Przeciwnicy decyzji rządu Ontario dotyczącej wstrzymania podwyżki płacy minimalnej do 15 dol. za godzinę dokonali aktu wandalizmu w biurze poselskim minister pracy Laurie Scott. W środę tuż po północy na budynku, w którym mieści się biuro Scott w Kawartha Lakes, ktoś napisał, że pracownicy nie darują rządowi zabrania podwyżki. Wybito okna i poprzewracano meble. Scott przypomniała, że Chris Buckley, przewodniczący ontaryjskiej federacji pracy, po ogłoszeniu decyzji rządu nazwał premiera Forda wrogiem pracowników. Buckley powiedział, że federacja jest przeciwna przemocy wobec osób i niszczeniu mienia. Niedługo po tym, jak graffiti pojawiło się na biurze Scott, Fordowi i ministrowi ds. rozwoju gospodarczego Jimowi Wilsonowi grożono śmiercią. Rzecznik prasowy Douga Forda poinformował, że telefony i maile z pogróżkami odbierali też pracownicy biur innych posłów.

Rząd zamroził podwyżkę płacy minimalnej do 2020 roku. Do tej pory ma obowiązywać stawka 14 dol. za godzinę.

Rząd federalny deklaruje, że 90 proc. dochodów z podatku węglowego będzie oddanych Kanadyjczykom i przesuwa o cztery miesiące termin obowiązkowego wprowadzenia reżimu węglowego. Premier Trudeau twierdzi, że w ten sposób daje prowincjom więcej czasu na przygotowanie. Podatki miały być pobierane od 1 stycznia. Saskatchewan, Manitoba, Ontario i Nowy Brunszwik nie wywiązały się ze zobowiązań nałożonych na nie przez rząd federalny, więc od 1 kwietnia będą musiały zacząć płacić. Ottawa wymaga, by prowincje przekazywały do federalnej kasy 20 dolarów od emisji tony zanieczyszczeń. Dla przeciętnych Kanadyjczyków oznacza to o 2 dol. więcej za pojedyncze tankowanie pełnego baku czy o 8 dol. więcej co miesiąc za gaz ziemny. Podrożeją pewnie też towary i usługi.

Ottawa szacuje, że mieszkańcy prowincji, które nie chciały się podporządkować, zapłacą od 202 do 403 dol. więcej w roku podatkowym 2019-20. Aby im nieco ulżyć, Trudeau zapowiedział rabaty naliczane przy kolejnych rocznych rozliczeniach podatkowych. Rabaty mają wynosić średnio 248 dol. w Nowym Brunszwiku, 300 dol. w Ontario, 336 dol. w Manitobie i 598 dol. w Saskatchewan. Wysokość rabatu zależy od ilości i rodzaju zużywanej energii, a także od wielkości gospodarstwa domowego (ale nie od dochodu). Osoby mieszkające poza granicami miast, które nie mają możliwości korzystania z transportu publicznego, będą mieć rabaty zwiększone o 10 proc.

Zdaniem rządu ponad 70 proc. gospodarstw domowych będzie się kwalifikować do wypłat. Ottawa szacuje, że od czterech prowincji zbierze w roku 2019-20 ponad 2,36 miliarda dol. 90 proc. z tego wróci do mieszkańców w formie rabatów. Pozostała część zostanie rozdysponowana między małe i średnie przedsiębiorstwa, szkoły, szpitale i inne organizacje, które nie mają możliwości przeniesienia kosztów na swoich klientów.

Kolumbia Brytyjska, Alberta, Quebec, Nowa Fundlandia i Labrador oraz Terytoria Północno-Zachodnie opracowały swoje systemy poboru opłat za emisję, a Nunavut i Jukon zastosowały stawki narzucone przez rząd federalny. Rząd Wyspy Księcia Edwarda inaczej opodatkował duże przedsiębiorstwa, a inaczej pozostałą część mieszkańców.

W bieżącym roku daje się zauważyć spadek sprzedaży luksusowych domów w dwóch najdroższych miastach Kanady, piszą analitycy z Re/Max. To w dużej mierze skutek wprowadzenia podatków płaconych przez nabywców z zagranicy w Ontario i Kolumbii Brytyjskiej oraz podwyższonego podatku od przeniesienia własności i podatku na szkoły w drugiej prowincji. W porównaniu z zeszłym rokiem sprzedaż domów jednorodzinnych o wartości od 1 do 2 milionów dolarów spadła w Toronto i Vancouverze i 35 proc. W przedziale wartości od 2 do 3 milionów – aż o 50 proc. w Toronto i o 22 proc. w Vancouverze, o wartości ponad 3 milionów – odpowiednio o 44 i 45 proc.

Jak dotąd w 2018 roku najdroższe kondominium sprzedane w Toronto kosztowało 11,5 miliona dolarów, a w Vancouverze 11,7 miliona.

Analitycy uważają, że część osób zainteresowanych zbyciem luksusowego domu czeka z wystawieniem go na sprzedaż, ponieważ rynek zdradza oznaki ochłodzenia.

Drogie domy sprzedają się gorzej, ale luksusowe kondominia z dolnego przedziału cenowego wciąż mają wzięcie. Zainteresowanie tego rodzaju nieruchomościami widać przede wszystkim u tzw. millennials i osób z wyżu demograficznego, które odchowały dzieci i zamieniają duży dom na przedmieściach na mniejsze mieszkanie w lepszej lokalizacji i nowoczesnym budynku ze wszystkimi wygodami.

Ontario Cannabis Store apeluje do klientów o wyrozumiałość i cierpliwość. Sklep tłumaczy, że popyt jest niewyobrażalnie duży, a do tego jeszcze poczta strajkuje. Dlatego niektórzy klienci będą musieli poczekać na dostawę nieco dłużej. OCS zapewnia, że ma opracowany plan B na wypadek przedłużania się akcji strajkowej pocztowców, ale na razie nie ujawnia szczegółów. Liczba zamówień złożonych w Ontario w pierwszej dobie po legalizacji marihuany była większa niż we wszystkich innych prowincjach razem wziętych. OCS zapewnia, ze ma dostateczną ilość produktów, a braki będą na bieżąco uzupełniane.

Nie mogą tego powiedzieć inne sklepy w Kanadzie. Od kilku dni część sklepów w Edmonton nie ma towaru. W Winnipegu w większości punktów wyprzedano niektóre gatunki marihuany, a w sklepach internetowych magazyny były puste po paru godzinach. Quebec informuje klientów o braku takich towarów jak oleje, spraye, żele i gotowe skręty.