W dzisiejszych czasach coraz mniejszej i coraz bardziej wyrywkowej znajomości historii (kariery na historii się nie zrobi) świadomość obecności i znaczenia Kresów dla Polski powoli zanika. Młodsze pokolenia przyzwyczaiły się do Polski owalno-kwadratowej, wyrysowanej na mapie ołówkiem Stalina; Polski bez Lwowa, Wilna i Grodna, o Żytomierzu nie wspominając. Tymczasem przecież częścią krajobrazu polskiej duszy i związanej z nim mentalności było poczucie swobody i otwartego nieba charakterystyczne dla wschodnich obszarów Polski. Bez tej ziemi zaludnianej przez wieki pokoleniami pobożnych, pracowitych i fantazyjnych Polaków, częstokroć dziwaków i sobiepanów, bylibyśmy kimś zupełnie innym.

Z oczywistych powodów przez okres PRL-u świadomość kresowych korzeni naszej Ojczyzny przemilczano, z uwagi na niepolskie interesy nie wróciła ona do sfery publicznej debaty po ogłoszeniu "upadku komunizmu". Zabrakło nie tylko międzynarodowej koniunktury, ale również samej koncepcji, po co i na jakich zasadach moglibyśmy na Kresy wracać. A przecież można było próbować, choćby za sprawą proponowanej Skubiszewskiemu przez prezydenta Białorusi Szuszkiewicza unii warszawsko-mińskiej. Do takich pociągnięć trzeba było jednak mieć jaja i polski rząd w Warszawie, a nie tylko być kompradorem na krótkiej smyczy. Gdyby Polska rzeczywiście wybiła się na niepodległość wysiłkiem Polaków,wówczas można byłoby, podobnie jak miało to miejsce po roku 1918, uprawiać politykę państwową odbudowania silnej regionalnej pozycji. Tak się nie stało.

Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!

Canadian Polonia has always complained about the lack of financial resources for its community endeavours. It could be argued that the place of the Polish-Canadian community in Canada is rather attenuated, despite the figures of the 2011 Canadian Census which suggest there are over a million persons of Polish descent in Canada. 

Vast initiatives are indeed required to raise the saliency of Canadian Polonia. Some fairly obvious directions are to increase the pressures on all levels of government (federal, provincial, regional/municipal) to provide a more equitable share of multiculturalism and other cultural-related funding to the Polish-Canadian community. It would be helpful if some systematic, comparative research could be done in this area, so that Canadian Polonia could approach the various levels of government with some solid statistics. It should also be remembered that effectively writing grant proposals and putting together grant applications is a major skill.
It may also be remembered that the proposals for establishing a “Polish-Canadian Defence Fund” which were made some years ago, have achieved comparatively little. It could be argued that in the current-day climate, the task of watching the main Canadian media for any anti-Polish comments has to be, at least to some extent, entrusted to very competent, salaried, hopefully full-time, professional researchers. Along with writing letters-to-the-editor and letters to publishers and producers as needed, such persons could also take a “pro-active” role by trying to have Polish-friendly articles appear in various Canadian media. In the case of an institution like this, the funds can only come from the community itself.
In these days of “the Internet Two” some attention must also be paid to social media strategies. There should be an attempt made to build up a reliable “cadre” of individuals that will reliably put forth well-phrased, pro-Polish messages – and fight back against “Pole-bashing” -- on the various social media and major newspaper and magazine comment threads they participate in. For example, the community should become able to raise a “Twitter storm” when faced by particularly egregious insults.

 Jeszcze Polska nie zginęła. Tak sobie mówią Niemcy do siebie, po cichu, gdy coś im się nie udaje. Gdy nie idzie, jak powinno iść... O tym wcześniej nie wiedziałam, ale mówi to o tym, jak silne było pragnienie polskości na ziemiach zaborów, że takie hasła, polskie hasła przeszły na trwałe do narodu, który był zaborcą.

A to część mojej korespondencji polsko-niemieckiej, którą odszukałam specjalnie. Pan o imieniu Carlos mieszka w Niemczech, niedaleko granicy francuskiej, i to on napisał o tym ich spruchu, czyli powiedzeniu – Jeszcze Polska nie zginęła.
Und woran ich immer denke. "Noch ist Polen nicht verloren". Diesen Spruch haben wir Deutsche drauf, wenn es einmal nicht so läuft wie es laufen sollte. Polen sind ausgestattet mit einem grossen Überlebenswille. Da seid ihr uns Vorbild. Guten Morgen und liebe Grüsse. Carlos
Wcześniej się tylko zdziwiłam, bo dziadek niemiecki posiedział raz przy winie, stukając się ze mną – jeszcze Polska nie zginęli. Powiedział to po polsku, co mnie bardzo zaskoczyło, bo przecież nie znał języka polskiego. Mówił trochę po rosyjsku.
Korespondując z Niemcami, wiem o nich więcej. Piszę im codziennie kilka zdań. Napisałam też im, że nienawidzę cytatów, a Niemcy je uwielbiają. W ten sposób mogą prowadzić rozmowę cytatowo-ogrodowo-życzeniową. Do tego mnóstwo zdjęć – kwiatów z ich ogródka, z ich ogrodu.
Myślę, że ich depresyjny charakter wynika z niewygadania. Mają tak dobrze, a te miny takie smutne. Polacy są weselsi, to zauważam, jeżdżąc do Niemiec od lat do pracy. Jednak dziewczyny polskie są smutniejsze. Chłopcy polscy, w których by się z chęcią zakochały, nie mają gniazd. Założenie rodziny jest przeciągnięte w czasie, a zegar biologiczny tyka... jak to się mówi.

A co po nas zostanie?
Minął XXI Światowy Zjazd i Pielgrzymka Kresowian. Na początku było bardzo pięknie i uroczyście. Msza prowadzona przez księdza ze Lwowa w kaplicy cudownego obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej napawała nadzieją i otuchą na lepsze jutro. Podczas gdy tam śpiewano "Łyczakowska Madonno", łzy płynęły z oczu ze wzruszenia.

Następnym etapem było spotkanie. Niezwykłe spotkanie, a nawet wiele spotkań. Z dziennikarzami, ludźmi ze Lwowa i znajomymi z Polski, których widuje się w takich właśnie okolicznościach. Najstarsza uczestniczka zjazdu, Maria Mirecka-Loryś, w wieku 99 lat wciąż napawa dumą i honorem. Ta w poważnym wieku kobieta wciąż uczy młodsze pokolenia, jak dbać o Ojczyznę i cenić kraj, w którym się żyje, pokazując własnym przykładem, jaką trzeba składać ofiarę dla Ojczyzny.