W nocy z 28 na 29 marca w budynek Konsulatu Generalnego RP w Łucku trafił pocisk, najprawdopodobniej z granatnika. Informację dzisiaj potwierdził konsul RP w Łucku zastępujący kierownika placówki, Krzysztof Sawicki.

        W dachu widoczna jest dziura, charakterystyczna dla ostrzału artyleryjskiego, jej  średnica wynosi ok. 70 cm. Siedziba Konsulatu mieści się przy ul. Dubniwskiej. Miasto Łuck jest siedzibą administracyjną obwodu wołyńskiego.

        „To był prawdziwy zamach” – powiedział lokalnym mediom konsul Krzysztof Sawicki. Na miejscu pracują eksperci. Znaleziono metalowe łuski pochodzące z granatnika. Polska strona oświadczyła, że oczekuje dokładnych wyjaśnień i znalezienia sprawców. Cóż, czekać można. W środę rano do MSZ w Warszawie został wezwany ambasador Ukrainy Andrzej Deszczyca. Przed wejściem do gmachu ministerstwa przy alei Szucha, powiedział:

        The author looks at the third main pillar, the mass-education system.

        The third main pillar of the regime is the mass education system. Under the Canadian Constitution education is solely under the jurisdiction of the provinces. Also, the original Canadian constitution of 1867 made explicit provision for religious schooling – and especially separate Catholic education. Thus Canada has public schools, as well as “Catholic public” schools. The tendency in public schools has been towards ever more relentless secularization. The “Catholic public” schools have also moved in the direction of increasing conformity with the secular culture. In the public schools, Christianity has been almost totally expunged. Thus, the public schools fail to offer any kind of “counter-ethic” to the mass media.

Much of public schooling has been directed into anti-Christian trajectories by such aspects as the frequently all-pervasive “sex education” which is being pushed into lower and lower grades, and so-called “anti-homophobic” instruction. Canadian society today is said to be festering with “homophobia” – which the public schools have to counteract with their inculcation of “anti-homophobic” attitudes. These twin aspects of the official curriculum of study doubtless make it difficult for children of sincerely-believing Christian parents to attend public schools. And now there are attempts to bring the “Catholic public” system into total conformity with the public system in the areas of sex education and anti-homophobic instruction. Christian private schools are often expensive and there are comparatively few of them, and home schooling is far less frequently seen in Canada than in the United States. The latter are fairly difficult options, as parents have to pay the education portion of their property taxes regardless of whether their children are attending public schools or not        Quebec was traditionally a distinctly Roman Catholic part of Canada. Now, however, it has become one of the most secular provinces. The residues of the “Catholic public” system have been abolished in Quebec. Indeed, the provincial government has attempted to introduce a mandatory program into the curriculum of all schools (public and private) called ERC (Ethics and Religious Culture). The program is to teach students “that all religions are equal”, and “that no religion can claim to be truer than any other religion”.  Obviously, not only Christians but other religious groups are enraged by this mandatory program.

        At the level of colleges and universities there is clearly the presence of highly secular curricula in the humanities and social sciences which tend to undermine or minimize the role of Christianity in human endeavour. Also, one notices attempts to deny recognition to pro-life (anti-abortion) campus clubs, or to restrict the activities of pro-life campus clubs. There have also been attempts to prevent some pro-life and traditionalist Christian representatives from speaking at campus events.

        Unlike in the United States with its hundreds of private, frequently religiously-affiliated colleges, there are very few private colleges and universities in Canada. The hundreds of private religious colleges in the United States can exercise a certain counter-weight to the pop-culture and mass media there.

        Among the most prominent private Christian universities in Canada is Trinity Western University in Langley, British Columbia. TWU ran into difficulties when the British Columbia Teachers’ Federation refused to offer teachers’ accreditation to graduates of TWU’s degree in education. The basis for the refusal was that TWU was claimed to be “inculcating homophobia”. TWU has a very extensive Code of Conduct. One of its provisions (among many, many others) is the prohibition of homosexual activity. It was insinuated that because of this provision, teachers who had been trained at TWU would tend to discriminate against homosexual students. TWU appealed the matter to the courts. Eventually reaching the Supreme Court of Canada, the decision was that TWU graduates should be accredited, but also that the TWU graduates should be monitored very closely in subsequent years for possible signs of homophobia.

        Now, TWU has attempted to launch a law school. However, the lawyers’ professional bodies in a number of provinces (including Ontario) have refused to accept that TWU law school graduates can practice law in that province, as TWU’s Code of Conduct is allegedly “homophobic” and “discriminatory”.

        The situation for sincerely-believing Christians is especially difficult in Canada because – unlike in the United States – there is no effective “counter-culture” of Christianity – which in the United States includes both fundamentalist Protestants and tradition-minded Catholics. Obviously, it is also much different than in Poland where – regardless of some secular legal aspects – the country is permeated by a very deep Catholic and Christian culture and history.

        Sincerely-believing Christians in Canada tend to be highly isolated, and to lack a comforting and reassuring sense of community. In the former East Bloc, there was a dynamic of attraction to the Christian churches as profound critics of the system. In Canada today, however, the general population is set in a direction by the mass media and mass education structures, where they would tend to typically perceive fervent Christians as “bigots” or “haters”. Indeed, the current-day system in Canada appears to move in the direction of a startling unidirectional intensity, to which there can be seen very few possible countervailing tendencies. Thus the lineaments of an emerging “soft-totalitarianism” can be perceived here, despite Canada’s cherished claims to be “the most free” and “the most democratic” society on the planet.

        This essay is based on the draft of a presentation read at the First Sir Thomas More Colloquium: Diplomacy, Literature, Politics, at the Akademia Polonijna (Polonia University) in Czestochowa, Poland, held on March 11-12, 2010.

        24 marca 2017 pojechałyśmy w grupie pięciu członkiń Federacji Polek w Kanadzie – Ogniwo 18 w Hamilton, na uroczystość 60-lecia pracy znanej w Polonii aktorki sceny teatralnej, pani Marii Nowotarskiej. Przed spektaklem goście byli podejmowani w poczekalni typową w Kanadzie kawą i przepysznym ciastem. Jak Jubileusz, to i elegancka feta.

        Jubilatka  podarowała nam monodram napisany przez prof. Kazimierza Brauna, reżysera, pisarza i naukowca – zatytułowany „Helena – rzecz o Modrzejewskiej”.

        Potężny, genialny tekst Maria Nowotarska przekazała widzom bardzo dynamicznie, a jednocześnie refleksyjnie. Monodram ten zagrała 25 lat temu po raz pierwszy w Toronto, a jubileuszowym przedstawieniem kończyła jego obecność na scenie.

        Maria Nowotarska przeniosła nas do Kalifornii, do domu Heleny Modrzejewskiej, gdzie sławna polska aktorka szykuje się do wyjazdu i przy okazji opowiada  swoje życie.

        „Nawigacja” według Wikipedii to „dział wiedzy zajmujący się określeniem bieżącego położenia oraz optymalnej drogi do celu ludzi, statków, pojazdów lądowych i innych przemieszczających się obiektów”.

        Nawigator to członek załogi wyznaczającej kurs, położenie, drogę do celu.

        Przełom roku 2016 i 2017 był dla naszej rodziny bardzo trudny. Zresztą trwa on do dziś. Pragnę podzielić się z Państwem doświadczeniem, które pomoże komuś w drodze do celu, którym jest zdrowie.

        Otóż w maju 2016 roku mój Tata zgłosił się do jednego ze szpitali z dusznością. Po zrobieniu prześwietlenia klatki piersiowej lekarz stwierdził: płuca czyste. Ale niestety, serce Taty odmówiło posłuszeństwa. To był zawał. Po założeniu stentu i krótkim pobycie w szpitalu Tata doszedł do siebie szybko i od 19 lipca do 20 października był pod opieką tego samego szpitala na rehabilitacji.

        Z idealnymi wynikami (ciśnienie, cukier, waga) został wypisany z programu.

        Niedługo po tym zaczął odczuwać ból w prawym ramieniu, co skłoniło go do podjęcia fizjoterapii, masażu i akupunktury. Niestety, zabiegi te nie pomogły. Lekarz rodzinny skierował Tatę na prześwietlenie płuc, które zostało wykonane 1 listopada 2016 roku. Lekarz, nie dowierzając wynikowi, powtórzył prześwietlenie. Wynik z 12 listopada 2016 roku potwierdził poprzedni: masa na płucach. Na tomografię komputerową czekał do 30 grudnia 2016 roku.

        Ponieważ lekarz rodzinny przebywał na wakacjach, poszłam z Tatą na pogotowie, gdyż nie czuł się dobrze. Były już wyniki badań tomografii komputerowej. Dyżurny lekarz (ten sam, który przyjmował Tatę w maju 2016 roku z zawałem) powiedział: „Bad news – it is lung tumor” i od razu skierował Tatę na biopsję płuca.

        Nie wierząc własnym uszom, zapytałam, jak to możliwe, że w maju prześwietlenie płuc nic nie wykazało, a teraz jest duży guz. Przejrzał poprzednie prześwietlenie, pokazał mi je na ekranie i stwierdził, że zostało ono źle odczytane. Dał mi kopię raportu, spuścił głowę i pożegnał się z nami, przepisując leki przeciwbólowe.

        Skierowano nas do respirologa. Przedtem jednak wysłano mnie do pani, która zadawała szczegółowe pytania dotyczące przebiegu choroby Taty.

        „Czy jesteś pielęgniarką?” – zapytałam. „Nie, jestem nawigatorem.”

        Pierwszy raz zetknęłam się z tym określeniem w medycynie i szybko dowiedziałam się, że jest ono bardzo popularne w szpitalach onkologicznych. Otóż każdy onkolog ma swojego nawigatora, który jest w kontakcie z pacjentem.

        „Szkoda, że taka dokładna i skrupulatna nawigacja nie dotyczy lekarzy rodzinnych” – pomyślałam ze strachem.

        „Bądź nawigatorem swojego zdrowia, aby nigdy nie spotkać się z bardzo miłym nawigatorem w Cancer Centre” – myślałam.

        Ale jak to zrobić? Przecież mój Tata badał się regularnie. Był pod opieką szpitala, lekarzy, specjalistów. Rozumiem, że ktoś nie chodzi do lekarze przez lata i nagle okazuje się, że ma wielkiego guza.

        Nasłuchałam się opowieści pacjentów onkologicznych zdiagnozowanych w III  lub IV stadium raka: „Mój lekarz był zbyt zajęty grą w golfa”, „mój lekarz ignorował moje symptomy”, „mój lekarz mnie nie słuchał”, „mój lekarz nie wysłał mnie w porę do specjalisty” – to komentarze ludzi badających się regularnie i dbających o zdrowie.

        Tak też było z moim Tatą. Z dusznością chodził na pogotowie kilka razy, zgłaszał to lekarzowi rodzinnemu. Nikt nigdy nie wpadł na pomysł, aby pacjentowi z grupy wysokiego ryzyka (byłemu palaczowi) zrobić tomografię komputerową i wysłać do specjalisty płuc. Gdy zapytałam o to lekarza domowego, stwierdził, że nie ma takich zaleceń, a tomografia jest drogim badaniem.

        1 kwietnia 2017 roku Cancer Care Ontario przedstawia nowy pilotażowy program screeningowy, tzw. LDCT (Low Dose Computed Tomography) dla osób z grupy wysokiego ryzyka (palaczy, byłych palaczy, biernych palaczy). Więcej informacji na stronie http://www.cancerview.ca/PreventionAndScreening/LungCancerScreeningPage/, CCO Lung Cancer Screening Program FAQs.

        Zachęcam wszystkich do skorzystania z tego programu. To badanie może uratować życie.

        Bądźmy nawigatorami swego zdrowia i życia. Czasem trzeba wymusić badania u swojego lekarza, pokłócić się, zmienić lekarza. Stawką jest nasze życie. Ufajmy swej intuicji.

        Cieszę się, że Life Lab udostępnia badania laboratoryjne swym pacjentom. Już nie trzeba tygodniami, a nawet miesiącami czekać na telefon od lekarza. Wystarczy je wydrukować i pokazać lekarzowi. Niektórzy z nich tego nie lubią.

        Trzech lekarzy stwierdziło, że prześwietlenie płuc mojego Taty zostało błędnie odczytane. Ale tylko jeden z nich napisał to w swym raporcie, używając słów „serious omission”. Dotyczy to prześwietleń z 2016 i 2015 roku. Niestety, nie zmieni to w tej chwili sytuacji mojego Taty.  W poniedziałek będzie miał operację. Jesteśmy dobrej myśli. Walczymy dalej, trzymamy ster w naszych rękach i poddajemy woli Bożej oraz wiedzy i doświadczeniu specjalistów.

        Proszę wszystkich ludzi dobrej woli o modlitwę za pomyślną operację i dalsze leczenie.

        Pozdrawiam,
Aneta Rucińska-Woźnowski

        PS Myślę, że dobrze jest chodzić do lekarza z kimś zaufanym i bliskim. W innym wypadku wizyta odbywa się między lekarzem, Bogiem i pacjentem. Lekarz ma zawsze rację. Dobrze mieć świadka rozmowy.

        Cancer Canada nie posiada informacji o raku w języku polskim. Można je zdobyć na stronie UK  https://www.macmillan.org.uk/in-your-area/choose-location.html.

        PS. 2 Droga Redakcjo.

        Przesyłamy kilka zdjęć z Mszy Świętej i nabożeństwa do św. Peregryna – patrona chorych na raka, które odbywa się w każdą ostatnią sobotę miesiąca w polskiej parafii pod wezwaniem Matki Boskiej Królowej Polski w Scarborough. Walczymy dalej i nawigujemy w kierunku zdrowia. Już po operacji. Stan Taty jest stabilny. Prosimy o dalszą modlitwę. Dziękujemy.

        Pozdrawiam,
Aneta R.-Woźnowski
KEEP CALM
and
HAVE HOPE
TEAM JERZY