Witajcie. Każdy z nas ma mnóstwo wspaniałych wspomnień, do których wraca, aby poprawić nastrój, dodać sił i zaśmiać się w duchu. Jednym z takich miejsc dla mnie jest mój rodzinny dom. Mam tyle nieprawdopodobnych przeżyć związanych tym miejscem. Jednak zawsze, kiedy tam jadę, przeżywam pewien dylemat. Powody są dwa, pierwszy to ten, że moja wioska zmieniła się nie do poznania. Domy, jezdnia, nie ma starych drzew, pod którymi spotykaliśmy się z przyjaciółmi co wieczór. Drugi to ten, że kiedy się już oswoję to żal mi opuszczać moje ukochane miejsce, gdzie tyle przeżyłem…

W niedzielę, kiedy wyjeżdżałem z kolegami na spacer, rozglądałem się za chociażby pniem drzewa gdzie wieczorami był taki gwar. Zamykałem oczy i słyszałem śmiech, żarty, wygłupy... Kiedy zobaczyłem jedno z nich całe i zdrowe, chciałem podbiec przytulić się do niego, aby zabrało mnie do chwil, kiedy byłem zdrowy. W zamyśleniu padło kilka pytań i odpowiedź:

Nie wszystko, co wydaje się być z pozoru złe, takim pozostać musi.

W poniedziałek, 5 maja, w rotundzie ratusza miasta Toronto odbyła się uroczystość poświęcona dniu wolności prasy.

Uroczystość ta połączona była z wystawą prasy etnicznej wydawanej głównie w Ontario oraz z dobrym jedzeniem i z przemówieniami polityków i radnych miejskich. Jedno z ciekawszych wystąpień miał Jim Karigianis. Do niedawna Jim Karigianis był posłem do parlamentu federalnego z ramienia Partii Liberalnej. Pan poseł Karigianis zrezygnował z posłowania w sejmie federalnym. Dzisiaj kandyduje na radnego miasta Toronto.

Gęsta mgła zaczęła jakby z wolna ustępować, z chwilą jak poranne słońce wzniosło się ponad horyzont i swoim narastającym ciepłem ogarnęło całą ziemię, wysuszyło wilgotne jeszcze powietrze, a co za tym idzie resztki zalegającej w dolinach mgły.

Monika była już dawno w drodze, jadąc swoim dżipem do domku letniskowego. Wiozła ze sobą najcenniejszy ładunek, jaki mogła sobie tylko wyobrazić, a mianowicie swojego synka i ukochanego wnuczka Zygmusia. Był środek lata i mały Zygmuś jechał na swoje drugie urodziny do dziadków nad jezioro. Siedząc sobie wygodnie w swoim foteliku z tyłu po prawej stronie od kierowcy, wyglądał przez okno ciekawy świata, gaworząc ze sobą bez przerwy. Część prezentów reprezentacyjnie jechała na przednim siedzeniu obok kierowcy na samo życzenie dziecka. Dla uprzyjemnienia sobie i jemu jazdy matka nastawiła dziecięce piosenki, nucąc je dla zabicia czasu. Gdyby wiedziała, że coś się wydarzyło zaraz przed nią na tej samej drodze, wybrałaby pierwszy zjazd z autostrady albo zwolniłaby bardziej. Słuchając piosenek, nie mogła usłyszeć, że przed chwilą podano w radiowym komunikacie, że doszło do strasznego karambolu we mgle, i ponaglano wszystkich o natychmiastowe zwolnienie tempa jazdy albo zjechanie zupełnie z drogi, żeby umożliwić dojazd pojazdom pierwszej pomocy. Nieświadoma nadchodzącego niebezpieczeństwa, przyśpieszyła nawet z lekka, widząc, że mgła zaczęła się już rozpływać w promieniach wschodzącego słońca.

Spotkałam sąsiadkę byłą, która mnie kiedyś poleciła do biura jako opiekunkę i która za mnie otrzymała nagrodę 50 euro, za to że podpisałam umowę i wyjechałam z tym właśnie biurem. Ledwo ją poznałam, włosy wcześniej miała blond, teraz ciemny brąz. Gorzej wygląda, ale może tylko według mnie.

Syn wstał wreszcie, ma gorączkę ponad 38 stopni, a tu w poniedziałek matura z języka polskiego.

Dalej piszę o tej sąsiadce. Trzy lata byli w Niemczech, bo jej mąż miał tam umowę, on jest wojskowym. Tutaj były dwie jednostki wojskowe, które stopniowo zlikwidowano. Syn jej, który nie mógł zrobić pracy dyplomowej, zrobił ją i pracuje jako informatyk w Niemczech. Córka, która miał siedem lat, jak tam wyjeżdżali, teraz cieszy się, że wrócili do Polski. Wynajmują mieszkanie w Szczecinie, bo mąż ma tam pracę, na dwa lata ma teraz umowę.