Wydarzenia na Ukrainie udowodniły, że pewne rzeczy w geopolityce są zmienne, a niektóre – nie. Kryzys ukraiński brutalnie obnażył koniec kilku mitów funkcjonujących w polityce międzynarodowej. Działania głównych aktorów nie tylko zdekonstruowały fasadę porządku międzynarodowego, zburzyły dobre samopoczucie elit rządzących w Europie i na świecie, ale także zasiały głęboki niepokój w społeczeństwach Europy Środkowowschodniej i sprowokowały do zadawania istotnych pytań dotyczących przyszłości i kształtu ładu europejskiego i światowego.

Na naszych oczach na Krymie – nomen omen – runął porządek pojałtański. Dla głównych i jedynych realnych podmiotów rozgrywających swoje interesy w Europie – Waszyngtonu i Moskwy – przestał on być już po prostu potrzebny i wystarczająco dobrze opisujący strefy wpływów oraz definiujący faktyczny podział interesów w regionie. Administracja amerykańska oraz analitycy z K-Street naturalnie nie powinni mieć i zapewne nie mają złudzeń. "Dzikie Pola" – jak historycznie Polacy nazywali wschód Ukrainy – i rozgrywka wokół nich jest strefą, w której hegemon próbuje powstrzymać, zaburzyć proces odbudowy rosyjskiej potęgi.

Niemiecka mistyczka i zakonnica, Katarzyna Emmerich, której wizje stanowiły jedną z inspiracji Mela Gibsona przy tworzeniu filmu "Pasja", została 3 października 2004 ogłoszona błogosławioną.

W wieku 12 lat Katarzyna zaczęła samodzielne życie, podejmując służbę u spowinowaconego z rodziną gospodarza. W roku 1802 wstąpiła do klasztoru augustianek w Dülmen, już po pierwszych wizjach Chrystusa. Cierpiała już wtedy na nawroty dziwnych trudnych do zdiagnozowania chorób. Kiedy na skutek polityki religijnej jej klasztor ulega kasacie w roku 1811, Katarzyna została służącą u księdza Lamberta. Pod koniec grudnia 1812 roku Anna Katarzyna otrzymała stygmaty. Jej stygmaty i wizje ściągają liczne pielgrzymki, a za nimi przedstawicieli władz, którzy za wszelką cenę starali się zdemaskować oszustwo.

W tym roku, 1 marca, obchodzimy po raz szósty Narodowy Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych, ustanowiony przez Prezydenta Lecha Kaczyńskiego z inicjatywy prof. Janusza Kurtyki oraz wielu działaczy niepodległościowych. 

Święto jest poświęcone pamięci polskich żołnierzy i działaczy niepodległościowych, którzy z bronią w ręku stawili opór bolszewickiej nawale po 1944 roku. Datę wybrano dla upamiętnienia bolszewickiego mordu 1 marca 1951 r. w więzieniu mokotowskim strzałem w tył głowy, wykonanym na siedmiu członkach IV Zarządu Zrzeszenia "Wolność i Niezawisłość". Na początku 1944 roku ziemie przedwojennej Rzeczypospolitej zostają "wyzwolone" przez bolszewików. W większości społeczeństwo traktuje to jako zmianę okupacji z niemieckiej na sowiecką.

1 marca Dzień Żołnierzy Wyklętych bo Niezłomnych. Z tej okazji chciałbym podzielić się swoimi kilkoma, kanadyjsko-polonijnymi refleksjami.

Rozpocznę od przypomnienia typowej sylwetki jednego z Żołnierzy Wyklętych, mojego ojca, Antoniego Ryszarda Kujbidy.

Tata urodził się 15 stycznia 1925 roku w Bednarowie, powiat Stanisławów, Polska, w rodzinie nauczycieli polskich, Jadwigi i Józefa Kujbidów, zamieszkałych w Stanisławowie przy ulicy Barewicza 4.

Ojciec ojca, czyli mój dziadek, Józef Kujbida, został 8 sierpnia 1941 roku na podstawie list subskrypcyjnych przygotowywanych dla Gestapo przez niektórych przedstawicieli miejscowej ludności ukraińskiej aresztowany przez ukraińską Hilfs Polizei i Gestapo wraz z około 250-osobową grupą polskiej inteligencji stanisławowskiej, a następnie rozstrzelany wraz z nimi, w ramach czystek etnicznych, w Czarnym Lesie nieopodal Stanisławowa.