Odchodzą ostatni. Pan Mieczysław Lutczyk był przyjacielem wielu tutejszych Polaków. Obecny w czasie niemal każdej uroczystości patriotycznej, wołał do wojennych sojuszników Polski swym silnym do śmierci głosem – zdradziliście! Odczytuwał ze wzruszeniem apel poległych na obchodach kombatanckich i wojskowych, czy wreszcie uczestnicząc w licznych spotkaniach z polską młodzieżą, przekazywał przesłanie swego heroicznego pokolenia; o tym, czym była Wolna Polska; o tym, ilu Polaków gotowych było dla niej bez zmrużenia powiek iść w całopalny ogień.

Dla ludzi zanurzonych w kulturze dzisiejszego świata, użycia, przyjemności i konsumpcji było to wołanie z innego wymiaru, z "innej strony galaktyki".
Mieczysław Lutczyk był żołnierzem, który do końca pozostał wierny swemu dowódcy, z którym przeszedł polską drogę krzyżową, wygrywając wszystkie bitwy w przegranej polskiej wojnie, był synem najbardziej polskiej z polskich ziem – ziemi świętokrzyskiej, kolebki państwowości, gdzie grody Wiślan i kurhany pra - Słowian.

Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!

Parę tygodni temu "nazad" – bo teraz mamy prezydenta górala, więc może takie słówko warto wtrącić – doświadczyłem satysfakcji. Otóż "Goniec" opublikował mój felieton, ogólnie mówiąc dość krytyczny, o Rusi tzw. Czerwonej obecnie zwanej Ukrainą. Poruszyłem tam historyczną i polityczną nieudolność tego obszaru, którego mieszkańcy, a jest ich nie bagatela ponad 60 milionów na powierzchni równej prawie Francji – nieudolność w tworzeniu sobie niepodległego bytu państwowego. A zaistniały do tego w ciągu paruset lat sprzyjające okoliczności (Chmielnicki, Mazepa, Petlura przy ewidentnej, choć niechętnie przyjmowanej pomocy Marszałka Piłsudskiego).

Nigdy nie byłem na tzw. Kresach. Raz chyba, tylko krótko, "aż" w Przemyślu, więc nie wiem, czy w stepie szerokim, którego okiem nawet sokolim nie zmierzysz – rośnie szalej. Bo u innego znacznie sympatyczniejszego sąsiada rośnie dzięcielina co pała panieńskim rumieńcem. Ot, egzotyczne rośliny. Ta ostatnia w szkolnych deklamacjach występowała jako – cielęcina pała!

Do lekarza w Kaliszu, gościnnie u kuzynki męża. Jesteśmy w pociągu, który jeszcze stoi, ale zaraz rusza. Jedziemy do Kalisza. Nie ma tu Internetu, więc pozostaje mi tylko popisać.

To trzeci nasz pociąg, czwartego nie będzie, bo przyjedzie po nas rodzina. To fajnie, to nas cieszy. Pociąg jest ładny, przedtem musiał być inny, bo ludzie się dopytują, czy to na pewno nasz pociąg. Na sąsiednim torze ruszył właśnie pociąg do Berlina, na pewno drogi ecc. My jesteśmy jeszcze w Poznaniu. Zwiedziliśmy szybko galerię, mnóstwo sklepów, które łączą dworzec kolejowy z autobusowym.

Wróciliśmy z Rzymu, gdzie miejscowa prasa podała wiadomość, że burmistrz Rzymu Ignazio Marino proponuje, jeżeli wygrają organizację igrzysk w 2024 roku, główne uroczystości olimpiady zorganizować w Koloseum. Z zaznaczeniem, że odbudowa nastąpi w oryginalnym stylu i według projektu.

Oryginalna nazwa Rzymu czytana odwrotnie – Amor, znaczy Miłość. Pod koniec I stulecia olbrzymi Rzym, liczący około miliona mieszkańców, musiał mieć obiekty użytku publicznego na swoją miarę. Równoczesne zapotrzebowanie na imprezy widowiskowe, szczególnie te wymagające niezwykłej zwinności i równie niezwykłego okrucieństwa, było powszechne i wymagało odpowiednich ku temu budowli.