Canada Revenue Agency pilnuje właścicieli barów i restauracji, by płacili należne podatki. W tym celu odnotowuje, ile alkoholu kupują. CRA tłumaczy, że sektor restauracyjny jest sklasyfikowany jako sektor wysokiego ryzyka, jeśli chodzi o unikanie opodatkowania. Płatności często dokonywane są gotówką, oprócz tego stale rośnie liczba przypadków korzystania z oprogramowania pozwalającego na ukrywanie dochodów. Celem urzędu jest sprawdzanie, czy podmioty wywiązują się z obowiązku płacenia GST i podatku dochodowego, czy nie zaniżają dochodów w zeznaniach finansowych oraz czy nie zawyżają kwot odpisów i zwolnień.

Na początku roku fiskus uzyskał zgodę sądu na żądanie od Beer Store wykazu sprzedaży alkoholu wszystkim barom, restauracjom i salom bankietowym w Ontario, które mają licencje na komercyjny zakup napojów alkoholowych. Beer Store będzie musiał aktualizować takie informacje co trzy miesiące przez co najmniej cztery lata. Praktyka ta była już stosowana w Beer Store i LCBO po 2013 roku.

CRA tłumaczy, że informacje o zakupie alkoholu ściąga już z kilku innych prowincji, ale nie wymienia, z których. Fiskus nie ukrywa, że marzy mu się dostęp do wiedzy o sprzedaży alkoholu we wszystkich prowincjach i terytoriach, więc będzie występował o uzyskanie kolejnych zezwoleń sądowych.

Ze statystyk przedstawianych przez CRA wynika, że w ciągu ostatnich trzech lat podczas 6190 audytów wykryto ukrywanie 344 milionów dolarów. Odzyskano 200 milionów dolarów niezapłaconego podatku wraz z odsetkami. Większość pieniędzy pochodziła z Ontario. W prowincji przeprowadzono 3525 audytów, stwierdzono ukrywanie 215 milionów dolarów dochodów i odzyskano 119 milionów dol. podatku.

„Nieregularni” imigranci, którzy tymczasowo mieszkają w torontońskich hotelach, pozostaną tam jeszcze przez 4 tygodnie. Pokoje hotelowe dla około 450 osób były zarezerwowane w sierpniu i uchodźcy mieli z nich korzystać do końca września. Wcześniej mieszkali w akademikach, które musieli zwolnić, gdy studenci wracali na zajęcia. W miejskich schroniskach dla bezdomnych brakowało natomiast wolnych łóżek. Urzędnicy potrzebują jednak więcej czasu na zastanowienie się, gdzie można by ich umieścić na stałe. Jordan Crosby, pracownik ministra ds. bezpieczeństwa granicznego Billa Blaira, powiedział, że rząd przez cały czas współpracuje z władzami Toronto. Dodał, że za zakwaterowanie osób ubiegających się o azyl odpowiadają prowincje.

Obecnie 40 proc. korzystających z systemu miejskich schronisk dla bezdomnych to uchodźcy. Każdego dnia o nocleg prosi 15-20 nowych osób. W hotelach w Toronto przebywa 1719 „nieregularnych” imigrantów, w tym 577 w 146 pokojach w czterogwiazdkowym hotelu Radisson Toronto East (hotel ma 240 pokoi). W ostatnich tygodniach w serwisie Tripadvisor dodano wiele negatywnych recenzji na temat tego hotelu. W opiniach porównywano hotel do zoo, pisano, że jest brudno, głośno i niebezpiecznie, a w lobby kręci się pełno uchodźców. Goście skarżyli się, że nie uprzedzano ich o tym, że 61 proc. hotelu zajmują osoby oczekujące na rozpatrzenie wniosków o azyl. Gość z Virginii napisał, że w nocy wzywano służby ochrony zwierząt, ponieważ ktoś dokonywał uboju kóz w publicznej toalecie.

Rząd Ontario mówi, że Ottawa ma podobny problem. Prowincja prosiła rząd federalny o przekazanie 200 milionów dolarów na pokrycie kosztów związanych z zapewnieniem noclegów i usług dla uchodźców. Quebec wnioskował o 200 milionów. Tymczasem Ottawa dała 36 milionów Ontario, 11 milionów Quebekowi i 3 miliony Manitobie. Liberałowie obiecywali poza tym wdrożenie programu pilotażowego zachęcającego uchodźców do osiedlanie się poza Montrealem i Toronto. Program miał ruszyć 3 września. Na razie zgłosiło się tylko pięć rodzin, które zakwaterowano w hotelu w Chatham-Kent.

Naukowcy z Ryerson City Building Institute przekonują, że w ciągu najbliższych 30 lat w Mississaudze mogłoby się osiedlić prawie pół miliona osób, a miasto nie musiałoby zwiększać swojej powierzchni ani zamieniać się w las wieżowców. W raporcie zatytułowanym "Finding the Missing Middle in the GTHA" mówią o znaczeniu budynków wielorodzinnych typu townohouses lub mid-rises z łatwym dostępem do szkół, miejsc pracy i punktów usługowych, które mogłyby wypełnić lukę między kondominiami w ścisłym centrum a domami na obrzeżach, z których jednak trzeba dłużej dojeżdżać do biura czy szkoły. Graham Haines, jeden z autorów, mówi, że Mississauga musi przestawić się na inną koncepcję urbanistyczną. Kończy się miejsce, wiec trzeba będzie wejść w fazę intensyfikacji zabudowy.

W Mississaudze ze stosunkowo dobrą cenę można by wybudować 174 000 mieszkań – w townhouse’ach lub blokach o wysokości od 5 do 11 pięter. Mogłyby stanąć na istniejących osiedlach lub na działkach, które nie są w pełni wykorzystane, bo stoją na nich np. niskie i rozległe plazy. W ten sposób do 2041 roku do Mississaugi mogłoby się wprowadzić 435 000 osób, szacuje Haines. Problemem są w tym momencie przepisy, w świetle których bardziej się opłaca stawiać wysokie wieżowce z małymi lokalami, domy jednorodzinne lub kondominia w niskich budynkach.

Podczas akcji Łańcuch Życia mężczyźni i kobiety stoją na rogach ulic w ponad 200 miejscach w Kanadzie i trzymają plakaty z hasłami “Abortion Hurts Women”, “Abortion Kills Children”, “Adoption, the Loving Option” czy "Life, We Stand On Guard For Thee". Akcja ma charakter pokojowy, jej uczestnicy nie zaczepiają przechodniów, nie są agresywni, nie pokazują zdjęć ofiar aborcji.

Marie-Claire Bissonnette, koordynatorka młodzieży w Campaign Life Coalition, podczas tegorocznej akcji, która odbyła się 30 września, organizowała Łańcuch Życia przy skrzyżowaniu Bloor i Keele. Rozdawała plakaty i liczyła uczestników.Między 2 a 3 po południu na rogach stało 76 osób z plakatami nawołującymi do obrony życia oraz jedna dwudziestokilkuletnia kobieta z plakatem z hasłem “My body, my choice, my right”. Wszystko przebiegało spokojnie, aż do 2:30.

Wtedy to mężczyzna w wieku około 30 lat podszedł do obrońców życia i dwoma mazakami zaczął pisać po ich plakatach. Potem zaczął gonić pięć osób, w tym 10-letnią dziewczynkę, i mażąc im po ubraniach na plecach. Następnie podszedł do demonstrantki opowiadającej się za aborcją, widocznie szukając jej aprobaty. Kobieta jednak go nie poparła.

Wtedy Bissonnette zaczęła nagrywać całą scenę. Powiedziała przy tym mężczyźnie, że zniszczył prywatną własność, a to jest sprzeczne z prawem. On zapytał, czy zgwałcona 16-latka, która zaszła w ciążę, powinna urodzić to dziecko. Bissonnette starała się wytłumaczyć, że poczęte dziecko powinno być traktowane tak, jak trzyletnie dziecko, które może też poczęło się podczas gwałtu. Wtedy mężczyzna kopnął ją w rękę, tak że upuściła telefon. Krzyknęła, by ktoś wezwał policję. Mężczyzna powiedział, że chciał kopnąć telefon, szarpnął za taśmę, którą Bissonnette miała na szyi, i uciekł.

Policja przyjechała po 5-10 minutach. Funkcjonariusz tylko opuścił okno, nie wysiadł z samochodu. Bissonnette podeszła i wyjaśniła, co się stało. Policjant zapytał, co w takim razie chce zrobić, a ona spytała, co może zrobić. Usłyszała, że może złożyć skargę, ale będzie musiała pójść do sądu, jeśli oczywiście sprawca zostanie złapany. Funkcjonariusz zaznaczył jednak, że to nie była żadna poważna sprawa.

Wtedy Bissonnette dała spokój, ale po powrocie do domu zaczęło ją boleć ramię, więc znów zadzwoniła na policję i złożyła zeznanie. Tym razem trafiła na innych policjantów, którzy potraktowali ją poważniej.

Tego samego dnia mężczyzna uczestniczący w Łańcuchu Życia na rogu Confederation i Queensway w Mississaudze został oblany farbą.