uwaga wulgaryzmy

Żadna to filozofia kopać Tuska, to tak samo przyjemne jak kopać rozpadające się, cuchnące już, leżące przy drodze zwłoki rozwalonego z mocy wyroku sądu polowego dezertera i zdrajcy.

To truchło polityczne, ten parabyt narodzi się nam za czas pewien, funkcjonując teraz w okresie diapauzy, jako nowy prezydent nowej Polski – Polin. Będzie ten nasz szczęściarz, ten bohater naszych czasów, nasz miś na skalę naszych możliwości, symbolizował, jako kolejny prezydent od roku 2020, nową erę. Nowe rozdanie, któremu będzie ceremonialnie patronował. Polskę silniejszą, nowocześniejszą, bardziej kosmopolityczną, zdrowszą i pełną nowych pomysłów, nowej energii. Polskę wyzbytą trujących miazmatów, która w nowoczesny sposób wraca, rozumicie, do korzeni, do współbycia ze współobywatelami dokonującymi exodusu po prostu do siebie, do swojej nowej Ziemi Obiecanej, do swojej matki europejskiej.

Od kilku ładnych tygodni przy parafii Maksymiliana Kolbego w Mississaudze działa grupa pro-life, której opiekunem duchowym jest o. Marcin Rosiński OMI. W miniony poniedziałek podczas spotkania goszczono siostry zakonne ze zgromadzenia Sisters Of Life, które walczą o obronę życia, zwłaszcza życia poczętego.

W bardzo pięknych słowach jedna z sióstr opowiedziała o doświadczeniu pracy z kobietami w zagrożonej ciąży, o sukcesach i porażkach. Zachęciła też do podejmowania modlitwy w celu uratowania dzieci nienarodzonych w ramach duchowej adopcji dziecka nienarodzonego – wspomniała o wielkich sukcesach tej akcji, zaprosiła również osoby świeckie do współpracy. Pomoc może mieć wiele form materialnego wsparcia potrzebującej matki – zakupu łóżeczka, wyprawki czy przewożenia ciężarnej kobiety na badania, po rozmowy czy zaproszenie do domu.

Niejaki Seneka, pytany, czym jest dobro, przekonywał, że dobro tożsame jest z wiedzą o rzeczywistości. I że po drugiej stronie tego samego medalu mamy do czynienia ze złem, oznaczającym brak takiej wiedzy.

To musiał być bardzo mądry człowiek, ten Seneka. Żył, rozmyślał, umarł, słońce wschodziło i zachodziło, lata zamieniały się w wieki, tu i tam piach zasypywał kamienne pomniki (te, których zasypać nie zdołał, dziś gruchoczą młoty z Państwa Islamskiego), zaś słowa greckiego myśliciela sprzed dwóch tysięcy lat nadal sprawdzają się co do litery: nie można czynić dobra, odczytując rzeczywistość niewłaściwie. Cała reszta to tylko konsekwencje.

Po ponad 20 latach czekania moja żona, pracująca w Bibliotece Narodowej Białorusi, dostała przydział dwupokojowego 50-metrowego mieszkania, ze sporą kuchnią oraz oszkloną dwumetrowej powierzchni loggią, gdzie będzie można składać wiele rupieci. Dom jest między dwoma lasami, czyli jest dobre powietrze.

Jest to mieszkanie na zasadach "komercyjnych" i będziemy płacić z 250 dolarów kanadyjskich, czyli tyle ile ona zarabia na pół etatu, i 35 proc. tego, co płaciliśmy niesympatycznemu synowi żydowskiego kagiebisty za trzy pokoje o 5 metrów większego mieszkania dwa przystanki metra bliżej centrum. Dodam, że gdyby nam przydzielono mieszkanie "komunalne", tobyśmy płacili za wszystko ze 100 dolarów kanadyjskich. Ale teraz już takich przydzielają bardzo mało.