25 lat temu, 6 lutego 1989 roku, rozpoczęło się w Warszawie widowisko telewizyjne pod tytułem "Obrady Okrągłego Stołu". Widowisko było przeznaczone dla tzw. szerokich mas – żeby na własne oczy zobaczyły, jak Umiłowani Przywódcy, starannie wyselekcjonowani przez generała Czesława Kiszczaka gwoli skompletowania z nich tzw. strony społecznej, strasznie osaczają komucha, jak osaczony, przyparty do ściany komuch się wije, słowem – żeby tzw. szerokim masom dostarczyć odrobiny satysfakcji i wrażenia politycznego wyzwolenia.

Nawiasem mówiąc, komuch rzeczywiście się wił, ale raczej ze śmiechu, bo doskonale wiedział, że w miejscach mniej eksponowanych i w gronie jeszcze bardziej zaufanym, kładzione są właśnie ustrojowe fundamenty III Rzeczypospolitej.

Armia ukraińska groźnie mruknęła: wezwała rząd do "zapewnienia porządku".

W Polsce w 1981 roku armia milczała, ale to ona wespół z bezpieką cywilną wprowadziła "stan wojenny". Wkrótce zmarginalizowała i partię, i tęże bezpiekę, stając się – po prowokacji WSI wobec SB, jaką było morderstwo ks. Jerzego Popiełuszki – jedyną siłą polityczną rządzącą Polską.

W grudniu 2004 roku, czyli dziesięć lat temu, dostałem list od Polaka w Hiszpanii, który cytuję w całości:

"Witam Pana serdecznie i zarazem pozdrawiam z Hiszpanii. Dzisiaj trafiłem na Pana stronę internetową i przeczytałem wszystkie artykuły i poczułem się, jakbym czytał swoje przemyślenia na temat Polski. Dziękuję za te artykuły.

Pamiętam Pana kampanię wyborczą, jako 16-letni człowiek byłem z Panem całym sercem i wierzyłem, że będę mógł wejść w dorosłe życie w wolnym, silnym kraju, gdzie wszyscy będziemy mieć szanse na rozwój i bogacenie się.

Pożoga

Aby lepiej zrozumieć rewolucję ukraińską, trzeba obowiązkowo przeczytać poemat "Hajdamacy" wieszcza ukraińskiego Tarasa Szewczenki i powieść "Pożoga" wybitnej polskiej pisarki Zofii Kossak-Szczuckiej. Po przeczytaniu tych dwóch książek można zrozumieć ukraińską mentalność, albo raczej motywacje rewolucyjne narodu ukraińskiego. Jako Polakowi z Kresów, bliższa mi jest "Pożoga" – książka po którą zawsze sięgam w krytycznych dla Ukrainy momentach historii: "Bezwiednie płyną łzy żalu, zasłaniając oczom widok. Na obszarach łąk zielonych wstają białe smugi, a poprzez ich długie przędziwa wesoło trzepie się rzeka. Za łąkami bór ogromny, niezmierzony, niezdeptany. Za borem wzgórza i łany. Hen, daleko, w sercu boru, popioły Sławuty; na prawo wyniosłe Płużno Tyszkiewiczów wznosi ku niebu opalone mury niby ramiona skrzywdzonego człeka".

Tak, na Majdanie w Kijowie już doszło do pożogi, która może przerzucić się ze stolicy na całą Ukrainę, jak pożoga wojny domowej, która zawsze jest bezwzględna i krwawa. I jeżeli "rewolucja pomarańczowa" w grudniu 2004 roku odbyła się pokojowo i bezkrwawo, to na Majdanie w Kijowie 22 stycznia 2014 roku przelano krew pięciu jeszcze młodych ludzi: Ormianina, Białorusina polskiego pochodzenia i trzech Ukraińców.