„Wielkie święto dziś u Gucia”, to znaczy nie u żadnego „Gucia”, tylko w rządzie, który obchodzi rocznicę – tym razem nie kolejną rocznicę smoleńską, tylko własną pierwszą rocznicę istnienia. Z tej okazji rząd zrobił obywatelom prezent w postaci ustawy przywracającej poprzedni wiek emerytalny, to znaczy 65 lat dla mężczyzn i 60 lat dla kobiet. Ściśle – nie tyle rząd, co pan prezydent Andrzej Duda – bo projekt był prezydencką inicjatywą ustawodawczą, no ale w Sejmie uchwaliła go większość rządowa.

        W ten sposób program rozdawnictwa, a ściślej – jego koszty – zostały powiększone o dodatkowe 40 miliardów – bo tyle ma kosztować przywrócenie poprzedniego wieku emerytalnego. „Nie mam głowy, jak ty to uzbierasz” – śpiewała jeszcze za pierwszej komuny Izabela Trojanowska, to tylko tak się mówi, bo wiadomo, że te 40 miliardów, podobnie jak 60 miliardów już zaplanowanego na przyszły rok deficytu, zostanie pokryte z „uszczelniania” poboru podatków, ale to są grosze, więc resztę się pożyczy na koszt dzieci, które dzisiaj dostają po 500 złotych, albo nawet takich, które jeszcze się nie urodziły, ale się urodzą – o ile oczywiście nie zostaną wyabortowane przez „wściekłe” strażniczki „wagin” i „macic”.

        Pani premier Beata Szydło ogłosiła w związku z tym, że rząd przywrócił w naszym nieszczęśliwym kraju „sprawiedliwość społeczną”, nad czym z jakichś zagadkowych przyczyn najbardziej lamentuje żydowska gazeta dla Polaków pod redakcją naszego Farysa, czyli pana red. Adama Michnika. Przyczyny muszą być zagadkowe, bo żydowska gazeta zasadniczo i nieprzejednanie stoi na nieubłaganym gruncie społecznej sprawiedliwości – ale najwyraźniej tylko wtedy, gdy tę sprawiedliwość wprowadza formacja polityczna zatwierdzona przynajmniej przez redakcyjny Judenrat, a najlepiej – przez jakiś wyższy sanhedryn.

        Tymczasem reżym Jarosława Kaczyńskiego najwyraźniej zatwierdzony nie został, podobnie jak wcześniej reżym premiera Wiktora Orbana na Węgrzech, Teresy May w Wielkiej Brytanii, no a ostatnio – reżym Donalda Trumpa w Stanach Zjednoczonych. Co gorsza – tylko patrzeć, jak zaraza może rozlać się również na słodką Francję, gdzie zdradziecki zamach na niemieckie dzieło odbu... – to znaczy pardon, oczywiście nie na żadne „niemieckie dzieło odbudowy”, bo penalizacja „zdradzieckich zamachów na niemieckie dzieło odbudowy” praktykowana była w Generalnym Gubernatorstwie w czasie okupacji niemie... to znaczy pardon – jakiej tam znowu „niemieckiej”; nie żadnej „niemieckiej”, tylko oczywiście nazistowskiej. Ci nazistowcy to nawet posługiwali się specjalnym, nazistowskim językiem, którym dzisiaj nikt już nie mówi, podobnie jak po łacinie.

        Mniejsza zresztą z tym, bo ważniejsze, że oto w słodkiej Francji zdradziecki zamach na... no czy naprawdę musimy tak wszystko uściślać? – więc zdradziecki zamach szykuje Maryna Le Pen.

        W tej sytuacji niemieckie dzieło odbudowy zaczyna być zagrożone, chyba że Nasza Złota Pani przedsięweźmie jakieś ekstraordynaryjności.

        Najwyraźniej na to liczy również żydowska gazeta w Warszawie, która  reżymowi Jarosława Kaczyńskiego nie szczędzi gorzkich słów krytyki. Oto – powiada natchniony autor – „na całym świecie” podwyższają wiek emerytalny, a Kaczyński obniża. Trudno spierać się z takimi  przytłaczającymi argumentami; podobnie na całym świecie ludzie kradną, więc teraz lepiej rozumiemy, dlaczego Platforma Obywatelska, podobnie jak jej wcześniejsze wcielenie w postaci Kongresu Liberalno-Demokratycznego twierdziło, że „pierwszy milion trzeba ukraść”. Jasne – ale dlaczego tylko „pierwszy”? Dwa miliony to przecież lepiej, niż jeden, a trzy – lepiej niż dwa, toteż finansowy grandziarz, który ostatnio zasilił swoimi srebrnikami spółkę „Agora”, nie poprzestał na pierwszym, ani nawet na setnym, tylko zarabia niczym tornado – od jednego oceanu do drugiego i podobno nawet sypnął złotem na zorganizowanie „majdanu” w Nowym Jorku.

        To, mówiąc nawiasem, rzuca pewne światło na zaangażowanie żydowskiej gazety w spraw” sprawiedliwości  społecznej, podobnie jak fragment słynnej perswazji Towarzysza Szmaciaka do robotnika Deptały: „gdy kradniesz gwóźdź lub drutu szpulę, uszczuplasz przez to całą pulę. A pula nie jest do kradzieży! Pula się cała nam należy!”. Skoro reżym Jarosława Kaczyńskiego, realizując program rozdawnictwa, wyszlamuje państwową kasę, to z czegóż w tej sytuacji pożywią się Żydzi, jeśli nawet nowy reżym, w zamian za poparcie operacji zrobienia reżymowi pokazowego „no pasaran”, zrealizuje słynne żydowskie „roszczenia”? Nic zatem dziwnego, że żydowska gazeta dla Polaków w Warszawie nie może spokojnie patrzeć na urzeczywistnianie sprawiedliwości społecznej przez znienawidzony reżym, podobnie jak żydowskie gazety w Ameryce pienią się na myśl, że oto tamtejszy lud może nie słuchać starszych i mądrzejszych. Nie po to przecież grandziarz inwestuje w spółkę „Agora” w Warszawie czy w majdan w Nowym Jorku, żeby utopić srebrniki w błocie, tylko żeby na tym interesie zarobić, a jak on potrzebuje zarobić, to ktoś inny musi stracić, nieprawdaż? I o to właśnie chodzi, żeby zarabiały i traciły odpowiednie osoby, a nie tak, na chybił-trafił. „Na tym się świata ład opiera, że jeden sieje, drugi zbiera” – tłumaczył zasady sprawiedliwości społecznej Towarzysz Szmaciak robotnikowi Deptale.

        Drugą przyczyną irytacji nie tylko żydowskiej gazety dla Polaków, ale i całej demokratycznej opozycji, jest okoliczność, że realizacja programu rozdawnictwa może reżymowi Jarosława Kaczyńskiego zapewnić sukces również w następnych wyborach – o ile losy naszego nieszczęśliwego kraju nie rozstrzygną się wcześniej w całkiem innych kategoriach, albo o ile wcześniej nie nastąpi godzina prawdy w postaci załamania finansów publicznych. A wszystko dlatego, że Jarosław Kaczyński pierwszy wyciągnął wnioski z nostalgii, jaką znaczna część Polaków odczuwa za Edwardem Gierkiem, który pozwolił również prostemu człowiekowi pożywić się okruszkami ze stołu pańskiego. Tymczasem Zasrancen z Platformy Obywatelskiej i Polskiego Stronnictwa Ludowego chcieli wszystko zeżreć sami, w czym okazali się gorsi nawet od psa ogrodnika, co to sam nie zje i nikomu nie da.

        Toteż Wojskowe Służby Informacyjne, co to uwijają się wokół odpowiedniego przetasowania politycznej sceny na wypadek, gdyby jednak Nasza Złota Pani postanowiła zrobić z Polską porządek metodami demokratycznymi, właśnie wykreowały nową partię. Ponieważ jednak wszystkie panienki płci obojga zostały odkomenderowane do Nowoczesnej pana Ryszarda Petru, to do tej nowej partii, pod nazwą Unia Demokratycznych Europejsów, czy może Unia Europejskich Demokratów, trzeba było odkomenderować tak zwanych byłych ludzi, do których doszlusowali obydwaj „Bolkowie” – zarówno ten dawny w osobie naszego Kukuńka, jak i „Bolek” naszych czasów w osobie pana Mateusza Kijowskiego. Najwyraźniej u konfidentów też krótka ławka i nie wiadomo, czy ich wystarczy na obsadzenie wszystkich stanowisk.

Stanisław Michalkiewicz

        Jak większość Amerykanów w moim stanie, Ohio,  głosowałam za ZMIANĄ.  Ponieważ jedyny wybór był miedzy Trumpem a Hillary Clinton, głosowałem za Trumpem. Mój wybór nie był podyktowany specjalną sympatią dla Donalda Trumpa, którego program reform wygląda na daleki od możliwości jego wypełnienia, niemniej jednak Trump był jedyny spoza układu, czyli „sitwy”, jaki reprezentowała Hillary Clinton.

        Nigdy nie głosowałem wedle klucza partyjnego, jako że doszedłem do wniosku, że właściwie mimo opinii, jakie się utarły wśród „partyjnych” obywateli, nie ma dużej różnicy między dwoma partiami, szczególnie jeśli chodzi o politykę zagraniczną, a szczególnie wojny, jakie od 15 lat przegrywamy np. w Afganistanie i na Bliskim Wschodzie. Pojawienie się Trumpa na arenie politycznej obnażyło przykrą prawdę, że w USA nie ma  dwu konkurujących ze sobą partii. Jest jedna zjednoczona partia, nazwijmy ją „Partią Oligarchów”, która  od wielu lat kontroluje politykę i praktykę wojny prewencyjnej  Stanów Zjednoczonych.

Nie wiem dlaczego tak mi się trafiło, że nie leciałem do Polski LOT-em. LOT sprzedawał bilety do Lwowa, Kijowa, Wilna i na całą okolicę po siedemset z groszami, a do Warszawy o 500 dol. drożej. Tyle to u mnie kosztuje patriotyzm, że zażartuję, w związku z czym poleciałem KLM-em. Najwyraźniej polski przewoźnik usiłuje rozwinąć warszawski hub i zapełniać samoloty głównie tymi, którzy będą się tam przesiadać… Ja więc przesiadłem się w Amsterdamie, gdzie dowiózł mnie stary poczciwy lekko już podśmierdujący jumbo-jet 747. Ponieważ - złożyło się, że zapomniałem w kabinie syropu klonowego, miałem okazję porozmawiać z pilotem.

I to właśnie od niego wiem, że jumbo za 3 lata odleci do ciepłych krajów na emeryturę, a także że spaliliśmy z Toronto 78 ton paliwa, a taki - proszę pana - dreamliner spaliłby tylko czterdzieści kilka. No ale - wyjaśnił po gospodarsku - jumbo jest już dawno spłacony, a dreamliner będzie na spłaty. Poza tym usłyszałem, że na takim lotnisku jak Amsterdam generalnie 747 sam się ląduje, co jest pewnym pocieszeniem dla funów prozy Arthura Haileya i filmu "Airplane!".

11 listopada w Warszawie było zimno i padał śnieg, co najwyraźniej nie przeszkodziło zaprawionym w środkach pirotechnicznych uczestnikom Marszu Niepodległości. Mnie trochę tak i tym razem przeszedłem tylko końcowy odcinek trasy. Jak zwykle, dobrze jest być wśród Polaków, i to uczucie towarzyszyło mi przez resztę wieczoru spędzonego vis a vis lokalu po Ciechanie na Foksal. Miła kelnerka z konkurencji naprzeciwko wyjaśniła konfidencjonalnie, że mieli za dużą powierzchnię i wykończył ich czynsz.

W tegorocznym marszu widać było rekonstruktorów, motocyklistów i obrońców życia. Marsz stracił jednak swój poprzedni dreszczyk, kiedy to człowiek rozglądał po bokach i zastanawiał, kiedy uderzą złe moce. Dzisiaj policja jest po stronie maszerujących, choć nadal czai się po kątach - na ulicy Dobrej zauważyłem cały konwój suk, plus pickupa z LRADem (Long-Range Acoustic Device), tak więc pretorianie stali z bronią u nogi, ale nikt burd nie wszczynał. Wszystkie proroctwa, o tym, jak to poleje się krew spaliły na panewce.

Jednym z genialnych rozwiązań było też zasłanianie marszu czarną folią rozdzielającą. W ten sposób osłonięto maszerujących od widoku "grup protestujących". A jak wiadomo, czego oczy nie widzą tego sercu nie żal. Jest to rozwiązanie "otorbiające", które warto zastosować również w innych sytuacjach.

Marsz Niepodległości zaczyna przypominać bezpartyjny pochód współpracujących z rządem i nawet co poniektórzy uważają, że na czele powinien iść sam prezydent kraju. Czemu nie?! Podobno do wielkiej Polski wszystkim nam jest po drodze - prócz oczywiście - że pożyczę z Michalkiewicza - polskojęzycznej wspólnocie rozbójniczej - no, ale tę można w tym dniu przesłonić czarną folią i będzie mucha nie siada. Z pewnością, pochód do wielkości będzie długi, ale jak mówi chińskie przysłowie nawet najdłuższa podróż zaczyna się od pierwszego kroku - a więc…

W drodze do niby rodzinnego Krakowa wpadłem za potrzebą do ubikacji na Dworcu Centralnym, po to tylko by nadziać się na bramkę automatyczną żądającą uiszczenia opłaty 2.50 PLN. Pani ukraińska sprzątająca (że sprafrazuję naszego innego "gońcowego" klasyka, czyli p. Wandarat) na moją szarpaninę zareagowała ciekawym spojrzeniem. Wydobyłem z kieszeni 50 groszy i mówię nie mam więcej. Ona że rozmieni, ja że trudno, wytrzymam… Ona - po otaksowaniu mnie - chodź, otworzę ci!

Pendolino to pociąg, za który minister Nowak dostał drogi zegarek, więc staram się nie narzekać, wszak punktualność to na kolei podstawa! W ekspresie relacji Hel-Rzeszów ludzie byli jacyś skwaśniali, mimo wielkich nadziei wzbudzonych nowoczesnymi kształtami wagonu, nie było w nim wi-fi, podawana kawa była mikroskopijna, a brak korytarza i przedziałów uniemożliwiał rozprostowanie kości. (o zapaleniu nie wspominając) Jakoś tak z nostalgią pomyślałem, że poprzednio pociągi były bardziej ludzkie, a pasażerowie zamiast dymać paluchami po smartfonach, kulturalnie ze sobą konwersowali komentując polityczne wypadki. Dzisiaj tej wysokiej kultury na kolei już nie ma. Co zrobić, takie czasy.

W Krakowie, wszystko po staremu. Postanowiłem szybko z dworca przejść się przez Rynek na plac Wszystkich świętych. Godzina był późna, u wylotu Grodzkiej jakaś pani turystka europejska chciała ode mnie papierosa, zaś druga pani miejscowa zagadnęła bez zbędnych ceregieli: "Potrzebna kobieta?". Ponieważ spieszyłem się na tramwaj odmówiłem sobie przyjemności, jakże filozoficznie zapowiadającej się rozmowy. W ogóle jakoś tak dużo ludzi nagabujących się kręci - zwykle chcą wyrwać złotego na wiadomy cel, ale są też te bardziej finezyjne oferty.

Tak czy owak, Kraków to miasto światowe, któremu Mississauga do pięt nie dorośnie i to nawet wtedy gdy po Hurontario puści tramwaj. Tramwaje krakowskie są niczym zaczarowana dorożka, a jeżdżą jak pociągi za Mussolliniego - czyli jak w szwajcarskim zegarku wspomnianego ministra, który to specjalista dzisiaj cywilizuje ukraińskie zwyczaje korupcyjne.. Chodzi o to, by w przypadku łapówek obowiązywała zasada 30 proc., nie zaś obecnego 100 proc., które zdecydowanie utrudnia posuwanie się życia naprzód.

Tym to optymistycznym akcentem kończę i pozdrawiam z listopadowej Polski, która jednak jest od Kanady wyraźnie mniej słoneczna.

Andrzej Kumor

Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!

        No to mamy polaryzację!!! Nasza zaczadzona w oparach politpoprawnego bolszewizmu lewiczka  po zwycięstwie Donalda Trumpa nie może dojść do siebie. Czeka nas więc jeszcze ostra jazda.

        My, tutaj w Kanadzie, mamy się zresztą czego obawiać. Ponoć w wyborczą noc, kiedy to przewaga kandydata Partii Konserwatywnej stawała się jasna, serwer kanadyjskiego Ministerstwa Imigracji nie wytrzymał pod naporem tysięcy wejść zrozpaczonych Amerykanów, poszukujących azylu w naszym tęczowym eldorado, i się wyłączył. Sprawa jest poważna, bo przecież gdyby nie amerykańskie ruchawki, Kanada w ogóle by nie powstała.

        I tak, w latach 1775–83 podczas amerykańskiej rewolty, tysiące „bieżeńców” – lojalistów wiernych angielskiemu królowi, uciekło na północ, gdzie przeważyło polityczną szalę i odwojowało ziemie z rąk Francuzów. Dzisiaj może być tak samo, gdyby zmaterializowały się groźby przeniesienia do Kanady lewicowych szumowin, jakie w środę wyległy na ulicę. Przecież ci ludzie zabetonowaliby nam kraj na pokolenia!

        Nadzieją napawa jedynie to, że dzisiejsza młodzież jest wygodna i nieskora do ponoszenia trudów przeprowadzki.

        Majdanu w USA nie będzie, bo amerykańscy oligarchowie się szachują… Nie czas na rewolucje.

        System potrzebuje nowych twarzy i świeżej krwi. Zaś komentatorom, którzy wierzą i wieszczą „ludową” Amerykę, wracającą do swych źródeł, warto podsunąć pod nos konterfekty Newta Gingricha czy Rudiego Gulianiego – neokonów z krwi i kości, którzy wejdą do nowo tworzonego gabinetu.

        Kandydat Trump mógł sobie obiecywać, co chciał, prezydent Trump będzie rządził przy pomocy administracji, tej samej, która jest dzisiaj, bo nie da się jej wystrzelić na Księżyc.

        Antytrumpowe protesty służyć będą rozładowaniu frustracji i uzasadnieniu rozmiękczenia radykalnej platformy nowego prezydenta... Zinfantylizowana politpoprawna amerykańska młódź musi móc się wykrzyczeć.  Zaraz później upali się świeżo zalegalizowanej trawki i wszystko wróci do normy.

        Czy Trump jest antysystemowy? Gdzie tam! On jedynie odwołał się do sfrustrowanego elektoratu opuszczonych. Niestety, dzisiaj ludzie systemu do najmądrzejszych nie należą. Nie ma z czego wybierać. Coraz gorszy sort globalistów zajmuje się sprawami imperium. Tak czy owak, sprawy wymagają uporządkowania, bo się sypie na głowy. Administracja Obamy – nieudolna i skorumpowana – usiłowała zakończyć kilka projektów po Bushu, ale tak nieprofesjonalnie, że doprowadziła do nowych kłopotów.

        Gdyby Trump był antysystemowy, nie wygrałby. Przepraszam koledzy, ale taka jest mądrość etapu. Czasy idą trudne i potrzebni są u steru faceci z jajami, zdolni mobilizować ludzi do poświęceń. Rewolucji nie robi się za pomocą kartki wyborczej.

        Czy Ameryka może być znów wspaniała? No pewnie, tylko trzeba byłoby wymienić amerykańskie elity i kopnąć w tyłek zasiedziałe amerykańskie społeczeństwo. Ameryka przez kilka ładnych lat była bezrobotna. Facet bezrobotny traci szacunek do samego siebie. No tak jest. Ponowne wprowadzenie tego społeczeństwa na okołoksiężycową orbitę wymagałoby zerwania wszystkiego, co znają wokół siebie „miętcy” Amerykanie. Oni nie bardzo rozumieją mechanizmy tego, jak to się stało, ale chcą, żeby było jak dawniej; chcą, żeby dobrze płatne miejsca pracy wróciły na kontynent, żeby znów mogli poczuć się pępkiem świata, tymczasem świat się zmienił.

        Owszem, wolność gospodarcza i swobody, jakie doprowadziły w USA do eksplozji innowacyjności, wynalazków, nowej organizacji produkcji, idą ręka w rękę z wolnością polityczną, ale nie jest wykluczone, że Chińczycy znajdą swój sposób na rozwój niewymagający puszczenia wszystkiego na żywioł. Tak czy owak, Ameryka musi wymyślić siebie na nowo, jeśli tego nie zrobi – upadnie. Trump jest politykiem, który do tego wyzwania najbardziej się nadaje.

        Żarty się skończyły i powoli dociera to do świadomości elit kontynentu. Miejmy nadzieję, że tutaj, w Kanadzie, również.

        A, i jeszcze jedno. Polskie głosy w USA. Bez nich nie byłoby Pensylwanii i Michigan dla Trumpa. Nowy prezydent był jedynym kandydatem, który wyciągnął do nas, Polaków, rękę. Jeśli Polska dorosła na tyle, by być partnerem USA w regionie, moglibyśmy sporo ugrać. Gdyby Polacy w USA byli w stanie wyłonić prawdziwą reprezentację polityczną (a kandydatów jest sporo)...

        Tylko czy to już nasz czas?

        Do zobaczenia na Marszu Niepodległości!

Andrzej Kumor

Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!