecka. Takie małe dzieci zdążą jeszcze świat zwiedzić. Najlepiej i najbezpieczniej jest im w piaskownicy. Uwielbiałam robić babki z piasku.

Wanda Rat
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.