"Bo raj na ziemi każdy stworzyć chce. Lecz czy ma forsę? Niestety, nie..." – głosi song z "Opery za trzy grosze" Bertholda Brechta. Mimo "pomocy unijnej", która była głównym motywem w propagandzie akcesu Polski do Unii Europejskiej, "forsy ciągle nie ma" i dlatego rząd premiera Tuska wespół z prezydentem Bronisławem Komorowskim postanowili dokonać skoku na kasę otwartych funduszy emerytalnych.

Dlaczego nie ma forsy mimo "pomocy unijnej" dla Polski, szacowanej w najbliższych siedmiu latach na ok. 300 miliardów złotych? – na to pytanie nie są, niestety, w stanie odpowiedzieć najtęższe "autorytety ekonomiczne", bez względu na to, czy powycinane z "Gazety Wyborczej", z "Polityki", czy zeskanowane z TVN.

PSL walczy, PSL czuwa, PSL wielką Polskę wykuwa. Nie kupuj w Tesco, kupuj u swego, w ten sposób wygryziesz Anglika bladego. Okazuje się, że słuszne myśli i metody działania nadają się do zastosowania w każdych warunkach, a zwłaszcza wtedy, gdy trzeba pokazać opinii publicznej, że Umiłowani Przywódcy gotowi są własną piersią bronić interesów ludu pracującego miast i wsi.

Jednym ze sposobów obrony ludu pracującego jest bojkot – w tym przypadku bojkot angielskiej sieci sklepów wielkopowierzchniowych Tesco, do którego wezwało Polskie Stronnictwo Ludowe ustami posła Jana Burego w odpowiedzi na deklarację brytyjskiego premiera Dawida Camerona, żeby pozbawić pracujących w Wielkiej Brytanii Polaków prawa do zasiłków na dzieci mieszkające w Polsce.

Przeróżne międzynarodówki wysługiwały się jednym wielkim mocarstwom, a zwalczały inne – wszystko to zaś działo się głównie kosztem państw mniejszych, wobec których zasłaniano się zawsze groźnym parawanem procedur traktatowych […]. Tacy różni panowie […] rościli sobie prawo wścibiania nosa w wewnętrzne życie mniejszych państw z zupełnym lekceważeniem nie tylko podstawowych zasad suwerenności, ale nawet elementarnego porządku prawnego.

Znów pogrywam sobie z ludzką wyobraźnią. Wypowiedź oczywiście nie traktuje o Unii Europejskiej. Chociaż zakres działalności Ligi Narodów i Międzynarodowego Biura Pracy, bo o nich jest w niej mowa, w latach 20. i 30. XX w. w zasadzie skupiał się na sprawach europejskich. W szerszym zakresie, fragment wspomnień Józefa Becka odnosi się po prostu do Genewy.

9 grudnia ubiegłego roku miała miejsce pierwsza odsłona procesu przeciwko Jadwidze Chmielowskiej z powództwa Wojciecha Poczachowskiego o naruszenie dóbr osobistych. Powód domaga się zasądzenia 10 000 złotych na rzecz Harcerstwa Rzeczypospolitej Polskiej oraz przeprosin na łamach "Gazety Polskiej", "Naszego Dziennika", "Dziennika Zachodniego", "Rzeczpospolitej", "W sieci", "Gościa Niedzielnego" i "Gazety Wyborczej", "w formacie nie mniejszym niż 1/4 strony" (!). Co jest o tyle kuriozalne, że rzekome zniesławienie nastąpiło na prywatnym blogu pozwanej.

Kuriozalne są zarazem powody wytoczenia sprawy sądowej, ponieważ wszystkie zarzuty przeciwko Jadwidze Chmielowskiej są zgodne z prawdą. Należałoby raczej powodowi, Wojciechowi Poczachowskiemu, zadać pytanie, dlaczego w swoim życiu tak, a nie inaczej, się zachowywał. Ale po kolei, przybliżmy najpierw osoby dramatu.