"Bóg i Pan nasz na wieki błogosławiony dał zwycięstwo i sławę narodowi naszemu, o jakiej wieki przeszłe nigdy nie słyszały – pisał nocą 13 września 1683 roku «w namiotach wezyrskich» do «jedynej duszy i serca pociechy, najśliczniejszej i najukochańszej Marysieńki» król Jan III Sobieski i kontynuował – Działa wszystkie, obóz wszystek, dostatki nieoszacowane, dostały się w ręce nasze.

Nieprzyjaciel zasławszy trupem aprosze, pola i obóz, ucieka w konfuzji. Wielbłądy, muły bydle, owce, które to miał po bokach, dopiero dziś wojska nasze brać poczynają, przy których Turków trzodami tu przed sobą pędzą. (…) Prochów samych i amunicji porzucił więcej, niż na milion. Widziałem też nocy przeszłej rzecz tę, którejm sobie zawsze widzieć pragnął. Kanalia nasza w kilku miejscach zapaliła te prochy, które cale Sądny Dzień reprezentowały, bez szkody cale ludzkiej; pokazały na niebie, jako się obłoki rodzą. Ale to nieszczęście wielkie, bo pewnie na milion w nich uczyniło szkody. (…) List ten najlepsza gazeta, z którego na cały świat kazać zrobić gazetę, napisawszy, que c' est la lettre du Roi a la Reine."

Najpierw parę spraw oczywistych, dla porządku. Atak był brudny i haniebny, dążący do zniszczenia człowieka we wszystkich wymiarach. Jest to jedna z najbardziej perfidnych metod, do jakich można było sięgnąć.

Za publikacją stoją lewacy, ale, zważywszy na, trwającą od co najmniej dwóch lat, wzmożoną akcję służb specjalnych wobec nas, nie mam cienia wątpliwości, że posłużyli jedynie za "pożytecznych idiotów". Od kilku miesięcy systemowi politycy wzywają do otwartej rozprawy z narodowcami i kierują do tego celu cały aparat "bezpieczeństwa". Aparat wkracza do akcji na różnych obszarach.

Wycofanie ze spisu lektur gimnazjalnych kolejnych polskich klasyków nie pozostawia wątpliwości, że mamy w Polsce do czynienia z operacją wyprodukowania nowego Polaka – podobnego do tego jakiego kreowała okupacyjna administracja niemiecka. Ma więc to być to polski prolet pozbawiony tożsamości narodowej, niekumaty, łatwy do sterowania przy pomocy prostych bodźców – no, taki fajny, przyjemny, gastarbeiter ślusarz albo pracownik rolny.

Może nawet być dobrze wykształcony technicznie, może nawet inżynier pracujący dla dużej korporacji, wiadomo jednak, że ma to być osoba, której do głowy nie przyjdzie oddawać Polsce umysł i serce.

Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!

Comparing the texts and “realworld” contexts of J.R.R. Tolkien’s The Hobbit / The Lord of the Rings and Frank Herbert’s Dune (3)

Neither Tolkien’s nor Herbert’s works arose without some precursors. Tolkien, for example, had read George Macdonald’s and William Morris’s fantasy works. Britain was also the locus for the Arthurian legends and their literary renderings. Tolkien also had high respect for Beowulf, the great Old Anglo-Saxon poem. Another influence was the epic poem “The Ballad of the White Horse” (1911) by G. K. Chesterton (1874-1936) portraying an idealized King Alfred. Much of Tolkien’s creativity was shaped by his interactions with the Inklings group, especially C. S. Lewis (1898-1963), whose own children’s fantasy series, The Chronicles of Narnia, appeared in seven volumes between 1950-1956 -- beginning with The Lion, the Witch, and the Wardrobe.
As for Herbert, he could have been to some extent inspired by Isaac Asimov’s (1920-1992) Foundation trilogy (originally published 1951-1953), and the attempts in the space-opera subgenre to meld archaic and advanced technology with feudal structures. A good example of the latter is “The Rebel of Valkyr” (1950), by Alfred Coppel (1921-2004) – which has been characterized as quote “horses in the starship hold”. However, in the typically written space-opera, this was done without close attention being paid to well-considered sociological and technological explanations for such a state of affairs.