"Skoro tylko będą mówić: »pokój i bezpieczeństwo« – wtedy od razu spadnie na nich nagła zagłada" – powiada święty Paweł w "Liście do Tesaloniczan". Dokładnie sprawdziło się to w przypadku rządu premiera Donalda Tuska.

Platforma, co prawda minimalnie, niemniej jednak wygrała wybory do Parlamentu Europejskiego, prezydent Obama obsypał naszych Umiłowanych Przywódców komplementami, a Polskę nazwał "najlepszym sojusznikiem Stanów Zjednoczonych" (pewien dociekliwy Czytelnik nadesłał mi jednak fragmenty przemówień prezydenta Obamy, z których okazało się, że "najlepszym sojusznikiem USA" nazywa on każdy odwiedzany przez siebie kraj – ale zawsze miło posłuchać), no a Nasza Złota Pani niezmiennie darzy premiera Tuska swoimi łaskami, na dowód czego, gwoli osuszenia mu łez, przyznała mu Nagrodę Karola Wielkiego, kiedy to tajemniczy dobroczyńca ludzkości zabronił mu kandydowania w wyborach prezydenckich w roku 2010. Ale incipiam.

I jak tu komentować wybory w Ontario, bez powołania się na syndrom sztokholmski; decyzje wyborców, nie tylko zresztą w Kanadzie, coraz bardziej przypominają stosunki sadomasochistyczne (ach, bij, bij mnie jeszcze, brutalu przebrzydły!).

Fakt, że liberałowie mają wciąż w naszej prowincji jakąkolwiek szansę rządzenia, spowodowany jest przez:

a – ignorancję; mamy w nosie ich marnotrawstwo, szastanie miliardami (i nie chodzi tu tylko o miliard wyrzucony w błoto w związku z przemieszczeniem budowy elektrowni gazowych, ale również o księżycową politykę energetyczną, przestawianie nas na energię słoneczną i wiatrową), co się będziemy przejmować głupstwami, skoro jest piwko, kasa i słonko pieści promieniami po bańce...

b – bezpośredni wymierny interes; jeśli pracujemy dla administracji czy jednej z licznych coraz bardziej rozbudowanych agencji służby publicznej, to obietnica rozdawania mamony skoszonej od nas wszystkich z miejsca rozszerza źrenice,

c – awersję do wyglądu lidera partii konserwatywnej p. Hudaka, który choć jest miłym człowiekiem, ma zły kształt ust.

Tyle mojego komentarza.

Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!

Parę lat temu, gdy sukces w wyborach do Sejmu odniósł Janusz Palikot i jego partia, to pełno było i samego Palikota, i jego towarzyszy, towarzyszek i pośrednich stworów w telewizorze, gdzie wszyscy się tymi osobnikami zachwycali. Pewnie miała to być ta "nowa Polska", którą w swoim czasie delektował się redaktor Jonas, mając na myśli aktyw zgromadzony na Krakowskim Przedmieściu i ich dokazywania. A aktyw a to z puszek po piwie konstruował krzyż, krzyczał "pokaż cycki", lał się, wisząc na znakach drogowych itd., jednym słowem zachowywał się gorzej niż bydło.

Pewnie grupa trzymająca nad Polską władzę zakładała, że podczas wyborów do tzw. europarlamentu Palikot i jego towarzysze, towarzyszki i pośrednie stwory zgarną głosy młodych Polaków, bo przecież nie bez przyczyny zużywaliby kartę byłego prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego i, jak by to powiedział Stanisław Anioł, podwieszonych pod niego kreatur, i to kreatur bardzo pazernych na forsę.

Dziadek niemiecki miał wczoraj wyrywany ząb. Zadzwoniłam dzień wcześniej i od razu został umówiony na następny dzień rano.

Mieszkam z dziadkiem, opiekuję się nim. Jego trójka dzieci znalazła zatrudnienie bliżej Monachium lub w samym Monachium.

Słyszałam, że w mieście tym wynajęcie mieszkania kosztuje teraz najdrożej. Tak samo kawiarnie, restauracje. O wiele tańszy jest Berlin i młodzi ludzie przeprowadzają się tam.