W 1944 roku, gdy sytuacja Polski zaczęła się gwałtownie pogarszać i widać było, że Polska wpadnie w ręce Stalina, władze Rzeczpospolitej na emigracji w Londynie skłoniły działaczy Polonii w USA i Kanadzie do powołania nadrzędnej organizacji, która by walczyła o prawa Polski i Polaków. Dlatego w końcu maja zwołano zjazd do wielkiego centrum Polonii, jakim było wówczas Buffalo, na które przybyło w wielkim entuzjazmie około 3000 rodaków.

Po zmianach zasad działania KPA teraz odbywają się mniejsze spotkania. Są to zjazdy "dyrektorów", czyli przedstawicieli różnych dużych organizacji, i na ten zjazd przybyło do 80 osób, w tym sporo ludzi jako obserwatorów bez prawa głosu.

Wielkie święto dziś u Gucia! Gucio gumę ma do żucia! Toteż 4 czerwca Warszawa, dotychczas, przynajmniej w oczach Stanisława Cata-Mackiewicza, uchodząca za "małe żydowskie miasteczko na niemieckim pograniczu", stała się "stolicą świata".

Tak przynajmniej twierdził Radosław Sikorski, minister spraw zagranicznych naszego nieszczęśliwego kraju, oczyma rozradowanej duszy widząc się już na stanowisku I sekretarza NATO. Warto dodać, że nie było to zwyczajowe urojenie ministra Sikorskiego, który często sprawa wrażenie, jakby tracił kontakt z rzeczywistością, bo rzeczywiście – z okazji 25. rocznicy kontraktowych wyborów, na jakie ówczesny szef komunistycznej razwiedki, generał Czesław Kiszczak, umówił się ze swoimi konfidentami, a którą z inicjatywy pana prezydenta Komorowskiego – tego samego, po którego wyborze ostatni szef Wojskowych Służb Informacyjnych, generał Marek Dukaczewski, miał otworzyć sobie i z radości duszkiem wytrąbić butelkę szampana – nie wiedzieć czemu nazwano Dniem Wolności – do Warszawy zjechał "rewizor iz Pietierburga", to znaczy – prezydent Stanów Zjednoczonych Barack Husejn Obama, a za nim również wielu innych prezydentów, w tym również – drobniejszego płazu, więc opowieści o "stolicy świata" przynajmniej częściowo były uzasadnione. Kulminacyjnym momentem Dnia Wolności było przemówienie Dostojnego Gościa na placu Zamkowym w Warszawie, który zza pancernej szyby powiedział "to, co pragnęliśmy usłyszeć". Tak w każdym razie zrecenzowali to przemówienie wszyscy indagowani dygnitarze, nie wyłączając Kukuńka, który został osobiście połechtany wspomnieniem, jak to przeskoczył przez płot i obalił komunizm.

*Wymowny, spodstolny pogrzeb 

*Dozgonna wdzięczność żałobników...

*Znamienne fakty towarzyszące

*Fajnie jest, tylko że śmierdzi

*Światełka w tunelu

Ceremonie pogrzebowe Jaruzelskiego z udziałem przedstawicieli władz państwowych pokazały jak najdobitniej, że PRL trwa dalej, tylko w formie zmutowanej i spodstolnie skosmetyzowanej. Komunistycznych zbrodniarzy i zdrajców, owszem, chowano z pompą i "honorami" na Powązkach, ale właśnie za PRL-u, i jeśli tak dzieje się nadal w tej jakże wymownej i wrażliwej sferze symboli i życia państwowego – to cóż właściwie się zmieniło?

Gdyby generał miał odrobinę wyrzutów sumienia i zastanowił się nad dalszym losem pozostawionych bliskich, to powinien przemyśleć sytuację wynikłą w końcówce życia. Jeżeli w ostatnim już momencie przyjął sakramenty i rzutem na taśmę zrobił się katolikiem, to wypadałoby przynajmniej wykazać się jakimś rodzajem pokuty, czy choćby taką pokutę zasymulować.

Gdyby napisał drżącą ręką:
* Pochowajcie mnie w którymkolwiek dole na "Łączce", z którego wydobyliście już szczątki Żołnierzy Niezłomnych.
* Zalejcie mnie wapnem, rzućcie na to tylko ziemię i wbijcie biały brzozowy krzyż.
* Chcę leżeć tu, na Powązkach wśród żołnierzy, wśród swoich , wśród Polaków. Chcę leżeć w tym dole, będącym przez dziesiątki lat domem najlepszych patriotów tak przeze mnie zapomnianych.
* Nie chcę żadnych honorów, orkiestr, przemówień. Niechaj na tym grobie będzie tylko mały napis
"Bracie Polaku wybacz".
Jestem niemal pewien, że ten pogrzeb odbywałby się w ciszy bez zakłóceń. Kto wie, czy właśnie nie byłby to najbardziej znamienny akt chrześcijański, akt pojednania. Jest to mój punkt widzenia jako katolika.