Albo istnienie każdego z nas jest ważne, ma swoją poważną przyczynę i swój cel, fakt, że zaistnieliśmy w kosmicznej całości dziejów i przestrzeni, jest czymś spektakularnie niesamowitym – na świecie pojawia się świadomość, przychodzi nań istota duchowa – indywidualny człowiek – przez co wszechświat rodzi się na nowo… Życie każdego ma nieprawdopodobnie dużą wartość, jest unikatowe w kosmicznej skali, dopełnia istnienie wszystkich innych i całego Stworzenia, bez niego byłby brak.

Albo nasze istnienie – życie człowieka to niewiele warta betka – zrządzenie dziwnych okoliczności, wybryk kosmicznej natury, przez który wypadamy niczym sroce spod ogona na ten wrogi nam padół łez, na którym i tak w mgnieniu kilkudziesięciu lat zginiemy – nasza egzystencja pozbawiona jest większego sensu, możemy jedynie zaleczać mdłości nicości, jaka nas ogarnia. Świadomość to tylko dziwna aberracja w materii czegoś, co być może jest bardziej skomplikowaną postacią białka niż ameba, ale to tylko rzecz skali.

Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!

Być może nasze gniazdo jest jedną z głównych przyczyn naszej inności, odrębności, poniekąd nawet pewnego wyobcowania pośród narodów Europy.

Tego, że tak często nas nie rozumieją, nie mogą pojąć tych naszych życiowych postaw i wielu naszych spraw... Nasz los, skromny osobisty los każdego z nas nierozerwalnie sprzągł się z losem całego kraju. Stało się to niepostrzeżenie lub świadomie, że wszyscy wplątaliśmy się w ojczystą historię. Chcieliśmy tego lub nie, jej nurt porwał nas, uniósł na wzburzonych falach i pognał ku odległym niedostrzeżonym kresom. Nie byliśmy oczywiście w stanie przewidzieć, gdzie są te kresy i na jaki brzeg wyrzuci nas ojczysty gwałtowny potok...

Jednego. Jedynego.

"Zmierzch Boga" to druga i zarazem ostatnia część opowiadania "Klepsydra dla Świata".

Pokrótce przypomnę pierwszą część. Akcja opowiadania rozgrywa się w 2345 roku, 333 lata po pamiętnym roku 2012, kiedy to miał nastąpić koniec świata. Podzielony świat na trzy strefy wpływów supermocarstw, przestał być tym czym miał być w swoim pierwotnym założeniu, czyli użytecznym dla wszystkich ludzi na świecie. Międzynarodowy rząd współdziałający z kliką bankowo- przemysłową zawładnął gospodarką, państwowością, przygarniając ją na własną korzyść. Elektroniczna propaganda rozcieńczyła ludzki mózg do niegroźnego przeciwnika poddanego sferom rządzącym. Sprawy emocjonalne, uczuciowe, te które przelewamy na nasze dzieci, rodzinę, wszystko to co kształtuje naszą świadomość, osobowość, nasze sumienie i wywodzące się od serca, dostały się pod ścisłą kontrolę groźnej farmakologii będącej na usługach psychiatrii. Bogaci ludzie na wieść o końcu świata chowali się ze swoimi majątkami po bunkrach albo uciekali na niezatapialne okręty. Całą resztą ogarnęła panika przed skutkami kataklizmu. Nagle światem zawirowało i zatrzęsło. Języki ognia polały się z niebios na ziemię.

Jestem nadal w Niemczech. Zupełnie nie mam tu czasu. Teraz myślę, że mąż się odezwie za jakieś 20 minut na Skype, gdy skończą się jego wiadomości sportowe, więc tyle czasu mam na pisanie.

Dzisiaj, jak wracałam z dziadkiem niemieckim ze spaceru... dziadek prawie nie widzi, więc idziemy brzegiem ulicy, dziadek mija przejeżdżające samochody grzecznościowym gestem. Ponownie dziadek zapragnął przedstawić mnie jeszcze jednym sąsiadom. Tym, których wcześniej nie zastaliśmy. Zadzwoniliśmy i zostaliśmy zaproszeni przez miłą panią dalej, do pokoju. Butów nie musieliśmy zdejmować. Sąsiedzi to bezdzietne małżeństwo w wieku około 70-tki. Wcześniej pracowali w Lubece, na emeryturze przeprowadzili się do tego małego miasteczka.