Ordnung muss sein – dlatego kanadyjski parlament grzecznie przegłosował ustawę genderową dodającą do rzeczy chronionych przez kanadyjską Kartę praw i swobód tożsamość płciową, co – w rzeczy samej – prowadzi do likwidacji prawnego rozróżnienia na kobiety i mężczyzn. Każdy może być tym, co mu się zamani. Od tego momentu każdy może być każdym. Jak już pisałam, sprawy tożsamości płciowej wybuchnęły nagle z wielką mocą po obu stronach oceanu dzielącego już jednakowo stary świat. Tak więc jeśli od tej chwili – powiedzmy – w jednym tygodniu zapragnę być Andrzeją Kumor, a w drugim Andrzejem Kumorem, to moja zachcianka będzie chroniona konstytucyjnie i nikomu nic do tego.

Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!

Po raz drugi "Gazeta Polska" zorganizowała wielką wyprawę do stolicy Węgier na rocznicę ich niepodległości, która przypada na 15 marca, kiedy to w 1948 r. poeta Petofi wygłosił swe wielkie przemówienie.

Specjalnym pociągiem z wagonami sypialnymi z Warszawy wyruszyło około 500 osób. Dalsza część wsiadła w Kielcach, w Krakowie i Tarnowie, Osobne grupy pojechały autobusami z różnych miast południowej Polski i zapewne dotarło mimo zamieci do Budapesztu 800 osób, niektórzy jednak w wyniku zawiei dotarli dopiero w sobotę pod pomnik Bema.
Już na peronie w Warszawie była wspaniała atmosfera, zaczęliśmy wspólnie śpiewać, zwłaszcza dobrze wypadała "Pierwsza Brygada", a potem były występy samoistnie tworzących się chórów w pociągu.

Melchior Wańkowicz wspomina o pewnym panu, który jeszcze w początkach Polski Niepodległej został prezesem państwowego banku. Któregoś razu jego przyjaciel wszedł do jego gabinetu w momencie, gdy pan prezes właśnie fikał koziołki na dywanie. Widząc zdziwioną minę przyjaciela, powiedział: "gdybyś w dzieciństwie pasał krowy, a teraz dostał taki fajny bank, to też byś fikał koziołki". Słuchając kolejnego optymistycznego expose pana ministra Radosława Sikorskiego, nie mogę oprzeć się wrażeniu, że jego optymizm ma podobne, a może nawet identyczne podstawy.

Polska to niemały kraj. Proszę sobie wyobrazić wielkie i ciężkie koło zamachowe, które ma wagę 100 ton. Jeden człowiek nie da rady tego koła ruszyć z miejsca. Ale jest to możliwe z dużą liczbą ludzi. Więc zaczynamy wspólnie to koło pchać. Najpierw jedną czwartą obrotu, aby je ruszyć z miejsca. Potem połowę obrotu i ... cały obrót. Mozolnie i z wielkim wysiłkiem. Potem dwa obroty. Cztery. Osiem. Szesnaście i już jest nam coraz łatwiej to wielkie koło popychać. Cieszymy się, że już można go toczyć. Potem dwadzieścia pięć obrotów na minutę. Pięćdziesiąt. Sto i idzie nam coraz łatwiej. Aż nareszcie lekko popychając, mamy trzysta obrotów na minutę. To pięć obrotów na sekundę. To koło ma teraz tyle energii, że trudno go zatrzymać. Jak to dobrze, że nam się udało. Udało nam się, bo wszyscy popychaliśmy to koło w jednym kierunku.