Bezpieczniackie koterie, przewerbowane na rozmaite "kierunki" po 1989 roku i rządzące dziś z tylnego siedzenia tzw. klasą polityczną III Rzeczpospolitej, mają od pewnego czasu problem z uzgodnieniem, kogo wystrugać z kartofla na "kierownictwo zjednoczonej lewicy", by fikał koziołki i stroił miny na błazeńskiej estradzie politycznej, zwanej "sceną polityczną".

W jej części zarezerwowanej dla "lewicy" funkcjonują dzisiaj dwie partie reprezentowane w Sejmie: Sojusz Lewicy Demokratycznej (Leszek Miller) i Twój Ruch (Janusz Palikot), oraz dwie pozaparlamentarne "kanapy": Socjaldemokracja Rzeczypospolitej i Partia Demokratyczna (resztki dawnej Unii Wolności). Obok tych czterech formacji kręcą się tabuny rozmaitych lewicowych i lewackich stowarzyszeń, finansowanych głównie z budżetu państwa, których "działacze" ("ile szydeł wylazło z wyborczego worka, ilu wielkich działaczów wyjrzało z rozporka" – Julian Tuwim, "Ile...") liczą w przyszłości na diety poselskie lub synekury w aparacie biurokratycznym.

9 grudnia minęła 23. rocznica pierwszych po wojnie wolnych wyborów prezydenckich w Polsce. Jest to dla mnie bardzo ważna data nie dlatego, że byłem wtedy kandydatem na prezydenta RP, ale ponieważ w ten dzień wynik wyborów zadecydował o przyszłości naszej ojczyzny.

W 90 roku władza w Polsce praktycznie leżała na ulicy. Byli władcy Polski, tzn. partia PZPR przekształcona w SLD, mówili wtedy głośno w wywiadach prasowych, że nie mieli szansy powrotu do władzy przez co najmniej 15 lat.

Kwartalnik Myśl.pl, który przygotowuje numer pod hasłem "Jest nas 60 milionów", rozesłał ankietę na temat stosunków Polaków "krajowych" z "zagranicznymi".

Oto pytania:

– Na czym powinna opierać się współpraca pomiędzy państwem polskim a Polakami mieszkającymi na obczyźnie?
– Czy mogą oni stanowić dźwignię rozwoju gospodarczego, poprawiać nasz wizerunek na arenie międzynarodowej, a może wpłynąć na problemy demograficzne?
– W jaki sposób udzielać pomocy tym środowiskom mieszkającym poza naszym krajem, które tego potrzebują?

Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!

Beginning in the late-1960s, Canada has enacted an extensive policy of multiculturalism, which became especially entrenched since the Charter of Rights and Freedoms in 1982.

Governments in Canada (federal, provincial, and municipal) have been committed to supporting (at least to some extent) the cultural and organizational activities of multifarious “ethno-cultural” groups. It might appear that the Polish-Canadian community (estimated in the 2006 Canada Census at one million persons of Polish descent) would be playing a large role today. But, that does not seem to be happening. Despite the fact that multiculturalism is juridically recognized and societally encouraged, the Polish-Canadian community does not seem to have much political, social, and cultural influence.