Jednego. Jedynego.

"Zmierzch Boga" to druga i zarazem ostatnia część opowiadania "Klepsydra dla Świata".

Pokrótce przypomnę pierwszą część. Akcja opowiadania rozgrywa się w 2345 roku, 333 lata po pamiętnym roku 2012, kiedy to miał nastąpić koniec świata. Podzielony świat na trzy strefy wpływów supermocarstw, przestał być tym czym miał być w swoim pierwotnym założeniu, czyli użytecznym dla wszystkich ludzi na świecie. Międzynarodowy rząd współdziałający z kliką bankowo- przemysłową zawładnął gospodarką, państwowością, przygarniając ją na własną korzyść. Elektroniczna propaganda rozcieńczyła ludzki mózg do niegroźnego przeciwnika poddanego sferom rządzącym. Sprawy emocjonalne, uczuciowe, te które przelewamy na nasze dzieci, rodzinę, wszystko to co kształtuje naszą świadomość, osobowość, nasze sumienie i wywodzące się od serca, dostały się pod ścisłą kontrolę groźnej farmakologii będącej na usługach psychiatrii. Bogaci ludzie na wieść o końcu świata chowali się ze swoimi majątkami po bunkrach albo uciekali na niezatapialne okręty. Całą resztą ogarnęła panika przed skutkami kataklizmu. Nagle światem zawirowało i zatrzęsło. Języki ognia polały się z niebios na ziemię.

Był rok 2345. Zbliżał się koniec roku szkolnego. Od pamiętnego roku 2012, kiedy to miał nastąpić koniec świata minęły całe 333 lata. Dla numerologów jest to cyfra nie bez znaczenia, tak jak cyfra roku 2345.

Sytuacja na świecie zmieniła się diametralnie, można i powiedzieć świat, w którym ludziom przyszło żyć 333 lata temu, przestał istnieć.

Sami ludzie doprowadzili do tego, że cały świat zaczął operować na wariackich papierach. Jakakolwiek państwowość, przynależność narodowa, suwerenność, patriotyzm, przestały mieć rację bytu. Określenia te w ogóle zostały wyparte ze słownictwa.

Wiadomo, że płeć biologiczna ma znaczenie kulturowe i społeczne. Takie są fakty. Żadna ze stron sporu tych faktów nie kwestionuje. Rzecz w tym, kto i jak owe fakty interpretuje, jakie wnioski wyciąga i w jaką czeluść wtrąca naszą zwyczajność.

Płciowcy, zwani też Dżenderystkami i Dżenderystami, uznają, że płeć biologiczna nie ma znaczenia dla pełnionych ról społecznych oraz dla relacji między ludźmi. Że płeć to w pierwszym rzędzie raczej kultura niż biologia, zaś ową płeć, właśnie płeć kulturową, daje się modelować niemal swobodnie, a w każdym razie niezależnie od uwarunkowań biologicznych – ponieważ jest kwestią wyboru, jak powiedzmy kolor włosów. Idąc tą drogą dalej, bez większego ryzyka popełnienia błędu można nawet powiedzieć, że z perspektywy Dżenderystek i Dżenderystów, genotyp to mniej więcej synonim zabobonu.

    2013 lat temu, Bóg ojciec, w ramach wychowywania swojego potomstwa, zesłał nam na ziemię swojego Syna, który przykładem miłości i wybaczania, a także za pomocą przykazań, przypowieści, rad i obietnic miał nam wskazać, jak żyć.

    Kto go powitał? Biedni pasterze, których nie było stać nawet na moherowy beret i podstawową edukację, uwierzyli, że narodzenie Dzieciątka jest wydarzeniem, które pozostanie z nami na wieki i będzie jedyną nadzieją ludzkości. Niewiele rozumiejąc, przyszli, przed Dzieciątkiem tępo uklęknęli i pochylili spocone, poczochrane, niemądre głowy.

W niedzielę braliśmy udział w spotkaniu paru młodych rodzin. Kilkakrotnie słyszałam kwestię, że osoby pochłonięte życiem rodzinnym nie mają czasu. Co ciekawe, mówiły tak przede wszystkim kobiety. W drodze do domu aż się sama zaczęłam zastanawiać.

Kobieta chyba rzadko pracuje na jeden etat. Często ma co najmniej dwa – prowadzenie domu (mimo całego gadania o równouprawnieniu) i pracę zawodową (jeśli jest aktywna zawodowo). Gdy na świat przychodzi dziecko, dochodzi trzeci etat. A doba w istocie ma tylko 24 godziny...

Będąc młodą matką, co najmniej raz dziennie chodzę na spacer. Często mijam kawiarnie. Nie wchodzę do nich – stoliki są ciasno rozstawione, więc gdzie bym się tam przeciskała z wózkiem. Poza tym w domu robię bardzo dobre espresso. Nie wchodzę, ale zaglądam przez okna i czynię pewne obserwacje.

Niemal przy każdym stoliku siedzi ktoś z laptopem. Odwraca się do innych "jabłkiem". Wieczorem to nawet śmiesznie wygląda, światła w kawiarniach lekko przygaszone, twarze rozjaśnione poświatą ekranu i te świecące jabłuszka na srebrnych laptopach. Jak oznaki życia.

Jestem katolikiem. 

Kiedy ktoś twierdził, że katolicy, a ogólnie mówiąc chrześcijanie, spędzają wiele czasu na kolanach przed symbolami religijnymi modląc się do nich, to zazwyczaj zaprzeczałem. "To nie chodzi o figurę Matki Boskiej ani o drewniany krzyż z przybitą, metalową figurką Jezusa Chrystusa, to chodzi o to, co te figury reprezentują" – próbowałem elokwentnie tłumaczyć. To, czy w szklanym pudełku są autentyczne relikwie świętego Piotra lub innego z naszych wyświęconych, to nie jest tak istotne jak fakt, że my, katolicy, wspólnie przed nimi klękamy i wznosimy modlitwy do Boga.

"Bo ta Ziemia to gospoda w ogromnej naszej podróży..." – słowa Juliusza Słowackiego w sposób poetycki, lecz bardzo precyzyjny określają istotę naszej egzystencji! Życie – wędrówka w czasie... Gdybyśmy zdawali sobie sprawę, że każdego dnia umiera dzień naszego życia, może bardziej cenilibyśmy każdy z mijających dni...

Kres naszej ziemskiej egzystencji zawsze wiąże się z osobistym dramatem człowieka. Jakże trudno przyjąć wieść, że oto zbliżamy się do końca owej wędrówki, do tej niewiadomej, każdemu wyznaczonej granicy, za którą kryje się nieznane: wieczność dla wierzących, nicość według innych...