Żenujące są relacje mediów polskich i zagranicznych na temat tego co wydarzyło się 12 czerwca w Warszawie. Czyżby taki był właśnie cel tej manipulacji? By ośmieszyć i poniżyć Naród Polski na oczach całego świata?

      Analizując sprawy od początku można zauważyć logiczny ciąg następujących po sobie wydarzeń. Najpierw Minister Mucha zaproponowała Rosjanom hotel Bristol na Krakowskim Przedmieściu, po czym na kilka dni przed rozpoczęciem Euro zaoferowała im zmianę miejsca zakwaterowania. Czego oczekiwała? Jaki miała cel w takim postępowaniu? Jeżeli działała według staropolskiej zasady "Gość w dom, Bóg w dom" to przecież wiedziała, że co raz zostało uzgodnione nie może być odebrane, zwłaszcza Rosjanom, dla których zgoda na taką zmianę oznaczałaby tchórzostwo i ujmę na honorze. Wiadomo było, że na to Rosjanie się nie zgodzą. Czy pani Minister ma takie problemy z myśleniem czy może działała z pełną świadomością wiedząc, że tym sposobem Rosjanie pozostaną tam gdzie są, ale jeżeli cokolwiek się wydarzy to ona nie poniesie odpowiedzialności, bo przecież usiłowała temu zapobiec. Co chciała osiągnąć nagłaśniając sprawę w mediach? Czy takie działanie nie było prowokacją i zachętą do spowodowania zamieszek tego dnia w Warszawie?

      Można śmiało przypuszczać, że był to pierwszy krok ku wykreowaniu odpowiedniej atmosfery mającej na celu spowodowanie konfliktu. Nawet ci, którzy jeszcze wówczas nie mieli planów, aby atakować Polaków podczas Euro albo nawet nie wiedzieli, że dziesiątego czerwca przejdzie jak zawsze Marsz Pamięci ulicami Krakowskiego Przedmieścia, teraz dzięki pani Minister i mediom już mieli taką świadomość i mogli ewentualnie rozpocząć działania.

      Na szczęście 10 czerwca nie był jeszcze tym momentem. Widocznie słusznie uznano, że atakowanie modlących się rodzin z dziećmi i starszych kobiet czy też jakiekolwiek próby zamachu na lidera opozycji mogą być nieskuteczne i nie osiągną celu, a mogą przynieść odwrotny skutek. W końcu to jeszcze nie moment, aby wywołać otwartą walkę zbrojną z Polską. Prowokacja pani Minister nie osiągnęła zamierzonego celu, ale niewątpliwie była początkiem dalszych wydarzeń. Na pewno podsyciła atmosferę i tym, którzy jeszcze nie zdążyli o tym pomyśleć dała do myślenia.

      Potem było już prosto. Demonstracja rosyjskich kibiców na ulicach polskiej stolicy 12 czerwca przed meczem Polska – Rosja musiała przynieść oczekiwany rezultat. Po pierwsze data szczególna. Sam fakt ustalenia daty tego meczu w dniu święta Rosji, koniecznie w Warszawie nie mógł być przypadkiem. Wiadomo, że każdy organizator ma pełną świadomość kalendarza wydarzeń. W końcu rzadko można spotkać się z sytuacją kiedy jakieś ważne, narodowe wydarzenie odbywa się w Wigilię świąt Bożego Narodzenia, na przykład. Tak więc, możemy śmiało podejrzewać, że wybór daty i miejsca na mecz Polska – Rosja nie był przypadkowy.

      Nasuwa się pytanie skąd u Rosjan zrodził się pomysł urządzania demonstracji na terenie naszego kraju. Czy rzeczywiście możemy podejrzewać, że to kolejny przypadek i że tak akurat wyszło? Czy kiedy ustawiamy sobie termin naszych wakacji np. w Egipcie i w tym terminie przypada święto Niepodległości to zbieramy wypoczywającyh tam Polaków i idziemy maszerując po ulicach obcego nam państwa? To rzeczywiście byłoby wydarzenie bez precedensu i na pewno obiegło by medialny świat. Tym samym nie może nas dziwić, że goście z żadnego innego kraju nie wpadli na taki pomysł, pewnie im by to przez myśl nawet nie przeszło.

      Znamienne jest też miejsce w którym marsz ten rozpoczął się oraz trasa marszu wiodąca przez most nad Wisłą. Nie może więc dziwić fakt, że wiele z polskich gazet zamieszczało wizerunki z historycznymi podtekstami i podsycało atmosferę walki oraz wpływało na poczucie honoru polskich obywateli. Tak więc, śmiało możemy wierzyć w to, że ani data, ani miejsce, ani organizacja demonstracji przypadkiem nie były.

      Gdybyśmy nawet przyjęli hipotezę, że Rosjanie rzeczywiście chcieli tylko grupowo przejść na stadion musielibyśmy sobie zadać kilka następnych pytań. Na przykład, dlaczego uczestnicy marszu nieśli ze sobą zakazane symbole totalitarnego reżimu i dlaczego wznosili hasła o zwycięstwie. Ciekawe jest też samo zabezpieczenie marszu oraz nierówne prawa obowiązujące obywateli Rosji w porównaniu z tymi, które obowiązywały obywateli innych krajów w tym obywateli Polski. Przyglądając się wielu materiałom udostępnionym w mediach można zauważyć, że polska policja chroniła głównie Rosjan, zezwalała na propagowanie systemu totalitarnego oraz na picie alkoholu w miejscach publicznych na terenie RP. Wszystkie te zachowania są w Polsce zakazane. Nasuwa się więc pytanie: czy Rosjanie mają szczególne prawa w NASZYM KRAJU?

      Analizując powyższe możemy zgodzić się z tezą, że demonstracja Rosjan na ulicach naszej stolicy miała charakter polityczny, a więc była prowokacją. Jeżeli dodamy do tego, że kibice Federacji Rosyjskiej, za zgodą UEFA, wnieśli na trybuny ogromnny baner podczas meczu Polska – Rosja przedstawiający postać kniazia Dimitra Pożarskiego, dowódcy antypolskiego powstania w XVII wieku to jasno zauważymy, że Rosjanom zdecydowanie wolno więcej niż komukolwiek innemu. Należy dodać, że ugrupowania polskie otrzymały odmowę na jakiekolwiek manifestacje tego dnia w Warszawie.

      Nasuwa się więc pytanie najważniejsze: jaki był cel zorganizowania tej politycznej demonstracji przez polskie władze? Skutki już znamy. Cały świat opisuje wydarzenia w Warszawie. Nikt już nie mówi o tym jak w Polsce pięknie, jacy życzliwi ludzie, jakie sportowe emocje tylko o tym jakie burdy odbyły się na ulicach stolicy. Chodzi tu o to czy cel został osiągnięty czy też nie. Można założyć, że zorganizowana prowakacja miała doprowadzić do poważniejszych skutków takich jak ofiary w ludziach, a tym samym aresztowania niewygodnych Polaków . Były nawet tezy, przed rozpoczęciem Euro, że grozi nam stan wojenny. Jednak do tego nie doszło, a jak nie doszło, a wszystkie działania były wysoce kontrolowane to jaki był prawdziwy cel do osiągnięcia?

      Nasuwa mi się tu odpowiedź, że może pan Tusk chciał się popisać przed światem sprawnością służb mundurowych - tu takie zamieszki, a policja taka sprawna. Ale tak chyba świat tego nie odebrał. A może chodzi o zdegradowanie polskiego Narodu, zgnojenie polskich patriotów, pokazanie im: zobaczcie, jesteście nikim, nic nie możecie, nawet we własnym kraju nie jesteście u siebie? Ale czyż nie było w tych działaniach jakiegoś jeszcze głębszego celu? A może układ z Rosją jest tak poważny, że rzeczywiście nie możemy już mówić o Polsce niepodległej, że to nie były decyzje polskiego rządu tylko wykonywanie poleceń. Wynikałoby wówczas z tego, że niepodporządkowanie się żądaniom FR grozi wielkimi konsekwencjami dla rządu RP. Rząd w takim wypadku musiałby mieć bardzo poważne sprawy do ukrycia, których ujawnienie groziłoby końcem jego panowania, a może nawet niosłoby dla nas w tej chwili niewyobrażalne konsekwencje. Cóż musiałoby to być co mogłoby powodować tak bezkrytyczną, służalczą postawę wobec Rosji? I o co chodziło Rosjanom? Czy tylko o poniżenie nas czy tam też był jakiś inny cel? Pewnie za jakiś czas się dowiemy. Jedno jest pewne- Rosjanie znowu napluli nam w twarz. I tak widzi to cały świat.

BARBARA RODE

Georgetown - Ontario

Dzisiaj mamy 10 czerwca. Jestem już tutaj 10 dni. Pracuję w Niemczech jako opiekunka ludzi starszych i jestem aktualnie przy małżeństwie, które mieszka w dużym domu na południu Niemiec.

      On jest chory, a ona zdrowa. On ma 92 lata, ona 84. Oboje są ludźmi chodzącymi. Ona lubi dużo gadać. Pracowała, jako fizyko-chemik i wszystko jeszcze pamięta.

      On maluje obrazy, elektronik z wykształcenia. W sierpniu ma być wystawa jego obrazów i pan ten codziennie albo coś domalowuje- wtedy czujemy, że jest bezpieczny, albo tnie listwy drewniane na ramy obrazów, wtedy czujemy, że nie jest bezpieczny. Ale jest uparty. I robi to, pomimo że syn zakazał mu tym się zajmować.

      Zaczął się mój drugi tydzień tutaj. Wczoraj się dużo wyjaśniło. W ciągu tego byłego tygodnia opiekowałam się starszym panem, pilnowałam żeby sobie czegoś złego nie zrobił w czasie jego robót nad obrazami, prowadziłam długie rozmowy z panią domu, a właściwie to już potem tylko słuchałam, a mój mozg już niemieckiego nie chciał chwytać i na polski przerabiać. Więc czasem już tylko słuchałam jej, mało co rozumiejąc.

      Ona gaduła niesłychana, większa ode mnie.

      I jeszcze wykonywałam prace, które ona mi zlecała. Tych prac było coraz więcej. Dzień tutaj długi, bo dziadek wcześnie rano wstaje, a późno chodzi spać. Wczoraj przed północą dopiero byłam wolna. Oglądał mecz Niemcy-Portugalia. Ja nie oglądałam, bo wczoraj miałyśmy ważną rozmowę.

      Usłyszałam, jak coś klarowała swojemu mężowi, przed domem. Wydawało mi się, że to o mnie mowa. Więc powoli zaczęłam z nią rozmowę na temat, czy jest ze mnie zadowolona, z mojej pracy tutaj. Dziadek jest zadowolony, to wiem. Ale ważna jest ona, bo ona tutaj rządzi. Na przykład może powiedzieć firmie, żeby przysłali kogoś innego. Na moje miejsce. To by była tragedia dla mojej rodziny, dla mnie. Może by mi firma znalazła inne miejsce, ale ja już tu się przyzwyczaiłam i polubiłam tych dwoje starszych ludzi.

      Więc wczoraj pani starsza mi powiedziała, że odkąd ja tutaj przyjechałam to jej mąż z nią już tak nie rozmawia, jak przedtem. Że on tak naprawdę nie potrzebuje opiekunki, bo ona - żona, może się nim przecież opiekować. Ona potrzebuje pomocy domowej, żebym ją odciążyła w robocie wokół domu, a ona wtedy będzie miała czas zajmować się swoim mężem.

      Maż jej nie potrzebuje opieki, ani damy do towarzystwa. Ja z kolei mam w umowie napisane, że mam się nim opiekować, że ona ma pogorszenie nastroju, depresje. I dlatego firma mnie wybrała, bo ludziom poprawiam humor. Ale starsza pani nie chce, aby mąż jej miał lepszy humor. Jak dla niej, on ma dobry humor. To syn podał takie dane o dziadku, swoim ojcu. Pani jest o mnie zazdrosna i dlatego tyle roboty mi zlecała, do tylu robót zaganiała przez miniony tydzień, żeby mnie odizolować od dziadka. Żebym nie miała czasu na jego doglądanie.

      Pani starsza jest zazdrosna o swojego męża. On ma 92 lata. Nie zauważyłam, żeby jakoś zmienił w stosunku do mnie zachowanie. Uważam, że pani ta jest niepotrzebnie zazdrosna. Nie ma powodów.

      Dziadek nic chyba nie wie o naszej rozmowie. Ja z panią starszą postanowiłyśmy, że stopniowo będę przejmować jej prace domowe, a ona będzie zbliżać się do swojego męża. Ona zacznie z nim chodzić na spacery i ja nie będę jadać z nimi posiłków. Ostatnio jadłam już tylko obiad z nimi, ale dzisiaj już jadłam u siebie, w piwnicy. Pierwszy tydzień było bardzo miło podczas posiłków, ale czasem "miło" może być" za miło"

Więc w tym tygodniu będę izolowana od dziadka.

      Rozumiem tę panią, jej uczucia. Obca kobieta wkracza do domu, zajmuje się jej mężem. Jednak wg umowy nadal jestem opiekunką dziadka i czuję się za niego odpowiedzialna, pomimo tego, że mam tutaj spełniać rolę pomocy domowej i ogrodowej.

Tak naprawdę to jestem tutaj opiekunką dwóch osób: pana, bo chory, pani - bo ma humory i domu - bo dużo jest w nim i koło niego roboty. A pani jest pedantką.

      Zapłata jest tylko jedna, za pana.

      Zmieniam temat.

      Dzisiaj zostały już tylko dwa małe bocianiątka w gnieździe na kościele ewangelickim. Stałam przy kamerze, która filmuje gniazdo, gdy podszedł jakiś starszy pan. Zagadał, a potem spytał, czy nie jestem z Rosji. Bo on był tam w niewoli – od jesieni 1944 do 1949 roku. Dużo słów umiał po rosyjsku, więcej niż ja pamiętam ze szkoły, po wielu latach nieużywania tego języka. Rzucał tymi słowami, chwalił się nimi, a ja je rozpoznawałam z dawnych szkolnych lat. Z rosyjskiego zawsze miałam 5. Byłam uczennicą, która łapę do góry trzymała. W ogólniaku zawsze wiedziałam, co autor miał na myśli i jakoś celnie trafiałam A czasem autor ten miał potężnego bzika. No, nie śmiejcie się. Napisałabym – cha, cha, cha, ale nigdy nie wiem, czy nie powinno się pisać ha, ha ha,. Nie, raczej to pierwsze. Jakoś w szkole tego nie mieliśmy.

      Pan starszy Niemiec opowiadał dalej, że tylko 10 procent ludzi przeżyło tę niewolę. I że pracowali, jako jeńcy niemieccy w kamieniołomach, w kołchozach, w sowchozach, w lesie. Że ludzie rosyjscy są dobrzy, tylko" reżim" jest zły. I że każdy z Rosjanin boi się, że Rosjanin obok jest agentem.

      Jedli tylko buraki i pili wodę.

      Odprowadziłam tego pana trochę, do cmentarza. Jest tam dużo fajnych ławeczek.

      Nie zapytałam się tylko, dlaczego tak daleko na wschód się zapuścił. On się bardzo nad sobą litował i nie wypadało mi.

      Pamiętam filmy wojenne, jeńców niemieckich branych do niewoli, a my widzowie w kinie myśleliśmy – a dobrze im tak, wreszcie sprawiedliwość zwycięża. … I teraz, po 62 latach od czasu końca wojny spotykam takiego jeńca niemieckiego, za którym jest kawał dobrego życia w Niemczech, po powrocie z niewoli z Rosji. Dziwne to wszystko.

      I ten człowiek podchodzi z sympatią do mnie, prawie Rosjanki i ma ochotę porozmawiać sobie po rosyjsku. Ten język kojarzy mu się z jego młodością, może dlatego.. Może dlatego ma sentyment do j. rosyjskiego. Ja, Polka, jestem dla niego prawie Rosjanką, bo mam podobny akcent, mówiąc po niemiecku.

      W życiu trzeba dużo wybaczać i dużo zapominać. Życie niesie nowe. Nowe układy, na które trzeba mieć nowe spojrzenie. Coś jest w nas zakotwiczone, są to stare krzywdy. Ja straciłam na wojnie wujka, pani starsza niemiecka straciła trzech braci swoich. Tylko, że bracia jej zginęli na życzenie swego własnego narodu. A mój wujek zginął w obronie własnego narodu. Śmierć, śmierci nie równa.

      Ale koniec filozofii, teraz ekonomia jest najważniejsza. My się obudziliśmy po socjalizmie biedni, Niemcy – bogaci. I biedny zawsze będzie sługą bogatego. Tak jest, czy przesadzam?

      Może nie obudziliśmy się aż tak biedni, może jeszcze to i tamto mieliśmy, ale jakoś zbiednieliśmy. My, Polacy. Nie dopilnowaliśmy naszego majątku.

      Pani starsza pokazywała mi stare atlasy i mapy. Historia, która w szkole nigdy mnie nie interesowała, naraz stanęła przed moimi oczyma. Nasz kraj, który raz był, nawet całkiem pokaźny, to znów znikał. Potem znów pojawiał się, co prawda okrojony.               Potem już miał morza trochę.

      Pani starsza niemiecka wiedziała o rozbiorach Polski. Dziadek starszy niemiecki pochodzi z Bydgoszczy.

      Jadę pojeździć na rowerze. Dzisiaj mam trochę godzin wolnych, po ciężkiej pracy od rana do wieczora. Jestem w dolinie, troszkę na północ od Freiburga. Jakie tu pola z łanami zbóż, jakie hektary drzew owocowych, pola truskawek, na których pracują ludzie blisko ziemi, z chustkami na głowach. Żeby nie dostać udaru. Słonce tu ostre, jak już świeci. Nie wzięłam okularów, a szkoda.

      Wpatruję się w twarze ludzi przy truskawkach i usiłuję odgadnąć, czy to Polacy. I każdą, kupioną, przez panią Niemkę truskawkę widzę jako owoc potu moich rodaków.

      A może im płacą i są zadowoleni? Słyszałam, że na truskawkach można dużo zarobić, ale ludzie dobrych adresów byle komu nie przekazują. Dobry adres, to tam, gdzie płacą za robotę.

      Polacy jeżdżą tam co roku w to samo miejsce, w czasie ich polskiego urlopu. Polska pensja nie starcza na wszystkie opłaty w ciągu roku, wiec dodatkowy niemiecki zarobek, to jak miód na chleb. Cieszy bardzo i bardzo wspomaga.

      A w Polsce coraz mniej pól uprawnych, a coraz więcej łąk.

      Oj, niedobrze w tej Polsce.

      I to powinien być koniec mojego pisania na dzisiaj, ale czuję się w obowiązku dodać, ze jeżdżę do pracy w Niemczech od 3 lat. Nie pracuję na czarno, tylko za pośrednictwem polskich firm. I zawsze było wszystko, jak w umowie.Raz tylko zdarzyło mi się, że jakąś firma potraciła mi zaliczkę, której nie pobrałam Upomniałam się pisemnie, ostrożnie i przysłano mi zaległe pieniądze. Firma ta już więcej się do mnie nie odezwała, z propozycją wyjazdu do Niemiec.

      Na czarno ludzie zarabiają więcej niż ja, poprzez firmę. Cały Berlin podobno pracuje na czarno.

      Myślę, że poprzez firmę pracują ludzie sobie podobni, zarówno po stronie polskiej, jak i niemieckiej.

      Mogłabym to lepiej wyjaśnić, ale już starczy na dzisiaj. Idę zobaczyć, co robią staruszkowie. Może mnie potrzebują.

Wanda Ratajewska

Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.