Przy okazji kolejnych obchodów rocznicy uchwalenia Konstytucji 3 maja warto zatrzymać się na chwilę nad naszą polityczną mentalnością – psyche polskich elit. 

        Tysiące stronic zapisano dywagacjami na temat tego, dlaczego straciliśmy państwo, na tysiącach biedzono się nad tym, jak je odzyskać. 

        Problemy polskiej elity wypoczwarzonej z kontuszów to:

        a. wysoki poziom akceptacji zdrady państwowej – idący od czasów jurgieltu. Opłacanie polskich urzędników państwowych przez obce mocarstwa było przyjmowane jako rzecz normalna. Powszechność tego zjawiska poraża. Szlachta zaczęła przedkładać interes własnych „dziatek” nad interes publiczny. Upadający duch rycerski nie został zastąpiony przez mocarstwową powinność służby dla króla i narodu;

        b. postępująca deklasacja warstwy politycznej Rzeczpospolitej  przy jednoczesnej awersji do działalności przemysłowej i wysługiwanie się Żydami w sprawach finansowych – powszechność arendy. Brak polskich banków;

        c. wysoce emocjonalny aracjonalny, zmitologizowany sposób podejścia do polityki. Pozwalało to wykorzystywać Polaków do własnych celów nie tylko innym państwom, ale również dobrze zorganizowanym ruchom rewolucyjnym czy wolnomularskim. Zatracenie zdolności politycznego myślenia skutkowało brakiem światłych przywódców;

        d. utrata podstawy materialnej elit. Mimo braku możliwości działania elity polskie nadal rościły pretensje do przywództwa. Mimo wiszenia u klamki tych, którzy wiedzieli, jak i komu płacić, tworzono wrażenie niezależnego działania i myślenia. Własne karygodne błędy tłumaczono wolą Bożą;.

        e. zaniedbanie obowiązków wobec chłopstwa – rozbicie narodu.

Z takim bagażem wjechaliśmy w 1918 roku w niepodległość. W Międzywojniu praktycznie tylko obóz narodowy podjął próbę modernizacji polskiego myślenia politycznego, drugi proces  „modernizacyjny” odbywał się przeciwko Polsce i był głównie zasilany przez mniejszość żydowską – socjalistów, komunistów – internacjonalistów.

        Polskie mity stanowiły tak duże obciążenie dziedziczne polskiej polityki, że ostatecznie doprowadziło to do katastrofy. Brak realizmu, niezrozumienie gry mocarstw w Europie i na ziemiach polskich, nie pozwoliły polskim elitom utrzymać państwa, dezercja z pola walki polskich władz we wrześniu do dzisiaj pozostaje nierozliczona. Uciekając od odpowiedzialności za naród, warszawskie władze zostawiły Polaków sam na sam z Niemcami. Polacy do dzisiaj lubią twierdzić, że Polska nie kolaborowała, jakby była to wartość sama w sobie. (Jest to o tyle nieprawdziwe, że z Sowietami kolaborowały całe rzesze Polaków – jak twierdził Józef Mackiewicz, Niemcy robili z Polaków bohaterów, a Sowieci gówno.) Co z tego, że nie kolaborowała, jak niczego w ten sposób nie ugrała?! Przeciwnie, brak kolaboracji pogłębił tylko materialną i ludzką katastrofę.

        W rezultacie polskie elity zostały przez topornego, acz skutecznego myśliciela politycznego Józefa Stalina wymiecione z kraju, który uważały za swój. Ponownie  wyrzucone na margines klęskolubnego mesjanizmu, zawisły u imperialnych klamek, niezdolne do nowoczesnej refleksji politycznej, pozbawione materialnych podstaw działania, gdy tymczasem warszawską realpolitik robili zawszeni „internacjonaliści” przywiezieni na ruskich czołgach.

        Polacy do dzisiaj są tak odrealnieni, że sądzą, iż skuteczną politykę można zrobić bez pieniędzy przy pomocy „posiadania racji”; ludzie, wydawałoby się wykształceni, jak dzieci błąkają się po kuchni, powtarzają banały, od czasu do czasu oblewają się wrzątkiem, skuteczni jedynie za cudze pieniądze.

        Dzisiaj, kiedy polski rząd funduje nam propagandę sukcesu, mało ludzi pyta, ile i co Polacy mają w Polsce, jaki jest stopień polskiej suwerenności gospodarczej i politycznej, mało pyta o to, kto ma Polskę. A to, że jest to pytanie zasadne, wynika z meandrów decyzji polskiego państwa. Nieukarana zdrada psuje krew narodu, redukuje zdolność zwalczania infekcji, otwiera kraj na gangrenę obcych wpływów. 

        Jeśli my, Polacy, nie nauczymy się realnego myślenia i skutecznego działania politycznego, pozostanie nam jedynie racjonalizacja pracy dla innych. Nie patrzmy na to, co inni mówią, za co chwalą czy krytykują, nie schlebiajmy też sobie, jacyśmy to wyjątkowi; nie miejmy też pretensji, że obcy realizują swoje cele. Rosjanie, Amerykanie, Żydzi, Niemcy nie są i nigdy nie byli winni polskiej biedy. Winna była nasza polska słabość – głupota i zdrada. Pora się wyzwolić z uścisku mar przeszłości. Pora zacząć grać własną polską kartą i artykułować „po imieniu” polski interes narodowy. A Konstytucja 3 maja? O wiele więcej nauki niż z jej tekstu płynie z prostego faktu, że ostatni król Polski zdradził kraj, gdy Katarzyna II zagroziła wstrzymaniem pensji. Taką mamy przeszłość. To musimy sobie podtykać pod nos rano przy kawie. 

Andrzej Kumor

Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!

         Podejrzewam, że w sądach ludzkich niemałą rolę grają złudzenia, moda, kaprys...

Wolter

        Od pewnego czasu oglądam kolejne sezony popularnego serialu telewizyjnego „Suits”, czyli „Garnitury”. Te garnitury noszą prawnicy, ściślej zaś rzecz biorąc – prawnicy korporacyjni, i to właśnie o ich środowisku traktuje ten serial. Pełno w nim intryg, sporów, wzajemnego wykańczania się, a wszystko to nie do końca mieści się w kanonie prawa. 

        Prawdopodobnie każdy z nas, w mniej lub bardziej pożądanych okolicznościach zetknął się w swoim życiu z jakimś prawnikiem i pewnie wielu z nas formułowało o tej profesji swoją opinię. Nikt przy zdrowych zmysłach nie może i nie powinien kwestionować potrzeby istnienia tego zawodu. W końcu to dzięki prawnikom istnieje w świecie pewien ład, porządek; to dzięki nim wiemy, czego świat oczekuje od nas, a my od świata. Jednakże śledząc, głównie medialnie, co bardziej spektakularne przypadki, w których prawnicy odgrywają główne role, nie sposób uniknąć kilku refleksji. I nimi właśnie chciałbym się tutaj podzielić, choć wypada mi dodać, że po pierwsze, nie jestem prawnikiem, a po drugie, ten tekst nie jest w moim zamierzeniu atakiem na tę profesję. 

        Trzeci dzień w Niemczech, jestem nadal polską opiekunką ludzi starszych niemieckich. Niedługo mija osiem lat mojej pracy, pracy opiekunki i pomocy domowej. 

        To wielki dom, więc na pewno będę miała dużo roboty. Rodzina niemiecka rezygnuje ze sprzątaczki, która tu dwa razy w tygodniu przychodziła. Jej pracę przejmuję ja, o czym w sposób zawoalowany powiadamia mnie rodzina. Oni szukają oszczędności. Pokrycie stodoły nowym dachem dużo kosztowało. 

        Mam dzień wolny, więc jestem u siebie, ale w nocy się martwiłam, że nie umyłam schodów, tych drewnianych, prowadzących do mnie na górę. Wzięłam więc odkurzacz, odkurzyłam u siebie i na korytarzu, ale schodów nie, boby trzeba było z tym odkurzaczem schodzić, a nie chciałam robić rumoru, zwłaszcza teraz, gdy mamy jechać do miasta – jednego i drugiego, w pobliżu. Gdyby tu była przede mną jakaś opiekunka, powiedziałaby, co robić, a czego nie robić. Ja nic nie wiem, a nie chcę być nadgorliwa. Oni mają rodzinę w pobliżu, przyszedł teraz jakiś kuzyn pana starszego. 

        3 maja we Lwowie odbyły się obchody rocznicy Dnia Konstytucji Rzeczpospolitej. 

        Ten dzień rozpoczęliśmy o godzinie 9. rano przy pomniku Adama Mickiewicza w samym centrum miasta. Na uroczystość przybyło wielu gości. Oprócz turystów, którzy setkami przyjechali do Lwowa, aby 3 maja wziąć udział w święcie, była obecna rzesza prezesów prawie wszystkich polskich organizacji, ich przedstawiciele na czele z Konsulatem Generalnym Rzeczpospolitej Polskiej we Lwowie, zwykli ludzie, przechodnie, reporterzy, dziennikarze – wszyscy złożyli wiązanki pod pomnikiem wieszcza narodowego.