Wciąż zbyt wielu dookoła nas ludzi, przechwalających się dokonaniami, za którymi nie stoi nic prócz pustki produkowanej na skalę masową przez owrzodziałe umysły.

„Byłem całkowicie zaangażowanym komunistą” – wyznał Bauman Zygmunt w wywiadzie dla „The Guardian” (wydanie z 28 kwietnia 2007). I dodał: „Idee komunistyczne były po prostu kontynuacją idei Oświecenia”. Odlot normalnie. A konkretyzując: nowoczesność wyrażająca się poprzez ludobójstwo wynikłe jakoby z absolutyzacji etycznej, kontra właściwsza moralnie ponowoczesność, charakterystyczna dzięki realizacji praktycznej postulatu relatywizmu etycznego. Szczytowe osiągnięcie, nie ma to, tamto.

A prócz tego obozy koncentracyjne jako laboratorium testujące nowego człowieka (Wikipedia: „jak dalece właściwe nowoczesności mechanizmy władzy biurokratycznej i jej wszechobecności mogą się posunąć w kontrolowaniu, zarządzaniu, mechanizowaniu i dysponowaniu każdą jednostką dla swoich potrzeb”) – i inne takie. Choćby dotyczące postępu. Na przykład ten oto kwiatuszek, to jest opinia (uwaga: z września 2011 roku!), w której Bauman przekonuje, że o ile w ciągu trzech kolejnych dekad Europa nie będzie przyjmować po 10 milionów emigrantów (milion corocznie), wówczas upadnie za przyczyną demografii.

Że co proszę? Że panu Naumanowi zmarło się w styczniu tego roku? Czy tam Baumanowi? I co z tego? Żyją ludzie baumanopodobni – dość przeczytać laurki ich autorstwa, poświęcane swojemu guru. I żyją ci, których ludzie baumanopodobni wychowali sobie na następców. Bo chyba jakichś wychowali, prawda?

A na kogóż innego niż pogrążony w anomii etyczny degenerat, wyrosnąć może wychowanek zdemoralizowanego etycznie wychowawcy? To jest człowieka, przekonanego, że po 1945 roku to partia komunistyczna gwarantowała Polsce „najlepsze rozwiązania”?

Nie podchodźcie do ludzi baumanopodobnych w żadnej sprawie. Możecie uważać, że ten czy ów uśmiecha się do was, pragnąc wymienić z wami myśli, tymczasem te wyszczerzone dziąsła to egzemplifikacja nadziei każdego z nich, że moment jeszcze, i przegryzie wam tętnice odpowiadające za natlenienie mózgu, a potem zgruchocze kręgosłup odpowiadający za postawę. Czy tam za postawę i charakter. To nadzwyczajnie trafna wskazówka: z diabłem nie wchodzi się w dialog, do diabła odwraca się plecami – a to dlatego, że żaden dialog nie zmieni zła, może natomiast zmienić nas.

Ktoś krzyknie tutaj: weź nie malkontenć, lepiej powiedz, co w tej sytuacji radzisz czynić? Temu odpowiem: trzeba nam, jak pewnemu buldogowi za skrzydło wiatraka, chwycić każdego z tych drani zębami, za, powiedzmy: za odpowiedzialność, trzeba zacisnąć szczęki – i nie wolno puszczać, dopóki nie sczezną. Chwyćmy więc i nie puszczajmy, choćbyśmy i my mieli zdechnąć, niczym wspomniany pies. Naszym dzieciom i wnukom będzie lżej, gdy świat przyjazny zostawimy im w darze.

(kil)

Żyjemy w świecie, w którym każdy człowiek może zmądrzeć dosłownie z dnia na dzień. A przecież większość dzień po dniu głupieje. To jest dopiero zagadka.

Głosujemy, by następnie utrzymywać wybrańców, dających słowo, że – między innymi – dbać będą o wolność Polek i Polaków. Dlaczego tym samym ludziom powtarzać musimy co rusz, w tym właśnie kontekście, że nie ma mowy o wolności i uczestniczeniu we wspólnocie polskiej bez akceptacji etycznego fundamentu polskości? Bo zapominają? Bo od początku pamiętać nie chcą? Bo nas oszukują? Nie wiem. Naprawdę nie wiem, choć wiedzieć chciałbym, choć wiedzieć to powinniśmy. Zanim jeszcze wybierzemy, musimy wiedzieć, kto jest oszustem i na czym polega oszustwo.

SPOSÓB NA BŁAZNA
Musimy wiedzieć, albowiem nie sposób podejmować racjonalnych decyzji, jeśli jest się nieustannie oszukiwanym i wprowadzanym w błąd. Tym samym proces wyborczy, w którym elektorat warunkowany jest przez media do takich czy innych rozwiązań, staje się parodią odpowiedzialnego wyboru. Prezydent Lech Kaczyński na jednym z seminariów w Lucieniu opisał problem krótko i treściwie: „Elementarny mechanizm demokratyczny nie może funkcjonować przynajmniej w miarę sprawnie, jeżeli rozeznanie potoczne – bo to z punktu widzenia mechanizmu demokratycznego jest najistotniejsze – tak bardzo odbiega od rzeczywistości”.

Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!

Piszą tu i tam, by domagać się od Niemiec kwot za nasze straty. Nawet o tym mówiła premier Szydło.
Zgoda, ale czy nie powinniśmy domagać się moc od Anglii i Francji? One miały zaatakować Niemcy, jeśliby Polska była zaatakowana. No i co zrobiły? Dopiero 12 września spotkali się szefowie ich sił zbrojnych i doszli do wniosku, że nic nie mogą zrobić.
W rzeczywistości już 4 września, czyli po wypowiedzeniu wojny Niemcom, mogły ich samoloty najpierw bombardować na przykład Berlin. Francuzi mieli pod bronią co najmniej kilkanaście batalionów piechoty, które samolotami transportowymi można było przerzucić i zająć lotniska miast niemieckich, jak Frankfurt, Duesseldorf, Kolonia, czy nawet Norymberga. Dalej, można było posłać na Niemcy spore kolumny czołgów i dotrzeć w cztery dni nawet do… Berlina.
Tego nie zrobiono i Polska musiała sama walczyć i ulec. Więc Polsce należą się spore odszkodowania. Ale nie liczcie rodacy, by władze PiS-u miały takie jaja, by z tym wystąpić.

Choć niektórym może wydawać się dziwne, ale wenezuelski prezydent, Nicolas Maduro, podczas konferencji prasowej, która odbyła się w miniony wtorek, 22 sierpnia, w Pałacu Miraflores w Caracas, stwierdził, że modli się za papieża i do papieża Franciszka.
Wenezuelski kryzys trwa od dobrych kilku lat, ale dopiero ostatnio sytuacja w tym kraju znalazła zainteresowanie wielkich agencji prasowych, a co za tym idzie, trochę tekstów ukazało się i w polskich mediach wykupujących agencyjne serwisy.
Ten mający trzy razy większą powierzchnię od Polski kraj znany jest przede wszystkim jako jeden z czołowych producentów ropy naftowej oraz wielkich kłopotów gospodarczych, w jakie popadł, kiedy jej cena spadła na łeb, na szyję i nie chce wzrosnąć już od kilku lat.
Z sytuacją gospodarczą związana jest też sytuacja polityczna: opozycja domagająca się oddania władzy przez Nicolasa Maduro, przez ponad 100 dni organizowała pokojowe manifestacje, które kończyły się bardzo niepokojowo, do tłumienia których rząd wysyłał Gwardię Narodową oraz policję. Jest ponad 700 rannych i 136 zabitych.
Kilkanaście dni temu wojsko w koszarach w Walencji, mieście położonym o dwie godziny drogi samochodem od stołecznego Caracas, zbuntowało się wojsko i choć protest żołnierzy wenezuelski rząd od razu stłumił, to prezydent Maduro poddawany jest coraz większej światowej presji i krytyce. Sekretariat Stanu Watykanu wręcz do niego napisał, że odbyte 31 lipca referendum do Konstytuanty zostało sfałszowane.
Maduro, na konferencji prasowej, w której oprócz dziennikarzy zgromadzonych w pałacu Miraflores wzięli udział poprzez połączenie satelitarne również ambasadorzy i pracownicy wenezuelskich placówek dyplomatycznych na całym świecie, pytany o stosunki z Franciszkiem w kontekście roli Watykanu w negocjacjach między wenezuelskim rządem a opozycją, powiedział, że „charakteryzują się najwyższym poważaniem”: „Modlę się za papieża Franciszka każdego dnia. Prosił mnie o to w roku 2013, kiedy udzielił mi pierwszej audiencji. – Módl się za mnie, Maduro, powiedział. To samo powtórzył, gdy spotkaliśmy się ponownie w ubiegłym roku – stwierdził Nicolas Maduro. – Dlatego ja w moich modlitwach proszę papieża Franciszka, aby mi pomógł, jako papież z Argentyny. Ja jestem ofiarą. Jestem ofiarą propagandy uprawianej przeciwko mnie przez argentyńskiego prezydenta Macriego oraz przez rządy niektórych innych krajów. Dlatego nawet w tej chwili, podczas tego spotkania z prasą, wołam i modlę się publicznie, by mi pomógł w niebezpieczeństwie, kiedy Wenezuela jest zagrożona agresją zbrojną Stanów Zjednoczonych. Proszę papieża, by nie pozwolił na to”.
Wenezuelski prezydent stwierdził następnie, że „inaczej rzecz się przedstawia, jeśli chodzi o państwo watykańskie i Konferencję Episkopatu Wenezueli”. „Na ich temat nie będę się wypowiadał – powiedział. – Niech ich osądzą wenezuelscy katolicy. Wenezuelski katolicki naród już ocenił postawę wenezuelskich biskupów i Sekretariat Stanu państwa watykańskiego, masowo uczestnicząc w referendum do Konstytuanty i popierając rządowe plany” – stwierdził Nicolas Maduro.
Dodać należy, że Konferencja Episkopatu Wenezueli (CEV) ostro ocenia rządy Maduro i sytuację w Wenezueli, a Sekretariat Stanu Watykanu przesłał do niego list podpisany przez Pietra Parolina, który potępił używanie siły w stosunku do pokojowych marszów opozycji.

*****

Przed dwoma laty, były nuncjusz apostolski w Caracas, Pietro Parolin, a obecny sekretarz stanu Watykanu, zaproponował Nicolasowi Maduro pośrednictwo między rządem a opozycją. Zorganizowano tzw. stół dialogu, przy którym przez ponad rok spotykali się przedstawiciele obu stron, ale spotkania te nie przyniosły jakichkolwiek skutków i zakończyły się zorganizowanymi przez opozycję, trwającymi od kwietnia do połowy sierpnia ulicznymi protestami, w których zginęło ponad 137 osób, a ponad 700 zostało rannych. Przez prawie sto dni kraj był sparaliżowany przez manifestujących, domagających się ustąpienia Maduro, ale ten w lipcu rozwiązał parlament, zwołując Konstytuantę, która uchwala nową konstytucje według potrzeb i życzeń – jak twierdzi opozycja – rządu i samego Maduro.
Na temat sytuacji wypowiedział się niedawno m.in. prezydent Trump, który powiedział, że ludzie w Wenezueli cierpią i umierają. „Mamy wiele opcji wobec Wenezueli, w tym także opcję militarną, jeśli okaże się konieczna” – oświadczył. Jego słowa odbiły się głośnym echem w Wenezueli, a wenezuelski minister obrony, gen. Vladimir Padrino, określił wypowiedź Trumpa aktem szaleństwa. Do tego nawiązał właśnie Nicolas Maduro, mówiąc, że modli się „do papieża Franciszka”, aby wpłynął na tę sytuację, w której on sam, jako prezydent Wenezueli, jest ofiarą.
Niniejszą korespondencję przesyłam w kilkanaście minut po wypowiedzi Maduro, nie doczekała się więc ona jak na razie komentarzy ani w wenezuelskich, ani w międzynarodowych mediach, na które jednak, jak przypuszczam, nie będzie trzeba czekać długo.
Tekst i zdjęcie:
Justyna Zuń-Dalloul, Caracas