Mimo tego, że – jak w podsłuchanej rozmowie zapewniał ziomek z Krakowa p. minister Sienkiewicz – państwo polskie to jedynie "kamieni kupa", po dwuletnim hiatus postanowiłem odświeżyć datę ważności polskiego paszportu i po odbyciu niezbędnych kwerend oraz stosownym obfotografowaniu lica poszedłem do konsulatu RP w Toronto, aby poprosić o wydanie nowego, biometrycznego już, dokumentu.

Przemogłem się nawet – mimo nie najlepszych wspomnień – do tzw. palcówki, którą w peerelu mam zdjętą w pełnym wymiarze obu rąk – i z naturalnym uśmiechem na twarzy, wypełnionym wnioskiem, z kolorowym zdjęciem, starym paszportem i skróconym odpisem aktu urodzenia (mam taki, a jakże!) stanąłem w całym swym uroku osobistym przed okienkiem miłej pani w biurze konsulatu.

Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!

28 lutego 2015 roku w Waszyngtonie premier Izraela Benjamin Netanjahu po raz trzeci wygłosił przemówienie do połączonych izb Senatu i Kongresu. Było to przemówienie na zaproszenie marszałka Kongresu Johna Boehnera z Partii Republikańskiej, mającej większość parlamentarną. Było to trzecie w historii Kongresu USA przemówienie w nim szefa obcego państwa. Innym szefem kraju, który trzy razy przemawiał do Kongresu USA, był premier Wielkiej Brytanii Winston Churchill. 

50 posłów Partii Demokratycznej USA zbojkotowało wydarzenie i nie brało udziału w wysłuchaniu przemówienia premiera Izraela. Bojkot był spowodowany głównie tym, iż zaproszenie do wygłoszenia przemówienia zostało wystosowane z pominięciem osoby prezydenta USA Baracka Obamy.

Opuszczenie własnego kraju i budowanie swego życia wśród obcych ludzi, ich zwyczajów, często wcale lub słabo znanego języka – to poważna decyzja życiowa. Wiemy o tym wszyscy doskonale.

Czasem wyjeżdża się na turystyczną wycieczkę z zamiarem szybkiego powrotu, a potem sprawy tak się układają, że zostaje się na dobre (i złe) w nowym miejscu. Tak było ze mną.

Przyjechałem na letnie trzy miesiące 1981 roku, korzystając z niespodziewanego otwarcia granic naszego peerelu. Kto składał podanie, dostawał paszport, nikt o nic nie pytał i szło się na ul. Piękną po kanadyjską wizę, którą też po zdawkowym pytaniu – dokąd, po co – wszystkim (chyba) ambasada dawała. Lekko, łatwo i przyjemnie. Właściwie jedyną trudność sprawiało stanie w długiej kolejce, która wiła się aż do Alei Ujazdowskich.

Poprosiłam wnuka dziadka i dziadek ma prezent, już się nie nudzi. Już nie musi czytać po kilka razy tych samych gazet. Na stronie mylife online są opowiadania po polsku – Polaków, i po niemiecku – Niemców i Żydów. Znalazłam je. Wspaniały pomysł. Wojna ze wszystkich stron przekazywana, i to po tylu latach.

Wspomnienia są pisane przez ludzi starych już, 90-letnich. Wydrukowaliśmy z wnukiem dziadka niemieckiego dwie pierwsze opowieści. Lecę z nimi do dziadka, a on w kiblu siedzi, i to tym zakazanym, tym dla gości. Zapomniałam zamknąć go dużym śrubokrętem. Tak się robi w tym domu. Dziadek ma swój pokój, trochę dalej, i przy nim ma łazienkę, z której powinien korzystać. No więc tym razem siedział na kiblu, drzwi były otwarte, a ja czekałam zniecierpliwiona, żeby mu się pochwalić tym, co wydrukowaliśmy.