Stoję na peronie i czekam na metro. Zerkam na plakaty i jeden przykuwa mój wzrok. Niby to ręką dziecka uczyniony przedstawia dwie całujące się męskie postacie, których usta układają się w czerwone serce. A nad tą scenką hasło: „Being gay is OK”.

Spoglądam na Jacka, który nieświadomy siedzi sobie w wózku. Jeszcze na szczęście nic nie rozumie, choć czasem jakby udaje mu się już zareagować na swoje imię.

„Nie jest dobrze, Marcinie” – powiedziała do Marcina krowa – co właśnie zmarły Sławomir Mrożek uwiecznił był w sztuce „Indyk”. Najwyraźniej musiały wspierać go jakieś proroctwa, bo wystarczy się rozejrzeć (si monumentum requiris circumspice), żeby przekonać się, że rzeczywiście – dobrze nie jest. 

No bo jakże ma być dobrze, skoro tygodnik „Newsweek” kierowany przez samego pana red. Tomasza Lisa, co to w... małym paluszku ma wszystko, co z tą Polską i w ogóle, powołując się aż na dwa niezależne źródła najsampierw ogłasza o dymisji wicepremiera i ministra Finansów Jacka Vincenta Rostowskiego, kiedy poruszeni tą informacją uczeni politologowie zaczynają wieszczyć, że jeśli tak, to premier Tusk został „osamotniony” – a „tymczasem na mieście inne były już treście”, bo pan wicepremier-minister Jacek Vincent Rostowski ogłosił dementi, że mianowicie o żadnej dymisji nie ma mowy?

Wiele jest definicji godności. 

Można je mnożyć, wychodząc z epoki biblijnej i klasycznej, a przystając na współczesnych zapisach prawnych.

Zarys historyczny

Ascetyczni filozofowie greccy, za Sokratesem i Arystotelesem, godność postrzegali jako cnotę, złoty środek między zarozumialstwem i służalczością. Zaliczali ją do zbioru wartości duchowych.

W felietonie pt. Ostrzeżenie przedstawiłem konieczność odejścia z obszaru lamentu do fazy działań konstruktywnych. 

Jest to zadanie trudne, bowiem życie dostarcza masę materiału stanowiącego bazę dla rozpaczy i znacznie mniej wskazówek do stworzenia programu poprawy. Nie dla każdego jest oczywistym, że Polska znajduje się w fazie rozbiorowej, ale dla uczestników wielu witryn internetowych wątpliwości w tej kwestii nie ma. Sugeruję zatem, by przynajmniej część swojego zaangażowania przypisali poszukiwaniom dróg wyjścia i sposobom dokonania zmian fundamentalnych. Zamiarem moim jest, by poniższe uwagi stały się podkładem do dyskusji nad programem partii narodowej, która powstać musi, jeżeli nie chcemy rezygnować z własnej Ojczyzny.