Prezydent Stanów Zjednoczonych Donald Trump przemawiał dzisiaj na sesji ogólnej ONZ w imieniu swojego narodu i państwowej administracji, której przewodniczy.                

        Jak przystało na przywódcę najsilniejszego państwa na świecie, wypowiadał się tonem, do którego zaczyna przekonywać, wbrew wielkim wysiłkom lewackich mediów ogólnoświatowych, coraz więcej ludzi nie tylko w jego kraju, ale na całym świecie. W ponad 40-minutowym przemówieniu zawarł podsumowanie problemów, przed którymi stoi świat obecnej doby, i przedstawił kilka propozycji rozwiązania tych problemów.

        Znalazło się też w tym przemówieniu wiele odniesień do problemów, z jakimi boryka się Polska i jej rząd na arenie Unii Europejskiej.     

        Kobiety nośmy sukienki, bądźmy odważne jak Maryla Rodowicz!

        Rodowicz i Norbi. Norbi rozmawiał z ludźmi na trybunach  festiwalu w Opolu. Do tego trzeba mieć odwagę, to człowiek o wielu zdolnościach.

        Odważna  Maryla Rodowicz, odważny Norbi. O Opolu piszę trochę dalej. 

        Słyszę w radiu, aby pić między posiłkami  herbatę z chmielu i melisy, szczególnie w zimie, a także o owsie, który polepsza humor, więc warto jeść w ciągu dnia  jeden posiłek z owsa, albo dodawać do posiłków otręby z owsa. A ja parzę sobie nagietek, jego płatki kupiłam w sklepie zielarskim. Parzę, przemywam nim rano oczy, przemywam twarz, a resztę wypijam. 

Przy okazji wyczytuję, że w Polsce ludzie mają kłopoty z zamknięciem rachunków w bankach. Po kilku latach okazuje się, że zamykany przez nich rachunek w banku, nadal jednak istnieje i bank domaga się kilkuset złotych opłat, wraz z odsetkami. Ludzie ci mieli inne jeszcze konta w tym banku, ale bank ich nie informował o tym, że z jakichś powodów jednak konta czy rachunku ROR nie zamknął. Więc czytam i czytam i znajduję dobrą radę, że najlepiej jest  wypełnić w domu dyspozycję zamknięcia konta i w piśmie tym zażądać pisemnego potwierdzenia likwidacji konta. Jeszcze inaczej można napisać o tej dyspozycji zamknięcia konta – jest to wniosek, pismo wypowiadające. 

        Jeszcze napiszę trochę o COR – o Centralnej Informacji Rachunków. Działa ona od 1 lipca 2016 roku. 

        Powinna  być pomocna przede wszystkim  spadkobiercom, którzy nie znają rachunków zmarłego. Tak się wydawało. 

        Tymczasem wyczytałam dzisiaj o Sochaczewie, o kierowniku banku, który podrabiał podpisy, likwidując lokaty, zamykając rachunki osób, które długo były cicho w banku. Opróżniał konta ludzi umarłych. Tytuł – „Na zmarłego. Nowa metoda opróżniania kont osobistych”.  

        Ciekawe, jak szeroka jest skala tego opróżniania, zastanawia się autor tego artykułu. I radzi  zwracać się do Centralnej Informacji Rachunków. Ona powinna podać numery rachunków, ale bez salda na nich. Dotyczy to także rachunków przez nas zamykanych w ostatnich 10 latach. Powinna być informacja, kto rachunek zamknął i kiedy. 

        Ciekawe, dlaczego zbiorczą informację o rachunkach musimy dostawać za pośrednictwem któregoś z banków lub SKOK-ów. Banki pytają, gdzie mieszkamy – musimy odpowiedzieć. Potem podpytują, gdzie mamy rachunki, w którym banku, potem pani obsługująca znika na pół godziny co najmniej – gdzieś dzwoni.  Wypełnia się u nich ich druk, a potem za długo czeka się na odpowiedź. Odpowiedź nie jest z centrali rachunków, ale jest od tego banku. Brak odpowiedzi z  głównych banków – szczególnie PKO – jednego i drugiego, bank tłumaczy tym, że jeśli nie ma odpowiedzi, to odpowiedź jest odmowna. Na koniec orientuję się, że druk banku dotyczący nie tej ostatniej ustawy – że to my mamy się dowiedzieć, a nie bank ma się dowiedzieć, gdzie my mamy rachunki albo gdzie nasz zmarły rodzic miał rachunki. 

        Wniosek o udzielenie zbiorczej informacji o rachunkach w bankach oraz SKOK-ach możemy wydrukować na stronie mBanku. Wpisać mBank/ pomoc/dokumenty/ oferta-indywidualna/konta/przydatne-dokumenty. Dokonać wpłaty 25 złotych na rachunek mBanku z tytułem Centralna Informacja, Imię i nazwisko wnioskodawcy. MBank akurat taką opłatę pobiera, każdy bank inną. Możemy wnioskować o informację dotyczącą naszych własnych rachunków albo rachunków zmarłej osoby, której jesteśmy spadkobiercami. Myślę, że ten bank będzie do tego dobry. 

        Z moją 95-letnią mamą oglądałyśmy festiwal w Opolu. Zaczął  się 15 września, w piątek. 

        Wybuchłyśmy śmiechem na widok Maryli Rodowicz, w wielkiej, białej sukni, z której wyłaniała się górna i śpiewająca część Maryli, z gołymi ramionami. W sukience tej wyglądała trzy razy grubiej, niż jest w rzeczywistości, o czym mogłyśmy się przekonać,  gdy została w sukience mini, na dole chyba jakieś frędzelki. To była ta najszczuplejsza Maryla. Czyli gdy człowiek się zakrywa, ubiera, może się pogrubić tym ubiorem. 

        Rodowicz co piosenkę była inaczej ubrana i nawet wystąpiła w jakichś kapciach, a z jednej strony jej była Cleo – którą wszyscy lubią, a z drugiej strony Doda, którą nie wszyscy lubią, ale która siebie na pewno lubi. Obie po bokach Maryli – młode i superzgrabne, a mimo to Maryla  nie bała się z nimi wystąpić. Przypomniały mi się dwie moje koleżanki – Maryla i Lucyna, które bardzo nie lubiły moich obcasów, bo one miały trochę ponad 150 cm, a ja wtedy wyrosłam na prawie 170. Obie były mniej więcej równe. Bardzo mnie to dziwiło, że tak raził ich mój wzrost. Tak, miałam chyba jakieś buty swego czasu, czarne lakierki. Może i fajnie wyglądałam. 

        Maryla Rodowicz, do wspólnie śpiewanej piosenki z Cleo i Dodą, ubrała się komicznie – na głowie wielka kokarda i nawet kapcie –  cała trójka bardzo sympatycznie wyglądała. Czytałam, że Doda nie lubi latać samolotami, że odmówiła jakiś koncert w Anglii... współczuję jej. Na festiwalu w Opolu zaśpiewała coś także solo, jakąś piosenkę Maryli Rodowicz, która jest już 50 lat na scenie, a ma 72 lata i dużo sił jeszcze, sądząc po śpiewaniu i po tańcu. To była sportsmenka, więc co tu się dziwić. Doda także dobra była, chyba w bieganiu, jeszcze przed śpiewaniem. Z Marylą zaśpiewała jeszcze jakaś młoda, o bardzo pięknym głosie. To Kasia Popowska. Ja nie nadążam już za tymi młodymi. Ta zaśpiewała pięknie, za to śliczna była Natalia Schroeder. Śpiewała także, ale uwagę przykuwała urodą i czerwoną długą sukienką.

        Jan Pietrzak śpiewał swoje patriotyczne piosenki, razem z młodymi wykonawcami. Ważne to były piosenki z lat 80. – ruszały, dawały wrażenie wspólnoty – czuliśmy się, że jesteśmy razem, gdy śpiewał je cały naród.  Nie oglądałyśmy jego koncertu, bo był później i mama chciała już spać. Moje siostry zachwycone właśnie jego koncertem, więc dziwię się krytyce jego występu. Na pewno wygodniej było słuchać  i patrzeć w ekran telewizora, bo  w Opolu była ulewa, ale i tak koncert Pietrzaka dotarł do tych, do których miał dotrzeć. A mury runą, runą, runą i pogrzebią stary świat – to słowa jego piosenki pt. „Mury”. Czy pogrzebały? Czy mamy całkiem nowy świat? Nowy nie jest, jest raczej przekształcony. Runął mur berliński i tam więcej się zmieniło. No, u nas zmieniło się może  to, że możemy jeździć po Europie, ale znów nie  mamy pieniędzy na te jazdy, na jazdę w kierunku zwiedzania. Nie byłam np. w Paryżu, a chciałabym połazić po tym mieście, pójść śladami Wokulskiego – oby nie z jego nastrojem. No i jeszcze Hiszpania, Włochy... może kiedyś zwiedzę te kraje. Na razie znam tylko Niemcy, i to nie od strony zabytków. Znam Niemcy od strony ich kuchni, podłóg do mycia, łazienek do sprzątania, a co najważniejsze, opieki nad niemieckimi starszymi ludźmi, na tyle majętnymi, że ich stać na polską całodobową opiekę. Trochę za wcześnie  musiałam się nimi opiekować, im służyć, bo jeszcze moje dzieci potrzebowały mojej opieki. 

        Dalej o Opolu... Edyta Górniak, na czarno oryginalnie ubrana, jej rodzice chyba byli na trybunach. Ma podobno świetny glos i wiem, że do wszystkiego sama doszła. Nie miała sławnych czy zajmujących się muzyką rodziców.  Pomogła jej też nauczycielka chemii, która przekonała jej rodziców, aby pozwolili Edycie iść w kierunku śpiewania, zamiast zakładać wielkie i grube rękawice na swoje piękne rączki... Edyta kończyła technikum ogrodniczo- pszczelarskie. 

  Suszę moje grzybki, wczoraj nazbierane, i przykładam do nosa kapelusz pomarańczowy prawdziwka, którego znalazł mój syn. Pod spodem biały, wielkość średnia – pięknie się suszy (dodam zdjęcie).

        W ostatnim dniu Opola wystąpił Norbi. Trochę już go zapomniałam, ale zauważam w tym człowieku wiele zdolności – i śpiewał, i trochę konferansjerki. Uważam, że jest on niesamowicie zdolny muzycznie, trochę narwany – o czym czytam w prasie. Prasa jednak lubi krytykować. Cieszę się, że go do czegoś dopuszczono, może się rozwinie. Znam tylko jego jedną piosenkę – Dziewczyny są gorące aha, aha, aha...! Moja mama zdziwiona, że siostrze nie podobała się Rodowicz, a najbardziej Jan Pietrzak. Nam się Rodowicz podobała i dzisiaj kupiłam sobie dwie sukienki, jedną za kolano, jedną przed kolano. Jeśli Rodowicz pokazała się światu w tak krótkim mini, to ośmiela też inne kobiety. Kobiety, nośmy sukienki! Kobiety, pokazujmy nogi, chociaż łydki i kawałek kolana!

        W  tej chwili w telewizji teleturniej „Milionerzy” i pytanie jest, skąd wracał Piłsudski w roku 1918. Z Rosji, czy z Niemiec, czy Francji, czy z Anglii. Facet dobrze w końcu odpowiedział – że z Niemiec, z więzienia w Magdeburgu. Tak, tak też sądziliśmy – my, przy telewizorze. Ja dodatkowo piszę. 

        Babcia już śpi, a przed snem wypiła troszeczkę nalewki naszej z czarnej porzeczki, potem przyszła jeszcze wylizać kieliszek, więc jej dolałam ciut, ciut. Nalewkę zrobiliśmy sami  i sami zrywaliśmy te owoce, a był wtedy straszny upał – jednego dnia, a drugiego dnia – padał deszcz. Ja jak zawsze byłam zaopatrzona i w odpowiednie torby, i kurtka, i czapka z daszkiem, mąż zmókł. U niego w domu rodzinnym się przede wszystkim jadło, a nie ubierało. On nie umie nawet nieść parasola, zawsze z którejś  strony na mnie kapie. Wczoraj w markecie były męskie kurteczki, te cienkie, leciutkie, pikowane. Mąż przymierzył taką siwą, ale jej nie chciał. Kosztowała 80 złotych, więc taniej niż w Niemczech. Nie chciał, to nie chciał, może lepiej, gdy mąż nie chodzi zanadto wystrojony. Wyglądał fajnie, ale przystałam na to, aby jej nie kupić. 

        A teraz tekst mojej mamy – 95-letniej. Siedzi teraz u mnie na balkonie, na głowie czapka  z daszkiem, rozwiązuje krzyżówkę, a ma ich 200, w małej książeczce. Mąż robi obiad, ja piszę. Mąż bardzo lubi gotować, ja bardzo lubię pisać.

        Tytuł  tekstu mamy: Szkolenie 

        W listopadzie 1954 roku byłam na przymusowym szkoleniu  dla instruktorów Domów Kultury. Nauka odbywała się w opuszczonym pałacu w Jadwisinie pod Warszawą. Kursanci zjechali się z całej Polski, więc zapewniony był nocleg i wyżywienie dla licznej grupy ok. 40 osób. Pałac był duży, stary i bez centralnego ogrzewania, a w pokojach były nieszczelne okna. Byłam w ciąży z trzecim dzieckiem. Trzeba było nosić wodę z ogrodu i palić w piecach. Wyznaczono dyżury dla każdego kursanta. Przed południem odbywały się szkolenia ideowe z jakimś młodym politrukiem, a po południu kulturalno-oświatowe. Spotkań tych obawialiśmy się bardzo – bo to były czasy wielkiego terroru w Polsce, a więzienia pękały w szwach. Pierwsze spotkanie z politrukiem było osobliwe. Ten młody, dwudziestokilkuletni mężczyzna zapytał na wstępie – Kto był przed wojną harcerzem? Nastąpiła głucha cisza, na takie niebezpieczne pytanie. Wtedy kazał nam zaśpiewać popularną harcerską piosenkę „Płonie ognisko i szumią knieje”. Zdziwieni, śpiewaliśmy z entuzjazmem, aż mury się trzęsły – 40 osób – mężczyźni i kobiety. 

        Płonie ognisko i szumią knieje. Drużynowy jest wśród nas. Opowiada starodawne dzieje. Bohaterski wskrzesza czas. O rycerstwie spod kresowych stanic. O obrońcach naszych polskich granic. A ponad nami wiatr szumny wieje. I dębowy huczy las.

        Wtedy nasz politruk zapytał nas: Co w tej piosence jest niedorzeczne i bezsensowne? Długo trwała cisza, aż jakiś starszy mężczyzna powiedział: Bo w lesie nie można palić ogniska. Wtedy nasz instruktor wybuchnął niepohamowanym śmiechem – a potem rzekł: „Czy nie rozumiecie, że ta piosenka gloryfikuje rycerzyków na koniach,  idących na czołgi z bagnetem w ręku. Polska musi mieć silnych sojuszników i wiernych przyjaciół, takich jak ZSRR – który pomógł nam odzyskać niepodległość i nigdy nie zawiódł”. Widocznie mieliśmy zdziwione miny, bo powtarzał: Zapamiętajcie sobie! Przypomniał mi się zaraz 17 września 1939 r. i chyba nie tylko mnie. Potem kazał nam zaśpiewać inną piosenkę harcerską: Jak dobrze nam zdobywać góry i młodą piersią chłonąć wiatr, prężnymi stopy deptać góry i palce ranić o szczyt Tatr… patrzeć jak gwiazdy niebo złocą, i czekać, co przyniesie los... Dalej już nie kazał śpiewać i znów zapytał, czy nie widzimy niedorzeczności w słowach tej piosenki. Nikt jednak nie dostrzegał nic bezsensownego,  wtedy nasz mądrala powiedział: „Obywatel Polski Ludowej nie może czekać na dary losu. Musi sam wykuwać swoją przyszłość ciężką pracą, dla siebie i dobra kraju. Zapamiętajcie sobie”. Te codzienne szkolenia miały być połączone z dyskusją – ale nigdy jej nie było – bo wszyscy milczeli jak głazy.

        To koniec tekstu mojej mamy i ja też kończę. 

wandarat

Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

20 września 2017 

Polska, tu mój  dom 

        Pierwszym odpowiedzialnistą został, bodajże, Łukasz Warzecha. Jako drugi z ważniejszych, działania rządu zwalcował był Waldemar Łysiak. Ale minął ledwie tydzień... 

        Tydzień, mówię, ledwie minął – a już Rafał Ziemkiewicz szuka czegoś na mdłości, bo właśnie zaczął „odczuwać pierwsze” („Do rzygania wciąż jeszcze daleko, ale właśnie zacząłem odczuwać pierwsze mdłości” – pisze). Innymi słowami: odpowiedzialniści zajęli posterunki i trzymają się coraz mocniej. Wiadomo: odpowiedzialność first! 

 Tym sposobem prędko rozrasta się nam naposterunkowe towarzystwo. Taki jeden z drugim odpowiedzialnista to i świeczkę ogarnie, i ogarek zapali, komu tam ogarnąć świeczkę czy zapalić ogarek należy. Mało tego. Swe przemyślenia, rzucane niczym perły przecudne wszerz, wzdłuż, w poprzek, a nawet w głąb nadwiślańskiego Uniwersum, naposterunkowy odpowiedzialnista usytuuje nieodmiennie w kategoriach „obowiązku publicysty”. Że niby pereł żal, deptanych racicami, wszelako rzucam je odważnie przed siebie, bo nie po to światło jest, by pod korcem stało, ja zaś odpowiedzialnym jestem odpowiedzialnistą, przeto dzielę się z narodem czym mam, pereł w majtasach nie chowając. Czy tam pod kaftan. 

        Naposterunkowi odpowiedzialniści. Persony odpowiedzialne za kraj, za państwo, za narodową wspólnotę. Nawet za „dobrą zmianę” odpowiedzialni, kto im zabroni? Bo też kto to słyszał, żeby nie widzieć wad „kampanii demaskującej skrytych pod togą złodziei kiełbas i pendrajwów”, jak sędziowskie przeniewierstwo opisuje Ziemkiewicz. A tutaj proszę, ten sam Ziemkiewicz, ale już bez metafor: „na zapleczu rządzącej formacji szerzy się dokładnie ta sama postawa, która przed laty uczyniła elity III RP absolutnie bezbronnymi wobec świństw i nadużyć ekipy Tuska, doprowadzając w końcu do jej bezgranicznego rozbezczelnienia i zgnicia: nic nie zauważać, nie krytykować, milczeć, nie szkodzić, bo dla tej władzy nie ma alternatywy, bo jest nasza, inaczej przyjdą ‘oni’!”. 

        Aha, aha. Nie krzyczysz publicznie o tym, co spaprane, nie donosisz amunicji wrogom, dajmy na to: ludziom hartmanopodobnym, nie odpalasz bomb pod własną... powiedzmy pod własnym odwłokiem, a na dodatek nie chcesz zapisać się do ferajny odpowiedzialnych naposterunkowych – więc „rozbeszczelnieniasz” się i „gnijesz”, i w ogóle głupi jesteś, a do tego nie-od-po-wie-dzial-ny – w przeciwieństwie do mnie, naposterunkowego odpowiedzialnisty, hej! 

        Niczego należnego wszystkim wspomnianym wyżej nie odejmując, powtórzę swoje: odpowiedzialność to gra na efekty naszej działalności w przestrzeni publicznej, a nie satysfakcja z „dobrej roboty” polanej wierszówką. Intencjami... i tak dalej, zaś karmienie ludzi zwątpieniem, póki ludzie ci w pewności nie okrzepli, albo głupotą jest, albo okrucieństwem. 

        Swoją drogą, całe wychodzące właśnie na jaw cwaństwo publicystyczne opiera się na jednej, niewypowiadanej, przesłance, brzmiącej „obóz prezydencki”. Ale te zamierzenia, póki co wprost nieartykułowane, do odpowiedzialności mają się tak, jak knowania Brukseli w sprawie przymusowej relokacji imigrantów mają się do pomyślności rdzennych Europejczyków. 

(kil) 

Ze zbioru zastrzeżonego…

18 września 1979 r.

Notatka

dot. zebranych materiałów informacyjnych z zakresu ochrony cywilnej w wypadku ataku atomowego

        W załączeniu przesyłam uzyskane drogą pocztową na moje nazwisko i prywatny domowy adres następujących publikacji:

1. Who we are and what we do – ulotka

2. 11 steps to survival –  52 strony

3. Blast shelters –  16 stron

4. Your basement fallout shelter –  35 stron plus szkice konstrukcyjne

5. Basic Rescue Skills –  43 strony

6. Fallout on the farm –  24 strony.

SWAT

        (Odręczna notatka pod spodem: Materiały przekazano do oceny do Pl. Mjr H. Różycki.)

***

12 września 1979 r.

Notatka

o zebranych materiałach informacyjnych na wystawie Canadian National Exhibition.

        W czasie trwania w.w. wystawy w Toronto zebrałem pewne materiały informacyjne, które w załączeniu przekazuję.

        Dotyczą one przepisów imigracyjnych, warunków turystycznych, przepisów dotyczących udzielania pomocy krewnym, chcących wyemigrować do kanady, studiów w Kanadzie itd. wysokości płac w siłach zbrojnych, fotografie statków Coast Guardu orz inne.

        Powyższe materiały są zapakowane w paczce oznaczonej CNE.

SWAT

***

Załącznik 1 do pisma nr 9/80

T a j n e 

Dnia 20 listopada 1980 r.

N O T A T K A

w sprawie „D”

        Realizując zadanie Centrali postawione w punkcie 6 pisma nr 7/80 sprawdziłem w „E” (dopiski ręczne: KONSULACIE GENERALNYM) w „F” (TORONTO) dane personalne „D” (A. PIKUŁA). Przeprowadziłem również rozmowę z pracownikiem „E” (KONSULATU), który niedawno załatwiał sprawę „D” (PIKUŁY). Z zebranych w powyższy sposób danych wynika, że już on nie pracuje zawodowo, lecz utrzymuje się z emerytury własnej i żony. Pracownik „E” (KONSULATU) scharakteryzował „D” (PIKUŁę) jako prostego, starszego i schorowanego człowieka.

        Przy sprawdzaniu adresu „D” (PIKUŁY) stwierdziłem, że mieszka w niedużym i dość zaniedbanym domku jednorodzinnym, stanowiącym właściwie segment „szeregowca”. Na razie nie udało się ustalić, czy „D” nadal jest właścicielem warsztatu.

        Na podstawie zebranych dotąd skąpych danych o „D” (PIKULE) trudno jest zająć jednoznaczne stanowisko w interesującej Centralę sprawie. Można jednak z całą pewnością stwierdzić, że sam „D” (PIKUŁA) nie jest ciekawym obiektem, natomiast w przypadku przyjazdu do niego siostrzeńca, mógłby on być ewentualnie wykorzystany w naszej pracy dopiero po pewnym okresie aklimatyzacji, który ogólnie trwałby tym dłużej, im niższe jest jego przygotowanie zawodowe i językowe.

R a j m u n d

***

Warszawa 7.08.1978 r.

T A J N E

Egz. nr 1

PŁK DYPL 

H. K R Z E S Z O W S K I

        W zainteresowaniu operacyjnym Oddziału X znajduje się Ob. Rogoziński Stefan-Andrzej s. Kazimierza i Marii z domu (...), ur. (...) 1954 r. w Lublinie.

        W/w w marcu 1978 roku wyjechał na stałe do Kanady do swojej żony, która wraz z rodzicami, matką Izabelą-Marią (...) z domu (...) ur. w 1935 r. oraz ojcem Eugeniuszem (...) zamieszkuje pod adresem (...) Edmont, Alberta Kanada.

        Z posiadanych przez nas informacji wynika, że Izabela (...) pracuje w miejscowej Policji jako sprzątaczka a jej mąż jest rencistą.

        Po przyjeździe do Kanady Stefan-Andrzej Rogoziński już od kwietnia rozpoczął naukę języka angielskiego. Według posiadanych przez nas informacji za uczestnictwo w tym kursie otrzymuje on wynagrodzenie w wysokości 360 dolarów kanadyjskich miesięcznie. W kursie tym uczestniczy także grupa Polaków, którzy opuścili Polskę w sposób nielegalny.

        W celu pełniejszego rozpracowania Ob. Stefana-Andrzeja Rogozińskiego, Oddział X prosi o uzyskanie z terenu Kanady następujących informacji:

        – bliższych danych o w/w osobach, jaką opinię ma o nich nasz Konsulat,

        – czy odpowiada prawdzie posiadany przez nas adres i miejsce pracy,

        –  czy ktoś z wymienionej rodziny stara się o przyjazd do Polski,

        – co wiadomo o wspomnianym kursie i czy ktoś z uczestników tego kursu ubiega się o paszport konsularny.

płk Zygmunt DROBUSZEWSKI

***

Tajne Spec. Znaczenia

Egz. pojedynczy

Dnia 17.02.70 r.

NOTATKA SŁUŻBOWA

dot. „C” 

(odręczny dopisek: stypendystów)

        W ostatnim okresie czasu nieco bliżej zapoznałem się z problematyką „C” (stypendystów) na tutejszym terenie. W dotychczasowym układzie zasadnicza ich większość niezależnie od specjalności rekrutuje się z „F” (Poznania). Tylko jednostki pochodzą z innych środków. Dzieje się tak dlatego, że jednym z pierwszych „C” (stypendystów) na tym terenie był „N” (prof. Wieziorowski), który jest prawdopodobnie „O” (Prorektorem Uniwersytetu Poznańskiego). „N” (prof. Wieziorowski) nawiązał na tym terenie szereg kontaktów i za jego pośrednictwem zaczęli przyjeżdżać następni. Stał się on niejako pośrednikiem a jego wpływy polegały na tym, że np. w „P” (N.R.C.) jego opinia wystarczyła do zaakceptowania kandydatury.         W chwili obecnej zauważa się generalną tendencję zmniejszenia ilości przydzielanych dla nas „C” (stypendystów). Niemniej jednak możliwości wyjazdu w dalszym ciągu istnieją zarówno poprzez kanał opisany powyżej jak i normalną drogą wg. ustalonych przepisów. Istnieją również pewne możliwości uplasowania wskazanej osoby poprzez wykorzystanie kontaktów jakie posiada na tym terenie „I” (ambasada). Na ten temat przeprowadziłem niewiążącą rozmowę z szefem, który ustosunkował się pozytywnie do problemu.

        Formalny kontakt z „C” (stypendystami) utrzymuje pracownik „I” (ambasady) prowadzący sprawy nauki i kultury. Po zlikwidowaniu tego stanowiska jego kompetencje zostaną podzielone wśród innych z takim jednak wyliczeniem, że sprawy najważniejsze zostaną utrzymane w dalszym ciągu przez pracowników „H” (MSW). Ze względów zrozumiałych nie możemy przejmować żadnych funkcji jakie ulegną podziałowi. Kontakty między „C” (stypendystami) a „I” (ambasadą) są jednak bardzo luźne i raczej można stwierdzić, że po przyjeździe tutaj zostają oni przejęci przez emigrację. Stąd dodatkowe niebezpieczeństwo dekonspiracji przy nawiązywaniu kontaktów operacyjnych na miejscu. Inną trudność stanowi fakt, że z pozycji zajmowanych oficjalnie nie można w sposób naturalny docierać do „C” (stypendystów) gdyż w naszym wypadku musi to budzić podejrzenia.

        Ponieważ jest to bardzo poważny kanał zdobywania informacji należy moim zdaniem poświęcić mu więcej uwagi i lepiej wykorzystać go w przyszłości. W chwili obecnej widzę trzy zasadnicze drogi prowadzące do wykorzystania „C” (stypendystów). Można je realizować oddzielnie lub równocześnie gdyż nie wykluczają się one nawzajem. Są to:

        –  umieszczenie pod przykryciem pracownika, który na tym terenie prowadziłby sprawy kultury i nauki. Stanowisko to poza kontaktami z „C” (stypendystami) umożliwia naturalne dotarcie do ośrodków naukowych.

        – dotarcie z pozycji kraju do „F” (Poznania) gdzie poprzez opisany kanał można będzie wpłynąć na dobór ludzi oraz przygotowanie ich do wyjazdu. Ludzie ci na tym terenie przekazani by zostali na nasz kontakt w celu realizacji postawionych zadań.

        – przygotowanie kandydatów specjalnych do wyjazdu w charakterze „C” (stypendystów) na z góry upatrzone specjalności. Jeśli zaistnieje potrzeba będę w stanie przedłożyć możliwości jakie w tej dziedzinie posiada „I” (ambasada). 

M O D E S T

***

Załącznik Nr 3 do pisma Nr OPS/00272/70

TAJNE SPEC. ZNACZENIA

Egz. Nr 2

Dot. Ppłk M. Kozłowskiego

        Informujemy, że w połowie 1969 roku wyjechał służbowo za granicę oficer Centrali ppłk Marian KOZŁOWSKI. W podróży posługiwał się paszportem operacyjnym wystawionym na nazwisko obywatela bratyjskiego. Od chwili opuszczenia kraju wszelki ślad po nim zaginął.

        Czynione poszukiwania nie przyniosły dotychczas żadnych dowodów, że zachodzi fakt dezercji lub zdrady, nie można jednak tego wykluczyć włącznie z wszystkimi konsekwencjami.

        W celu zapobieżenia ewentualnym następstwom, w razie gdyby to była dezercja, polecamy zachowanie maksymalnej ostrożności przy wykonywaniu przez podległą Wam rezydenturę wszelkich przedsięwzięć i operacji o charakterze wywiadowczym.

        Wyczulcie wszystkich oficerów aby zachowali czujność, szczególnie jeżeli chodzi o udzielanie pomocy lub jakichkolwiek informacji ludziom przyjeżdżającym z kraju, nawet w przypadku, gdy znają ich osobiście, jeśli nie otrzymaliście uprzednio polecenia, aby takiej pomocy udzielić.

        Powyższe podajemy do Waszej wyłącznej wiadomości. Nikomu nie należy podawać nazwiska ppłk Kozłowskiego, a jedynie omówić ogólnie z podległymi Wam oficerami konieczność zachowania tego rodzaju środków ostrożności.

        Należy zachować całkowitą dyskrecję oraz zakazać komentowania i omawiania tej sprawy z żonami, czy kimkolwiek innym. Jeśli zgłosiłby się do ambasady, lub nawiązał kontakt z którymś z naszych pracowników poza ambasadą –  należy nas natychmiast powiadomić.

***

Załącznik Nr 5 do pisma Nr 09S/0027e/70

TAJNE SPEC.ZNACZENIA

Egz. Nr 2

Dot.: Wykonania opracowania.

        Opracowanie ujęte w zadaniach rocznych na temat –  „Możliwości prowadzenia pracy wywiadowczej przeciwko B (USA)” ma na celu przedstawienie czy i jakie istnieją możliwości prowadzenia pracy wywiadowczej z różnych pozycji /Waszego biura, z pod przykrycia, z różnych tamtejszych naszych placówek i z pozycji nielegalnej/.

        Proponowany przez Was pierwsza część tego opracowania nie stanowi tematycznego związku z całością. Proponujecie „Ogólną charakterystykę stosunków między B (USA) i krajem Waszego urzędowania” –  nie precyzując o jakie tu stosunki chodzi.

        Ogólne stosunki między tymi krajami: polityczne, ekonomiczne, wojskowe, handlowe itp., są ogólnie znane. Opracowanie ma na celu przedstawienie możliwości prowadzenia pracy wywiadowczej. Dlatego nie rozumiemy proponowanej pierwszej części.

        Naszym zdaniem całość /I i II część/ winna stanowić jedno opracowanie na powyższy temat. Biorąc powyższe pod uwagę, całość tematu należy podzielić na rozdziały, z których część opracujcie osobiście a część winien opracować MICHALAK. Poszczególne rozdziały należy przysyłać sukcesywnie z takim wyliczeniem aby połowę opracowania przysłać do 30 lipca br.

        Zgadzamy się z Wami, że bardzo dobrze byłoby znać wiele rejonów przygranicznych ale wymaga to wiele czasu, wyjazdów i nakładów finansowych. Realnie biorąc można tymczasowo ograniczyć się do pewnych uogólnień z punktów granicznych w Montrealu /porty lotniczy i morski/ w Niagara Falls, Thousand Islands, Toronto i inne dostępne. Pozostałe rozdziały winny obejmować uogólnienia na podstawie wielu przykładów /przytaczać/ możliwości poruszania się przez Was, pracowników placówek, stypendystów, delegatów, turystów itp.

        Uwagi powyższe zorientowały Was zapewne o co nam chodzi. W najbliższej poczcie oczekujemy od Was spisu treści rozdziałów, aby ewentualnie skorygować je w Centrali.

C Y R U S